Elton John: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m ilustracja
Linia 36: Linia 36:
W 2018 ogłosił, że w 2020 zakończy karierę artystyczną, którą podsumuje pożegnalną trasą koncertową<ref>{{Cytuj |autor = Arkadiusz Durka |tytuł = Elton John kończy karierę |data = 2017-01-24 |data dostępu = 2017-01-24 |opublikowany = wp.pl |url = https://gwiazdy.wp.pl/elton-john-konczy-kariere-6212870510765697a |cytat = Elton John zdecydował, że po 50 latach kariery odchodzi na emeryturę. Brytyjski piosenkarz zamierza poświęcić się rodzinie i dzieciom (...). Jednak zanim artysta przestanie koncertować uda się w 3-letnią trasę, która będzie trwała 300 dni (...). |język = pl}}</ref>.
W 2018 ogłosił, że w 2020 zakończy karierę artystyczną, którą podsumuje pożegnalną trasą koncertową<ref>{{Cytuj |autor = Arkadiusz Durka |tytuł = Elton John kończy karierę |data = 2017-01-24 |data dostępu = 2017-01-24 |opublikowany = wp.pl |url = https://gwiazdy.wp.pl/elton-john-konczy-kariere-6212870510765697a |cytat = Elton John zdecydował, że po 50 latach kariery odchodzi na emeryturę. Brytyjski piosenkarz zamierza poświęcić się rodzinie i dzieciom (...). Jednak zanim artysta przestanie koncertować uda się w 3-letnią trasę, która będzie trwała 300 dni (...). |język = pl}}</ref>.


== Dzieciństwo ==
== Wczesne lata ==
Reginald rozpoczął naukę gry na [[fortepian]]ie w wieku 2 lat. Później grą na fortepianie zaczął urozmaicać rodzinne uroczystości, a w wieku 7 lat zaczął pobierać profesjonalne lekcje. Na zajęciach wyróżniał się swymi zdolnościami i umiejętnością komponowania melodii. W wieku 11 lat wygrał stypendium dla juniorów do [[Królewska Akademia Muzyczna (Wielka Brytania)|Royal Academy of Music]]. W ciągu następnych pięciu lat, uczęszczał tam na sobotnie lekcje, gdzie grywał m.in. utwory [[Fryderyk Chopin|Chopina]] i [[Johann Sebastian Bach|Bacha]] oraz śpiewał w akademickim chórze. W wieku 17 lat postanowił opuścić szkołę County Grammar School w [[Pinner]] i rozpocząć karierę muzyczną<ref>{{cytuj książkę | imię = Philip | nazwisko = Norman | tytuł = Elton John | rok = 1993 | wydawca = Simon & Schuster | isbn = 0671797298 | język = en}}</ref>.
W wieku dwóch lat rozpoczął naukę gry na [[fortepian]]ie, na którym z czasem grał podczas rodzinnych uroczystości. W wieku siedmiu lat zaczął pobierać profesjonalne lekcje gry. Na zajęciach wyróżniał się swymi zdolnościami i umiejętnością komponowania melodii.
Mając 11 lat, wygrał stypendium dla juniorów do [[Królewska Akademia Muzyczna (Wielka Brytania)|Royal Academy of Music]]. W ciągu następnych pięciu lat uczęszczał tam na sobotnie lekcje, na których grywał m.in. utwory [[Fryderyk Chopin|Chopina]] i [[Johann Sebastian Bach|Bacha]] oraz śpiewał w akademickim chórze. W wieku 17 lat opuścił szkołę County Grammar School w [[Pinner]], by w pełni skupić się na karierze muzycznej<ref>{{cytuj książkę | imię = Philip | nazwisko = Norman | tytuł = Elton John | rok = 1993 | wydawca = Simon & Schuster | isbn = 0671797298 | język = en}}</ref>.


