Wikipedysta:Morus kot/brudnopis: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 11: Linia 11:
|czas trwania = 97 min.
|czas trwania = 97 min.
|reżyseria = Hubert Cornfield
|reżyseria = Hubert Cornfield
|scenariusz = Hubert Cornfield, S. Lee Pogostin
|scenariusz = Hubert Cornfield, <br/>S. Lee Pogostin
|główne role = [[Sidney Poitier]], [[Bobby Darin]]
|główne role = [[Sidney Poitier]], [[Bobby Darin]]
|muzyka = Ernest Gold
|muzyka = Ernest Gold
Linia 17: Linia 17:
|scenografia = George C. Webb
|scenografia = George C. Webb
|kostiumy = Joe King
|kostiumy = Joe King
|montaż = Frederic Knudtson, Hubert Cornfield
|montaż = Frederic Knudtson, <br/>Hubert Cornfield
|produkcja = Stanley Kramer
|produkcja = Stanley Kramer
|wytwórnia = United Artists
|wytwórnia = United Artists
|dystrybucja = United Artists (kina), MGM (VHS, DVD)
|dystrybucja = United Artists (kina), <br/>MGM (VHS, DVD)
|budżet =
|budżet = 1 mln. $ (<)
|dochód =
|dochód = 665 000 $
|poprzednik =
|poprzednik =
|kontynuacja =
|kontynuacja =
Linia 30: Linia 30:
|www =
|www =
}}
}}





'''Granice wytrzymałości''' (org. ''Pressure Point'') – dramat psychologiczny produkcji amerykańskiej z 1962 roku w reż. Huberta Cornfielda.
'''Granice wytrzymałości''' (org. ''Pressure Point'') – dramat psychologiczny produkcji amerykańskiej z 1962 roku w reż. Huberta Cornfielda.



== Opis fabuły ==
== Opis fabuły ==
Pewien starszy wiekiem, doświadczony psychiatra opowiada swojemu młodemu koledze po fachu o jednym ze swoich pierwszych doświadczeń zawodowych<ref>przypis, informacje o źródle</ref>. Jako początkujący psychiatra więzienny miał on tuż przed wojną do czynienia z pewnym więźniem o skrajnie prawicowych poglądach. Więzień ten, to typowy reprezentant niezadowolonej i sfrustrowanej, białej części społeczeństwa Ameryki lat 30. Doświadczony wielkim kryzysem bezrobotny i psychopata obciażony trudnym dzieciństwem, na które złożyli się ojciec alkoholik-despota oraz niezrównoważona emocjonalnie matka. Bardzo łatwo przyswoił on sobie idee faszystowskiej partii USA, która wszelkiego zła w jej kraju upatrywała w Żydach i kolorowych. Jako jej aktywny działacz, wkrótce po jej delegalizacji trafia do wiezienia. Problemu badania osobowości młodego nazisty nie ułatwia fakt, iż psychiatra jest czarnoskóry. Sesje terapeutyczne jakie odbywaj obywają, w krótkim czasie przekształcają się w swego rodzaju wojnę poglądów i ideologi. Bystry psychiatra bardzo szybko jest w stanie zdefiniować więźnia jako niebezpiecznego psychopatę i wskazać mu źródło jego patologicznych zachowań. Niestety, całego problemu nie rozumie kierownictwo więzienia, które wbrew negatywnej opinii psychiatry, kierując się zasadami zwolnień warunkowych (tj. odbycie określonego czasu kary, dobre sprawowanie) wypuszcza nazistę na wolność. Nie bez znaczenia jest tu fakt, że więzień na przesłuchaniu, zręcznie przedstawia negatywny stosunek lekarza do jego osoby, jako wynik osobistych uprzedzeń czarnoskórego do białego ekstremisty. Zaledwie kilka lat później zostaje on stracony za śmiertelne pobicie człowieka. Czas pokazał, że psychiatra, sprzeciwiając się uwolnieniu niebezpiecznego ekstremisty miał rację, jednak dla niego samego nie jest to powód do satysfakcji. Stara się uświadomić młodemu koledze, że sukces w ich fachu to coś więcej niż tylko postawienie właściwej diagnozy i prawidłowo przeprowadzona terapia.
Pewien starszy wiekiem, doświadczony psychiatra opowiada swojemu młodemu koledze po fachu o jednym ze swoich pierwszych doświadczeń zawodowych<ref group="uwaga">Fabuła filmu w przeważającej części oparta jest na [[retrospekcja|retrospekcji]]</ref>. Jako początkujący psychiatra więzienny miał on tuż przed wojną do czynienia z pewnym więźniem o skrajnie prawicowych poglądach. Więzień ten, to typowy reprezentant niezadowolonej i sfrustrowanej, białej części społeczeństwa Ameryki lat 30. Doświadczony wielkim kryzysem bezrobotny i psychopata obciążony trudnym dzieciństwem, na które złożyli się ojciec alkoholik-despota oraz niezrównoważona emocjonalnie matka. Bardzo łatwo przyswoił on sobie idee faszystowskiej partii USA, która wszelkiego zła w jej kraju upatrywała w Żydach i kolorowych. Jako jej aktywny działacz, wkrótce po jej delegalizacji trafia do wiezienia. Problemu badania osobowości młodego nazisty nie ułatwia fakt, iż psychiatra jest czarnoskóry. Sesje terapeutyczne jakie odbywaj obywają, w krótkim czasie przekształcają się w swego rodzaju wojnę poglądów i ideologi. Bystry psychiatra bardzo szybko jest w stanie zdefiniować więźnia jako niebezpiecznego psychopatę i wskazać mu źródło jego patologicznych zachowań. Niestety, całego problemu nie rozumie kierownictwo więzienia, które wbrew negatywnej opinii psychiatry, kierując się zasadami zwolnień warunkowych (tj. odbycie określonego czasu kary, dobre sprawowanie) wypuszcza nazistę na wolność. Nie bez znaczenia jest tu fakt, że więzień na przesłuchaniu, zręcznie przedstawia negatywny stosunek lekarza do jego osoby, jako wynik osobistych uprzedzeń czarnoskórego do białego ekstremisty. Zaledwie kilka lat później zostaje on stracony za śmiertelne pobicie człowieka. Czas pokazał, że psychiatra, sprzeciwiając się uwolnieniu niebezpiecznego ekstremisty miał rację, jednak dla niego samego nie jest to powód do satysfakcji. Stara się uświadomić młodemu koledze, że sukces w ich fachu to coś więcej niż tylko postawienie właściwej diagnozy i prawidłowo przeprowadzona terapia.


