Jesion wyniosły: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
m Anulowanie wersji 57313503 autorstwa 213.136.240.189 (dyskusja) - brak źródła Znacznik: Anulowanie edycji |
||
Linia 25: | Linia 25: | ||
== Morfologia == |
== Morfologia == |
||
; Pokrój: Jajowato stożkowa [[korona drzewa|korona]]. |
; Pokrój: Jajowato stożkowa [[korona drzewa|korona]]. |
||
; [[Pień]]:Często rozwidlony, osiąga wysokość do 40 m (wyjątkowo |
; [[Pień]]: Często rozwidlony, osiąga wysokość do 40 m (wyjątkowo 45 metrów)<ref>{{Cytuj stronę|tytuł = Common ash in the National Park of Białowieża, Białowieża|url = http://www.monumentaltrees.com/en/pol/podlaskie/bialystok/2435_nationalparkofbialowieza/3892/|opublikowany = www.monumentaltrees.com|data dostępu = 2015-09-19}}</ref>. [[Kora]] u młodych drzew gładka, jasnozielonkawo szara, u starszych spękana, szorstka, ciemnobrązowa. Jesion wyniosły o najgrubszym pniu w Polsce rośnie w [[Kalników|Kalnikowie]]; w 2013 r. drzewo miało 756 cm obwodu oraz 29 metrów wysokości<ref name=drzewapolski>Krzysztof Borkowski, Robert Tomusiak, Paweł Zarzyński. ''Drzewa Polski''. 2016. s.312</ref>. |
||
; [[Drewno (botanika)|Drewno]]: Ciężkie, twarde i elastyczne z żółtawą [[Drewno bielaste|bielą]] i jasną [[Drewno twardzielowe|twardzielą]]. |
; [[Drewno (botanika)|Drewno]]: Ciężkie, twarde i elastyczne z żółtawą [[Drewno bielaste|bielą]] i jasną [[Drewno twardzielowe|twardzielą]]. |
||
; [[Liść|Liście]]:Duże, [[kształt liścia|nieparzystopierzaste]], składające się z 9–15 listków siedzących lub krótkoogonkowych<ref>{{Cytuj książkę | autor = Lucjan Rutkowski | tytuł = Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej | wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa | data = 2014 | strony = 357 | isbn = 978-83-01-14342-8}}</ref>. Liść składa się z listków o długości ok. |
; [[Liść|Liście]]: Duże, [[kształt liścia|nieparzystopierzaste]], składające się z 9–15 listków siedzących lub krótkoogonkowych<ref>{{Cytuj książkę | autor = Lucjan Rutkowski | tytuł = Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej | wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa | data = 2014 | strony = 357 | isbn = 978-83-01-14342-8}}</ref>. Liść składa się z listków o długości ok. 6 cm i szerokości 3 cm. Każdy listek jest podługowaty, lancetowaty, nieco nierówny u podstawy, na szczycie ostry, z nieco ostrym ząbkowaniem na brzegach. Górna powierzchnia jest ciemnozielona, dolna szarawozielona. Nerw główny i nerwy boczne są białawe i wystają na stronie dolnej<ref name="FPX">{{cytuj książkę|nazwisko=Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne |tytuł=Farmakopea Polska X|rok=2014 |wydawca=Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych |miejsce=Warszawa |isbn=978-83-63724-47-4 |strony=4276}}</ref>. |
||
; [[Kwiat]]y: Wyrastają z [[pąk]]ów bocznych zeszłorocznych [[Pęd (botanika)|pędów]], tworząc [[kwiatostan|wiechę]]. |
; [[Kwiat]]y: Wyrastają z [[pąk]]ów bocznych zeszłorocznych [[Pęd (botanika)|pędów]], tworząc [[kwiatostan|wiechę]]. |
||
[[Plik:EurAshSeeds.jpg|mały|200px|lewo|Owoce jesionu wyniosłego]] |
[[Plik:EurAshSeeds.jpg|mały|200px|lewo|Owoce jesionu wyniosłego]] |
Wersja z 22:18, 21 sie 2019
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Klad | |
Klad | |
Klad | |
Klasa | |
Klad | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
jesion wyniosły |
Nazwa systematyczna | |
{{{nazwa łacińska}}} L. Sp. pl. 2:1057. 1753 | |
Zasięg | |
Jesion wyniosły (Fraxinus excelsior L.) – gatunek drzewa należący do rodziny oliwkowatych. Występuje naturalnie na większości obszaru Europy i w Azji Zachodniej (Liban, Syria oraz Kaukaz i Zakaukazie)[2]. W Polsce jest pospolity na całym obszarze.
Morfologia
- Pokrój
- Jajowato stożkowa korona.
- Pień
- Często rozwidlony, osiąga wysokość do 40 m (wyjątkowo 45 metrów)[3]. Kora u młodych drzew gładka, jasnozielonkawo szara, u starszych spękana, szorstka, ciemnobrązowa. Jesion wyniosły o najgrubszym pniu w Polsce rośnie w Kalnikowie; w 2013 r. drzewo miało 756 cm obwodu oraz 29 metrów wysokości[4].
- Drewno
- Ciężkie, twarde i elastyczne z żółtawą bielą i jasną twardzielą.
