Walka (wojsko): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
zasady |
→Zasady walki: Historia |
||
Linia 18: | Linia 18: | ||
== Zasady walki == |
== Zasady walki == |
||
Jednym z pierwszych, który formułował zasady sztuki wojennej był grecki dowódca [[Ksenofont]]. W VI wieku cesarz bizantyjski [[Maurycjusz (cesarz bizantyński)|Maurycjusz]] opracował traktat pt „Strategikon”, w którym wymienił zasady: zaskoczenia, manewru i inicjatywy. [[Raimondo Montecuccoli]] w 1664 określił zasady sztuki wojennej w następujący sposób: nie rozpraszać sił, rozwijać szybkość działania, aktywność i manewr. [[Maurycy Saski]] w 1751 opisał wojnę manewrową w której uwypuklił zaskoczenie, manewr, szybkość i zdecydowanie. Napoleon stosował ześrodkowanie sił i środków do wykonania głównych zadań w określonym miejscu i czasie, zabezpieczenie linii operacyjnych, szybkość i zdecydowanie, zaskoczenie i manewr, prostota działania i jedność dowodzenia. Marszałek [[Ferdinand Foch]] pisał o ekonomii sił, swobodzie działania, swobodzie dysponowania siłami i ubezpieczeniu{{odn|Ściborek (red.)|1995|s=25}}. |
|||
Regulamin działań taktycznych wojsk lądowych z 2 maja 1994 roku, do zasad sztuki wojennej zaliczał{{odn|Ściborek (red.)|1995|s=26}} |
Regulamin działań taktycznych wojsk lądowych z 2 maja 1994 roku, do zasad sztuki wojennej zaliczał:celowość działania, zachowanie zdolności bojowej wojsk, ekonomię sił, zaskoczenie, aktywność i manewrowość{{odn|Ściborek (red.)|1995|s=26}}. |
||
* celowość działania |
|||
* zachowanie zdolności bojowej wojsk |
|||
* ekonomię sił |
|||
* zaskoczenie |
|||
* aktywność i manewrowość |
|||
== Cechy walki == |
== Cechy walki == |
Wersja z 00:47, 13 sty 2019
Walka – główna kategoria działań taktycznych, rozumiana jako skupione w czasie i przestrzeni starcie dwóch przeciwstawnych stron w skali taktycznej.
Podstawowymi rodzajami walki są: obrona, natarcie oraz działania opóźniające. Wyróżnia się ponadto: działania desantowo-szturmowe, działania specjalne, wycofanie, działania nieregularne i inne.
System walki
Jest to skoordynowany wewnętrznie zbiór wzajemnie powiązanych sił, środków i różnorodnych działań, ukierunkowanych na osiągnięcie celu walki, (kampanii, operacji) w sposób zgodny z zamiarem dowódcy i przy jak najmniejszych stratach własnych. W skład systemu walki wchodzą podsystemy: rażenia, informacyjny, wsparcia, zasilania, infrastruktury obszaru działania, ugrupowania.
Czynniki walki
- manewr
- rażenie
- polega na bezpośrednim fizycznym, psychicznym i informacyjnym oddziaływaniu na siły i środki przeciwnika. Celem rażenia jest obniżenie jego potencjału bojowego, zdolności bojowej, zdezorganizowanie jego działań i zapewnienie wojskom własnym sprzyjających warunków do wykonania postawionych zadań. Podstawowa formą rażenia jest ogień. Szczególnymi formami oddziaływania są inżynieryjne środki rażenia, rażenie elektroniczne i oddziaływanie psychologiczne.