== Obsada aktorska ==
== Obsada aktorska ==
Linia 56: Linia 52:
* Frank Maxwell – mówca na spotkaniu nazistów
* Frank Maxwell – mówca na spotkaniu nazistów
i inni.
i inni.

== Uwagi ==
{{Uwagi}}

== Linki zewnętrzne ==




Fabuła filmu w przeważającej części oparta jest na [[retrospekcja|retrospekcji]]





Wersja z 00:59, 19 wrz 2020

Granice wytrzymałości
Pressure Point
Gatunek

dramat psychologiczny

Rok produkcji

1962

Data premiery

Stany Zjednoczone 10 października 1962

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski

Czas trwania

97 min.

Reżyseria

Hubert Cornfield

Scenariusz

Hubert Cornfield,
S. Lee Pogostin

Główne role

Sidney Poitier, Bobby Darin

Muzyka

Ernest Gold

Zdjęcia

Ernest Haller

Scenografia

George C. Webb

Kostiumy

Joe King

Montaż

Frederic Knudtson,
Hubert Cornfield

Produkcja

Stanley Kramer

Wytwórnia

United Artists

Dystrybucja

United Artists (kina),
MGM (VHS, DVD)

Budżet

1 mln. $ (<)

Granice wytrzymałości (org. Pressure Point) – dramat psychologiczny produkcji amerykańskiej z 1962 roku w reż. Huberta Cornfielda.

