Irena Dziedzic: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Sprawa „kłamstwa lustracyjnego”: drobne redakcyjne |
m |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
|imię i nazwisko org = |
|imię i nazwisko org = |
||
|grafika = Irena Dziedzic 2006 by Kubik.JPG |
|grafika = Irena Dziedzic 2006 by Kubik.JPG |
||
|opis grafiki = Irena Dziedzic |
|opis grafiki = Irena Dziedzic (2006) |
||
|podpis = |
|podpis = |
||
|data urodzenia = 20 czerwca 1925 |
|data urodzenia = 20 czerwca 1925 |
||
| Linia 15: | Linia 15: | ||
|www = |
|www = |
||
}} |
}} |
||
'''Sylwia Irena Dziedzic'''<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Dziedzic Sylwia Irena – Encyklopedia PWN |data = |data dostępu = 2018-12-29 |opublikowany = encyklopedia.pwn.pl |url = https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Dziedzic-Sylwia-Irena;3895728.html}}</ref> (ur. [[20 czerwca]] [[1925]] w [[Kołomyja|Kołomyi]], zm. [[5 listopada]] [[2018]] w [[Warszawa|Warszawie]]<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Irena Dziedzic nie żyje. Dziennikarka i prezenterka telewizyjna miała 93 lata |data = 2019-01-12 |data dostępu = 2019-01-12 |opublikowany = kultura.gazeta.pl |url = http://kultura.gazeta.pl/kultura/7,114628,24355592,irena-dziedzic-nie-zyje-dziennikarka-i-prezenterka-telewizyjna.html}}</ref>) – polska [[Dziennikarz|dziennikarka]] i [[Prezenter|prezenterka telewizyjna]], twórczyni pierwszego polskiego [[talk-show]] ''[[Tele-Echo]]'' (1956–1981). |
|||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Wersja z 03:22, 17 sty 2019
 Irena Dziedzic (2006) | |
| Data i miejsce urodzenia |
20 czerwca 1925 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 listopada 2018 |
| Zawód, zajęcie | |
Sylwia Irena Dziedzic[1] (ur. 20 czerwca 1925 w Kołomyi, zm. 5 listopada 2018 w Warszawie[2]) – polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna, twórczyni pierwszego polskiego talk-show Tele-Echo (1956–1981).
Życiorys
Jej rodzicami byli Antoni Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska. Przed II wojną światową była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie s. felicjanek przy ul. Janowskiej we Lwowie. Po zajęciu miasta, we wrześniu 1939 przez Armię Czerwoną, uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki) w dawnym gimnazjum żeńskim sióstr Notre Dame przy ul. Ochronek 8. Maturę zdała eksternistycznie w Krakowie[3].
Pracę zawodową rozpoczęła w 1946 w „Echu Krakowa” jako redaktor depeszowy. Później krótko pracowała we wrocławskim „Słowie Polskim”. Od 1948 w Warszawie, gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w „Głosie Ludu”, a następnie w „Expressie Wieczornym” (depesze, działy: zagraniczny i kultury). Od 1952 w Polskim Radio.
Od 1956 w TVP, gdzie przez 25 lat (do kwietnia 1981) prowadziła program publicystyczno-rozrywkowy Tele-Echo, w latach 1965–1968 była także jedną z trojga osób prowadzących Dziennik Telewizyjny. W latach 1977–1981 była ponadto twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w Dzienniku Telewizyjnym. Po dwuipółrocznej przerwie prowadziła, od października 1983 do września 1991, swój kolejny, autorski program Wywiady Ireny Dziedzic.
W latach 1977–1980 była prowadzącą Festiwal Interwizji w Sopocie. Przez 4 lata (2002–2006) co tydzień można było słuchać jej publicystycznych felietonów Punkt widzenia w Programie I Polskiego Radia (w audycji: Muzyka i aktualności). Po felietonie, w którym mówiła o lustracji, ze współpracy zrezygnowano.
Wystąpiła w dwóch filmach: Jutro premiera (1962) i Polowanie na muchy (1969). Grała siebie samą w produkcjach filmowych i telewizyjnych, m.in. Wojna domowa (1965), Kłopotliwy gość (1971) i Szczur (1995). Jest autorką książki Teraz Ja. 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu (1992).
Dziennikarka była żoną (rozwód) inżyniera Janusza Bałabana. Mieszkała w Warszawie[4]. Została pochowana 14 stycznia 2019 na cmentarzu leśnym w Laskach[5].
Sprawa „kłamstwa lustracyjnego”
30 listopada 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał ją za kłamcę lustracyjnego[6]. W 2011 Sąd Apelacyjny, na jej wniosek, uchylił ten wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia. W październiku 2012 ten sam sąd uznał, że jej oświadczenie lustracyjne było zgodne z prawdą[7]. Sprawę zakończył prawomocnie Sąd Apelacyjny w Warszawie, który 25 marca 2013 oddalił apelację IPN od wyroku I instancji[8].
Przypisy
- ↑ Dziedzic Sylwia Irena – Encyklopedia PWN [online], encyklopedia.pwn.pl [dostęp 2018-12-29].
- ↑ Irena Dziedzic nie żyje. Dziennikarka i prezenterka telewizyjna miała 93 lata [online], kultura.gazeta.pl, 12 stycznia 2019 [dostęp 2019-01-12].
- ↑ Żelazna Irena. Onet.pl, 2015-06-18. [dostęp 2019-01-12].
- ↑ Tygodnik Rewia, 2 grudnia 2015 Nr 49, s. 44–45.
- ↑ Pogrzeb Ireny Dziedzic. Ikona TVP spoczęła na cmentarzu leśnym [ZDJĘCIA i WIDEO]. super express. [dostęp 2019-01-14].
- ↑ PAP: Sąd: Irena Dziedzic „kłamcą lustracyjnym”. wp.pl, 2010-11-30. [dostęp 2019-01-12].
- ↑ (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8; Sąd: znana dziennikarka nie jest kłamcą lustracyjnym. tvn24.pl, 2010-11-19. [dostęp 2012-10-19].
- ↑ Sąd: Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym. gazeta.pl, 2013-03-25. [dostęp 2019-01-12].
Bibliografia
- Irena Dziedzic, Teraz Ja..., Warszawa: Wyd. „Reporter”, 1992, ISBN 83-85189-30-0, OCLC 834058293.
- (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8.
Linki zewnętrzne
- Blog Ireny Dziedzic [dostęp 2010-11-30]
- Nowy blog Ireny Dziedzic [dostęp 2011-10-26]
- Irena Dziedzic w bazie filmpolski.pl
- Irena Dziedzic na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Żelazna Irena. Onet.pl
- Ona trzęsła Telewizją. Youtube