Kill Bill

Kill Bill

Gatunek	akcja, dramat
Data premiery	10 października 2003, 16 kwietnia 2004 17 października 2003, 23 kwietnia 2004
Kraj produkcji	Stany Zjednoczone
Język	ang., jap., kant., mand., hiszp., franc.
Czas trwania	111 min (1. część), 136 min (2. część)
Reżyseria	Quentin Tarantino
Scenariusz	Quentin Tarantino, Uma Thurman
Główne role	Uma Thurman David Carradine Vivica A. Fox Lucy Liu Michael Madsen Daryl Hannah Sonny Chiba
Muzyka	RZA Armando Trovajoli Isaac Hayes
Zdjęcia	Robert Richardson
Scenografia	Yohei Taneda David Wasco
Kostiumy	Kumiko Ogawa Catherine Marie Thomas
Montaż	Sally Menke
Produkcja	Lawrence Bender Quentin Tarantino
Wytwórnia	Miramax Films A Band Apart Super Cool ManChu
Dystrybucja	Miramax, Monolith
Budżet	około 41 mln dol.
Nagrody
2004: Saturn, MTV Movie Award, 2005: Saturn

{{Film infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | przychody brutto = | alt grafiki = | commons = | opis grafiki = | wikicytaty = Nieznane pola: "podpis grafiki". Nieoczekiwana grafika: "kraj produkcji" oraz "data premiery".

Kill Bill – film Quentina Tarantino, do którego scenariusz reżyser napisał z pomocą aktorki Umy Thurman.

Gwiazdą filmu jest Uma Thurman, okrzyknięta muzą Tarantino. Właściwie jest to jeden film, jednak podzielony został na dwie części (Kill Bill i Kill Bill II), ponieważ nakręcono bardzo dużo materiału: łącznie trzy godziny i czterdzieści siedem minut. Premiera części pierwszej miała miejsce 10 października 2003 roku, a części drugiej – 14 kwietnia 2004. Zyski z części pierwszej w amerykańskich kinach wyniosły siedemdziesiąt milionów dolarów, drugiej – sześćdziesiąt sześć milionów.

Opinie o filmie są bardzo różne. Niektórzy uważają Kill Billa za filmowy majstersztyk, dla innych jest on zbyt pobłażliwym hołdem Tarantino dla kina azjatyckiego. Szczególnie krytykowane były „ciężkie” popkulturowe dialogi. Niektórzy konserwatywni krytycy zarzucali filmowi także nadmierną przemoc.

Japońskie wydanie pierwszej części Kill Billa zostało zadedykowane reżyserowi Kinjiemu Fukasaku.

W filmie pojawia się sekwencja anime, przedstawiająca przeszłość O-Ren. Reżyserem kilkuminutowego segmentu jest Kazuto Nakazawa. Nakręcił on między innymi teledysk do piosenki „Breaking the Habit” zespołu Linkin Park.

Fabuła

Streszczenie

Beatrix Kiddo (przez większość pierwszej części nazywana Panną Młodą lub Czarną Mambą), szuka krwawej zemsty na Billu oraz członkach Plutonu Śmiercionośnych Żmij – grupy wyszkolonych morderców, do której wspólnie z Billem kiedyś należała. Bill oraz pozostali członkowie Plutonu dokonali egzekucji podczas próby ślubu na Pannie Młodej, jej przyszłym mężu oraz przypadkowych osobach zebranych w małej kaplicy weselnej w mieście El Paso. Jednak kula Billa, która utkwiła w głowie Panny Młodej, nie okazała się śmiertelna, a dziewczyna zapadła w śpiączkę. Gdy budzi się po czterech latach, poprzysięga zemstę swojemu mentorowi Billowi oraz innym członkom Plutonu odpowiedzialnym za masakrę.

Zdjęcia do filmu trwały osiem miesięcy, powstały w Ameryce Północnej, Japonii i Chinach.

Film podzielony został na dziesięć rozdziałów, po pięć na każdą część, prezentowane z użyciem inwersji czasowej.