== Kariera muzyczna ==
== Kariera muzyczna ==

Wersja z 11:44, 26 sie 2018

Sir Elton John
Ilustracja
Elton John (2017)
Imię i nazwisko

Sir Elton Hercules John[a]

Data i miejsce urodzenia

25 marca 1947
Londyn

Instrumenty

fortepian

Gatunki

rock, rock psychodeliczny, rock progresywny, pop, glam rock

Zawód

piosenkarz, kompozytor, pianista

Aktywność

od 1962

Odznaczenia
Knight Bachelor Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Elton Hercules John[a] (ur. 25 marca 1947 jako Reginald Kenneth Dwight w Londynie w dzielnicy Pinner) – brytyjski piosenkarz, kompozytor, pianista i okazjonalnie aktor. Współpracuje z tekściarzem Bernie Taupinem od 1967 r. Byli autorami trzydziestu albumów.

W swojej karierze sprzedał ponad 300 milionów płyt, co czyni go jednym z najbardziej uhonorowanych artystów wszech czasów[1][2][3]. Jego singel "Something About the Way You Look Tonight"/"Candle in the Wind 1997" został sprzedany w nakładzie ponad 33 mln egzemplarzy na całym świecie, stał się również najlepiej sprzedającym singlem wszech czasów w Wielkiej Brytanii, w Singles Chart[4] i w amerykańskim Bilboard Hot 100.

Jest zwycięzcą sześciu nagród Grammy, czterech Brit Awards, Oscara, Złotego Globu i Nagrody Tony. W 1992 został wprowadzony (wraz z Berniem Taupinem) do Songwriters Hall of Fame, a w 1994 do Rock and Roll Hall of Fame. W 2004 magazyn muzyczny „Rolling Stone” zaklasyfikował brytyjskiego artystę na 49. miejscu na liście „100 najlepszych artystów wszech czasów”. W 2008 został uznany trzecim najbardziej utytułowanym artystą wszech czasów według The Billboard[5]. W 2013 otrzymał (wraz z Berniem Taupinem) Johnny Mercer Award od Songwriters Hall of Fame.

Od końca lat 80. jest aktywistą w sprawie walki przeciwko AIDS od końca lat 80. W 1992 założył fundację „Elton John AIDS Foundation” pomagającą dzieciom chorym na AIDS.

W 2018 ogłosił, że w 2020 zakończy karierę artystyczną, którą podsumuje pożegnalną trasą koncertową[6].

Wczesne lata

W wieku dwóch lat rozpoczął naukę gry na fortepianie, na którym z czasem grał podczas rodzinnych uroczystości. W wieku siedmiu lat zaczął pobierać profesjonalne lekcje gry. Na zajęciach wyróżniał się swymi zdolnościami i umiejętnością komponowania melodii.

Mając 11 lat, wygrał stypendium dla juniorów do Royal Academy of Music. W ciągu następnych pięciu lat uczęszczał tam na sobotnie lekcje, na których grywał m.in. utwory Chopina i Bacha oraz śpiewał w akademickim chórze. W wieku 17 lat opuścił szkołę County Grammar School w Pinner, by w pełni skupić się na karierze muzycznej[7].

Kariera muzyczna

Początki

Elton John (po prawej) i Bernie Taupin, 1971
Elton John, 1975

W wieku 15 lat Dwight został weekendowym pianistą pobliskiego pubu Northwood Hills, gdzie grał utwory country z repertuaru Jima Reevesa (He'll Have to Go), irlandzkie piosenki takie jak When Irish Eyes Are Smiling, stare pubowe szlagiery jak Roll Out the Barrel oraz własne utwory.

W 1964 roku poznał wokalistę Longa Johna Baldry'ego i saksofonistę Eltona Deana (później związanego m.in. z Soft Machine) i z nimi uformował swój pierwszy zespół Bluesology. Wkrótce znudziło mu się granie muzyki soulowej w Bluesology i przez ogłoszenie prasowe wytwórni Liberty, szukającej nowych talentów, poznał Berniego Taupina, który został jego tekściarzem i jest nim do dziś jako autor tekstów niemal wszystkich piosenek Eltona Johna.

