Antym (Czałykow): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne, drobne techniczne, poprawa linków, wikizacja |
|||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
|imię przybrane = Antym |
|imię przybrane = Antym |
||
|imię przybrane oryginalne = |
|imię przybrane oryginalne = |
||
|tytuł = |
|tytuł = Egzarcha Bułgarii |
||
|grafika = Antim I (1816-1888).jpg |
|grafika = Antim I (1816-1888).jpg |
||
|opis grafiki = |
|opis grafiki = |
||
|herb = |
|herb = |
||
|dewiza = |
|dewiza = |
||
| Linia 16: | Linia 16: | ||
|data śmierci = 1 grudnia 1888 |
|data śmierci = 1 grudnia 1888 |
||
|miejsce śmierci = [[Widyń]] |
|miejsce śmierci = [[Widyń]] |
||
|1. funkcja = |
|1. funkcja = Egzarcha Bułgarii |
||
|1. funkcja - okres = 1872–1877 |
|1. funkcja - okres = 1872–1877 |
||
|2. funkcja = |
|2. funkcja = Metropolita widyński |
||
|2. funkcja - okres = 1878–1888 |
|2. funkcja - okres = 1878–1888 |
||
|wyznanie = [[ |
|wyznanie = [[Prawosławie|prawosławne]] |
||
|kościół = [[Bułgarski Kościół Prawosławny]] |
|kościół = [[Bułgarski Kościół Prawosławny]] |
||
|inkardynacja = |
|inkardynacja = [[Metropolia widyńska]] |
||
|data ślubów zakonnych = 1837 |
|data ślubów zakonnych = 1837 |
||
|data diakonatu = 1838 |
|data diakonatu = 1838 |
||
| Linia 34: | Linia 34: | ||
|kościół tytularny = |
|kościół tytularny = |
||
|data pontyfikatu = |
|data pontyfikatu = |
||
|podpis = |
|||
|odznaczenia = |
|odznaczenia = |
||
|commons = Category:Antim I |
|commons = Category:Antim I |
||
| Linia 58: | Linia 59: | ||
|biskupi współkonsekrowani = |
|biskupi współkonsekrowani = |
||
}} |
}} |
||
[[Plik:Bulgarian-Constituent-Assembly-1879.jpg|200px| |
[[Plik:Bulgarian-Constituent-Assembly-1879.jpg|mały|200px|<center>Antym wśród członków bułgarskiego Zgromadzenia Ustawodawczego (portret w środku) w 1879</center>]] |
||
[[Plik:Vidin-Antim-I-tomb.jpg|200px| |
[[Plik:Vidin-Antim-I-tomb.jpg|mały|200px|<center>Kaplica na grobie egzarchy Antyma</center>]] |
||
'''Antym''', imię świeckie '''Atanas Michajłow Czałykow''' (ur. 1816 w [[Kırklareli]], zm. 1 grudnia 1888 w [[Widyń|Widyniu]]) – [[Bułgaria|bułgarski]] biskup [[prawosławie|prawosławny]], pierwszy [[Egzarchat Bułgarski|egzarcha Bułgarii]], sprawujący urząd w latach 1872–1877. |
'''Antym''', imię świeckie '''Atanas Michajłow Czałykow''' (ur. 1816 w [[Kırklareli]], zm. 1 grudnia 1888 w [[Widyń|Widyniu]]) – [[Bułgaria|bułgarski]] biskup [[prawosławie|prawosławny]], pierwszy [[Egzarchat Bułgarski|egzarcha Bułgarii]], sprawujący urząd w latach 1872–1877. |
||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
=== Młodość i edukacja === |
=== Młodość i edukacja === |
||
Pochodził z wielodzietnej rodziny bułgarskiej. W wieku 21 lat, po półrocznym pobycie w [[klasztor Stawronikita|klasztorze Stawronikita]] we wspólnocie mniszej na [[Athos]], złożył [[postrzyżyny mnisze|wieczyste śluby mnisze]] w monasterze [[Klasztor Chilandar|Chilandar]], również na Athosie. Po roku przyjął święcenia diakońskie, po czym wrócił do [[Kırklareli]], a następnie w 1839 podjął służbę w cerkwi św. Konstantyna w Stambule. W 1848 z wyróżnieniem ukończył [[seminarium duchowne na Chalki|szkołę teologiczną]] [[Patriarchat Konstantynopolitański|Patriarchatu Konstantynopolitańskiego]] na wyspie [[Chalki]]. Przez rok wykonywał zawód nauczyciela w rodzinnym mieście, a następnie do 1852 w [[Izmir|Smyrnie]]. Dzięki pomocy rosyjskiego konsula w Smyrnie mógł wyjechać do [[Moskwa|Moskwy]] na studia w [[Moskiewska Akademia Duchowna|Moskiewskiej Akademii Duchownej]], gdzie w 1856 uzyskał tytuł magistra teologii. W czasie nauki służył w różnych cerkwiach Moskwy. Metropolita moskiewski [[Filaret (Drozdow)|Filaret]] udzielił mu święceń kapłańskich. W czasie pobytu w Rosji hieromnich Antym zafascynował się ideami [[słowianofilstwo|słowianofilskimi]]<ref name="pravenc">I. Kaliganow, I. Kraszeninnikowa, ''Anfim I'' [w:] ''Prawosławnaja Encikłopiedija'', t. II, Cerkowno-naucznyj centr „Prawosławnaja Encikłopiedija”, Moskwa 2001, s. 719-720.</ref>. |
Pochodził z wielodzietnej rodziny bułgarskiej. W wieku 21 lat, po półrocznym pobycie w [[klasztor Stawronikita|klasztorze Stawronikita]] we wspólnocie mniszej na [[Athos]], złożył [[postrzyżyny mnisze|wieczyste śluby mnisze]] w monasterze [[Klasztor Chilandar|Chilandar]], również na Athosie. Po roku przyjął święcenia [[diakon|diakońskie]], po czym wrócił do [[Kırklareli]], a następnie w 1839 podjął służbę w cerkwi św. Konstantyna w Stambule. W 1848 z wyróżnieniem ukończył [[seminarium duchowne na Chalki|szkołę teologiczną]] [[Patriarchat Konstantynopolitański|Patriarchatu Konstantynopolitańskiego]] na wyspie [[Heybeliada|Chalki]]. Przez rok wykonywał zawód nauczyciela w rodzinnym mieście, a następnie do 1852 w [[Izmir|Smyrnie]]. Dzięki pomocy rosyjskiego konsula w Smyrnie mógł wyjechać do [[Moskwa|Moskwy]] na studia w [[Moskiewska Akademia Duchowna|Moskiewskiej Akademii Duchownej]], gdzie w 1856 uzyskał tytuł magistra teologii. W czasie nauki służył w różnych cerkwiach Moskwy. Metropolita moskiewski [[Filaret (Drozdow)|Filaret]] udzielił mu święceń [[prezbiter|kapłańskich]]. W czasie pobytu w Rosji hieromnich Antym zafascynował się ideami [[słowianofilstwo|słowianofilskimi]]<ref name="pravenc">I. Kaliganow, I. Kraszeninnikowa, ''Anfim I'' [w:] ''Prawosławnaja Encikłopiedija'', t. II, Cerkowno-naucznyj centr „Prawosławnaja Encikłopiedija”, Moskwa 2001, s. 719-720.</ref>. |
||
=== Służba duszpasterska w Konstantynopolu. Zaangażowanie w ruch narodowy Bułgarów === |
=== Służba duszpasterska w Konstantynopolu. Zaangażowanie w ruch narodowy Bułgarów === |
||
W 1857 wrócił do Konstantynopola i został [[proboszcz]]em cerkwi przy ambasadzie rosyjskiej oraz wykładowcą historii prawosławia oraz języków [[język cerkiewnosłowiański|cerkiewnosłowiańskiego]] i [[język rosyjski|rosyjskiego]] w szkole teologicznej na Chalki. W 1861 patriarcha konstantynopolitański [[Joachim II (patriarcha Konstantynopola)|Joachim II]] wyświęcił go na metropolitę presławskiego. Antym (Czałykow), już po [[chirotonia|chirotonii]], odmówił jednak wyjazdu do [[Wielki Presław|Presławia]] w akcie protestu przeciw położeniu prawosławnych Bułgarów. W 1862 udał się natomiast do [[Małko Tyrnowo|Małko Tyrnowa]] i [[Kilkis|Kukusza]], by protestować przeciw projektowi |
W 1857 wrócił do Konstantynopola i został [[proboszcz]]em cerkwi przy ambasadzie rosyjskiej oraz wykładowcą historii prawosławia oraz języków [[język cerkiewnosłowiański|cerkiewnosłowiańskiego]] i [[język rosyjski|rosyjskiego]] w szkole teologicznej na Chalki. W 1861 patriarcha konstantynopolitański [[Joachim II (patriarcha Konstantynopola)|Joachim II]] wyświęcił go na metropolitę presławskiego. Antym (Czałykow), już po [[chirotonia|chirotonii]], odmówił jednak wyjazdu do [[Wielki Presław|Presławia]] w akcie protestu przeciw położeniu prawosławnych Bułgarów. W 1862 udał się natomiast do [[Małko Tyrnowo|Małko Tyrnowa]] i [[Kilkis|Kukusza]], by protestować przeciw projektowi wprowadzenia na ziemiach bułgarskich unii kościelnej z Kościołem katolickim<ref name="pravenc"/>. |