Opis fabuły

Pewien starszy wiekiem, doświadczony psychiatra opowiada swojemu młodemu koledze po fachu o jednym ze swoich pierwszych doświadczeń zawodowych[a]. Jako początkujący psychiatra więzienny miał on tuż przed wojną do czynienia z pewnym więźniem o skrajnie prawicowych poglądach. Więzień ten, to typowy reprezentant niezadowolonej i sfrustrowanej, białej części społeczeństwa Ameryki lat 30. Doświadczony wielkim kryzysem bezrobotny i psychopata obciążony trudnym dzieciństwem, na które złożyli się ojciec alkoholik-despota oraz niezrównoważona emocjonalnie matka. Bardzo łatwo przyswoił on sobie idee faszystowskiej partii USA, która wszelkiego zła w jej kraju upatrywała w Żydach i kolorowych. Jako jej aktywny działacz, wkrótce po jej delegalizacji trafia do wiezienia. Problemu badania osobowości młodego nazisty nie ułatwia fakt, iż psychiatra jest czarnoskóry. Sesje terapeutyczne jakie odbywaj obywają, w krótkim czasie przekształcają się w swego rodzaju wojnę poglądów i ideologi. Bystry psychiatra bardzo szybko jest w stanie zdefiniować więźnia jako niebezpiecznego psychopatę i wskazać mu źródło jego patologicznych zachowań. Niestety, całego problemu nie rozumie kierownictwo więzienia, które wbrew negatywnej opinii psychiatry, kierując się zasadami zwolnień warunkowych (tj. odbycie określonego czasu kary, dobre sprawowanie) wypuszcza nazistę na wolność. Nie bez znaczenia jest tu fakt, że więzień na przesłuchaniu, zręcznie przedstawia negatywny stosunek lekarza do jego osoby, jako wynik osobistych uprzedzeń czarnoskórego do białego ekstremisty. Zaledwie kilka lat później zostaje on stracony za śmiertelne pobicie człowieka. Czas pokazał, że psychiatra, sprzeciwiając się uwolnieniu niebezpiecznego ekstremisty miał rację, jednak dla niego samego nie jest to powód do satysfakcji. Stara się uświadomić młodemu koledze, że sukces w ich fachu to coś więcej niż tylko postawienie właściwej diagnozy i prawidłowo przeprowadzona terapia.

Obsada aktorska

  • Sidney Poitier – stary psychiatra
  • Bobby Darin – pacjent-nazista
  • Peter Falk – młody psychiatra
  • Carl Benton Reid – ordynator oddziału medycznego więzienia
  • Mary Munday – dziewczyna w barze
  • Barry Gordon – nazista jako chłopiec
  • Howard Caine – właściciel baru
  • Gilbert Green – ojciec żydowskiej dziewczyny
  • Anne Barton – matka nazisty
  • James Anderson – ojciec nazisty
  • Richard Bakalyan – Jimmy
  • Lynn Loring – żydowska dziewczyna
  • Yvette Vickers – pijana kobieta
  • Frank Maxwell – mówca na spotkaniu nazistów

i inni.

Uwagi

  1. Fabuła filmu w przeważającej części oparta jest na retrospekcji

Linki zewnętrzne

Fabuła filmu w przeważającej części oparta jest na retrospekcji































Konon Trofimowicz Mołodyj
Конон Трофимович Молодый
{{{alt grafiki}}}
Konon Mołodyj na znaczku poczty rosyjskiej z 1990 roku
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1922
Moskwa

Data śmierci

11 października 1970

Zawód, zajęcie

agent wywiadu ZSRR

Konon Trofimowicz Mołodyj (org. Конон Трофимович Молодый), ur. 22 stycznia 1922 w Moskwie, zm. 11 października 1970 k. Miedynia – agent wywiadu radzieckiego, pułkownik. Uważany za jednego znajzdolniejszych i skutecznych

Biografia

Konon Mołodyj urodził się w 22 stycznia 1922 roku Moskwie w rodzinie inteligenckiej. Jego ojciec – Trofim Kononowicz Mołodyj (1889-1929) był profesorem fizyki na Uniwersytecie Moskiewskim zmarł w wieku niespełna 40-tu lat na udar mózgu. Matka pracownik naukowy instytutu protetyki pośmierci m,eza poświciłą sie wychowniu swoich dwóch synów. Swoje starogreckie i dość nietypowe w Rosji imię, Konon otrzymał na cześć swojego dziadka. W wieku 10 lat (1932) opuścił ZSRR i wyjechał do swoejej ciotki w Stanach Zjednoczonych, gdzie kolejne sześc lat spędził w San Francisco. W 1938 roku powrócił do Moskwy, gdzie w 1940 ukończył szkołę średnią. W październiku tego samego roku został powołany do wojska. Słuzbe wojskową zakończył dopiero po szeciu latach w stopniu porucznika. Był uczestnikiem Wielkiej Wojny Ojczyżnianej (1941-45), od pierwszych jej dni walcząc na froncie. PO demobilizacji rozpoczął studia na wydziale prawa moskiweskiej Akademii Handlu Zagranicznego (WAWT). Po jej ukończeniu pozostał na uczelni jako wykłądowca jezyka chińskiego. W 1951 roku rozpoczął służbę w I Zarząd Główny KGB (wywiad zagraniczny). Od 1954 roku pod fałszywa tpżamoscia działał w Kanadzie, nastepnie USA, a od marca 1955 w Wielkiej brytania. Przez cały ten okres oficjalnie używał nazwiska Gordon Lonsdale (uwaga), a jego operacyjny kryptoniem brzmiał "Ben". To włąsnie w Wielkiej Brytanii osiagnał swoje najwieksze sukcesy. Dzięki odpowiednim cechom charakteru - przedsiebiorczości i łatwosci w nawiażywaniu kontaktów otworzył firmę , która stosunkowa szybko, głownie dzięki kontraktom z brytjskoą Royal Navy uczyniał go milionerem. Firma ta specjalizowała sie w projektowaniu i produkcji maszyn obliczeniowych i wysoce skomplikowanych zamków. Biznes ten dawał mu mozliwośc swobodnego poruszaniua się po całym kraju i nawiazywania znajomisciz ważnymi ludxmi. W 1960 roku w jedenje z jego firm zamek elekroniczny otrzymał złoty medal na wystawie w Brukseli. Wkrtóce po aresztowaniu Lonsdale otrzymał od niswiadomej nczego królowej Elżbiety II oficjalny list dzienkczynny "za wybitne zasługi w rozowju przedsiębiorczości na chwałę Zjednoczonego Królestwa".