7 maja 1968 roku Reginald Kenneth Dwight oficjalnie zmienił nazwisko na Elton John (Elton po saksofoniście Eltonie Deanie, a John po Long Johnie Baldrym)[8], a już rok później wydał pierwszy solowy album zatytułowany Empty Sky. Płyta została ciepło przyjęta przez krytyków, ale nie odniosła sukcesu komercyjnego. Natomiast kolejny album Elton John (1970) stał się wielkim hitem, tak jak i utwór Your Song, który skutecznie wypromował macierzystą płytę, która to jako pierwsza zdobyła za Oceanem tytuł złotej. Następne albumy biły rekordy popularności, zwłaszcza w USA. W połowie lat 70. artysta zaczął szokować na koncertach – zarówno strojem, jak i zachowaniem.

Lata 70.

Empty Sky ; Elton John

W roku 1970 brytyjski kompozytor wydał płytę nazwaną swoim własnym imieniem – Elton John. Był to pierwszy album muzyka, który został wydany w Ameryce, przez co wielu uważa go za debiut, gdyż Empty Sky nie zostało wydane za oceanem przed 1975. Płyta zawiera utwór Your Song, który okazał się przełomowym w karierze pianisty, a także pomógł mu ustabilizować karierę. W 2003 album został sklasyfikowany na 468. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone. W 2004 album został zremasterowany na wielokanałowe Super Audio CD. Natomiast utwór "Your Song" uważany jest za jeden z najważniejszych utworów w karierze muzyka i za jedną z najbardziej znanych i najlepszych miłosnych melodii wszech czasów[przez kogo?]. Płyta znalazła się na szczytach list przebojów na całym świecie i uzyskała status złotej płyty w Stanach Zjednoczonych.

Tumbleweed Connection

Kolejny album Eltona Johna Tumbleweed Connection wydany w 1971 roku również był notowany na listach przebojów pomimo, iż nie zawierał znaczących hitów. Płyta uzyskała status platynowej w USA. W 2003 album został sklasyfikowany na 463. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone.

Madman Across the Water

Czwarty studyjny album muzyka charakteryzuje się mocną lekko psychodeliczną muzyką soft rockową – Madman Across the Water (wydany w 1971 r.). "Madman Across the Water", miała początkowo być wydana na poprzednim albumie Eltona – Tumbleweed Connection. Ostatecznie nie została tam zamieszczona i posłużyła jako utwór tytułowy kolejnego albumu. Poprzednia wersja utworu (z sesji do Tumbleweed Connection) nadal jest możliwa do znalezienia, zwłaszcza na Tumbleweed Connection wersji CD. Kiedy "Madman..." został wydany na nowo w ramach kolekcji 'The Classic Years', był pierwszym, który nie zawierał żadnych utworów dodatkowych. Do największych przebojów z danej płyty należą między innymi: "Tiny Dancer" – ballada dedykowana pierwszej żonie Berniego Taupina, charakteryzująca się wpadającą w ucho przygrywką na fortepianie, kolejny przebój z płyty – Levon. Piosenka o chłopcu urodzonym w Święta Bożego Narodzenia. Elton John wraz ze swoim partnerem Davidem Furnishem dali tak na trzecie imię swojemu synowi (Zachary Jackson Levon Furnish-John) właśnie z powodu jego urodzenia w Boże Narodzenie. Madman Across the Water uzyskała status podwójnej złotej płyty złotem w Stanach Zjednoczonych i również była notowana na listach przebojów na całym świecie.

