Konotacja (językoznawstwo): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
→Bibliografia: nagórko Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
Linia 23: | Linia 23: | ||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
* {{Cytuj | autor = [[Tadeusz Milewski (językoznawca)]] |tytuł = Językoznawstwo|wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe |miejsce = Warszawa |data = 1967 |odn = tak}} |
* {{Cytuj | autor = [[Tadeusz Milewski (językoznawca)]] |tytuł = Językoznawstwo|wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe |miejsce = Warszawa |data = 1967 |odn = tak}} |
||
* {{Cytuj | autor = Alicja Nagórko |tytuł = Zarys gramatyki polskiej |wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe |miejsce = Warszawa |data = 2007 |isbn = 978-83-01-15390-8 |odn = tak}} |
* {{Cytuj | autor = [[Alicja Nagórko]] |tytuł = Zarys gramatyki polskiej |wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe |miejsce = Warszawa |data = 2007 |isbn = 978-83-01-15390-8 |odn = tak}} |
||
* {{Cytuj |tytuł=Nový encyklopedický slovník češtiny |redaktor= Karlík, Petr; [[Marek Nekula]]; [[Jana Pleskalová]] |autor=[[Zdeňka Hladká]] |data=2017 |rozdział=[https://www.czechency.org/slovnik/KONOTACE KONOTACE (1)] |język=cs |odn=tak}} |
* {{Cytuj |tytuł=Nový encyklopedický slovník češtiny |redaktor= Karlík, Petr; [[Marek Nekula]]; [[Jana Pleskalová]] |autor=[[Zdeňka Hladká]] |data=2017 |rozdział=[https://www.czechency.org/slovnik/KONOTACE KONOTACE (1)] |język=cs |odn=tak}} |
||
Wersja z 20:18, 13 mar 2020
Konotacja – w językoznawstwie zdolność pewnych leksemów do otwierania miejsc dla innych leksemów. Np. użycie przymiotnika jest niepełne – wymaga uzupełnienia rzeczownikiem, a przysłówek – czasownikiem. Rzeczownik w mianowniku nie ma właściwości konotacyjnych[1].
Związek syntaktyczny polega na relacji między wyrazem konotującym a konotowanym (wymaganym); dopiero wtedy osiąga się kompletność znaczeniową. W parze konotacyjnej wyrazem prymarnym (konotującym) jest rzeczownik, gdyż ich treść nie wymaga uzupełnienia. Wyrazem konotowanym (sekundarnym) może być przymiotnik lub czasownik[2].
W innym znaczeniu konotacja to oparte na kontekście elementy znaczeniowe, skojarzenia przypisywane leksemowi przez użytkowników języka. Np. słowo „czarny” może być asocjowane z nocą, złem czy śmiercią. Konotacja stanowi relację użytkownika języka z realiami pozajęzykowymi; różni się zatem od denotacji, która tworzy związek między jednostką językową a rzeczywistością[3] .
Rodzaje konotacji
Istnieją następujące rodzaje konotacji[4]:
- kategorialna, zapowiadająca określoną kategorię gramatyczną bądź leksykalną (przymiotnik → rzeczownik)
- formalna, zapowiadająca określoną formę gramatyczną
- obligatoryjna
- fakultatywna
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Milewski 1967 ↓, s. 97.
- ↑ Milewski 1967 ↓, s. 97–98.
- ↑ Hladká 2017 ↓.
- ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 269.
Bibliografia
- Tadeusz Milewski, Językoznawstwo, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967 .
- Alicja Nagórko, Zarys gramatyki polskiej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007, ISBN 978-83-01-15390-8 .
- Zdeňka Hladká, KONOTACE (1), [w:] Petr Karlík, Marek Nekula, Jana Pleskalová (red.), Nový encyklopedický slovník češtiny, 2017 (cz.).