Bolesław Drobner: Różnice pomiędzy wersjami

Bolesław Drobner
Data i miejsce urodzenia	28 czerwca 1883 ; Kraków, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	31 marca 1968 ; Kraków, Polska
	Prezydent Wrocławia
Okres	od 14 marca 1945; do 9 czerwca 1945
Przynależność polityczna	Polska Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Hermann Hartmann
Następca	Aleksander Wachniewski
	Poseł IV kadencji Sejmu PRL
Okres	od 30 maja 1965; do 31 marca 1968
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 13:34, 10 lut 2019

Bolesław Drobner (ur. 28 czerwca 1883 w Krakowie, zm. 31 marca 1968 tamże) – polski działacz socjalistyczny, chemik, kierownik Resortu Pracy, Opieki Społecznej i Zdrowia PKWN (1944), pierwszy powojenny prezydent Wrocławia (1945).

Życiorys

Syn Romana. Urodził się w spolonizowanej rodzinie żydowskiej^[1]. Jego dziadek był uczestnikiem powstania listopadowego, zaś ojciec powstańcem styczniowym^[2]. Ukończył chemię na Uniwersytecie Jagiellońskim, z której otrzymał doktorat filozofii. Od 1898 działał w Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego, a następnie w Niezależnej Socjalistycznej Partii Pracy i od 1928 r. w Polskiej Partii Socjalistycznej. Opowiadał się za współpracą z Komunistyczną Partią Polski. 21 marca 1938 przed sądem okręgowym w Krakowie rozpoczął się proces Bolesława Drobnera oskarżonego o działalność komunistyczną^[3]. 1 kwietnia 1938 sąd skazał Drobnera na karę 3 lat pozbawienia wolności (z zaliczeniem dotychczasowego pobytu w areszcie) oraz na utratę praw na 3 lata^[4].

Po najeździe sowieckim na Polskę 17 września 1939 aresztowany przez NKWD i więziony. W 1943 został uwolniony i wszedł do władz Związku Patriotów Polskich oraz PKWN (kierownik Resortu Pracy, Opieki Społecznej i Zdrowia PKWN). W 1945 (do czerwca) pierwszy polski prezydent Wrocławia (powołany 14 marca, jeszcze przed wkroczeniem Armii Czerwonej do miasta, urzędowanie mógł praktycznie rozpocząć dopiero po kapitulacji Festung Breslau, w maju). Współorganizator polskiej administracji. Opowiadał się za przekształceniem Wrocławia w miasto wydzielone. Chciał stworzyć system gospodarczy eliminujący obieg pieniędzy (tzw. republika drobnerowska)^[5]. Wczesnym latem 1945 zaprotestował wobec miejscowego dowódcy Armii Czerwonej przeciw utrudnianiu starań o normalizację życia przybywających do miasta Polaków. Sowiecki generał pobił Drobnera i wyrzucił go ze swego biura, a gdy Drobner odwołał się do Bolesława Bieruta, ten kazał mu natychmiast opuścić Wrocław^[6]. W ramach koncesjonowanej Polskiej Partii Socjalistycznej opowiadał się za równorzędnością pozycji PPS wobec Polskiej Partii Robotniczej i wolną rywalizacją polityczną obu partii^[7]^[8]. Przeciwnik scalenia PPS z PPR, 30 kwietnia 1948 w ramach czystki poprzedzającej scalenie obu partii usunięty z funkcji przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu PPS w Krakowie, 22 września 1948 usunięty z Rady Naczelnej PPS, wraz z 10 innymi jej członkami (w tym Henrykiem Wachowiczem). W październiku 1948, po odmowie złożenia tzw. samokrytyki, został wykluczony z PPS^[9]. Zezwolono mu następnie na wstąpienie do Polskiej Zjednoczonej Robotniczej, był jednak całkowicie zmarginalizowany politycznie, choć zachował mandat posła na Sejm.

W latach 1956–1957 był I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie. Od 1944 poseł do KRN, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III i IV kadencji; w II, III i IV kadencji Sejmu pełnił funkcję Marszałka Seniora (1957, 1961, 1965). Dwukrotnie odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy (w tym w 1953^[10]). Ponadto nadano mu Krzyż Wielki i Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[11].