Honky Château

Honky Château – piąty studyjny album brytyjskiego muzyka Eltona Johna, wydany w roku 1972. W 2003 zajął 357. miejsce na liście pięciuset największych albumów wszech czasów opublikowanej przez magazyn Rolling Stone. Album powstał w styczniu 1972 roku we Francji w miejscowościach Château d'Hérouville i w Pontoise. Wydany w Wielkiej Brytanii 19 maja 1972, a w USA tydzień później. Jest to pierwszy album od czasów debiutanckiego Empty Sky, na którym nie występują instrumenty strunowe (z wyjątkiem obecności skrzypka Jean-Luc Ponty w utworach "Mellow" i "Amy"). Płyta jest również początkiem stylu rockowego w twórczości Eltona Johna. Pierwszy utwór "Honky Cat" jest utrzymany w stylu nowoorleańskiego funky. Wspomina o artystach takich jak Dr. John i Allen Toussaint. Występuje tu czteroosobowy zespół grający na rogu. Płyta powszechnie uznana jest za jedną z lepszych płyt z całego dorobku muzycznego artysty, także dlatego, że zawiera jeden z największych hitów Brytyjczyka – "Rocket Man (I Think It's Going to Be a Long, Long Time)". W kolejnych latach artysta wydawał rocznie po co najmniej jednej płycie, a wszystkie dostawały status złotej płyty albo platynowej płyty i były notowane na szczyty list przebojów na całym świecie.

Goodbye Yellow Brick Road

W latach 70 Elton John nagrał swój najlepszy i powszechnie najbardziej doceniany album – Goodbye Yellow Brick Road Początkowo album miał być nagrany na Jamajce, jednak ze względu na słabe warunki tam panujące, płyta została nagrana we Francji. Pierwszą piosenką nagraną do albumu jest Saturday Night (Alright For Fighting), jest to jedyna piosenka Eltona nagrana na Jamajce, nie została umieszczona na płycie, Elton wraz z zespołem musieli nagrać ją jeszcze raz. Jak powiedział potem Elton:

Sounded like it had been recorded on the worst transistor radio

Elton o piosence Saturday Night nagranej na Jamajce:

Album zawiera takie przeboje jak: Bennie And The Jets, Candle in The Wind, Goodbye Yellow Brick Road, Saturday Night's Alright For Fighting uznawane za swego rodzaju "wizytówki" artysty. Płyta została odnotowana na pierwszych miejscach list przebojów w Niemczech, Austrii, Kanadzie i w Stanach Zjednoczonych. W 2003 album został sklasyfikowany na 91. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone. Piosenka z tej płyty Candle in the Wind, lecz z nowym tekstem Berniego Taupina, została zaśpiewana przez Eltona Johna na pogrzebie Księżnej Diany w 1997 r.

Lata 80. i 90.

Muzyka Eltona Johna cały czas się zmieniała. W latach 70. dominował w niej fortepian i gitara. Z okresu lekkiego popowego glamour rocka pochodzi kiczowaty wizerunek artysty, z którym jest najczęściej kojarzony. Zahaczając o styl disco w końcu lat 70. i nową falę w początku osiemdziesiątych, stał się piosenkarzem zrównoważonego popu dla dorosłych. W latach 80. uległ modzie na dźwięki syntetyczne, zaczął też komponować bardziej dynamiczne piosenki jak I'm Still Standing. W latach 90. uwydatnił swój głos w balladach, z których wiele stało się przebojami. Niezmienny w jego twórczości pozostaje fortepian.