Posiadałw londynie i na tereni kraju kilka luksusowych apartementów i drogich samochodów - wszystko to nabył za własne pieniadze. Głownym celem jego szpiegowskiej działaności w Anglii było pozyskiwanie informacji o brytjskich i amerykańskich bazach powietrzych i morskich na terytorium królestwa, a w szczególności o zastosowaniu napędu jadrowego w brytjskich okrętacjh podowdnych ora zpracach nad bronią bakteriologiczną w tym kraju. Jego największym sukcesm na tym polu szpiegowskiej działalności było zwerbowanie Harry Houghton - komandora Royal Navy, który majac dostę do najbardziej tajnych informacji i przekazujac je sowieckiemu agentowi, zpewnił ZSRR oszczędności rzedu miliardów dolarów podczas prac nad róznego rodzaju sytemai uzbrojenia. Jesdnak to właśnmie Houghton stał sie przyczyną "wpadki" Konona. W styczniu 1961 roku uciekł na zachód wysoki funkcjonariusz wywiadu wojskowego PRL RL - Michał Goleniewski, który od 1958 pracował dla CIA. Nie wiedział Mołodyam,a le znał nazwisko wysokiego ranga informatora KGB w brytyjskiej marynarce - właśnie Houghton. 7 stycznia 1961 roku Mołodyj został aresztowany wraz Houghtonem podczas próby wymiany dokumentów. Po procesie został skazany na wieloletnie więxienie. Spędział w nim jednak tylko trzy lata, wymieniony w kwietniu 1964 na brytyjkiego agenta Greville Wynne. Podczas pobytu w brytyjskim wiezieniu kilkakrotnie otrzymyewał propozycje współpracy od wywiadu brytyjskiego i amerykańskiego, które stanowczo odrzucał. Zmar nagle, sześć lat po powrocie do ZSRR, 11 października 1970. Został pochowany na cmentarzu Dońskim w Moskwie.















Spółdzielnia Pracy Sprzętu Medycznego "Spoina"
Państwo

 Polska

Siedziba

Lublin

Adres

Lublin, ul. Bursaki 24

Data założenia

1951

Data likwidacji

I poł. XXI w.

Forma prawna

spółdzielnia pracy

Numer rejestru

0000094140

Spoina (Spółdzielnia Pracy Sprzętu Medycznego "Spoina") – wytwórnia sprzętu medycznego istniejąca w Lublinie od roku 1951 do początku XXI w.

Historia

Według krótkiej historii firmy, zamieszczonej w jej katalogu wydanym w 1971 roku, "Spoina" powstała w 1951 roku, a dwadzieścia lat później (na przełomie 1971/1972) otrzymała nową siedzibę pod adresem ul. Bursaki 24[1], gdzie funkcjonowała przez następne 30 lat, aż do swojej całkowitej likwidacji w połowie l. 10 XXI w. Szczyt je rozkwitu przypadał na l. 70 XX w., kiedy to będąc jedynym w kraju producentem specjalistycznego sprzętu medycznego, pokrywając zapotrzebowanie rynku krajowego, eksportowała swoje wyroby do ponad trzydziestu krajów na czterech kontynentach, (m. in. do ZSRR, USA, ale również na Kubę, do Chile, Ekwadoru, Iranu, Sudanu i Maroka)[2]. Dzięki monopolistycznej pozycji na rynku krajowym i wyspecjalizowanej kadrze fachowców firma przetrwała okres transformacji ustrojowej przełomu lat 80. i 90. XX w. w Polsce. Nie była jednak w stanie poradzić sobie z o wiele bardziej zaawansowaną technologicznie i atrakcyjną cenowo ofertą firm zachodnich wkraczających na rynek Polski oraz wysokimi kosztami własnymi. Znajdując się w stanie upadłości od końca l. 90 XX w., zakończyła ostatecznie swoją działalność (upadła) kilka lat później.