- Liście
- Duże, nieparzystopierzaste, składające się z 9–15 listków siedzących lub krótkoogonkowych[5]. Liść składa się z listków o długości ok. 6 cm i szerokości 3 cm. Każdy listek jest podługowaty, lancetowaty, nieco nierówny u podstawy, na szczycie ostry, z nieco ostrym ząbkowaniem na brzegach. Górna powierzchnia jest ciemnozielona, dolna szarawozielona. Nerw główny i nerwy boczne są białawe i wystają na stronie dolnej[6].
- Kwiaty
- Wyrastają z pąków bocznych zeszłorocznych pędów, tworząc wiechę.
- Owoce
- Jednonasienne podłużne, spłaszczone orzeszki ze skrzydełkiem umożliwiającym rozsiewanie przez wiatr.
- Korzeń
- Głęboki, palowy.
Biologia i ekologia
Początkowo rośnie szybko, w wieku ok. 100 lat przestaje rosnąć na wysokość, żyć może 300 lat. Kwiaty są jednopłciowe, albo obupłciowe, wiatropylne lub owadopylne, kwitną przed rozwojem liści – od kwietnia do maja. Nasiona opadają z drzewa od późnej jesieni przez całą zimę. Muszą przeleżeć jeszcze rok w ziemi, zanim zaczną kiełkować. Drzewo zaczyna owocować dopiero w wieku 30–40 lat. Najliczniej występuje w wilgotnych lasach łęgowych oraz w górach, gdzie rośnie do 1000 m n.p.m. Siewki i młode rośliny wybitnie cieniolubne, duże drzewa są roślinami światłolubnymi. Wymagają głębokich, żyznych gleb. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Querco-Fagetea[7].
Zastosowanie
Roślina lecznicza
- Surowiec zielarski[6]
- Liść jesionu (Fraxini folium) – wysuszony liść jesionu wyniosłego lub jesionu wąskolistnego lub mieszańców tych dwóch gatunków. Surowiec powinien zawierać nie mniej niż 2,5% sumy pochodnych kwasu hydroksycynamonowego w przeliczeniu na kwas chlorogenowy.
- Działanie
- Żółciopędne, moczopędne. W medycynie ludowej napary z liści używano jako środka przeczyszczającego i poprawiającego przemianę materii, a w mieszance z innymi ziołami wykorzystywano do leczenia reumatyzmu.
Roślina ozdobna
Sadzony jako drzewo użytkowe, czasami także w parkach jako roślina ozdobna.
Rola w kulturze
- Górale sadzą to drzewo przy domostwach celem ochrony przed wiatrem halnym, stąd tak dużo jesionów w Zakopanem (Bystre, Kuźnice). Jeden z najpiękniejszych w Polsce jesionów, tzw. "jesion Walczaków", rósł niegdyś w Zakopanem przy ul. Kościeliskiej. Miał w pierśnicy 375 cm obwodu. Zaczął marnieć już w dwudziestoleciu międzywojennym i w 1948 r., prawie zupełnie suchy, został ścięty. Przekrój pnia zachowano w Muzeum Tatrzańskim[8].
- Kiedy wikingowie dopłynęli do Anglii, nazwano ich tam ashmen – od drewna jesionu, z którego wykonywali łuki i drzewca włóczni[9].
Przypisy
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website. 2001–. [dostęp 2010-03-24]. (ang.).
- ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-01-17].
- ↑ Common ash in the National Park of Białowieża, Białowieża. www.monumentaltrees.com. [dostęp 2015-09-19].
- ↑ Krzysztof Borkowski, Robert Tomusiak, Paweł Zarzyński. Drzewa Polski. 2016. s.312
- ↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2014, s. 357. ISBN 978-83-01-14342-8.
- ↑ a b Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne: Farmakopea Polska X. Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276. ISBN 978-83-63724-47-4.
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- ↑ Radwańska-Paryska Zofia: Zielony świat Tatr, , Nasza Księgarnia, Warszawa 1953, s. 47-49
- ↑ Anrea-Anna Cavelius: Zioła w medycynie naturalnej. Bremen: MAK Verlag GmbH, 2005. ISBN 978-3-939991-32-8.
Bibliografia
- W. Kulesza: Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa: PWRiL, 1955.
- Anna Mazerant-Leszkowska: Mała księga ziół. Warszawa: Inst. Wyd. Zw. Zawodowych, 1990. ISBN 83-202-0810-6.
- Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Linki zewnętrzne
- Jesiony z Puszczy Białowieskiej (najpotężniejszy w Polsce)
- Jesiony z Białowieskiego Parku Narodowego (najwyższe drzewo liściaste w Polsce)
- BioLib: 40411
- EoL: 595387
- FloraWeb: 2477
- GBIF: 3172358
- identyfikator iNaturalist: 125440
- IPNI: 609009-1
- ITIS: 502663
- NCBI: 38873
- Plant Finder: 282928
- identyfikator Plant List (Royal Botanic Gardens, Kew): kew-369664
- Plants of the World: urn:lsid:ipni.org:names:609009-1
- Tela Botanica: 75139
- identyfikator Tropicos: 23000019
- USDA PLANTS: FREX80