Strunowce: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Taksonomia: dodatkowy podział
Linia 50: Linia 50:
****** Gromada '''[[Ssaki|Mammalia]]''' ([[ssaki]]; 5800 gatunków)
****** Gromada '''[[Ssaki|Mammalia]]''' ([[ssaki]]; 5800 gatunków)


=== Gromady według [[Catalogue_of_Life|Catalogue of Life]] <ref>http://www.catalogueoflife.org/col/browse/tree/id/4313bc7637e1fc1feb316a4dea2b668b</ref>: ===
=== Gromady według [[Catalogue_of_Life|Catalogue of Life]]: ===
Podział z 2018<ref>http://www.catalogueoflife.org/col/browse/tree/id/4313bc7637e1fc1feb316a4dea2b668b</ref> roku:<br>
Podział z 2018 roku:<br>
* [[Bezczaszkowce]] (Leptocardii)
* [[Bezczaszkowce]] (Leptocardii)
* [[Cefalaspidokształtne]] (Cephalaspidomorphi)
* [[Cefalaspidokształtne]] (Cephalaspidomorphi)

Wersja z 19:16, 16 sie 2018

Strunowce
Chordata[1]
Bateson, 1885
Ilustracja
Prymitywny przedstawiciel strunowców – lancetnik
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Nadtyp

wtórouste

Typ

strunowce

Strunowce (Chordata, od gr. i łac. chorda – struna) – zwierzęta dwubocznie symetryczne, wtórouste, które na dowolnym z etapów rozwoju osobniczego mają następujące sześć charakterystycznych cech budowy:

Taksonomia

Schemat pochodzi z trzeciego wydania Vertebrate Palaeontology[2]. Układ odpowiada częściowo pokrewieństwu ewolucyjnemu (podobnie jak kladogram), ale zachowuje tradycyjne rangi klasyfikacji Linneusza.

Gromady według Catalogue of Life:

Podział z 2018[3] roku:

Filogeneza

Hipotetyczny przodek strunowców był zwierzęciem wodnym o dwóch częściach ciała: wisceralnej, odpowiadającej za pobieranie pokarmu i być może oddychanie oraz somatycznej, odpowiedzialnej za przemieszczanie całego ciała.

Teorie ewolucyjne

Pokrewieństwo trzech grup należących do strunowców było przez lata tematem dyskusji i różnych teorii ewolucyjnych. Według jednej z teorii, tzw. teorii Garstanga, najbardziej bazalną grupą strunowców są osłonice, od których, drogą pedomorfozy wyewoluowały pozostałe grupy, lancetniki i kręgowce, będące siostrzanymi kladami, łączonymi w takson Euchordata. Teoria ta przez lata cieszyła się dużą popularnością i do dziś często występuje w licznych podręcznikach szkolnych.

Inny punkt widzenia przedstawia teoria Atriozoa, która łączy ze sobą Cephalochordata i Tunicata na podstawie występowania u nich specyficznego krążenia wody opływającej kosz skrzelowy. Woda wpływa przez otwór gębowy, omywa skrzela, a następnie trafia do atrium – jamy okołoskrzelowej, z której uchodzi przez osobny otwór – atriopor. U kręgowców woda opuszcza gardziel przez otwory skrzelowe bezpośrednio do środowiska zewnętrznego.

Badania molekularne wskazały, że kręgowce i osłonice są najbliższymi krewnymi, natomiast taksonem bazalnym stały się bezczaszkowce. Takson, zawierający w sobie osłonice i kręgowce nosi nazwę Olfactores. W wyniku dokładnych badań morfologicznych odnaleziono kilka synapomorfii, które można dla niego wskazać.

Drzewo filogenetyczne

Chordata 
 Cephalochordata

 Amphioxus



 Olfactores
Tunicata 

 Appendicularia (dawniej Larvacea)



 Thaliacea 



 Ascidiacea 



 Craniata 

Myxini


 Vertebrata 

 Conodonta



 Cephalaspidomorphi



 Hyperoartia



 Pteraspidomorphi


 Gnathostomata 

 Placodermi



 Chondrichthyes


 Teleostomi 

 Acanthodii


 Osteichthyes 

 Actinopterygii


 Sarcopterygii 
void
 Tetrapoda 

 Amphibia


 Amniota 
 Synapsida 
void

 Mammalia




 Sauropsida 
void

 Aves















Grupa zawierająca – Bilateria

Uwagi:

  • Linie pokazują prawdopodobne pokrewieństwo ewolucyjne, uwzględniając wymarłe taksony oznaczone znakiem †. Niektóre są bezkręgowcami. Chordata to typ.
  • Pozycja (pokrewieństwo) bezczaszkowców, osłonic i kręgowców według[4] czasopisma naukowego Nature.

Zobacz też

Przypisy

  1. Chordata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. M.J. Benton: Vertebrate Paleontology. Wyd. trzecie. Blackwell Science Ltd, 2004. (ang.).
  3. http://www.catalogueoflife.org/col/browse/tree/id/4313bc7637e1fc1feb316a4dea2b668b
  4. The amphioxus genome and the evolution of the chordate karyotype, Nicholas H. Putnam, et al. Nature vol 453 p. 1064-1071, June 19, 2000.