Zasady dynamiki Newtona: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
wygląda jak dalsza część zasady
Linia 43: Linia 43:
:: <math>\vec{a}=\frac 1 m \vec{F}_w = \frac{\vec{F}_w}{m}.</math>
:: <math>\vec{a}=\frac 1 m \vec{F}_w = \frac{\vec{F}_w}{m}.</math>


: ''Zmiana [[Pęd (fizyka)|pędu]] ciała w jednostce czasu jest proporcjonalna do wypadkowej siły działającej na to ciało i jest skierowana zgodnie z tą siłą''{{odn|Resnick|Halliday|1999|s=200}}. ''Zobacz też: [[popęd (fizyka)]].''
: ''Zmiana [[Pęd (fizyka)|pędu]] ciała w jednostce czasu jest proporcjonalna do wypadkowej siły działającej na to ciało i jest skierowana zgodnie z tą siłą''{{odn|Resnick|Halliday|1999|s=200}}.
:: <math>\frac{d\vec p}{dt}=\vec F</math>
:: <math>\frac{d\vec p}{dt}=\vec F</math>



Wersja z 06:40, 10 maj 2019

Pierwsza i druga zasada dynamiki Newtona w oryginalnym wydaniu Principia Mathematica z 1687 roku[1].

Zasady dynamiki Newtona – trzy zasady leżące u podstaw mechaniki klasycznej sformułowane przez Isaaca Newtona i opublikowane w Philosophiae Naturalis Principia Mathematica w 1687 roku. Zasady dynamiki określają związki między ruchem ciała a siłami działającymi na nie, dlatego zwane są też prawami ruchu.

W mechanice kwantowej przeważnie nie mają zastosowania[a], w mechanice relatywistycznej obowiązują w ograniczonym zakresie.

Wprowadzenie

Isaac Newton (1643-1727), fizyk, który sformułował prawa

Zasady dynamiki Newtona zastąpiły wcześniejszą fizykę Arystotelesa. Zlikwidowały pojęcia absolutnego spoczynku i absolutnego ruchu. Ruch jest w nich traktowany przede wszystkim jako pewien stan, a nie – jak uważano wcześniej – proces[2].

Zasady dynamiki Newtona są stosowane do punktów materialnych, które są idealizacją rzeczywistych ciał w tym sensie, że wielkość i kształt ciała obiektu są zaniedbane. Odpowiada to ciałom, które są małe w porównaniu do odległości między nimi, a odkształcenia i obrót ciała są bez znaczenia. W ten sposób nawet planeta może być traktowana jako punkt materialny przy analizie ruchu orbitalnego wokół swojej gwiazdy[3][4].

W swojej oryginalnej postaci zasady dynamiki Newtona nie są odpowiednie do charakterystyki ruchu ciał rozciągłych (a zwłaszcza ciał odkształcalnych). Uogólnieniem zasad Newtona dla sztywnych niepunktowych ciał są prawa ruchu Eulera[5] (można je również odnieść do ruchu obrotowego[6])[7].

I zasada dynamiki (zasada bezwładności)

I zasada dynamiki
W inercjalnym układzie odniesienia, jeśli na ciało nie działa żadna siła lub siły działające równoważą się, to ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym.

Pierwsza zasada dynamiki Newtona jest rozwinięciem idei Galileusza, który zauważył, że jeżeli usuniemy przeszkody ruchu, to zniknie potrzeba podtrzymywania ruchu przez jakąkolwiek siłę. Ruch jednostajny prostoliniowy będzie się odbywać sam przez siebie, bez żadnej pomocy z zewnątrz, o takim ruchu mówimy czasem jako o ruchu swobodnym. Galileusz stwierdza, że z każdym obiektem można związać układ odniesienia i że opisy tego samego ruchu w każdym układzie są równoważne. Stwierdzenie to nazywane jest zasadą względności[8]. Galileusz opisał także sposób zamiany wielkości opisujących ruch, gdy zmieniany jest układ odniesienia, zwany transformacją Galileusza.