Kolejność w filmie: Rozdział pierwszy: 2 Rozdział drugi: Zakrwawiona panna młoda Rozdział trzeci: Pochodzenie O-Ren Rozdział czwarty: Człowiek z Okinawy Rozdział piąty: Wielka jatka w Domu Błękitnych Liści Rozdział szósty: Masakra przy dwóch sosnach Rozdział siódmy: Samotny grób Pauli Schultz Rozdział ósmy: Okrutne nauki mistrza Pai Meia Rozdział dziewiąty: Elle i ja Ostatni rozdział: Twarzą w twarz   Kolejność chronologiczna: Rozdział trzeci: Pochodzenie O-Ren Rozdział ósmy: Okrutne nauki mistrza Pai Meia Rozdział szósty: Masakra przy dwóch sosnach Rozdział drugi: Zakrwawiona panna młoda Rozdział czwarty: Człowiek z Okinawy Rozdział piąty: Wielka jatka w Domu Błękitnych Liści Rozdział pierwszy: 2 Rozdział siódmy: Samotny grób Pauli Schultz Rozdział dziewiąty: Elle i ja Ostatni rozdział: Twarzą w twarz

Kill Bill: Vol. 1

Panna Młoda jest członkinią Plutonu Śmiercionośnych Żmij. Bill, jej zwierzchnik i kochanek, odnajduje ją i jej chłopaka na ich próbie ślubu w małej kaplicy weselnej w mieście El Paso, gdzie wraz z pozostałymi członkami Plutonu dokonują masakry, zabijając wszystkie osoby znajdujące się w kaplicy. Panna Młoda, której Bill strzelił w głowę, przeżyła masakrę. Kiedy pogrążona jest w śpiączce, szpital, którym leży, odwiedza Elle Driver, przysłana przez Billa: ma wstrzyknąć Pannie Młodej truciznę, aby dokończyć zemstę. W ostatniej chwili do Elle dzwoni Bill, który zmienia zdanie, zabraniając uśmiercenia Panny Młodej.

Panna Młoda przyjeżdża do Pasadeny skradzionym samochodem, nazwanym Cipkowozem (ang. Pussy Wagon). W Pasadenie mieszka Vernita Green (Vivica A. Fox), jedna z członkiń Plutonu Śmiercionośnych Żmij. Kobiety rozpoczynają walkę, jednak w pewnym momencie ze szkoły wraca córka Vernity, Nikki. Kobiety zaprzestają walki, przenosząc się do kuchni, w której uzgadniają, gdzie i kiedy dokończą pojedynek. Vernita, która przez minione cztery lata ułożyła sobie życie, chce podstępem zabić Pannę Młodą, strzelając do niej z pistoletu. Chybia jednak, a Panna Młoda zabija Vernitę, wbijając jej nóż w serce. Świadkiem zajścia jest czteroletnia Nikki, która usłyszała huk wystrzału. Panna Młoda obiecuje jej, że kiedy dorośnie, będzie czekała na jej zemstę.

Sześć miesięcy wcześniej Panna Młoda budzi się ze śpiączki, uświadamiając sobie, że straciła dziecko i przez cztery lata była nieprzytomna. Słysząc kroki na korytarzu udaje, że nadal śpi. Do pokoju wchodzi Buck, pracownik szpitala, który pobiera od mężczyzn opłaty ze seks z nieprzytomną dziewczyną. Buck pozostawia klienta w pokoju, a gdy ten chce się zabawić, dziewczyna odgryza mu język. Po powrocie zabija także Bucka, gdy uświadamia sobie, że przez kilka lat on i sprowadzani przez niego mężczyźni wielokrotnie ją zgwałcili. Z jego kieszeni wyciąga klucze do „Cipkowozu”. Chce jak najszybciej przystąpić do eliminacji zabójców, jednak nie jest to proste, ponieważ straciła czucie w nogach.

Po odzyskaniu pełnej sprawności wyrusza na Okinawę, gdzie prosi mistrza mieczy Hattoriego Hanzō (Sonny Chiba) o zrobienie dla niej specjalnej katany, mającej posłużyć do eliminacji pozostałych członków Plutonu. Hanzō, będący dawniej mentorem Billa, przysiągł kiedyś, że już nigdy więcej nie zrobi „rzeczy, która zadaje śmierć”, jednak sprzyja zamiarom Panny Młodej i zgadza się zrobić dla niej miecz. Po wykuciu broni Hanzō przyznaje, że jest to jego najlepszy miecz.