Produkcja

Szeroki wachlarz produkcji firmy tworzony z wykorzystaniem najnowocześniejszych technologi (m.in. elektrolitycznego polerowania, szybkosprawnych kąpieli niklowych itp.) obejmował blisko 60 wzorców różnego rodzaju instrumentów i narzędzi medycznych, produkowanych w ilości od kilkudziesięciu do kilkudziesięciu tysięcy sztuk rocznie. Był to dość zróżnicowany sprzęt medyczny począwszy od specjalistycznych narzędzi hirurgicznych i stmatologicznych czy też dość zaawansowanych technicznie komór dezynfekcyjnych, a na prostych szafach lekarskich i puszkach Schimmelbuscha skończywszy. W ostatnich latach istnienia firmy (lata przełomu XX i XXI w.), ze względu na przemiany w świecie, "Spoina" zaprzestała eksportu. Jej oferta ograniczała się wyłącznie do komór dezynfekcyjnych i puszek Schimmelbuscha, których odbiorcą były niemal wyłącznie krajowe placówki medyczne. Paradoksalnie, z nieznanych powodów, w ofercie firmy przez pewien okres znajdowały się prodiże elektryczne, tablice rejestracyjne do samochodów oraz popielniczko-śmietniczki, co najprawdopodobniej wiązało się z próbami wdrażania nowych rodzajów oferty dla klientów, przez firmę o wysoce wyspecjalizowanym profilu produkcji.



























Titanic Belfast – muzeum poświęcone RMS "Titanic" w Belfaście. Znajduje się ono na terenie istniejącej do dzisiaj stoczni Harland and Wolff, jej opuszczonej części, gdzie okręt ten został zbudowany i zwodowany.

Geneza

Pomysł budowy muzeum słynnego okrętu w miejscu gdzie został zbudowany i zwodowany, narodził się na początku XXI wieku, wraz z przejęciem w 2001 roku przez firmę deweloperską "Harcourt Developments" (185 hektarów) części terenów stoczni "Harland and Wolff". Obok apartamentowców, centrów rekreacyjno-wypoczynkowych i zachowanych obiektów muzealno-historycznych takich jak suwnice portowe "Samson" i "Goliath" miała to być główna atrakcja turystyczna nowoplanowanej dzielnicy "Titanic Quarter". Projekt budowy muzeum gotowy był w 2005 roku, natomiast budowę ukończyć planowano w 2012 roku - w setną rocznicę rejsu "Titanica".

Konstrukcja

Z pośród wielu zgłoszonych projektów (m.in. rekonstrukcji suwnicy za pomocą której zbudowano statek lub iluminowanego kadłuba samego okrętu w doku) w 2008 roku wybrano ostatecznie projekt znany jako "Titanic Signature Project". Finansowany w połowie przez rząd Irlandii Płn. i w połowie przez siostrzaną spółkę "Harcourt Developments" – "Titanic Quarter Ltd" oraz dodatkowo przez radę miejską Belfastu, pomysł amerykańsko-brytyjskiego architekta Erica Kuhne opierał się na koncepcji budowy jednolitego budynku opartego na silnie zarysowanych figurach geometrycznych, przypominających dziób słynnego statku oraz góry lodowe. Jego elewacja to ponad 3 000 kawałków płytek aluminiowych, a wysokość budynku to dokładnie wysokość kadłuba "Titanica" – 126 stóp (38 m). Główna architektoniczna koncepcja projektu nawiązywała do projektu Muzeum Guggenheima w Bilbao autorstwa Frank Gehry. Jej autorem był amerykańsko-brtyjski architekt Eric Robert Kuhne. Koszt budowy zamknął się sumą 77 milionów funtów plus dodtkowe 24 miliony wydane na rozbudowe okolicznej infrastruktury miejskiej. Fundamenty budynku to 4200 m sześcienych szybkoschnącego betonu wylanego wciągu 24 godzin (największy wylew betonowy w kraju).

