Tadeusz Pikus

Tadeusz Pikus

Tadeusz Pikus (2014)
Surrexit Dominus vere! Pan prawdziwie zmartwychwstał!
Data i miejsce urodzenia	1 września 1949 Zabiele
Biskup diecezjalny drohiczyński
Okres sprawowania	2014–2019
Biskup pomocniczy warszawski
Okres sprawowania	1999–2014
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Diakonat	4 maja 1980
Prezbiterat	7 czerwca 1981
Nominacja biskupia	24 kwietnia 1999
Sakra biskupia	8 maja 1999

{{Duchowny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = | faksymile = | imię i nazwisko org = | miejsce pochówku = | kraj działania = | opis faksymile = Nieznane pola: "imię przybrane oryginalne", "imię i nazwisko oryginalne", "państwo" oraz "podpis".

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	8 maja 1999
Miejscowość	Warszawa
Miejsce	bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela
Konsekrator	Józef Glemp
Współkonsekratorzy	Kazimierz Romaniuk Bronisław Dembowski

Tadeusz Pikus (ur. 1 września 1949 w Zabielu) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, biskup pomocniczy warszawski w latach 1999–2014, biskup diecezjalny drohiczyński w latach 2014–2019, od 2019 biskup senior diecezji drohiczyńskiej.

Życiorys

Urodził się 1 września 1949 w Zabielu. W latach 1975–1981 studiował w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Święcenia diakonatu otrzymał 4 maja 1980. Święceń prezbiteratu udzielił mu 7 czerwca 1981 w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie biskup pomocniczy warszawski Jerzy Modzelewski. W Akademickim Studium Teologii Katolickiej w Warszawie uzyskał w 1981 magisterium, a w 1983 licencjat z patrologii. W latach 1983–1985 odbył studia w zakresie teologii fundamentalnej na Uniwersytecie Nawarry w Pampelunie, ukończone doktoratem na podstawie dysertacji La noción de Apologetica segun Gardeil. W 1999 po przedłożeniu na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie rozprawy Aksjologiczny wymiar religii w twórczości Aleksandra Mienia. Studium analityczno-krytyczne uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie teologii fundamentalnej. W 2008 postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego otrzymał tytuł profesora nauk teologicznych.

W latach 1981–1983 był wikariuszem w parafii św. Rodziny w Jaktorowie. W latach 1985–1988 pracował jako referent w Sekretariacie Prymasa Polski. W latach 1990–1992 przebywał w Moskwie, gdzie pełnił funkcje kapelana pracowników Pracowni Konserwacji Zabytków i duszpasterza Polaków w ZSRR. Od 1996 był duszpasterzem przedsiębiorców i organizatorów życia gospodarczego w Warszawie. W 1997 został rektorem kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie. W tym samym roku wszedł w skład rady kapłańskiej i kolegium konsultorów archidiecezji warszawskiej. W 1998 został członkiem IV Synodu Archidiecezji Warszawskiej, na którym był wiceprzewodniczącym komisji ekumenicznej.

Prowadził wykłady w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie (1985–1999), Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie (1989–1990 i 1993–1998), Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie i później na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego (1997–2009), w Wyższym Seminarium w Łowiczu (1994–1995, 1996–1998), w Wyższym Seminarium Duchownym w Grodnie (1997–1999), w Polskim Centrum Katechetycznym w Wilnie (1997–1999), a także w Wyższym Seminarium Duchownym w Drohiczynie. W latach 1988–1990 i 1992–1994 był prefektem warszawskiego seminarium, a w 1994 został jego wicerektorem. W 1989 objął funkcję sekretarza Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie. W 1987 został adiunktem w Akademickim Studium Teologii Katolickiej w Warszawie, a w 2002 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. W latach 2000–2008 pełnił funkcję kierownika Wyższych Zawodowych Studiów Katechetycznych oraz kierownika kursów doskonalenia zawodowego dla nauczycieli religii-katechetów Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie Sekcji św. Jana Chrzciciela. Zorganizował Kolegium Teologii Katolickiej św. Tomasza z Akwinu w Moskwie, a następnie w latach 1991–1992 był dziekanem i wykładowcą na tej uczelni. W 1997 został członkiem Warszawskiego Towarzystwa Teologicznego, w 2005 członkiem zwyczajnym Stowarzyszenia Teologów Fundamentalnych w Polsce, a w 2007 członkiem korespondentem Wydziału Teologicznego Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Autor publikacji opisujących chrześcijaństwo na terenie Rosji.

24 kwietnia 1999 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej ze stolicą tytularną Lisinia. Święcenia biskupie otrzymał 8 maja 1999 w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, któremu asystowali Kazimierz Romaniuk, biskup diecezjalny warszawsko-praski, i Bronisław Dembowski, biskup diecezjalny włocławski. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Surrexit Dominus vere!” (Pan prawdziwie zmartwychwstał!). W latach 1999–2014 sprawował urząd wikariusza generalnego archidiecezji, ponadto w latach 1999–2008 był przewodniczącym Wydziału Nauki Katolickiej. W 1999 został kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej Warszawskiej.

29 marca 2014 decyzją papieża Franciszka został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego diecezji drohiczyńskiej. Diecezję objął kanonicznie 24 maja 2014, a 25 maja 2014 odbył ingres do katedry Trójcy Przenajświętszej w Drohiczynie. We wrześniu 2018 ze względu na stan zdrowia złożył rezygnację ze sprawowanego urzędu, którą papież Franciszek przyjął w następnym miesiącu, zlecając mu dalsze sprawowanie urzędu do czasu mianowania następcy. Ostatecznie rezygnacja została przyjęta 17 czerwca 2019. Do czasu objęcia diecezji przez Piotra Sawczuka będzie nią zarządzał jako administrator apostolski.

W ramach Konferencji Episkopatu Polski był przewodniczącym: Bilateralnego Zespołu Katolicko-Prawosławnego (2001–2011), Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną (2005–2010) i Rady ds. Ekumenizmu (2006–2011, członek od 1999). Pełnił funkcje delegata ds. dialogu katolików i muzułmanów (2000–2006) oraz delegata ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności (2003–2013). Ponadto był członkiem: Komisji Wychowania Katolickiego (2000–2010), Rady ds. Dialogu Religijnego, jednocześnie przewodnicząc Komitetowi ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi (2001–2006), Rady Programowej Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie (2002–2012), Zespołu ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla (2004–2013) i Zespołu do rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym (2010–2012).

W latach 1999–2010 jako członek Rady ds. Ekumenizmu był redaktorem „Biuletynu Ekumenicznego” i współredaktorem zeszytów „Tydzień powszechnej modlitwy o jedność Chrześcijan”. W latach 2000–2004 należał do Zarządu Głównego Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów w Polsce, w 2004 został członkiem tejże rady.

Odznaczenia, wyróżnienia

W 2005 za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

W 2010 został laureatem Polskiej Honorowej Nagrody Jakości.

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Tadeusza Pikusa na stronie diecezji drohiczyńskiej [dostęp 2014-05-28]
• Nota biograficzna Tadeusza Pikusa na stronie archidiecezji warszawskiej (arch.) [dostęp 2016-02-13]
• Tadeusz Pikus na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-09].
• {{{tytuł}}} [online], catholic-hierarchy.org  (ang.).data dostępu?{{Catholic-hierarchy}} Brakujące pola: id, tytuł oraz data dostępu. Nieznane pola: 1 oraz 2. [dostęp 2010-11-24]
• {{{osoba}}}, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) .{{Ludzie nauki}} Brakujące pola: data dostępu oraz osoba. [dostęp 2010-11-24]