Traktat taszkencki: Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
nazwa „Traktat o Bezpieczeństwie Kolektywnym” jest niespotykana
WP:SK+ToS+mSI+Bn, usunięcie zbędnych linków do dat, drobne redakcyjne, drobne techniczne
Linia 4: Linia 4:
|inne określenia = Traktat taszkencki
|inne określenia = Traktat taszkencki
|przedmiot regulacji = [[bezpieczeństwo międzynarodowe]], współpraca wojskowa
|przedmiot regulacji = [[bezpieczeństwo międzynarodowe]], współpraca wojskowa
|data podpisania = 15 maja [[1992]]
|data podpisania = 15 maja 1992
|miejsce podpisania = [[Taszkent]]
|miejsce podpisania = [[Taszkent]]
|data dojścia do skutku =
|data dojścia do skutku =
|data wejścia w życie = 20 kwietnia [[1994]]
|data wejścia w życie = 20 kwietnia 1994
|depozytariusz =
|depozytariusz =
|liczba sygnatariuszy = 9
|liczba sygnatariuszy = 9
Linia 17: Linia 17:
|www =
|www =
}}
}}
'''Traktat taszkencki''' (formalnie ''Układ o bezpieczeństwie zbiorowym'', [[język rosyjski|ros.]] Договор о коллективной безопасности) – [[umowa międzynarodowa]] zawarta 15 maja [[1992]] roku w [[Taszkent|Taszkencie]] między [[Rosja|Rosją]], [[Uzbekistan]]em, [[Kazachstan]]em, [[Tadżykistan]]em, [[Armenia|Armenią]] i [[Kirgistan]]em, mający na celu współdziałanie państw-sygnatariuszy w kwestiach obronności. W zamyśle inicjatora – Federacji Rosyjskiej – układ ten miał stworzyć mechanizm bezpieczeństwa dla członków [[Wspólnota Niepodległych Państw|Wspólnoty Niepodległych Państw]]<ref>{{cytuj książkę|autor r=Maciej Raś|autor2 r=Agata Włodkowska|rozdział=Bezpieczeństwo obszaru WNP|nazwisko=Zięba|imię=Ryszard|autor link=Ryszard Zięba|tytuł=Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie|wydanie=1|wydawca=Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne|miejsce=Warszawa|rok=2008|strony=349|isbn=978-83-60501-92-4}}</ref>. Nie objął on ostatecznie swym zasięgiem wszystkich państw członkowskich WNP, jednak w [[1993]] przyłączyły się do niego jeszcze trzy państwa – [[Azerbejdżan]] (24 września), [[Gruzja]] (9 grudnia) i [[Białoruś]] (31 grudnia)<ref name="Z350">{{cytuj książkę|autor r=Maciej Raś|autor2 r=Agata Włodkowska|rozdział=Bezpieczeństwo obszaru WNP|nazwisko=Zięba|imię=Ryszard|autor link=Ryszard Zięba|tytuł=Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie|wydanie=1|wydawca=Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne|miejsce=Warszawa|rok=2008|strony=350|isbn=978-83-60501-92-4}}</ref>.
'''Traktat taszkencki''' (formalnie ''Układ o bezpieczeństwie zbiorowym'', [[język rosyjski|ros.]] Договор о коллективной безопасности) – [[umowa międzynarodowa]] zawarta 15 maja 1992 roku w [[Taszkent|Taszkencie]] między [[Rosja|Rosją]], [[Uzbekistan]]em, [[Kazachstan]]em, [[Tadżykistan]]em, [[Armenia|Armenią]] i [[Kirgistan]]em, mający na celu współdziałanie państw-sygnatariuszy w kwestiach obronności. W zamyśle inicjatora – Federacji Rosyjskiej – układ ten miał stworzyć mechanizm bezpieczeństwa dla członków [[Wspólnota Niepodległych Państw|Wspólnoty Niepodległych Państw]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Zięba |imię = Ryszard |autor link = Ryszard Zięba |tytuł = Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie |autor r = Maciej Raś |autor2 r = Agata Włodkowska |rozdział = Bezpieczeństwo obszaru WNP |wydanie = 1 |wydawca = Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne |miejsce = Warszawa |rok = 2008 |strony = 349 |isbn = 978-83-60501-92-4}}</ref>. Nie objął on ostatecznie swym zasięgiem wszystkich państw członkowskich WNP, jednak w 1993 przyłączyły się do niego jeszcze trzy państwa – [[Azerbejdżan]] (24 września), [[Gruzja]] (9 grudnia) i [[Białoruś]] (31 grudnia)<ref name="Z350">{{cytuj książkę |nazwisko = Zięba |imię = Ryszard |autor link = Ryszard Zięba |tytuł = Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie |autor r = Maciej Raś |autor2 r = Agata Włodkowska |rozdział = Bezpieczeństwo obszaru WNP |wydanie = 1 |wydawca = Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne |miejsce = Warszawa |rok = 2008 |strony = 350 |isbn = 978-83-60501-92-4}}</ref>.


Traktat taszkencki stanowi podstawę prawną '''[[Organizacja Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym|Organizacji Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym]]'''.
Traktat taszkencki stanowi podstawę prawną [[Organizacja Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym|Organizacji Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym]].


