Duchowieństwo: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne |
|||
| Linia 16: | Linia 16: | ||
== Historia w Polsce == |
== Historia w Polsce == |
||
Jako stan społeczny (a więc w innym sensie) duchowieństwo wyodrębniło się w Polsce w XIII wieku, kiedy arcybiskup [[Henryk Kietlicz]] uzyskał od książąt piastowskich [[przywilej]]e: [[Przywilej borzykowski|borzykowski]] (1210) i wolborski (1215), nadające immunitety sądowy i podatkowy [[Dobra martwej ręki|dobrom kościelnym]]. Tym samym Kościół katolicki w Polsce wyodrębnił się spod władzy książąt, zwolniony z podatków na rzecz państwa i poddany wyłącznie własnym sądom kościelnym. |
Jako stan społeczny (a więc w innym sensie) duchowieństwo wyodrębniło się w Polsce w XIII wieku, kiedy arcybiskup [[Henryk Kietlicz]] uzyskał od książąt piastowskich [[przywilej]]e: [[Przywilej borzykowski|borzykowski]] (1210) i wolborski (1215), nadające immunitety sądowy i podatkowy [[Dobra martwej ręki|dobrom kościelnym]]. Tym samym Kościół katolicki w Polsce wyodrębnił się spod władzy książąt, zwolniony z podatków na rzecz państwa i poddany wyłącznie własnym sądom kościelnym. |
||
W średniowieczu duchowieństwo miało największy bezpośredni wpływ na ludność, a pośredni poprzez [[papież]]a i [[biskup]]ów na króla. Przykładem może być pełnienie przez [[prymas]]a urzędu [[Interrex (Polska)|interrexa]]. |
W średniowieczu duchowieństwo miało największy bezpośredni wpływ na ludność, a pośredni poprzez [[papież]]a i [[biskup]]ów na króla. Przykładem może być pełnienie przez [[prymas]]a urzędu [[Interrex (Polska)|interrexa]]. |
||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
||
{{wikisłownik|duchowieństwo}} |
|||
* [[kleryk (student)|kleryk]] |
* [[kleryk (student)|kleryk]] |
||
* [[klerykalizm]] i [[antyklerykalizm]] |
* [[klerykalizm]] i [[antyklerykalizm]] |
||
Wersja z 15:45, 26 sty 2019
.jpg)
Duchowieństwo, inaczej kler (łac. clerus, z gr. kléros) – ogół duchownych danego Kościoła lub wspólnoty religijnej[1].
Pojęcie stanu duchownego powstało w prawie wyznaniowym, które zazwyczaj odróżnia duchowieństwo, czyli kler (gr. kléros ‘udział’), od wiernych, czyli laikatu (gr. laos ‘lud’).
Kościół katolicki
W Kościele katolickim duchownym jest ten, który przyjął święcenia, czyli diakon, prezbiter i biskup. Zakonnicy, którzy nie przyjęli święceń kapłańskich, określani są poprawnie jako osoby konsekrowane. Tak więc osoba zakonna może być osobą konsekrowaną nienależącą do stanu duchownego lub należeć do obu tych stanów jednocześnie.
Z tego punktu widzenia rozróżnia się duchowieństwo zakonne (łac. clerici regulares – osoby duchowne, które złożyły równocześnie śluby zakonne) i duchowieństwo diecezjalne (inaczej: duchowieństwo świeckie; łac. clerici seculares – osoby duchowne, które nie złożyły ślubów zakonnych).
Osobami konsekrowanymi są także członkowie instytutów świeckich, którzy jednak z definicji – jako konsekrowane osoby świeckie – nie mogą być osobami duchownymi.
Od innych średniowiecznych stanów różnił się tym, że był zasilany wyłącznie przez osoby z innych stanów, a to ze względu na obowiązujący w Kościele rzymskokatolickim celibat.
Historia w Polsce
Jako stan społeczny (a więc w innym sensie) duchowieństwo wyodrębniło się w Polsce w XIII wieku, kiedy arcybiskup Henryk Kietlicz uzyskał od książąt piastowskich przywileje: borzykowski (1210) i wolborski (1215), nadające immunitety sądowy i podatkowy dobrom kościelnym. Tym samym Kościół katolicki w Polsce wyodrębnił się spod władzy książąt, zwolniony z podatków na rzecz państwa i poddany wyłącznie własnym sądom kościelnym.
W średniowieczu duchowieństwo miało największy bezpośredni wpływ na ludność, a pośredni poprzez papieża i biskupów na króla. Przykładem może być pełnienie przez prymasa urzędu interrexa.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ duchowieństwo. sjp.pwn.pl. [dostęp 2015-02-17]. (pol.).