- ciągłe rozpoznanie
- ochrona i obrona
- obrona przeciwlotnicza
- zabezpieczenie logistyczne
- dowodzenie
Zasady walki
Jednym z pierwszych, który formułował zasady sztuki wojennej był grecki dowódca Ksenofont. W VI wieku cesarz bizantyjski Maurycjusz opracował traktat pt „Strategikon”, w którym wymienił zasady: zaskoczenia, manewru i inicjatywy. Raimondo Montecuccoli w 1664 określił zasady sztuki wojennej w następujący sposób: nie rozpraszać sił, rozwijać szybkość działania, aktywność i manewr. Maurycy Saski w 1751 opisał wojnę manewrową w której uwypuklił zaskoczenie, manewr, szybkość i zdecydowanie. Napoleon stosował ześrodkowanie sił i środków do wykonania głównych zadań w określonym miejscu i czasie, zabezpieczenie linii operacyjnych, szybkość i zdecydowanie, zaskoczenie i manewr, prostota działania i jedność dowodzenia. Marszałek Ferdinand Foch pisał o ekonomii sił, swobodzie działania, swobodzie dysponowania siłami i ubezpieczeniu[1]. Regulamin działań taktycznych wojsk lądowych z 2 maja 1994 roku, do zasad sztuki wojennej zaliczał:celowość działania, zachowanie zdolności bojowej wojsk, ekonomię sił, zaskoczenie, aktywność i manewrowość[2].
Cechy walki
- duża dynamika
- wynika ze stosowania przez walczące strony nowoczesnych, środków o dużej sile rażenia, ruchu wojsk na polu walki oraz coraz doskonalszych środków dowodzenia. Jest ona determinowana potrzebą przenoszenia wysiłku wojsk na wybrane kierunki lub w głąb ugrupowania przeciwnika. Będzie występowała również podczas przekraczania stref skażeń, zakażeń, zniszczeń, pożarów i zatopień, wyprowadzania wojsk spod uderzeń i rejonów zagrożonych odcięciem lub okrążeniem, a także podczas zamiany wojsk obezwładnionych uderzeniami przeciwnika
- częste i gwałtowne zmiany sytuacji
- następują wskutek stosowania silnych środków rażenia, szerokiego manewru, stosowania przez walczące strony niekonwencjonalnych rozwiązań i często znacznej różnicy potencjału bojowego. Mogą być również wynikiem sztuki prowadzenia walki, czy też pełnego wykorzystania możliwości środków walki.
- duża liczba informacji lub ich brak
- utrudnia podejmowanie decyzji i kierowanie wojskami. Gwałtowny wzrost liczby i jakości technicznych środków pozyskiwania i przekazywania informacji spowodował równie szybki wzrost środków ich zakłócania i niszczenia. Powoduje to, że w pewnych okresach walki dowódcy mogą otrzymywać bardzo dużą liczbę informacji pochodzących z różnych źródeł i często ze sobą sprzecznych, a w innych okresach może nastąpić prawie całkowity brak informacji. Dlatego też, podejmowanie decyzji będzie często oparte na informacjach zmiennych lub niepełnych.
- różnorodność sposobów prowadzenia walki
- wynika z charakteru działań przeciwnika, dużych możliwości bojowych posiadanego uzbrojenia i wyposażenia, liczby posiadanych sił i środków, a także możliwości realizowania określonych zadań bojowych w różnych warunkach terenowych.
- jednoczesne prowadzenie walki w zróżnicowanych środowiskach
- oznacza realizację określonych zadań bojowych na lądzie, w powietrzu, na wodzie. Najbardziej typowe będą działania powietrzno-lądowe, prowadzone z dużym rozmachem przestrzennym i w szybkim tempie. Przykładem walki w trzech środowiskach może być prowadzenie działań przez wojska lądowe wzdłuż wybrzeża morskiego, przy aktywnym udziale marynarki wojennej i lotnictwa.
Prawa walki zbrojnej
- Prawo zależności przebiegu i wyniku działań wojennych od stosunku sił biorących w nich bezpośredni udział.
- Prawo zależności form i sposobów prowadzenia działań wojennych od stosowanego uzbrojenia i sprzętu technicznego, zwłaszcza od ich jakości i sprawności technicznej;
a także:
- prawo zależności przebiegu i wyniku walki od właściwości środowiska, w jakim jest prowadzona;
- prawo zależności przebiegu i wyniku walki od sposobu dowodzenia;
- prawo zależności walki od współdziałania sił i środków danej strony biorącej w niej udział;
- prawo zależności przebiegu i wyniku walki od ześrodkowania wysiłków.
Zobacz też
Bibliografia
- „Leksykon wiedzy wojskowej”; Wydawnictwo MON. Warszawa 1979
- Stanisław Koziej: „Teoria sztuki wojennej”. Warszawa 1993.
- ↑ Ściborek (red.) 1995 ↓, s. 25.
- ↑ Ściborek (red.) 1995 ↓, s. 26.