||
Od 1865 do 1868 był rektorem szkoły teologicznej na Chalki. W kwietniu 1868 został wyznaczony do objęcia [[metropolia widyńska|katedry widyńskiej]]. Jego poprzednik, grecki biskup Paisjusz, musiał opuścić [[Widyń]] z powodu protestów wiernych bułgarskich. Oni również zażądali od metropolity Antyma zerwania łączności kanonicznej z Patriarchatem Konstantynopolitańskim. W grudniu 1868 hierarcha symbolicznie nie wymienił imienia patriarchy w odpowiednim momencie Świętej Liturgii, sygnalizując tym samym zaangażowanie się w ruch na rzecz odbudowy [[autokefalia|autokefalicznego]] Kościoła Bułgarskiego<ref name="pravenc"/>. |
Od 1865 do 1868 był rektorem szkoły teologicznej na Chalki. W kwietniu 1868 został wyznaczony do objęcia [[metropolia widyńska|katedry widyńskiej]]. Jego poprzednik, grecki biskup Paisjusz, musiał opuścić [[Widyń]] z powodu protestów wiernych bułgarskich. Oni również zażądali od metropolity Antyma zerwania łączności kanonicznej z Patriarchatem Konstantynopolitańskim. W grudniu 1868 hierarcha symbolicznie nie wymienił imienia patriarchy w odpowiednim momencie Świętej Liturgii, sygnalizując tym samym zaangażowanie się w ruch na rzecz odbudowy [[autokefalia|autokefalicznego]] Kościoła Bułgarskiego<ref name="pravenc"/>. |
||
| Linia 73: | Linia 74: | ||
Wziął udział w organizacji Synodu Kościoła Bułgarskiego, a następnie razem z biskupem makariopolskim [[Hilarion (Michajłowski)|Hilarionem]] i [[metropolia łowecka|metropolitami łoweckim]] [[Hilarion (Iwanow)|Hilarionem]] i [[metropolia płowdiwska|płowdiwskim]] [[Panaret (Miszajkow)|Panaretem]] opracowywał statut [[Egzarchat Bułgarski|Egzarchatu Bułgarskiego]]. 3 kwietnia 1872 otrzymał od sułtana [[berat]] potwierdzający, iż władze tureckie uznały go za zwierzchnika Kościoła Bułgarskiego<ref name="pravenc"/>. |
Wziął udział w organizacji Synodu Kościoła Bułgarskiego, a następnie razem z biskupem makariopolskim [[Hilarion (Michajłowski)|Hilarionem]] i [[metropolia łowecka|metropolitami łoweckim]] [[Hilarion (Iwanow)|Hilarionem]] i [[metropolia płowdiwska|płowdiwskim]] [[Panaret (Miszajkow)|Panaretem]] opracowywał statut [[Egzarchat Bułgarski|Egzarchatu Bułgarskiego]]. 3 kwietnia 1872 otrzymał od sułtana [[berat]] potwierdzający, iż władze tureckie uznały go za zwierzchnika Kościoła Bułgarskiego<ref name="pravenc"/>. |
||
11 maja 1872, wbrew zakazom patriarchy Konstantynopola, metropolita Antym ogłosił w czasie Świętej Liturgii przywrócenie autokefalii Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego. W odpowiedzi patriarcha [[Antym VI (patriarcha Konstantynopola)|Antym VI]] pozbawił go stanu duchownego. W tym samym roku Egzarchat Bułgarski został uznany przez Patriarchat Konstantynopolitański za organizację niekanoniczną, [[schizma]]tycką, zaś jej przywódcy – za winnych [[herezja|herezji]] [[etnofiletyzm]]u. Ogłoszenie autokefalii odbyło się z całkowitym poparciem władz tureckich i wiernych bułgarskich, za to wbrew procedurom prawa kanonicznego, które nie dopuszcza powstania nowego autokefalicznego Kościoła bez zgody Kościoła-Matki<ref>Ławreszuk M.: ''Prawosławie wobec tendencji nacjonalistycznych i etnofiletystycznych''. Warszawa: Semper, 2009, ss. |