Ważniejsze wydarzenia z tego okresu:

  • 28 czerwca 1986 r. na pożegnalnym koncercie zespołu Wham! na londyńskim stadionie Wembley w Londynie Elton John wystąpił gościnnie, śpiewając z George'em Michaelem piosenkę Candle in the Wind.
  • 20 kwietnia 1992 r. wziął udział w koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert, poświęconym pamięci Freddiego Mercury'ego. Z Axlem Rose wykonał Bohemian Rhapsody i solo The Show Must Go On.
  • W 1992 r. został wprowadzony (wraz z Berniem Taupinem) do Songwriters Hall of Fame.
  • W 1994 r. został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
  • W marcu 1995 roku Elton John i Tim Rice otrzymali Oscara za piosenkę Can You Feel the Love Tonight z filmu Król Lew.
  • W 1995 roku otrzymał nagrodę Polar Music Prize Szwedzkiej Akademii Muzycznej.
  • 27 lutego 1996 r. w Pałacu Buckingham w Londynie odebrał Order Imperium Brytyjskiego, przyznany mu przez królową[9].
  • W 1996 roku otrzymał nagrodę Royal Academy of Music jako jedyny w historii kompozytor muzyki rozrywkowej.
  • Rok 1997 był dla artysty trudny ze względu na śmierć jego bliskich przyjaciół: Gianniego Versace, włoskiego projektanta mody i Księżnej Diany. Piosenka Candle in the Wind 97, zaśpiewana przez Eltona na pogrzebie Diany, została umieszczona jako singel wraz z piosenkami "Something About The Way You Look Tonight" i "You Can Make History (Young Again)". Wydana 13 września 1997 płytka stała się najszybciej sprzedającym się singlem w Wielkiej Brytanii, dzięki 650 tys. kopiom sprzedanym w Królestwie tylko pierwszego dnia i ponad 1,5 mln egzemplarzy w ciągu pierwszego tygodnia. Singel zajmował miejsce pierwsze przez pięć tygodni. W sumie został sprzedany w liczbie 4.77 milionów egzemplarzy na Wyspach, pobijając tym samym ustanowiony 13 lat wcześniej rekord singla Band Aid "Do They Know It's Christmas?" i stając się najlepiej sprzedawanym singlem w Wielkiej Brytanii. W USA oddźwięk był podobny. Był to siódmy z kolei album muzyczny w historii, który zadebiutował jako numer 1 i został sprzedany w nakładzie ponad miliona kopii w ciągu pierwszego tygodnia. Pozycję pierwszą utrzymywał przez 14 tygodni. W sumie w Stanach Zjednoczonych został sprzedany w ponad 11 milionowym nakładzie. Ten najlepiej sprzedający się singel w USA uzyskał status jedenastokrotnej platynowej płyty. To czyni "Candle In The Wind 1997" jedyną płytą w Stanach sprzedaną w ponad dziesięciomilionowym nakładzie oraz pierwszym i jedynym diamentowym singlem w dziejach. Płyta odniosła sukces w wielu innych krajach. W Kanadzie spędziła trzy lata w zestawieniu top 20, z 46 tygodniami na szczycie listy. Na całym globie sprzedano ponad 33 miliony kopii, czyniąc tym samym singel drugim najlepiej sprzedającym się singlem w historii (po White Christmas Binga Crosby'ego z 1942 r.). Obliczono, że w szczytowym momencie w ciągu sekundy na całej Ziemi sprzedawano średnio po 6 kopii płyty. Elton John, wszyscy muzycy, którzy przyczynili się do powstania tego wydawnictwa, a także kompanie płytowe zrzekły się wszelkich profitów płynących ze sprzedaży singla, przekazując całe dochody na rzecz fundacji Diana, Princess of Wales Memorial Fund.
  • 1 stycznia 1998 r. Królowa Elżbieta II nadała Eltonowi szlachectwo za promocję kultury brytyjskiej w świecie. Uroczystość odbyła się 24 lutego[10].
  • 25 lutego 1998 r. zdobył swoją piątą nagrodę Grammy w kategorii najlepszy męski wykonawca popowy za piosenkę Candle in the Wind – w jednym roku zdobył 3 najważniejsze nagrody amerykańskiego przemysłu muzycznego, pozostałe to nagroda magazynu Billboard (ang. Billboard Magazine Award) i American Music Award w kategorii najlepszy dojrzały wykonawca męski.
  • W 1998 r. odeszli kolejni znajomi Eltona: Tammy Wynette, Linda McCartney i Frank Sinatra. Sam Elton pokłócił się ze swoim wieloletnim menedżerem Johnem Reidem, kończąc z nim współpracę.
  • Również w 1998 r. Elton skomponował muzykę do dwóch musicali wytwórni Disneya, która po sukcesie ścieżki dźwiękowej filmu Król Lew zaproponowała jemu i Timowi Rice'owi stałą współpracę: do musicalowej wersji Króla Lwa (przedstawienie zdobyło 6 nagród Tony) i do musicalu Aida.