W dalszą podróż Panna Młoda wyrusza do Tokio, gdzie odnajduje O-Ren Ishii (Lucy Liu): pół-Amerykankę, pół-Japonkę urodzoną w amerykańskiej bazie wojskowej. W dzieciństwie O-Ren została osierocona, ponieważ jej rodziców zabili członkowie Yakuzy. Po latach O-Ren została „szefem szefów” tokijskiego podziemia. W nocnym klubie Dom Błękitnych Liści Panna Młoda zabija wielu ochroniarzy O-Ren (nazywających siebie Obłędem 88), aby ostatecznie stanąć twarzą w twarz ze swoją przeciwniczką, którą udaje jej się pokonać. Po całym zajściu wysyła do Billa okaleczoną Sofię Fatale (przyjaciółkę O-Ren), aby przekazała mu informację, że przyszła kolej na pozostałych członków Plutonu Śmiercionośnych Źmij i jego samego. Pierwsza część kończy się sugestią, że dziecko Panny Młodej żyje.

Kill Bill: Vol. 2

Początek filmu przedstawia retrospekcję wydarzeń w kaplicy, jeszcze przed masakrą: Panna Młoda, jej przyjaciółki i chłopak omawiają szczegóły ślubu. Panna Młoda wychodzi na zewnątrz, gdzie spotyka Billa. Przez chwilę rozmawiają, później przychodzi przyszły pan młody. Rozpoczyna się próba ślubu. Do kaplicy wchodzą Elle, Budd, Vernita i O-Ren – reszta Plutonu, zabijając wszystkich obecnych w kaplicy. Mi

Bill spotyka się ze swoim bratem, Buddem. Ostrzega go, że Panna Młoda przyjdzie go zabić. Budd ignoruje ostrzeżenie. Panna Młoda przybywa z zamiarem zabicia Budda, lecz mężczyźnie udaje się ją zaskoczyć i obezwładnić. Dzwoni do Elle, omawiając z nią szczegóły sprzedania katany Czarnej Mamby i ostatecznego rozprawienia się z nią. Następnie Budd grzebie Pannę Młodą żywcem.

Leżąc w drewnianej trumnie, Panna Młoda przypomina sobie opowieść Billa o kapłanie zakonu Białego Lotosu – mistrzu kung-fu, Pai Mei, u którego niegdyś praktykowała. Dzięki jednej z technik, nabytych od Pai Meia, udaje jej się wydostać z trumny.

Tymczasem Elle przyjeżdża do Budda, aby kupić za milion dolarów najdoskonalszy miecz Hattoriego Hanzo, zabrany Pannie Młodej. We wręczonej Buddowi walizce, oprócz pieniędzy, znajduje się czarna mamba, która zabija go ukąszeniem. Kiedy Elle zamierza wyjść, do przyczepy wpada Beatrix (tak ma na imię Panna Młoda). Kobiety rozpoczynają walkę. Elle wyjawia, że Pai Mei wyłupił jej oko po tym, jak nazwała go „żałosnym, starym głupcem”, a ona w odwecie zatruła jego posiłek. Dowiedziawszy się o tym, Beatrix wyrywa Elle drugie oko, zabiera swój miecz i wychodzi z przyczepy.

Beatrix przyjeżdża do Estebana Vihaio – człowieka, który opiekował się Billem w czasach jego młodości. Dowiaduje się od niego, gdzie obecnie przebywa Bill. Przyjeżdża do jego willi, gdzie po raz pierwszy widzi swoją córkę. Mała B.B. bawi się z Billem. Kiedy dziewczynka idzie spać, Beatrix rozmawia z Billem. Podczas tej rozmowy Bill niespodziewanie strzela w nią pociskiem z serum prawdy i dowiaduje się, dlaczego Czarna Mamba chciała uciec z jego dzieckiem – kiedy Beatrix dowiedziała się, że jest w ciąży, postanowiła odejść z Plutonu Śmiercionośnych Żmij. Kiedy cała sprawa wydaje się być wyjaśniona, rozpoczyna się pojedynek. Bill chwyta za miecz, jednak Beatrix atakuje go Techniką Pięciu Palców Dłoni Rozsadzających Serce, której (jako jedyną swoją uczennicę) nauczył ją Pai Mei. Beatrix pozwala odejść Billowi, który po przejściu pięciu kroków umiera.