Zaprzyjaźniony z Piwnicą pod Baranami, pomógł w jej otwarciu i pierwszych latach działania. Z małżeństwa z Lubą z domu Hirszowicz (1884–1965) miał syna Mieczysława (1912–1986), profesora sztuk muzycznych. Pochowany jest na Cmentarzu Rakowickim.

Do 1991 jego imieniem nazwany był jeden z bulwarów wiślanych Krakowa^[12]. Jego imieniem nazwano także ulicę w śródmieściu Wrocławia.

Publikacje

Drogowskazy, Wrocław 1945.
Bezustanna walka (1962–1967), Kraków 1967.

Przypisy

↑ Bolesław Drobner
↑ Drobner, Bolesław
↑ Proces dr. B. Drobnera. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 67 z 24 marca 1938.
↑ Wyrok w procesie dr. Drobnera. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 76 z 3 kwietnia 1938.
↑ Encyklopedia Wrocławia, pod red. J. Harasimowicza, Wrocław 2001, s. 158.
↑ Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6 s. 425,
↑ na posiedzeniu Rady Naczelnej PPS 25/26 lutego 1945 oświadczył, że założenia ideowe PPS nie mogą się opierać tylko na dorobku RPPS i wypowiedział sie przeciwko poglądom "pewnych dolnych czynników PPR", że tylko ich partia "ma prawo do rządzenia, bo ma oparcie w ZSRR" - stwierdzenie, które było zapewne dla innych najcięższym kamieniem obrazy. Powiedział też, że PPS nie powinna być "wydziałem innej partii, lecz partią równorzędną, suwerenną" Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6 s.205.
↑ Inny partyjny autor opisywał z dezaprobatą ówczesne stanowisko Drobnera: "B. Drobner był od początku reprezentantem poglądu, że polski system partyjny winien przyjąć na wzór zachodni taką formę, w której PPS mogłaby stać się równorzędną obok PPR siłą polityczną, konkurująca o wpływy,oraz miejsce w społeczeństwie i państwie. Była to nie do przyjęcia w warunkach polskich koncepcja wolnej gry sił, także w odniesieniu do stanowiącego określoną całość ruchu robotniczego" Zenobiusz Kozik, Partie i stronnictwa polityczne w Krakowskiem 1945-1947, Kraków 1975, Wydawnictwo Literackie, s.48 za: Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6 s.205.
↑ Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6 s.935, 987, 990.
↑ M.P. z 1953 r. nr 86, poz. 1022.
↑ Drobner Bolesław (1883-1968). [w:] Parlamentarzyści [on-line]. Biblioteka Sejmowa. [dostęp 2016-10-23].
↑ Uchwała nr XXV/170/91 Rady Miasta Krakowa z dnia 14 czerwca 1991 r. (archiwum web.archive.org)

Bibliografia

Encyklopedia Wrocławia, pod red. J. Harasimowicza, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2001.
Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, Warszawa 1978.

Linki zewnętrzne

Lokalizacja grobu Bolesława Drobnera w OpenStreetMap

[1] Bolesław Drobner

[2] Drobner, Bolesław

[3] Proces dr. B. Drobnera. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 67 z 24 marca 1938.

[4] Wyrok w procesie dr. Drobnera. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 76 z 3 kwietnia 1938.

[5] Encyklopedia Wrocławia, pod red. J. Harasimowicza, Wrocław 2001, s. 158.

[6] Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6 s. 425,

[7] siedzeniu Rady Naczelnej PPS 25/26 lutego 1945 oświadczył, że założenia ideowe PPS nie mogą się opierać tylko na dorobku RPPS i wypowiedział sie przeciwko poglądom "pewnych dolnych czynników PPR", że tylko ich partia "ma prawo do rządzenia, bo ma oparcie w ZSRR" - stwierdzenie, które było zapewne dla innych najcięższym kamieniem obrazy. Powiedział też, że PPS nie powinna być "wydziałem innej partii, lecz partią równorzędną, suwerenną" Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6 s.205.