Życie osobiste

Orientacja seksualna i związki

W 1976 roku ogłosił publicznie, że jest osobą biseksualną, jednak później to odwołał i określił się jako gej. 14 lutego 1984 r. na prośbę swojej matki poślubił Niemkę Renatę Blauel, z którą rozwiódł się po czterech latach.
W 1993 roku poznał 30-letniego Davida Furnisha, który wkrótce został jego partnerem. 21 grudnia 2005, po 12 latach współżycia, zawarli cywilny związek partnerski w ratuszu w Windsorze. 25 grudnia (Boże Narodzenie) 2010 anonimowa kobieta-surogatka urodziła syna[11], którego John wraz z partnerem adoptowali. Chłopca nazwali Zachary Jackson Levon Furnish-John[12]. Jego matką chrzestną została Lady Gaga[11]. W dziewiątą rocznicę zalegalizowania związku partnerskiego, korzystając ze zmiany brytyjskiego prawa, 21 grudnia 2014 roku Elton i David zawarli związek małżeński[13].

Uzależnienia i zdrowie

Przez dość długi okres swojej kariery walczył z uzależnieniem od alkoholu, kokainy, jedzenia czy szaleństwa zakupowego, a w latach 80. również z bulimią. Bywały okresy kiedy nie brał narkotyków i zaczynał wracać do zdrowia, ale zawsze kończyło się to jednak kolejnym powrotem do nałogu i jeszcze silniejszym uzależnieniem. Po 16 latach choroby rozpoczął terapię odwykową, na tę decyzję wpłynęła śmierć Ryana White, amerykańskiego nastolatka, który zmarł na AIDS w 1990 roku (na jego pogrzebie Elton zagrał utwór Skyline Pigeon); a także jego ówczesny partner Hue, który podobnie jak Elton był alkoholikiem, narkomanem i bulimikiem[14].

5 stycznia 1987 r. artysta przeszedł poważną operację strun głosowych w szpitalu w Australii. Tym samym głos Eltona Johna stracił część swojego górnego rejestru, na korzyść głębszej i pełniejszej barwy. Piosenkarz był posądzany o znaczące problemy finansowe spowodowane rozrzutnością. W latach 90. Elton nawiązał przyjaźń z Michaelem Jacksonem, który w 1997 roku zadedykował mu album Blood on the Dance Floor (HIStory in the Mix), wyrażając tym samym wdzięczność za wsparcie, jakim Brytyjczyk obdarzał Jacksona podczas jego walki z uzależnieniem od środków przeciwbólowych. W lipcu 1999 roku Eltonowi wszczepiono sztuczny rozrusznik serca.

Rezydencje

Domy gwiazdora rozsiane są po całym świecie. W Old Windsor ma 15-hektarową wiejską posiadłość Woodside z trzema jeziorami, basenem, windą i prywatnym kinem, w Londynie jego apartamenty sąsiadują z siedzibą królowej Elżbiety, jest również właścicielem luksusowych apartamentów w Atlancie, Nicei, Wenecji, posiadłości Castel Mont Alban na Lazurowym Wybrzeżu i apartamentu w hotelu Caesars Palace w Las Vegas. Mieszkanie to zostało zaprojektowane na specjalne zamówienie Eltona, który co roku gra w tym mieście kilkadziesiąt koncertów. Wystrojem wnętrz zajęła się Jane Carroll, pracująca dla największych gwiazd dekoratorka wnętrz.