Wybierzmy ciało spełniające założenia pierwszej zasady dynamiki i przypiszmy mu pewien układ odniesienia. Każde ciało, na które też nie działa żadna siła, będzie w tym układzie odniesienia również spoczywało lub poruszało się po linii prostej ruchem jednostajnym. Każdemu takiemu ciału również można przypisać pewien nowy układ odniesienia. Układy te będą względem siebie spoczywały lub poruszały się ruchem jednostajnym prostoliniowym. Takie układy odniesienia nazywamy układami inercjalnymi.

Dlatego pierwsza zasada dynamiki jest traktowana jako postulat istnienia inercjalnego układu odniesienia i jest formułowana:

Istnieje układ odniesienia, w którym cząstka nie podlegająca oddziaływaniu z otoczeniem, spoczywa lub porusza się po prostej ze stałą prędkością[9].

Pierwsza zasada dynamiki zakłada istnienie inercjalnego układu odniesienia, nie wskazuje jak należy szukać takiego układu, dlatego jest postulatem istnienia inercjalnego układu odniesienia[9].

Jeżeli istnieje jeden inercjalny układ odniesienia, to istnieje ich nieskończenie wiele. Układy inercjalne spoczywają lub poruszają się względem siebie po linii prostej ze stałą prędkością[9].

Wyżej opisany sposób zamiany opisu ruchu z jednego układu odniesienia do innego w mechanice klasycznej nazywany jest transformacją Galileusza.

Bezwładność ciał jest to zdolność ciał do przeciwstawiania się wszelkim zmianom ruchu. Miarą bezwładności ciała jest jego masa.

II zasada dynamiki

II zasada dynamiki
W inercjalnym układzie odniesienia jeśli siły działające na ciało nie równoważą się (czyli wypadkowa sił jest różna od zera), to ciało porusza się z przyspieszeniem wprost proporcjonalnym do siły wypadkowej, a odwrotnie proporcjonalnym do masy ciała.
Zmiana pędu ciała w jednostce czasu jest proporcjonalna do wypadkowej siły działającej na to ciało i jest skierowana zgodnie z tą siłą[10].

Zasada ta obowiązuje również dla ciała o zmiennej masie np. w mechanice relatywistycznej.

Przy założeniu, że ciało jest punktem materialnym o stałej masie (np. gdy nie występują efekty relatywistyczne dotyczące m.in. masy, czyli dla prędkości znacznie mniejszych od prędkości światła w próżni), oba sformułowania drugiej zasady są równoznaczne[11]:

Dlatego wersja w postaci uproszczonej funkcjonuje na wstępnych etapach nauczania fizyki i jest stosowana powszechnie do obliczeń:

Przyspieszenie, z jakim porusza się ciało, jest proporcjonalne do działającej siły, a odwrotność masy jest współczynnikiem proporcjonalności. Kierunek i zwrot przyspieszenia jest zgodny z kierunkiem i zwrotem siły.

Gdy wypadkowa siła działająca na ciało jest równa zeru, to przyspieszenie ciała jest równe zero, czyli ciało porusza się ze stałą prędkością lub pozostaje w spoczynku, co jest równoznaczne z treścią pierwszej zasady dynamiki. Zatem pierwsza zasada stanowi szczególny przypadek drugiej zasady. Niezależne od siebie są tylko druga i trzecia spośród zasad dynamiki Newtona[12].

Po raz pierwszy drugą zasadę dynamiki Newtona zapisał wzorem matematycznym Jakob Hermann w swoim dziele Phoronomia z 1716 roku[13].

III zasada dynamiki (zasada akcji i reakcji)

III zasada dynamiki
Oddziaływania ciał są zawsze wzajemne. W inercjalnym układzie odniesienia siły wzajemnego oddziaływania dwóch ciał mają takie same wartości, taki sam kierunek, przeciwne zwroty i różne punkty przyłożenia (każda działa na inne ciało).

Jeśli ciało A działa na ciało B siłą F (akcja), to ciało B działa na ciało A siłą (reakcja) o takiej samej wartości i kierunku, lecz o przeciwnym zwrocie.

W wersji skróconej:

Każdej akcji towarzyszy reakcja równa co do wartości i kierunku, lecz przeciwnie zwrócona.