[8] Inny partyjny autor opisywał z dezaprobatą ówczesne stanowisko Drobnera: "B. Drobner był od początku reprezentantem poglądu, że polski system partyjny winien przyjąć na wzór zachodni taką formę, w której PPS mogłaby stać się równorzędną obok PPR siłą polityczną, konkurująca o wpływy,oraz miejsce w społeczeństwie i państwie. Była to nie do przyjęcia w warunkach polskich koncepcja wolnej gry sił, także w odniesieniu do stanowiącego określoną całość ruchu robotniczego" Zenobiusz Kozik, Partie i stronnictwa polityczne w Krakowskiem 1945-1947, Kraków 1975, Wydawnictwo Literackie, s.48 za: Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6 s.205.

[9] Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6 s.935, 987, 990.

[10] M.P. z 1953 r. nr 86, poz. 1022.

[bse-11] Drobner Bolesław (1883-1968). [w:] Parlamentarzyści [on-line]. Biblioteka Sejmowa. [dostęp 2016-10-23].

[12] Uchwała nr XXV/170/91 Rady Miasta Krakowa z dnia 14 czerwca 1991 r. (archiwum web.archive.org)

[13] Bolesław Limanowski z PPS nie mógł prowadzić pierwszych obrad, do czasu wyboru prezydium obrady prowadził Maksymilian Thullie (ChD)

[14] siedzenie otworzył nie najstarszy wiekiem poseł, a płk Stanisław Skwarczyński (OZN)

[15] w zastępstwie najstarszego wiekiem Stefana Giebla z ChD

[16] Barbara Borys-Damięcka (PO) nie mogła prowadzić obrad, do czasu wyboru marszałka Senatu obrady poprowadził Michał Seweryński (PiS)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[A]

[B]

[C]

[D]