11 maja 1872, wbrew zakazom patriarchy Konstantynopola, metropolita Antym ogłosił w czasie Świętej Liturgii przywrócenie autokefalii Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego. W odpowiedzi patriarcha [[Antym VI (patriarcha Konstantynopola)|Antym VI]] pozbawił go stanu duchownego. W tym samym roku Egzarchat Bułgarski został uznany przez Patriarchat Konstantynopolitański za organizację niekanoniczną, [[schizma]]tycką, zaś jej przywódcy – za winnych [[herezja|herezji]] [[etnofiletyzm]]u. Ogłoszenie autokefalii odbyło się z całkowitym poparciem władz tureckich i wiernych bułgarskich, za to wbrew procedurom prawa kanonicznego, które nie dopuszcza powstania nowego autokefalicznego Kościoła bez zgody Kościoła-Matki<ref>Ławreszuk M.: ''Prawosławie wobec tendencji nacjonalistycznych i etnofiletystycznych''. Warszawa: Semper, 2009, ss. 189–190. {{ISBN|978-83-7507-045-3}}</ref>. |
||
Egzarcha Antym został zmuszony przez władze tureckie do odejścia z urzędu w kwietniu 1877, po tym, gdy skierował do rządów krajów zachodnioeuropejskich informacje o okrucieństwach, jakich dopuściła się armia turecka w czasie tłumienia bułgarskiego [[powstanie kwietniowe|powstania kwietniowego]] w 1876. 17 lipca 1877 metropolita został wtrącony do więzienia w [[Ankara|Angorze]], gdzie przebywał do podpisania pokoju w San Stefano, po przegranej dla Turków wojnie z Rosją<ref name="pravenc"/>. W maju 1878 duchowny wrócił do Widynia i ponownie objął zarząd miejscowej eparchii, nie wrócił jednak na urząd egzarchy, pozostawiając go w rękach wybranego w czasie jego uwięzienia [[Józef (Jowczew)|Józefa]]<ref>Markowa Z.: ''Byłgarskata Ekzarchija |
Egzarcha Antym został zmuszony przez władze tureckie do odejścia z urzędu w kwietniu 1877, po tym, gdy skierował do rządów krajów zachodnioeuropejskich informacje o okrucieństwach, jakich dopuściła się armia turecka w czasie tłumienia bułgarskiego [[powstanie kwietniowe|powstania kwietniowego]] w 1876. 17 lipca 1877 metropolita został wtrącony do więzienia w [[Ankara|Angorze]], gdzie przebywał do podpisania pokoju w San Stefano, po przegranej dla Turków wojnie z Rosją<ref name="pravenc"/>. W maju 1878 duchowny wrócił do Widynia i ponownie objął zarząd miejscowej eparchii, nie wrócił jednak na urząd egzarchy, pozostawiając go w rękach wybranego w czasie jego uwięzienia [[Józef (Jowczew)|Józefa]]<ref>Markowa Z.: ''Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879''. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 161.</ref><ref name="pravenc"/>. 29 maja 1878 stał na czele delegacji bułgarskiej z wizytą u cara [[Aleksander II Romanow|Aleksandra II]], która wyraziła mu wdzięczność za wyzwolenie ziem bułgarskich<ref name="pravenc"/>. |
||
W 1879 razem z pozostałymi biskupami Egzarchatu Bułgarskiego wszedł do Zgromadzenia Konstytucyjnego, którego zadaniem było opracowanie konstytucji powstałego na mocy postanowień [[kongres berliński|kongresu berlińskiego]] [[Księstwo Bułgarii|Księstwa Bułgarii]]. Następnie został wybrany na jego przewodniczącego. Gdy Zgromadzenie wybrało pierwszego księcia Bułgarii, [[Aleksander Battenberg|Aleksandra Battenberga]], Antym prowadził jego ceremonię intronizacyjną<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Wasilewski| imię = T.| autor link = Tadeusz Wasilewski| tytuł = Historia Bułgarii| wydawca = Zakład Narodowy im. Ossolińskich| miejsce = Wrocław| rok = 1988| strony = |
