Élie Talleyrand de Périgord: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Mathiasrex (dyskusja | edycje)
kat.
m drobne redakcyjne
Linia 44: Linia 44:


== Życiorys ==
== Życiorys ==
Był synem [[Hélie VII (hrabia Périgord)|Hélie VII]], hrabiego [[Périgord]] i [[Brunissende de Foix]]. Niektóre źródła podają, że w młodości był żonaty i dopiero po śmierci żony wybrał stan duchowny, wydaje się to jednak nieprawdopodobne, gdyż pierwsze kościelne [[beneficjum]] otrzymał w [[1320]] roku, gdy miał zaledwie 19 lat. [[10 października]] [[1324]] został wybrany biskupem [[Limoges]], mimo że nie osiągnął jeszcze wieku 27 lat, przewidzianego wówczas przez [[prawo kanoniczne]] jako minimalny wiek dla [[biskup]]a. [[4 stycznia]] [[1328]] przeniesiono go do biskupstwa [[Auxerre]]. Na życzenie króla Francji [[Filip VI Walezjusz|Filipa VI]] papież [[Jan XXII]] na [[konsystorz]]u [[25 maja]] [[1331]] mianował go kardynałem prezbiterem [[Bazylika św. Piotra w Okowach|San Pietro in Vincoli]]. Od tego czasu pracował w [[Kuria Rzymska|kurii papieskiej]] w [[Awinion]]ie. Uczestniczył w [[konklawe 1334]] i [[konklawe 1342]]. Sprawował w kurii urząd protektora zakonu [[Zakony i zgromadzenia franciszkańskie|franciszkanów]]. Otrzymał wiele beneficjów na terenie Anglii (m.in. był dziekanem kapituły katedralnej w [[York]]u od [[1342]] i archidiakonem [[Suffolk]] [[1357]]-[[1359]]). W wyniku śmierci kardynała [[Imbert Dupuis]] [[26 maja]] [[1348]] stał się archiprezbiterem Św. Kolegium, zyskując tym samym prawo do objęcia pierwszej wakującej diecezji suburbikarnej. Skorzystał z tego prawa [[4 listopada]] tego samego roku, zostając kardynałem biskupem diecezji Albano. Brał udział w [[konklawe 1352]]. Dwukrotnie służył jako legat papieski we Francji. Był jednym z liderów frakcji w Kolegium Kardynalskim, opozycyjnej wobec tzw. frakcji Limousin, grupującej krewnych papieży [[Klemens VI|Klemensa VI]] i [[Innocenty VI|Innocentego VI]]. Przewodniczył [[konklawe 1362]] (był na nim poważnym kandydatem do [[tiara|tiary]]). Zmarł w Awinionie.
Był synem [[Hélie VII (hrabia Périgord)|Hélie VII]], hrabiego [[Périgord]] i [[Brunissende de Foix]]. Niektóre źródła podają, że w młodości był żonaty i dopiero po śmierci żony wybrał stan duchowny, wydaje się to jednak nieprawdopodobne, gdyż pierwsze kościelne [[beneficjum]] otrzymał w [[1320]] roku, gdy miał zaledwie 19 lat. [[10 października]] [[1324]] został wybrany biskupem [[Limoges]], mimo że nie osiągnął jeszcze wieku 27 lat, przewidzianego wówczas przez [[prawo kanoniczne]] jako minimalny wiek dla [[biskup]]a. [[4 stycznia]] [[1328]] przeniesiono go do biskupstwa [[Auxerre]]. Na życzenie króla Francji [[Filip VI Walezjusz|Filipa VI]] papież [[Jan XXII]] na [[konsystorz]]u [[25 maja]] [[1331]] mianował go kardynałem prezbiterem [[Bazylika św. Piotra w Okowach|San Pietro in Vincoli]]. Od tego czasu pracował w [[Kuria Rzymska|kurii papieskiej]] w [[Awinion]]ie. Uczestniczył w [[konklawe 1334]] i [[konklawe 1342]]. Sprawował w kurii urząd protektora zakonu [[Zakony i zgromadzenia franciszkańskie|franciszkanów]]. Otrzymał wiele beneficjów na terenie Anglii (m.in. był dziekanem kapituły katedralnej w [[York]]u od [[1342]] i archidiakonem [[Suffolk]] [[1357]]-[[1359]]). W wyniku śmierci kardynała [[Imbert Dupuis|Imberta Dupuis]] [[26 maja]] [[1348]] stał się archiprezbiterem Św. Kolegium, zyskując tym samym prawo do objęcia pierwszej wakującej diecezji suburbikarnej. Skorzystał z tego prawa [[4 listopada]] tego samego roku, zostając kardynałem biskupem diecezji Albano. Brał udział w [[konklawe 1352]]. Dwukrotnie służył jako legat papieski we Francji. Był jednym z liderów frakcji w Kolegium Kardynalskim, opozycyjnej wobec tzw. frakcji Limousin, grupującej krewnych papieży [[Klemens VI|Klemensa VI]] i [[Innocenty VI|Innocentego VI]]. Przewodniczył [[konklawe 1362]] (był na nim poważnym kandydatem do [[tiara|tiary]]). Zmarł w Awinionie.