@@ Linia 24: / Linia 24: @@
 Syn Romana. Urodził się w spolonizowanej rodzinie żydowskiej<ref>[https://sztetl.org.pl/pl/biogramy/4915-drobner-boleslaw ''Bolesław Drobner'']</ref>. Jego dziadek był uczestnikiem [[powstanie listopadowe|powstania listopadowego]], zaś ojciec [[powstanie styczniowe|powstańcem styczniowym]]<ref>[http://www.yivoencyclopedia.org/article.aspx/Drobner_Boles%C5%82aw ''Drobner, Bolesław'']</ref>. Ukończył [[chemia|chemię]] na [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytecie Jagiellońskim]], z której otrzymał [[doktor (stopień naukowy)|doktorat]] filozofii. Od 1898 działał w [[Polska Partia Socjalno-Demokratyczna Galicji i Śląska Cieszyńskiego|Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego]], a następnie w [[Niezależna Socjalistyczna Partia Pracy|Niezależnej Socjalistycznej Partii Pracy]]  i od 1928 r. w [[Polska Partia Socjalistyczna|Polskiej Partii Socjalistycznej]]. Opowiadał się za współpracą z [[Komunistyczna Partia Polski|Komunistyczną Partią Polski]]. 21 marca 1938 przed sądem okręgowym w Krakowie rozpoczął się proces Bolesława Drobnera oskarżonego o działalność komunistyczną<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Proces dr. B. Drobnera | czasopismo = [[Gazeta Lwowska (1810–1939)|Gazeta Lwowska]] | strony = 2 | data = Nr 67 z 24 marca 1938 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=94430}}</ref>. 1 kwietnia 1938 sąd skazał Drobnera na karę 3 lat pozbawienia wolności (z zaliczeniem dotychczasowego pobytu w areszcie) oraz na utratę praw na 3 lata<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Wyrok w procesie dr. Drobnera | czasopismo = [[Gazeta Lwowska (1810–1939)|Gazeta Lwowska]] | strony = 3 | data = Nr 76 z 3 kwietnia 1938 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/plain-content?id=94439}}</ref>.
-Po [[agresja ZSRR na Polskę|najeździe sowieckim na Polskę 17 września 1939]] aresztowany przez [[NKWD]] i więziony. W 1943 został uwolniony i wszedł do władz [[Związek Patriotów Polskich|Związku Patriotów Polskich]] oraz [[Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego|PKWN]] (kierownik Resortu Pracy, Opieki Społecznej i Zdrowia PKWN). W 1945 (do czerwca) pierwszy polski prezydent [[Wrocław]]ia (powołany 14 marca, jeszcze przed wkroczeniem [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] do miasta, urzędowanie mógł praktycznie rozpocząć dopiero po kapitulacji ''[[Historia Wrocławia#II wojna światowa|Festung Breslau]]'', w maju). Współorganizator polskiej administracji. Opowiadał się za przekształceniem Wrocławia w miasto wydzielone. Chciał stworzyć system gospodarczy eliminujący obieg pieniędzy (tzw. ''republika drobnerowska'')<ref>''Encyklopedia Wrocławia'', pod red. J. Harasimowicza, Wrocław 2001, s. 158.</ref>. Wczesnym latem 1945 zaprotestował wobec miejscowego dowódcy [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] przeciw utrudnianiu starań o normalizację życia przybywających do miasta Polaków. Sowiecki generał pobił Drobnera i wyrzucił go ze swego biura, a gdy Drobner odwołał się do [[Bolesław Bierut|Bolesława Bieruta]], ten kazał mu natychmiast opuścić Wrocław<ref>[[Marek Łatyński]], ''Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych'', wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum]], {{ISBN|83-7095-056-6}} s. 425,</ref>. W ramach [[Polska Partia Socjalistyczna (1944–1948)|koncesjonowanej Polskiej Partii Socjalistycznej]] opowiadał się za równorzędnością pozycji PPS wobec [[Polska Partia Robotnicza|Polskiej Partii Robotniczej]] i wolną rywalizacją polityczną obu partii<ref>na posiedzeniu Rady Naczelnej PPS 25/26 lutego 1945 oświadczył, ''że założenia ideowe PPS nie mogą się opierać tylko na dorobku [[Robotnicza Partia Polskich Socjalistów|RPPS]] i wypowiedział sie przeciwko poglądom "pewnych dolnych czynników PPR", że tylko ich partia "ma prawo do rządzenia, bo ma oparcie w ZSRR" - stwierdzenie, które było zapewne dla innych najcięższym kamieniem obrazy. Powiedział też, że PPS nie powinna być "wydziałem innej partii, lecz partią równorzędną, suwerenną"'' [[Marek Łatyński]], ''Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych'', wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum]], {{ISBN|83-7095-056-6}} s.205.</ref><ref>''Inny partyjny autor opisywał z dezaprobatą ówczesne stanowisko Drobnera: "B. Drobner był od początku reprezentantem poglądu, że polski system partyjny winien przyjąć na wzór zachodni taką formę, w której PPS mogłaby stać się równorzędną obok PPR siłą polityczną, konkurująca o wpływy,oraz miejsce w społeczeństwie i państwie. Była to nie do przyjęcia w warunkach polskich koncepcja wolnej gry sił, także w odniesieniu do stanowiącego określoną całość ruchu robotniczego"'' [[Zenobiusz Kozik]], ''Partie i stronnictwa polityczne w Krakowskiem 1945-1947'', Kraków 1975, [[Wydawnictwo Literackie]], s.48 za: [[Marek Łatyński]], ''Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych'', wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum]], {{ISBN|83-7095-056-6}} s.205.</ref>. Przeciwnik scalenia PPS z PPR, 30 kwietnia 1948 w ramach czystki poprzedzającej scalenie obu partii usunięty z funkcji przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu PPS w Krakowie, 22 września 1948 usunięty z Rady Naczelnej PPS, wraz z 10 innymi jej członkami (w tym [[Henryk Wachowicz|Henrykiem Wachowiczem]]). W październiku 1948, po odmowie złożenia tzw. ''[[samokrytyka|samokrytyki]]'', został wykluczony z PPS<ref>[[Marek Łatyński]], ''Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych'', wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum]], {{ISBN|83-7095-056-6}} s.935, 987, 990.</ref>.