W 1879 razem z pozostałymi biskupami Egzarchatu Bułgarskiego wszedł do Zgromadzenia Konstytucyjnego, którego zadaniem było opracowanie konstytucji powstałego na mocy postanowień [[kongres berliński|kongresu berlińskiego]] [[Księstwo Bułgarii|Księstwa Bułgarii]]. Następnie został wybrany na jego przewodniczącego. Gdy Zgromadzenie wybrało pierwszego księcia Bułgarii, [[Aleksander Battenberg|Aleksandra Battenberga]], Antym prowadził jego ceremonię intronizacyjną<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Wasilewski| imię = T.| autor link = Tadeusz Wasilewski| tytuł = Historia Bułgarii| wydawca = Zakład Narodowy im. Ossolińskich| miejsce = Wrocław| rok = 1988| strony = 188–190| isbn = 8304024667}}</ref>. Do śmierci w 1888 pozostał na urzędzie metropolity widyńskiego<ref name="pravenc"/>. |
||
W 1934 w pobliżu [[cerkiew św. Mikołaja w Widyniu|cerkwi św. Mikołaja w Widyniu]], gdzie został pochowany, wzniesiono ku jego czci kaplicę-mauzoleum<ref name="pravenc"/>. |
W 1934 w pobliżu [[cerkiew św. Mikołaja w Widyniu|cerkwi św. Mikołaja w Widyniu]], gdzie został pochowany, wzniesiono ku jego czci kaplicę-mauzoleum<ref name="pravenc"/>. |
||
| Linia 83: | Linia 84: | ||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
{{Władca |
{{Władca |
||
Wersja z 17:34, 3 sty 2019
| Atanas Czałykow | |
| Egzarcha Bułgarii | |
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1816 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 grudnia 1888 |
| Miejsce pochówku | |
| Egzarcha Bułgarii | |
| Okres sprawowania |
1872–1877 |
| Metropolita widyński | |
| Okres sprawowania |
1878–1888 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
1837 |
| Diakonat |
1838 |
| Prezbiterat |
do 1856 |
| Chirotonia biskupia |
25 maja 1861 |
| Data konsekracji |
25 maja 1861 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Antym, imię świeckie Atanas Michajłow Czałykow (ur. 1816 w Kırklareli, zm. 1 grudnia 1888 w Widyniu) – bułgarski biskup prawosławny, pierwszy egzarcha Bułgarii, sprawujący urząd w latach 1872–1877.
Życiorys
Młodość i edukacja
Pochodził z wielodzietnej rodziny bułgarskiej. W wieku 21 lat, po półrocznym pobycie w klasztorze Stawronikita we wspólnocie mniszej na Athos, złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze Chilandar, również na Athosie. Po roku przyjął święcenia diakońskie, po czym wrócił do Kırklareli, a następnie w 1839 podjął służbę w cerkwi św. Konstantyna w Stambule. W 1848 z wyróżnieniem ukończył szkołę teologiczną Patriarchatu Konstantynopolitańskiego na wyspie Chalki. Przez rok wykonywał zawód nauczyciela w rodzinnym mieście, a następnie do 1852 w Smyrnie. Dzięki pomocy rosyjskiego konsula w Smyrnie mógł wyjechać do Moskwy na studia w Moskiewskiej Akademii Duchownej, gdzie w 1856 uzyskał tytuł magistra teologii. W czasie nauki służył w różnych cerkwiach Moskwy. Metropolita moskiewski Filaret udzielił mu święceń kapłańskich. W czasie pobytu w Rosji hieromnich Antym zafascynował się ideami słowianofilskimi[1].
Służba duszpasterska w Konstantynopolu. Zaangażowanie w ruch narodowy Bułgarów
W 1857 wrócił do Konstantynopola i został proboszczem cerkwi przy ambasadzie rosyjskiej oraz wykładowcą historii prawosławia oraz języków cerkiewnosłowiańskiego i rosyjskiego w szkole teologicznej na Chalki. W 1861 patriarcha konstantynopolitański Joachim II wyświęcił go na metropolitę presławskiego. Antym (Czałykow), już po chirotonii, odmówił jednak wyjazdu do Presławia w akcie protestu przeciw położeniu prawosławnych Bułgarów. W 1862 udał się natomiast do Małko Tyrnowa i Kukusza, by protestować przeciw projektowi wprowadzenia na ziemiach bułgarskich unii kościelnej z Kościołem katolickim[1].