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==

Wersja z 09:15, 19 gru 2019

Élie Talleyrand de Périgord
Kardynał biskup
Ilustracja
Herb duchownego Rien que Dieu!
Data urodzenia

8 sierpnia 1301

Data i miejsce śmierci

17 stycznia 1364
Awinion

Prior episcoporum ac omnium cardinalium
Okres sprawowania

16 maja 1361 – 17 stycznia 1364

biskup Auxerre
Okres sprawowania

1328-1331

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Kreacja kardynalska

25 maja 1331
Jan XXII

Kościół tytularny

San Pietro in Vincoli

Élie Talleyrand de Périgord (ur. 8 sierpnia 1301, zm. 17 stycznia 1364 w Awinionie) – francuski kardynał.

Życiorys

Był synem Hélie VII, hrabiego Périgord i Brunissende de Foix. Niektóre źródła podają, że w młodości był żonaty i dopiero po śmierci żony wybrał stan duchowny, wydaje się to jednak nieprawdopodobne, gdyż pierwsze kościelne beneficjum otrzymał w 1320 roku, gdy miał zaledwie 19 lat. 10 października 1324 został wybrany biskupem Limoges, mimo że nie osiągnął jeszcze wieku 27 lat, przewidzianego wówczas przez prawo kanoniczne jako minimalny wiek dla biskupa. 4 stycznia 1328 przeniesiono go do biskupstwa Auxerre. Na życzenie króla Francji Filipa VI papież Jan XXII na konsystorzu 25 maja 1331 mianował go kardynałem prezbiterem San Pietro in Vincoli. Od tego czasu pracował w kurii papieskiej w Awinionie. Uczestniczył w konklawe 1334 i konklawe 1342. Sprawował w kurii urząd protektora zakonu franciszkanów. Otrzymał wiele beneficjów na terenie Anglii (m.in. był dziekanem kapituły katedralnej w Yorku od 1342 i archidiakonem Suffolk 1357-1359). W wyniku śmierci kardynała Imberta Dupuis 26 maja 1348 stał się archiprezbiterem Św. Kolegium, zyskując tym samym prawo do objęcia pierwszej wakującej diecezji suburbikarnej. Skorzystał z tego prawa 4 listopada tego samego roku, zostając kardynałem biskupem diecezji Albano. Brał udział w konklawe 1352. Dwukrotnie służył jako legat papieski we Francji. Był jednym z liderów frakcji w Kolegium Kardynalskim, opozycyjnej wobec tzw. frakcji Limousin, grupującej krewnych papieży Klemensa VI i Innocentego VI. Przewodniczył konklawe 1362 (był na nim poważnym kandydatem do tiary). Zmarł w Awinionie.

Bibliografia