Gustaw Dobrucki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) kat. |
baretki Znacznik: Edytor kodu źródłowego 2017 |
||
Linia 15: | Linia 15: | ||
| poprzednik = [[Kazimierz Bartel]] |
| poprzednik = [[Kazimierz Bartel]] |
||
| następca = [[Kazimierz Świtalski]] |
| następca = [[Kazimierz Świtalski]] |
||
| odznaczenia = |
| odznaczenia = {{order|OOP|KO}} {{order|KN|KN}} {{order|KW|1}} |
||
| commons = |
| commons = |
||
| quote = |
| quote = |
Wersja z 16:53, 27 sie 2018
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego | |
Okres |
od 9 stycznia 1927 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Gustaw Karol Dobrucki (ur. 4 kwietnia 1873 we wsi Mizuń w powiecie dolińskim, zm. 12 czerwca 1943 w Warszawie) – polski chirurg, ginekolog, polityk, minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego, senator I kadencji w II RP.
Życiorys
Był synem inspektora leśnictwa Wiktora Dobruckiego i Matyldy Lettner. Naukę gimnazjalną odbył w Stanisławowie. W 1896 ukończył wydział lekarski na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po zakończeniu studiów powrócił do Stanisławowa i zając się praktyką lekarską. W Stanisławowie był także prezesem Związku Strzeleckiego.
W okresie I wojny światowej służył w wojsku jako lekarz w Karpatach, Tyrolu i we Włoszech. Był także lekarzem Polskiej Organizacji Wojskowej i kierownikiem starostwa w Stanisławowie. W czasie wojny polsko-ukraińskiej w Galicji Wschodniej więziony przez Ukraińców.
Po wojnie ponownie osiadł w Stanisławowie gdzie w latach 1920-1922 był dyrektorem szpitala powszechnego. W latach 1922–1927 był senatorem. Wybrany został z listy PSL „Wyzwolenie”, jednak w trakcie kadencji znalazł się wśród założycieli Klubu Pracy. Od 9 stycznia 1927 do 27 czerwca 1928 był ministrem wyznań religijnych i oświecenia publicznego w rządzie Józefa Piłsudskiego. Jako minister wprowadził m.in. obowiązek nauczania języka białoruskiego w gimnazjach na terenach zamieszkanych w większości przez Białorusinów.
Od 1928 mieszkał w Warszawie, gdzie prowadził prywatną praktykę lekarską.
Gustaw Dobrucki zmarł 12 czerwca 1943 i został pochowany na warszawskich Powązkach.
Jego małżonką była Janina Berezowska, z którą miał córkę i syna.
Odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (1931)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (1922)
Bibliografia
- Małgorzata Smogorzewska, Posłowie i Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny. Tom I (A-D), Wydawnictwo Sejmowe 1998
- Kto był kim w II Rzeczypospolitej, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
- Absolwenci i studenci Uniwersytetu Jagiellońskiego (okres zaborów)
- Absolwenci Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Pochowani na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
- Politycy PSL „Wyzwolenie”
- Polscy chirurdzy
- Polscy ginekolodzy
- Ministrowie wyznań religijnych i oświecenia publicznego
- Senatorowie I kadencji (1922–1927)
- Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)
- Urodzeni w 1873
- Zmarli w 1943
- Ludzie związani ze Stanisławowem