Od 1865 do 1868 był rektorem szkoły teologicznej na Chalki. W kwietniu 1868 został wyznaczony do objęcia katedry widyńskiej. Jego poprzednik, grecki biskup Paisjusz, musiał opuścić Widyń z powodu protestów wiernych bułgarskich. Oni również zażądali od metropolity Antyma zerwania łączności kanonicznej z Patriarchatem Konstantynopolitańskim. W grudniu 1868 hierarcha symbolicznie nie wymienił imienia patriarchy w odpowiednim momencie Świętej Liturgii, sygnalizując tym samym zaangażowanie się w ruch na rzecz odbudowy autokefalicznego Kościoła Bułgarskiego[1].
Współtwórca Egzarchatu Bułgarskiego, pierwszy egzarcha Bułgarii
Wziął udział w organizacji Synodu Kościoła Bułgarskiego, a następnie razem z biskupem makariopolskim Hilarionem i metropolitami łoweckim Hilarionem i płowdiwskim Panaretem opracowywał statut Egzarchatu Bułgarskiego. 3 kwietnia 1872 otrzymał od sułtana berat potwierdzający, iż władze tureckie uznały go za zwierzchnika Kościoła Bułgarskiego[1].
11 maja 1872, wbrew zakazom patriarchy Konstantynopola, metropolita Antym ogłosił w czasie Świętej Liturgii przywrócenie autokefalii Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego. W odpowiedzi patriarcha Antym VI pozbawił go stanu duchownego. W tym samym roku Egzarchat Bułgarski został uznany przez Patriarchat Konstantynopolitański za organizację niekanoniczną, schizmatycką, zaś jej przywódcy – za winnych herezji etnofiletyzmu. Ogłoszenie autokefalii odbyło się z całkowitym poparciem władz tureckich i wiernych bułgarskich, za to wbrew procedurom prawa kanonicznego, które nie dopuszcza powstania nowego autokefalicznego Kościoła bez zgody Kościoła-Matki[2].
Egzarcha Antym został zmuszony przez władze tureckie do odejścia z urzędu w kwietniu 1877, po tym, gdy skierował do rządów krajów zachodnioeuropejskich informacje o okrucieństwach, jakich dopuściła się armia turecka w czasie tłumienia bułgarskiego powstania kwietniowego w 1876. 17 lipca 1877 metropolita został wtrącony do więzienia w Angorze, gdzie przebywał do podpisania pokoju w San Stefano, po przegranej dla Turków wojnie z Rosją[1]. W maju 1878 duchowny wrócił do Widynia i ponownie objął zarząd miejscowej eparchii, nie wrócił jednak na urząd egzarchy, pozostawiając go w rękach wybranego w czasie jego uwięzienia Józefa[3][1]. 29 maja 1878 stał na czele delegacji bułgarskiej z wizytą u cara Aleksandra II, która wyraziła mu wdzięczność za wyzwolenie ziem bułgarskich[1].
W 1879 razem z pozostałymi biskupami Egzarchatu Bułgarskiego wszedł do Zgromadzenia Konstytucyjnego, którego zadaniem było opracowanie konstytucji powstałego na mocy postanowień kongresu berlińskiego Księstwa Bułgarii. Następnie został wybrany na jego przewodniczącego. Gdy Zgromadzenie wybrało pierwszego księcia Bułgarii, Aleksandra Battenberga, Antym prowadził jego ceremonię intronizacyjną[4]. Do śmierci w 1888 pozostał na urzędzie metropolity widyńskiego[1].
W 1934 w pobliżu cerkwi św. Mikołaja w Widyniu, gdzie został pochowany, wzniesiono ku jego czci kaplicę-mauzoleum[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i I. Kaliganow, I. Kraszeninnikowa, Anfim I [w:] Prawosławnaja Encikłopiedija, t. II, Cerkowno-naucznyj centr „Prawosławnaja Encikłopiedija”, Moskwa 2001, s. 719-720.
- ↑ Ławreszuk M.: Prawosławie wobec tendencji nacjonalistycznych i etnofiletystycznych. Warszawa: Semper, 2009, ss. 189–190. ISBN 978-83-7507-045-3
- ↑ Markowa Z.: Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 161.
- ↑ T. Wasilewski: Historia Bułgarii. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 188–190. ISBN 83-04-02466-7.