+Po [[agresja ZSRR na Polskę|najeździe sowieckim na Polskę 17 września 1939]] aresztowany przez [[NKWD]] i więziony. W 1943 został uwolniony i wszedł do władz [[Związek Patriotów Polskich|Związku Patriotów Polskich]] oraz [[Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego|PKWN]] (kierownik Resortu Pracy, Opieki Społecznej i Zdrowia PKWN). W 1945 (do czerwca) pierwszy polski prezydent [[Wrocław]]ia (powołany 14 marca, jeszcze przed wkroczeniem [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] do miasta, urzędowanie mógł praktycznie rozpocząć dopiero po kapitulacji ''[[Historia Wrocławia#II wojna światowa|Festung Breslau]]'', w maju). Współorganizator polskiej administracji. Opowiadał się za przekształceniem Wrocławia w miasto wydzielone. Chciał stworzyć system gospodarczy eliminujący obieg pieniędzy (tzw. ''republika drobnerowska'')<ref>''Encyklopedia Wrocławia'', pod red. J. Harasimowicza, Wrocław 2001, s. 158.</ref>. Wczesnym latem 1945 zaprotestował wobec miejscowego dowódcy [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] przeciw utrudnianiu starań o normalizację życia przybywających do miasta Polaków. Sowiecki generał pobił Drobnera i wyrzucił go ze swego biura, a gdy Drobner odwołał się do [[Bolesław Bierut|Bolesława Bieruta]], ten kazał mu natychmiast opuścić Wrocław<ref>[[Marek Łatyński]], ''Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych'', wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum]], {{ISBN|83-7095-056-6}} s. 425,</ref>. W ramach [[Polska Partia Socjalistyczna (1944–1948)|koncesjonowanej Polskiej Partii Socjalistycznej]] opowiadał się za równorzędnością pozycji PPS wobec [[Polska Partia Robotnicza|Polskiej Partii Robotniczej]] i wolną rywalizacją polityczną obu partii<ref>na posiedzeniu Rady Naczelnej PPS 25/26 lutego 1945 oświadczył, ''że założenia ideowe PPS nie mogą się opierać tylko na dorobku [[Robotnicza Partia Polskich Socjalistów|RPPS]] i wypowiedział sie przeciwko poglądom "pewnych dolnych czynników PPR", że tylko ich partia "ma prawo do rządzenia, bo ma oparcie w ZSRR" - stwierdzenie, które było zapewne dla innych najcięższym kamieniem obrazy. Powiedział też, że PPS nie powinna być "wydziałem innej partii, lecz partią równorzędną, suwerenną"'' [[Marek Łatyński]], ''Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych'', wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum]], {{ISBN|83-7095-056-6}} s.205.</ref><ref>''Inny partyjny autor opisywał z dezaprobatą ówczesne stanowisko Drobnera: "B. Drobner był od początku reprezentantem poglądu, że polski system partyjny winien przyjąć na wzór zachodni taką formę, w której PPS mogłaby stać się równorzędną obok PPR siłą polityczną, konkurująca o wpływy,oraz miejsce w społeczeństwie i państwie. Była to nie do przyjęcia w warunkach polskich koncepcja wolnej gry sił, także w odniesieniu do stanowiącego określoną całość ruchu robotniczego"'' [[Zenobiusz Kozik]], ''Partie i stronnictwa polityczne w Krakowskiem 1945-1947'', Kraków 1975, [[Wydawnictwo Literackie]], s.48 za: [[Marek Łatyński]], ''Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych'', wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum]], {{ISBN|83-7095-056-6}} s.205.</ref>. Przeciwnik scalenia PPS z PPR, 30 kwietnia 1948 w ramach czystki poprzedzającej scalenie obu partii usunięty z funkcji przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu PPS w Krakowie, 22 września 1948 usunięty z Rady Naczelnej PPS, wraz z 10 innymi jej członkami (w tym [[Henryk Wachowicz|Henrykiem Wachowiczem]]). W październiku 1948, po odmowie złożenia tzw. ''[[samokrytyka|samokrytyki]]'', został wykluczony z PPS<ref>[[Marek Łatyński]], ''Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych'', wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum]], {{ISBN|83-7095-056-6}} s.935, 987, 990.</ref>. Zezwolono mu następnie na wstąpienie do [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Robotniczej]], był jednak całkowicie zmarginalizowany politycznie, choć zachował mandat posła na Sejm.
 W latach 1956–1957 był I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]] w [[Kraków|Krakowie]]. Od 1944 poseł do [[Krajowa Rada Narodowa|KRN]], [[Posłowie na Sejm Ustawodawczy (1947–1952)|na]] [[Sejm Ustawodawczy (1947–1952)|Sejm Ustawodawczy]] oraz na [[Sejm PRL]] [[Posłowie na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej I kadencji|I]], [[Posłowie na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej II kadencji|II]], [[Posłowie na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej III kadencji|III]] i [[Posłowie na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej IV kadencji|IV]] kadencji; w II, III i IV kadencji Sejmu pełnił funkcję [[Marszałek senior|Marszałka Seniora]] (1957, 1961, 1965). Dwukrotnie odznaczony [[Order Sztandaru Pracy|Orderem Sztandaru Pracy]] I klasy (w tym w 1953<ref>{{Monitor Polski|1953|86|1022}}.</ref>). Ponadto nadano mu Krzyż Wielki i Krzyż Komandorski z Gwiazdą [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]]<ref name="bse">{{Cytuj stronę | url = http://bs.sejm.gov.pl/F?func=find-b&request=000004095&find_code=SYS&local_base=ARS10 | tytuł = Drobner Bolesław (1883-1968)  | praca = Parlamentarzyści | opublikowany = Biblioteka Sejmowa | data dostępu = 2016-10-23}}</ref>.