Aktorzy

Aktor	Rola
Uma Thurman	Panna Młoda
David Carradine	Bill
Vivica A. Fox	Vernita Green
Lucy Liu	O-Ren Ishii
Michael Madsen	Budd
Daryl Hannah	Elle Driver
Sonny Chiba	Hattori Hanzō
Chiaki Kuriyama	Gogo Yubari
Julie Dreyfus	Sofie Fatale
Gordon Liu	Johnny Mo i Pai Mei
Michael Parks	Earl McGraw i Esteban Vihaio
Perla Haney-Jardine	B.B.
Helen Kim	Karen Kim

Recepcja krytyczna

Po ukazaniu się na ekranach kin Kill Bill wzbudził kontrowersje wśród krytyków. Z jednej strony pojawiały się głosy zachwytu nad intertekstualnością filmu. O ile Todd McCarthy z portalu „Variety” komentował, iż „wśród filmowych obrazów [Kill Bill] jest praktycznie świetnie wyglądającym potworem Frankensteina”. Patrycja Włodek pisała, że „w filmie Tarantino widoczna jest zabawa wymianą genderowych ról i związanych z nimi stereotypów”. Stephen Hunter z „Washington Post” z entuzjazmem twierdził: „To ideogram zemsty i rebus odwetu. To nie narracja, to graffiti”.

Tych głosów nie podzielała część krytyków filmowych. Jonathan Rosenbaum z gazety „Chicago Reader” opisał dzieło Tarantino jako „brutalne i szczeniackie [...] 111 minut chaosu, z hiperbolicznymi zemstami i fallicznymi Amazonkami, które zachowują się jak dziewięcioletni chłopcy”. W opinii Daniela P. Franklina: „gdy Tarantino próbuje dokonać remaku kina kung-fu, wydaje mi się, że nie rozumie lub nie chce zrozumieć, co czyniło je wyjątkowym”. Franklin uznawał Kill Billa za dzieło bliższe satyrycznemu programowi Saturday Night Live aniżeli Wejściu smoka.

Kontrowersje przełożyły się również na retrospektywne rankingi. Podczas gdy druga część Kill Billa w rankingu „Cahiers du Cinéma” znalazła się w pierwszej dziesiątce najlepszych filmów za rok 2004, magazyn „Premiere” umieścił ją w rankingu dzieł Tarantino na ósmym miejscu, uznając ją za „początek drogi Tarantino ku własnej autokarykaturze” (pierwsza część była lepiej oceniona -- na trzecim miejscu).

Nagrody

Kill Bill vol. 1 otrzymał nominację do Złotego Globu w kategorii Najlepsza Aktorka w Dramacie (Uma Thurman). Film ten otrzymał również 3 MTV Movie Awards w kategoriach Najlepsza Aktorka (Uma Thurman), Najlepsza Walka (Uma Thurman kontra Chiaki Kuriyama) i Najlepszy Czarny Charakter (Lucy Liu).

Kill Bill vol. 2 dostał 2 nominacje do Złotego Globu, w kategoriach Najlepsza Aktorka w Dramacie (Uma Thurman) i Najlepszy Aktor Drugoplanowy (David Carradine). Poza tym otrzymał Filmową Nagrodę MTV w kategorii Najlepsza Walka (Uma Thurman kontra Daryl Hannah). Otrzymał również nominacje do tej nagrody w kategoriach Najlepszy Film i Najlepsza Aktorka (Uma Thurman).

Zobacz też

• Kill Bill Volume 1 (ścieżka dźwiękowa)

Linki zewnętrzne

• Kill Bill w bazie IMDb (ang.)
• Kill Bill w bazie Filmweb