Inne

Jest ojcem chrzestnym syna Johna Lennona, Seana. Artysta jest kolekcjonerem sztuki i posiada jedną z największych prywatnych kolekcji fotografii na świecie[15]. W 2014 roku jego imieniem, nazwano trybunę honorową na stadionie klubu Watford, któremu kibicuje od dzieciństwa[16].

Twórczość

Elton John, 2008

Twórczość

 Osobny artykuł: Dyskografia Eltona Johna.
Albumy studyjne
Filmy

Single

DVD

  • The Very Best of Elton John (1990, 2000)
  • Elton John Live in Barcelona (1992, 2000)
  • Love Songs (1995, 2001)
  • Classic Albums – Elton John: Goodbye Yellow Brick Road (2001)
  • Elton John One Night Only: The Greatest Hits Live at Madison Square Garden (2001)
  • Live In Australia (nagrane w 1987, 2003?)
  • To Russia with Elton (nagrane w 1980, 2004)
  • Dream Ticket (DVD) 4-Disc Box Set (2004)
  • Two Rooms: Celebrating the Songs of Elton John & Bernie Taupin (nagrane w 1991, 2005)
  • Elton 60 – Live at Madison Square Garden (2 DVD set) (2007).

Twórczość filmowa i musicalowa

Działalność charytatywna

13 lipca 1985 roku Elton John wystąpił na koncercie charytatywnym Live Aid zorganizowanym przez Boba Geldofa. Wraz z ponad 50 innymi gwiazdami muzyki zebrał ponad 100 milionów dolarów na rzecz ofiar głodu w Afryce. Zaangażował się w zbieranie funduszy na walkę z AIDS, na co wpływ miała wywołana tą chorobą śmierć jego przyjaciół (Ryan White i Freddie Mercury). W roku 1985 dołączył do artystów Dionne Warwick, Gladys Knight i Stevie Wonder by nagrać singel That's What Friends Are For, ze sprzedaży którego całkowity dochód przeznaczony został fundacji American Foundation for AIDS Research.

W 1992 roku artysta powołał do życia Elton John AIDS Foundation, która finansuje programy ds. profilaktyki HIV/AIDS, przeciwdziała uprzedzeniom i dyskryminacji wobec ludzi dotkniętych AIDS oraz wspiera ludzi żyjących z ryzykiem zarażenia się wirusem HIV. W 2006 roku John przeznaczył jeden ze swoich dwóch czerwonych fortepianów Yamaha, na którym grał na koncertach w Las Vegas, na aukcję internetową eBay i zysk ze sprzedaży przeznaczył na fundację. 29 lipca 1993 r. sprzedał swoją kolekcję 48 000 płyt za 271 500 dolarów, które zasiliły charytatywny fundusz Terrence Higgins, pomagający chorym na AIDS.

5 lipca 2001 r. podczas charytatywnego przyjęcia w swojej posiadłości w Windsorze zebrał 1,3 miliona dolarów na walkę z AIDS. 30 września 2003 r. w domu aukcyjnym Sotheby's wystawiono na sprzedaż wyposażenie rezydencji Eltona Johna w zachodniej dzielnicy Londynu Holland Park. Sprzedano ponad 400 przedmiotów, m.in. poduszki Versacego, łóżko w stylu art déco, meble w stylu biedermeier, obrazy, za łączną sumę 2,24 miliona dolarów. Od 2004 roku muzyk corocznie otwiera sklep ze swoimi używanymi ubraniami[17]. W styczniu 2008 r. zakupił 120 terenowych motocykli dla służb medycznym w Lesotho. Podczas wizyty piosenkarza w Maseru, stolicy Lesotho, doszło do symbolicznego przekazania motocykli. Corocznie organizuje bal charytatywny White Tie & Tiara dla sławnych osobistości. W 2007 roku na balowej aukcji wystawiony był na sprzedaż Rolls Royce Phantom drophead coupe i prace artystyczne Tracey Emin, przedmioty te sprzedano za kwotę 800 000 funtów, a całkowita suma zebrana podczas imprezy wyniosła 4 600 000 funtów[18]. 27 czerwca 2008 r. odbył się on po raz dziesiąty. W grudniu 2008 r. muzyk przekazał dwóm szpitalom 1000 biletów na swój koncert, władze placówek sprzedały wejściówki za symboliczne sumy, zaś zyski przekazały na cele charytatywne.

