Zefiryn Machalla: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Mathiasrex (dyskusja | edycje)
345 374 edycje
kat.
kat.
Linia 49: Linia 49:


{{SORTUJ:Machalla, Zefiryn}}
{{SORTUJ:Machalla, Zefiryn}}
⚫
[[Kategoria:Ludzie związani z Wrześnią]]
[[Kategoria:Odznaczeni Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945]]
[[Kategoria:Odznaczeni Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945]]
[[Kategoria:Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi]]
[[Kategoria:Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi]]
Linia 59: Linia 58:
[[Kategoria:Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)]]
[[Kategoria:Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1915]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1915]]
⚫
[[Kategoria:Wojskowi związani z Wrześnią]]
[[Kategoria:Zmarli w 1952]]
[[Kategoria:Zmarli w 1952]]

Wersja z 20:37, 14 cze 2020

Zefiryn Machalla
major major
Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1915
Września

Data i miejsce śmierci

10 stycznia 1952
więzienie mokotowskie w Warszawie

Przebieg służby
Lata służby

1939–1951

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Zefiryn Machalla (ur. 1 sierpnia 1915 we Wrześni[1], zm. 10 stycznia 1952 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, major dyplomowany Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 1 sierpnia 1915 we Wrześni, jako syn Ludwika i Zofii z Kozłowskich. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego, maturę zdał w 1934. Przeszedł kurs dla podchorążych rezerwy w 57. pp i ukończył go z pierwszą lokatą. Wojskową edukację kontynuował w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie-Ostrowi Mazowieckiej.

Brał udział w kampanii wrześniowej, w której dowodził 7. kompanią 5. Pułku Strzelców Podhalańskich 22. DP Górskiej w Armii „Kraków”, następnie więzień NKWD[2], zesłany do Archangielska w ZSRR.

Po zesłaniu dołączył do 16. pp 2. Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, gdzie był zastępcą szefa sztabu. Był także w 14. pp 5. DP Armii Polskiej na Środkowym Wschodzie[3], a od 1947 w Sztabie Generalnym WP.

Po powrocie do kraju skazany 19 listopada 1951 w więzieniu mokotowskim[1] w tzw. procesie Stanisława Tatara na podst. 15 §2 MKK na karę śmierci. Podczas śledztwa był torturowany m.in. przez płk. Władysława Kochana, w wyniku czego „przyznał się do winy”. Oskarżycielem w jego procesie był płk. Marian Frenkiel, a sędziami ppłk. Feliks Aspis, mjr Teofil Karczmarz oraz ppor. Stefan Michnik. Pozbawiony był obrońcy sądowego, a proces był niepubliczny. Po ogłoszeniu wyroku mjr Zefiryn Machalla odwołał swoje zeznania.

Wyrok został wykonany 10 stycznia 1952. Miejsce pochówku jest nieznane, choć istnieją sugestie wskazujące na pochówek na Cmentarzu w Trojanowie na przedmieściu Sochaczewa, obok płk. Zdzisława Barbasiewicza[4]. Grób symboliczny znajduje się w Kwaterze „na Łączce” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945[5].

Przypisy

  1. ↑ a b Dane za www.honor.pl
  2. ↑ W Przemyślu, a także w Starobielsku, gdzie uniknął losu innych pomordowanych oficerów polskich
  3. ↑ Zob. Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie
  4. ↑ Płk Ludwik Głowacki sugeruje kw. XII, rząd 285 grób 2, zob. M.Szejnert, „Śród żywych duchów”, ANEKS 1990, str. 179
  5. ↑ Informacja Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zefiryn_Machalla&oldid=60083879”