W dniu powołania	Edward Osóbka-Morawski (RPPS) Wanda Wasilewska (WKP (b)) Andrzej Witos (SL) Jan Czechowski (SL „Wola Ludu”) Bolesław Drobner (PPS) Jan Grubecki (SL) Jan Haneman (RPPS) Stefan Jędrychowski (PPR) Stanisław Kotek-Agroszewski (SL „Wola Ludu”) Stanisław Radkiewicz (PPR) Wincenty Rzymowski (SD) Stanisław Skrzeszewski (PPR) Emil Sommerstein Michał Żymierski (PPR)
Późniejsi członkowie komitetu	Stanisław Janusz (SL) Jan Rabanowski (SD) Tadeusz Kapeliński (SL) Hilary Minc (PPR) Teodor Piotrowski (PPS)

Nadburmistrzowie (1809–1945)	Benjamin Gottlieb Müller (1809–1812) Friedrich von Kospoth (1812–1832) Gottlieb Donatus Menzel (1833–1838) Gottlieb Karl Lange (1838–1842) Hermann Julius Pinder (1843–1848) Carl Friedrich Eduard Bartsch (1848–1851) Julius Alexander Elwanger (1851–1863) Arthur Hobrecht (1863–1872) Max von Forckenbeck (1873–1878) Ferdinand Friedensburg (1879–05.03.1891) Georg Bender (01.04.1891–30.09.1912) Paul Matting (30.09.1912–12.11.1918) Hans Trentin (tymczasowo, 12.11.1918–07.01.1919) Otto Wagner (07.01.1919–30.09.1933) Helmut Rebitzky (1933–1934) Hans Fridrich (1934–1944) Ernst Leichenstern (1944–1945) Hermann Hartmann (maj–lipiec 1945)
Prezydenci (1945–1950)	Bolesław Drobner (14.03.1945–9.06.1945) Aleksander Wachniewski (13.06.1945–15.02.1947) Bronisław Kupczyński (15.02.1947 – VI 1950)
Przewodniczący Prezydium MRN (1950–1956)	Józef Barczyk (VI 1950 – XI 1952) Marian Dryll (XI 1952 – IV 1956)
Przewodniczący Prezydium Rady Narodowej miasta Wrocławia (1956–1973)	Eugeniusz Król (4.04.1956–2.02.1958) Bolesław Iwaszkiewicz (2.02.1958–7.06.1969) Stanisław Panek (7.06.1969–6.12.1972) Marian Czuliński (6.12.1972–6.12.1973)
Prezydenci (1973–1975)	Marian Czuliński (6.12.1973–31.05.1975)
Wojewodowie (1975–1984)	Zbigniew Nadratowski (1975-1979) Janusz Owczarek (1979–1984)
Prezydenci (od 1984)	Stanisław Apoznański (25.05.1984–13.12.1985) Stefan Skąpski (26.03.1986–4.06.1990) Bogdan Zdrojewski (5.06.1990–8.05.2001) Stanisław Huskowski (8.05.2001–19.11.2002) Rafał Dutkiewicz (19.11.2002–19.11.2018) Jacek Sutryk (od 19.11.2018)