Irena Dziedzic: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Życiorys: drobne redakcyjne |
→Życiorys: drobne redakcyjne, int. |
||
| Linia 18: | Linia 18: | ||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Jej rodzicami byli Antoni Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska. Przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie s. [[Felicjanki|felicjanek]] przy ul. Janowskiej we [[Lwów|Lwowie]]. Po zajęciu we wrześniu 1939 |
Jej rodzicami byli Antoni Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska. Przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie s. [[Felicjanki|felicjanek]] przy ul. Janowskiej we [[Lwów|Lwowie]]. Po zajęciu miasta, we wrześniu 1939 przez [[Armia Czerwona|Armię Czerwoną]], uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki) w dawnym gimnazjum żeńskim [[Siostry Notre Dame|sióstr Notre Dame]] przy ul. Ochronek 8. Maturę zdała eksternistycznie w [[Kraków|Krakowie]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://web.archive.org/web/20160808184837/http://wiadomosci.onet.pl/prasa/irena-dziedzic-zelazna-dama-telewizji/4rt5mv|tytuł=Żelazna Irena|data=2015-06-18|opublikowany=Onet.pl|data dostępu=2019-01-12}}</ref>. |
||
Pracę zawodową rozpoczęła 1946 w „[[Echo Krakowa|Echu Krakowa]]” jako redaktor depeszowy. Później krótko pracowała we wrocławskim „[[Słowo Polskie|Słowie Polskim]]”. Od 1948 w [[Warszawa|Warszawie]], gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w „[[Głos Ludu (gazeta w Polsce)|Głosie Ludu]]”, a następnie w „[[Express Wieczorny|Expressie Wieczornym]]” (depesze, działy: zagraniczny i kultury). Od 1952 w [[Polskie Radio|Polskim Radio]]. |
Pracę zawodową rozpoczęła w 1946 w „[[Echo Krakowa|Echu Krakowa]]” jako redaktor depeszowy. Później krótko pracowała we wrocławskim „[[Słowo Polskie|Słowie Polskim]]”. Od 1948 w [[Warszawa|Warszawie]], gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w „[[Głos Ludu (gazeta w Polsce)|Głosie Ludu]]”, a następnie w „[[Express Wieczorny|Expressie Wieczornym]]” (depesze, działy: zagraniczny i kultury). Od 1952 w [[Polskie Radio|Polskim Radio]]. |
||
Od 1956 w [[Telewizja Polska|TVP]], gdzie przez 25 lat (do kwietnia 1981) prowadziła program publicystyczno-rozrywkowy ''Tele-Echo'', w latach 1965–1968 była także jedną z trojga osób prowadzących ''[[Dziennik Telewizyjny (program informacyjny)|Dziennik Telewizyjny]]''. W latach 1977–1981 była ponadto twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w ''Dzienniku Telewizyjnym''. Po dwuipółrocznej przerwie od października 1983 do września 1991 |
Od 1956 w [[Telewizja Polska|TVP]], gdzie przez 25 lat (do kwietnia 1981) prowadziła program publicystyczno-rozrywkowy ''Tele-Echo'', w latach 1965–1968 była także jedną z trojga osób prowadzących ''[[Dziennik Telewizyjny (program informacyjny)|Dziennik Telewizyjny]]''. W latach 1977–1981 była ponadto twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w ''Dzienniku Telewizyjnym''. Po dwuipółrocznej przerwie prowadziła, od października 1983 do września 1991, swój kolejny, autorski program ''Wywiady Ireny Dziedzic''. |
||
W latach 1977–1980 była prowadzącą [[Festiwal Interwizji]] w [[Sopot|Sopocie]]. Przez 4 lata (2002–2006) co tydzień można było słuchać jej publicystycznych felietonów ''Punkt widzenia'' w [[Polskie Radio Program I|Programie I Polskiego Radia]] (w audycji: ''Muzyka i aktualności''). Po felietonie, w którym mówiła o lustracji, ze współpracy zrezygnowano. |
W latach 1977–1980 była prowadzącą [[Festiwal Interwizji]] w [[Sopot|Sopocie]]. Przez 4 lata (2002–2006) co tydzień można było słuchać jej publicystycznych felietonów ''Punkt widzenia'' w [[Polskie Radio Program I|Programie I Polskiego Radia]] (w audycji: ''Muzyka i aktualności''). Po felietonie, w którym mówiła o lustracji, ze współpracy zrezygnowano. |
||
Wersja z 14:25, 14 sty 2019
 Irena Dziedzic, 2006 | |
| Data i miejsce urodzenia |
20 czerwca 1925 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 listopada 2018 |
| Zawód, zajęcie | |
Irena Dziedzic, właśc. Sylwia Irena Dziedzic[1] (ur. 20 czerwca 1925 w Kołomyi, zm. 5 listopada 2018 w Warszawie[2]) – polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna, twórczyni pierwszego polskiego talk-show Tele-Echo.