Działalność na rzecz osób LGBT

W 2015 piosenkarz zaapelował do władz Ukrainy o zmiany dotyczące praw człowieka w tym osób LGBT, wyraził także chęć rozmów z Władimirem Putinem o konieczności poprawy sytuacji gejów w Rosji[19].

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ a b Urodzony jako Reginald Kenneth Dwight, zmienił nazwisko na Elton Hercules John.[1][2]

Przypisy

  1. ↑ Sir Elton John adds extra dates o tour w The telegraph
  2. ↑ Elton John: The Rolling Stone Interview w The Rolling Stone
  3. ↑ Elton still standing for gay rights, home, Tammy Faye w USA Today
  4. ↑ UK's million-selling singles: the full list
  5. ↑ The Billboard Hot 100 All-Time Top Artists
  6. ↑ Arkadiusz Durka, Elton John kończy karierę [online], wp.pl, 24 stycznia 2017 [dostęp 2017-01-24], Cytat: Elton John zdecydował, że po 50 latach kariery odchodzi na emeryturę. Brytyjski piosenkarz zamierza poświęcić się rodzinie i dzieciom (...). Jednak zanim artysta przestanie koncertować uda się w 3-letnią trasę, która będzie trwała 300 dni (...). (pol.).
  7. ↑ Philip Norman: Elton John. Simon & Schuster, 1993. ISBN 0-671-79729-8. (ang.).
  8. ↑ Change of name. „The London Gazette”. 45571, s. 403, styczeń 1972. [dostęp 2009-09-13]. 
  9. ↑ Life Peers to Order of the Companion of Honour. 1997-12-31. [dostęp 2009-09-13]. (ang.).
  10. ↑ Elton John – a biography
  11. ↑ a b Rebecca Cope: Elton John reveals Lady Gaga Godmother. Marie Claire, 2011-04-06. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  12. ↑ J. Rodriguez: Elton John, husband welcome new son. 2010-12-28. [dostęp 2011-03-09]. (ang.).
  13. ↑ Elton John wziął ślub po ponad 20 latach w związku. Dopiero teraz prawo na to pozwoliło. wyborcza.pl. [dostęp 2016-10-16]. (pol.).
  14. ↑ CNN Larry King Live, Interview with Elton John. [dostęp 2014-10-27]. (ang.).
  15. ↑ Laura Coverson: Art or Porn? Elton John's Photos Seized. 2007-09-27. [dostęp 2009-09-13]. (ang.).
  16. ↑ Trybuna imienia Eltona Johna na stadionie Watford. ofsajd.onet.pl. [dostęp 2014-12-14]. (pol.).
  17. ↑ Elton John turns rags to riches for charity. 2006-04-12. [dostęp 2009-09-13]. (ang.).
  18. ↑ Hilary Alexander: White tie and tiara ball. 2007-06-29. [dostęp 2009-09-13]. (ang.).
  19. ↑ Elton John chce spotkać się z Władimirem Putinem. [dostęp 2015-09-14].

Linki zewnętrzne

Elton John
Albumy studyjne
Kompilacje
Albumy koncertowe
Soundtracki
Wideo
Tribute album
Musicale
Trasy koncertowe
Powiązane
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Elton_John&oldid=54338770”