Stanisław Ptaszycki: Różnice pomiędzy wersjami

Stanisław Ptaszycki
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1853 ; Kuzowo
Data i miejsce śmierci	20 grudnia 1933 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	polski historyk i historyk literatury
	Teksty w Wikiźródłach

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 14:31, 19 maj 2019

Stanisław Ptaszycki (ur. 12 kwietnia 1853 w Kuzowie, zm. 20 grudnia 1933 w Warszawie) – polski historyk, historyk literatury polskiej, wydawca, archiwista.

Życiorys

Urodził się w rodzinie szlacheckiej, szkołę średnią ukończył w Wilnie. W 1877 skończył studia na wydziale Historyczno-Filologicznym Uniwersytetu Petersburskiego. Następnie podjął pracę jako asystent przy katedrze filologii słowiańskiej, równolegle pracując w latach 1879-1912 jako nauczyciel języka rosyjskiego i łaciny w petersburskich prywatnych gimnazjach. W Petersburgu został też zatrudniony jako tłumacz-archiwista i opiekun Metryki Litewskiej w Ministerstwie Sprawiedliwości. Wykładał także w wileńskim seminarium duchownym. Po wybuchu I wojny światowej uczestniczył w pracach Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny.

Po odzyskaniu niepodległości wrócił do Polski, gdzie został współorganizatorem Uniwersytetu Lubelskiego (późniejszego KUL): piastował tu stanowisko profesora, dziekana Wydziału Humanistycznego, dyrektora Biblioteki Uniwersyteckiej, następnie był profesorem nauk pomocniczych historii na Uniwersytecie w Wilnie.

W latach 1918-1926 był dyrektorem Archiwum Państwowego w Lublinie, potem objął stanowisko naczelnego dyrektora Wydziału Archiwów Państwowych w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Był bardzo aktywny na różnych polach: uczestniczył w pracach rewindykacyjnych materiałów wywiezionych do Rosji, prowadził kursy archiwalne, był pierwszym redaktorem czasopisma „Archeion”.

Autor ponad 130 publikacji, przede wszystkim „Encyklopedii nauk pomocniczych historii i literatury polskiej” (wyd. 1919 i 1922) oraz inwentarza Metryki Litewskiej (wyd. 1887). W swoich opracowaniach poruszał różnorodną tematykę, m.in. dzieje literatury polskiej, historię Litwy, drukarstwa i bibliotek, w swoim dorobku ma też liczne recenzje i omówienia.

Był członkiem licznych towarzystw naukowych, uczestnikiem wielu zjazdów i konferencji.

Udzielał się w pracy społecznej: jeszcze w Petersburgu był kuratorem taniej kuchni dla polskiej młodzieży z ramienia Towarzystwa Dobroczynności i Zarządu Kościoła św. Katarzyny oraz prezesem Towarzystwa Polskiej Macierzy Szkolnej.

Odznaczony Cywilnym Krzyżem Kawalerskim Papieskiego Orderu św. Grzegorza (1920), Krzyżem Kawalerskim (2 maja 1923)^[1] i Komandorskim (1927) Orderu Polonia Restituta, Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości (1928), Krzyżem „Pro fide et Ecclesia in Russia merito” (1931) i Złotym Krzyżem Zasługi (1933).

Żonaty z Zofią Wyrzykowką (zm. 1906), miał z nią syna Stanisława (ur. 1892, w okresie międzywojennym konsul RP w Pile i Opolu).

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu w Bielsku Podlaskim.

Dzieła

Encyklopedja nauk pomocniczych historji i literatury polskiej (1921).

Zobacz też

Przypisy

↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 36.

Bibliografia

Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988
Dariusz Matelski, Stanisław Ptaszycki (1853-1933). Wspomnienie, „Gazeta Wyborcza Poznań”, nr 15 (4529) z 19 stycznia 2004, s. 8.

Linki zewnętrzne

Publikacje S. Ptaszyckiego w Federacji Bibliotek Cyfrowych

[1] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 36.

[1]

@@ Linia 18: / Linia 18: @@
 == Życiorys ==
-Urodził się w rodzinie szlacheckiej, szkołę średnią ukończył w [[Wilno|Wilnie]]. W 1877 skończył studia na wydziale Historyczno-Filologicznym [[Petersburski Uniwersytet Państwowy|Uniwersytetu Petersburskiego]]. Następnie podjął pracę jako asystent przy katedrze filologii słowiańskiej, równolegle pracując w latach 1879-1912 jako nauczyciel języka rosyjskiego i łaciny w petersburskich prywatnych gimnazjach. W Petersburgu został też zatrudniony jako tłumacz-archiwista i opiekun [[Metryka Litewska|Metryki Litewskiej]] w Ministerstwie Sprawiedliwości. Wykładał także w wileńskim seminarium duchownym.
+Urodził się w rodzinie szlacheckiej, szkołę średnią ukończył w [[Wilno|Wilnie]]. W 1877 skończył studia na wydziale Historyczno-Filologicznym [[Petersburski Uniwersytet Państwowy|Uniwersytetu Petersburskiego]]. Następnie podjął pracę jako asystent przy katedrze filologii słowiańskiej, równolegle pracując w latach 1879-1912 jako nauczyciel języka rosyjskiego i łaciny w petersburskich prywatnych gimnazjach. W Petersburgu został też zatrudniony jako tłumacz-archiwista i opiekun [[Metryka Litewska|Metryki Litewskiej]] w Ministerstwie Sprawiedliwości. Wykładał także w wileńskim seminarium duchownym. Po wybuchu I wojny światowej uczestniczył w pracach [[Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny|Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny]].
 Po odzyskaniu niepodległości wrócił do Polski, gdzie został współorganizatorem Uniwersytetu Lubelskiego (późniejszego [[Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II|KUL]]): piastował tu stanowisko profesora, dziekana Wydziału Humanistycznego, dyrektora Biblioteki Uniwersyteckiej, następnie był profesorem [[nauki pomocnicze historii|nauk pomocniczych historii]] na [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytecie w Wilnie]].
@@ Linia 70: / Linia 70: @@
 [[Kategoria:Wykładowcy Petersburskiego Uniwersytetu Państwowego]]
 [[Kategoria:Zmarli w 1933]]
+[[Kategoria:Członkowie Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny]]