Życiorys
Jej rodzicami byli Antoni Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska. Przed II wojną światową była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie s. felicjanek przy ul. Janowskiej we Lwowie. Po zajęciu miasta, we wrześniu 1939 przez Armię Czerwoną, uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki) w dawnym gimnazjum żeńskim sióstr Notre Dame przy ul. Ochronek 8. Maturę zdała eksternistycznie w Krakowie[3].
Pracę zawodową rozpoczęła w 1946 w „Echu Krakowa” jako redaktor depeszowy. Później krótko pracowała we wrocławskim „Słowie Polskim”. Od 1948 w Warszawie, gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w „Głosie Ludu”, a następnie w „Expressie Wieczornym” (depesze, działy: zagraniczny i kultury). Od 1952 w Polskim Radio.
Od 1956 w TVP, gdzie przez 25 lat (do kwietnia 1981) prowadziła program publicystyczno-rozrywkowy Tele-Echo, w latach 1965–1968 była także jedną z trojga osób prowadzących Dziennik Telewizyjny. W latach 1977–1981 była ponadto twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w Dzienniku Telewizyjnym. Po dwuipółrocznej przerwie prowadziła, od października 1983 do września 1991, swój kolejny, autorski program Wywiady Ireny Dziedzic.
W latach 1977–1980 była prowadzącą Festiwal Interwizji w Sopocie. Przez 4 lata (2002–2006) co tydzień można było słuchać jej publicystycznych felietonów Punkt widzenia w Programie I Polskiego Radia (w audycji: Muzyka i aktualności). Po felietonie, w którym mówiła o lustracji, ze współpracy zrezygnowano.
Wystąpiła w dwóch filmach: Jutro premiera (1962) i Polowanie na muchy (1969). Grała siebie samą w produkcjach filmowych i telewizyjnych, m.in. Wojna domowa (1965), Kłopotliwy gość (1971) i Szczur (1995). Jest autorką książki Teraz Ja. 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu (1992).
Dziennikarka była żoną (rozwód) inżyniera Janusza Bałabana. Mieszkała w Warszawie[4]. Zmarła 5 listopada 2018, ale jej śmierć ujawniono dopiero 12 stycznia 2019.
Sprawa „kłamstwa lustracyjnego”
30 listopada 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał ją za kłamcę lustracyjnego[5]. W 2011 Sąd Apelacyjny, na jej wniosek, uchylił ten wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia.
W październiku 2012 ten sam sąd uznał, że jej oświadczenie lustracyjne było zgodne z prawdą[6]. Sprawę zakończył prawomocnie Sąd Apelacyjny w Warszawie, który 25 marca 2013 oddalił apelację IPN od wyroku I instancji[7].
Przypisy
- ↑ Dziedzic Sylwia Irena – Encyklopedia PWN [online], encyklopedia.pwn.pl [dostęp 2018-12-29].
- ↑ Irena Dziedzic nie żyje. Dziennikarka i prezenterka telewizyjna miała 93 lata [online], kultura.gazeta.pl, 12 stycznia 2019 [dostęp 2019-01-12].
- ↑ Żelazna Irena. Onet.pl, 2015-06-18. [dostęp 2019-01-12].
- ↑ Tygodnik Rewia, 2 grudnia 2015 Nr 49, s. 44–45.
- ↑ PAP: Sąd: Irena Dziedzic „kłamcą lustracyjnym”. wp.pl, 2010-11-30. [dostęp 2019-01-12].
- ↑ (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8; Sąd: znana dziennikarka nie jest kłamcą lustracyjnym. tvn24.pl, 2010-11-19. [dostęp 2012-10-19].
- ↑ Sąd: Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym. gazeta.pl, 2013-03-25. [dostęp 2019-01-12].
Bibliografia
- Irena Dziedzic, Teraz Ja..., Warszawa: Wyd. „Reporter”, 1992, ISBN 83-85189-30-0, OCLC 834058293.
- (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8.
Linki zewnętrzne
- Blog Ireny Dziedzic [dostęp 2010-11-30]
- Nowy blog Ireny Dziedzic [dostęp 2011-10-26]
- Irena Dziedzic w bazie filmpolski.pl
- Irena Dziedzic na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Żelazna Irena. Onet.pl
- Ona trzęsła Telewizją. Youtube