Lecz należy pamiętać, że te siły się nie równoważą (gdyż działają na różne ciała).

Przeważnie w mechanice klasycznej III zasada dynamiki Newtona i zasada zachowania pędu są równoważne[b]. Obie nie obowiązują gdy układ fizyczny nie jest odosobniony czy podczas kreacji par cząstek wirtualnych.

Zasady dynamiki można również zapisać dla wielkości kątowych w ruchu obrotowym, ale prosta analogia ma miejsce tylko w przypadkach, gdy oś obrotu nie zmienia kierunku (ustalona oś, toczenie prostoliniowe). Zasady te mogą być stosowane w układach nieinercjalnych po uwzględnieniu sił bezwładności.

Zasady w wersji Newtona

Pierwsza zasada dynamiki

Szablon:CytatD

Każde ciało trwa w swym stanie spoczynku lub ruchu prostoliniowego jednostajnego, jeżeli siły przyłożone nie zmuszą ciała do zmiany tego stanu.
Druga zasada dynamiki

Szablon:CytatD

Zmiana ruchu jest proporcjonalna do przyłożonej siły poruszającej i odbywa się w kierunku prostej, wzdłuż której siła jest przyłożona.

Przy czym przez „zmianę ruchu” Newton rozumiał zmianę pędu (który nazywał „ilością ruchu”) w jednostce czasu, zatem jego sformułowanie odpowiada temu, co obecnie nazywamy II zasadą dynamiki w wersji uogólnionej.

Trzecia zasada dynamiki

Szablon:CytatD

Względem każdego działania istnieje przeciwdziałanie zwrócone przeciwnie i równe, to jest wzajemne działania dwóch ciał są zawsze równe i zwrócone przeciwnie.

Zobacz też

Uwagi

  1. Rozpatruje się np. ruch fotonów w kontekście III zasady dynamiki – Optical diametric drive acceleration through action–reaction symmetry breaking, Nature Physics, 2013.
  2. Wymieniane warunki równoważności to: obowiązuje II zasada dynamiki Newtona, czas biegnie w ten sam sposób dla wszystkich obserwatorów w układzie inercyjnym, pęd całego układu jest przenoszony przez jego elementy (a nie pola), sygnał transmitowany podczas oddziaływania jest przenoszony natychmiastowo. Jeśli któryś z tych warunków nie jest spełniony, to III zasada dynamiki Newtona nie obowiązuje, jednak zasada zachowania pędu owszem – The relation between momentum conservation and Newton’s third law revisited.

Przypisy

  1. University of California Libraries, Newton’s Principia. The mathematical principles of natural philosophy, New-York: Published by Daniel Adee, 1846 [dostęp 2018-02-22].
  2. Heller i Pabjan 2014 ↓, s. 28–31.
  3. Clifford Truesdell, Edoardo Benvenuto, Essays on the History of Mechanics: In Memory of Clifford Ambrose Truesdell and Edoardo Benvenuto, Springer Science & Business Media, 20 czerwca 2003, ISBN 978-3-7643-1476-7 [dostęp 2018-02-22] (ang.).
  4. Axioms, or Laws of Motion [online], gravitee.tripod.com [dostęp 2018-02-22].
  5. Equations of motion for a rigid body (Euler’s laws).
  6. Euler Equations Derivation Of The Euler Equations Of Motion For A Rigid Body.
  7. Wayback Machine [online], 31 marca 2010 [dostęp 2018-02-22] [zarchiwizowane z adresu 2010-03-31].
  8. Fizyka. 2.1 Pierwsza zasada dynamiki Newtona. [dostęp 2015-12-27].
  9. a b c Wróblewski i Zakrzewski 1976 ↓, s. 256.
  10. Resnick i Halliday 1999 ↓, s. 200.
  11. Resnick i Halliday 1999 ↓, s. 201.
  12. Resnick i Halliday 1999 ↓, s. 97.
  13. Papers-Mechanics / Electrodynamics/Download/5561 Second Law of Motion, F=ma, was discovered after 48 years of death of Newton, Ajay Sharma.

Bibliografia