Społeczna Organizacja Samoobrony

Społeczna Organizacja Samoobrony (SOS) – polska organizacja podziemna działająca w latach 1942-1944. Powstała w październiku 1942 w Warszawie z połączenia około dwudziestu mniejszych organizacji i funkcjonowała do wybuchu powstania warszawskiego.

W skład SOS wchodziły m.in.:

• Front Odrodzenia Polski (Zofia Kossak-Szczucka)
• "Pobudka" (Witold Rościszewski z przedwojennego ONR)
• Polski Związek Wolności
• Chłopska Organizacja Wolności „Racławice”
• Związek Odbudowy Rzeczypospolitej
• Stronnictwo Demokratyczne
• Konwent Organizacji Niepodległościowych
• Ojczyzna
• Polski Ruch Zjednoczenia Słowian.

Wojskowo SOS była podporządkowana Związkowi Walki Zbrojnej, a później AK, zaś cywilnie współpracowała z Kierownictwem Walki Cywilnej. Przedstawiciel SOS brał także udział w obradach Politycznego Komitetu Porozumiewawczego.

Według Stefana Korbońskiego powstanie SOS wiązało się z aspiracjami ZWZ do utworzenia ciała politycznego konkurencyjnego wobec PKP, który reprezentował partie polityczne.

W relacji Korbońskiego, w skład zarządu SOS (który brał udział w spotkaniach ze ścisłym kierownictwem podziemia, m.in. z Stefanem "Grotem" Roweckim) wchodził Jerzy Mostowicz, wiceprzewodniczący Polskiego Ruchu Zjednoczenia Słowian. Okazał się on być agentem gestapo i zlikwidowany został przez Witolda Rościszewskiego.

Przewodniczącymi SOS byli kolejno Mieczysław Bilek (dyrektor przedwojennego Banku Gospodarstwa Krajowego) i Jakub Krasowski. Organizacja wydawała pismo "Komunikat SOS".

Bibliografia

• Stefan Korboński: W imieniu Rzeczypospolitej. Wyd. I krajowe. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 153-158.