Z założenia układ taszkencki miał dwoisty charakter – tworzył zarówno [[system bezpieczeństwa zbiorowego|systemem bezpieczeństwa zbiorowego]], jak i [[sojusz wojskowy]]<ref>{{cytuj książkę|autor r=Maciej Raś|autor2 r=Agata Włodkowska|rozdział=Bezpieczeństwo obszaru WNP|nazwisko=Zięba|imię=Ryszard|autor link=Ryszard Zięba|tytuł=Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie|wydanie=1|wydawca=Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne|miejsce=Warszawa|rok=2008|strony=351-352|isbn=978-83-60501-92-4}}</ref>. 2 kwietnia [[1999]] roku zawarto ''Protokół o przedłużeniu Układu o bezpieczeństwie zbiorowym'', jednak jego sygnatariuszami znów została wyłącznie część państw WNP – były to Armenia, Białoruś, Kazachstan, Kirgistan, Rosja i Tadżykistan<ref name="Z350"/>.
Z założenia układ taszkencki miał dwoisty charakter – tworzył zarówno [[system bezpieczeństwa zbiorowego|systemem bezpieczeństwa zbiorowego]], jak i [[sojusz wojskowy]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Zięba |imię = Ryszard |autor link = Ryszard Zięba |tytuł = Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie |autor r = Maciej Raś |autor2 r = Agata Włodkowska |rozdział = Bezpieczeństwo obszaru WNP |wydanie = 1 |wydawca = Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne |miejsce = Warszawa |rok = 2008 |strony = 351–352 |isbn = 978-83-60501-92-4}}</ref>. 2 kwietnia 1999 roku zawarto ''Protokół o przedłużeniu Układu o bezpieczeństwie zbiorowym'', jednak jego sygnatariuszami znów została wyłącznie część państw WNP – były to Armenia, Białoruś, Kazachstan, Kirgistan, Rosja i Tadżykistan<ref name="Z350" />.


== Przypisy ==
== Przypisy ==
Linia 27: Linia 27:


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
*{{cytuj książkę|autor r=Maciej Raś|autor2 r=Agata Włodkowska|rozdział=Bezpieczeństwo obszaru WNP|nazwisko=Zięba|imię=Ryszard|autor link=Ryszard Zięba|tytuł=Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie|wydanie=1|wydawca=Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne|miejsce=Warszawa|rok=2008|strony=349-352|isbn=978-83-60501-92-4}}
* {{cytuj książkę |nazwisko = Zięba |imię = Ryszard |autor link = Ryszard Zięba |tytuł = Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie |autor r = Maciej Raś |autor2 r = Agata Włodkowska |rozdział = Bezpieczeństwo obszaru WNP |wydanie = 1 |wydawca = Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne |miejsce = Warszawa |rok = 2008 |strony = 349–352 |isbn = 978-83-60501-92-4}}
* [https://odkb-csto.org/documents/documents/dogovor_o_kollektivnoy_bezopasnosti/ Договор о коллективной безопасности (15 мая 1992 года, г. Ташкент)] z późn. zm.
* [https://odkb-csto.org/documents/documents/dogovor_o_kollektivnoy_bezopasnosti/ Договор о коллективной безопасности (15 мая 1992 года, г. Ташкент)] z późn. zm.


Wersja z 14:33, 5 wrz 2020

Układ taszkencki
Układ o bezpieczeństwie zbiorowym
Inne określenia

Traktat taszkencki

Przedmiot regulacji

bezpieczeństwo międzynarodowe, współpraca wojskowa

Podpisanie

15 maja 1992
Taszkent

Wejście w życie

20 kwietnia 1994

Liczba sygnatariuszy

9

Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Traktat taszkencki (formalnie Układ o bezpieczeństwie zbiorowym, ros. Договор о коллективной безопасности) – umowa międzynarodowa zawarta 15 maja 1992 roku w Taszkencie między Rosją, Uzbekistanem, Kazachstanem, Tadżykistanem, Armenią i Kirgistanem, mający na celu współdziałanie państw-sygnatariuszy w kwestiach obronności. W zamyśle inicjatora – Federacji Rosyjskiej – układ ten miał stworzyć mechanizm bezpieczeństwa dla członków Wspólnoty Niepodległych Państw[1]. Nie objął on ostatecznie swym zasięgiem wszystkich państw członkowskich WNP, jednak w 1993 przyłączyły się do niego jeszcze trzy państwa – Azerbejdżan (24 września), Gruzja (9 grudnia) i Białoruś (31 grudnia)[2].

Traktat taszkencki stanowi podstawę prawną Organizacji Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym.

Z założenia układ taszkencki miał dwoisty charakter – tworzył zarówno systemem bezpieczeństwa zbiorowego, jak i sojusz wojskowy[3]. 2 kwietnia 1999 roku zawarto Protokół o przedłużeniu Układu o bezpieczeństwie zbiorowym, jednak jego sygnatariuszami znów została wyłącznie część państw WNP – były to Armenia, Białoruś, Kazachstan, Kirgistan, Rosja i Tadżykistan[2].

Przypisy

  1. ↑ Maciej Raś, Agata Włodkowska: Bezpieczeństwo obszaru WNP. W: Ryszard Zięba: Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, 2008, s. 349. ISBN 978-83-60501-92-4.
  2. ↑ a b Maciej Raś, Agata Włodkowska: Bezpieczeństwo obszaru WNP. W: Ryszard Zięba: Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, 2008, s. 350. ISBN 978-83-60501-92-4.
  3. ↑ Maciej Raś, Agata Włodkowska: Bezpieczeństwo obszaru WNP. W: Ryszard Zięba: Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, 2008, s. 351–352. ISBN 978-83-60501-92-4.

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Traktat_taszkencki&oldid=60779593”