Powierzcnia użytkowa muzeum to 12 000 metrów kwadratowych, na których ulokowanie głwonie retrospektywne galerie tematyczne medialne przedstawiajace przebieg budowy, wodowanie, konstrukcje i wyposażenie oraz okoliczności zatonięcia Titanica ukazane na tle epoki przełomu XIX i XX wieku. Muzeum to również sala konferencyjna (największa w Belfaści) mogącsa pomieścić 750 osób usytuowan na najwyższym piętrze muzeum.


Ekspozycje

Ewa i Paweł

Innokientij Michajłowicz Smoktunowski
Data i miejsce urodzenia

28 marca 1925
Tatianowka

Data i miejsce śmierci

3 sierpnia 1994
Moskwa

Zawód

aktor

Lata aktywności

1956-1994

Innokientij Michajłowicz Smoktunowski (ur. 28 marca 1925 we wsi Tatianowka w obwodzie tomskim, zm. 3 sierpnia 1994 w Moskwie) - radziecki i rosyjski aktor filmowy i teatralny, uważany za jednego z najwybitniejszych w historii kina radzieckiego[3].

Biografia

Innokientij urodził się na Syberii, w niedużej wsi Tatianowka obwodu tomskiego. Jego przodkowie pochodzili z Polski, jego pradziad był zesłańcem po powstaniu 1863 roku[4]Dzieciństwo spędził w Krasnojarsku, gdzie wraz z rodziną mieszkał w jednej izbie, żyjąc w bidzie. Jego ojciec zginął na wojnie, a wkrótce on sam poszedł na front jako ochotnik. Dostał się do niewoli niemieckiej z której uciekł. Dostał się do oddziału partyzanckiego wraz z nim znalazł się następnie w szerach regularnej armii. Był na froncie o konńca wojn - brał uział w wyzwoleniu Polski, dozł do Berlina. W 1945 po dwóch i pół rou frntowej służby powrócił o domu. Początkoo zamerzał sdiowaćw Insuytucie Technologii tewna (ob.Państwoa Poitechnika Sybryka w Krasnojarsku) jednak na wieśo naboze akoów do szoły ziałaacej przy Teatru Dramatycznego .im. Puszkina w Krasnojarsku tawił se przed komisja kwafilifiacyną. Zota pryęty, jednak nie zabawił tam długo mejsca. W 194 rou Wjechał o Norylksa gzie Zaolarnym Tat Dramaycnym im maakowsieo rozpoczął wo aktorką karierę. Później rzebywał w innych miastach - gywał w prowincjonanych teatrach - m.in. w Wołgogradzie, Groźńym, Machackale. W 1954 zdcydwał se ostatczne posukac szęścia w Moskwie. Poszukując angazu, w siedmiu nawaznijzych teatrach stołcznych usłyszał uprema odmowę. Doiero drugorzęny teatr . Leninowsiego Komsomołu zapronował mu dorywze zajęcie . Nie poiaaąc meldunku w Moskwe i mieszkania , daało mu sę ocowaćw garderobach tetru. ojai si w fimie , gdzie rywałd robne epzody. ze w go kaierz nastąpł w 195 roku, kiedy to odniósł sukces rolą młoego oicera nazwiskie Farber w filie pt. W oopach Stalingradu, od którego to filmu rozpoczęłą sie wlka kariea atora[5]. Po obejreu g na ekranie reżsr Teatru Wieliego Lenngradie Grigorij Towstonogow powierł m roę ks. Myszkina w adaptacji Idioty Dostojewsieg największego wydarznia kurtularnro w sezonie teatralnym 195/1958[6]. W m samm case na ekany n weszły dwa nowe fimy z udziałem Smotwskiego: Salwa o świcie (1958) Fridricha Ermlera i Nocny gość (1959) Władimira Szredela. hciaz recenzenci krytyowali obyda bazy za "schematyzm, banalność i uproszczenia" oraz "brak wiary ich twóców w inteligencę widza:" (zwłaszcza ten drugi fim) sam smoktunws zysał ozytywne onie, jako ator który wniósłdo nich "inwidalnosć, tóej abrakło inym postacn"[7]. Początek lat 60. to mało znaczace dla aktra rle w podrzędnych fimach. Wyjątie były tu dwa obrazy z 1961 roku: Rok prestępny Anatolija Efrosa i Dziewięćdn ednego roku Michaiła Romma(Grand Prix na MFF w Karlovych Varach). Zwłąszcza Rla Gienadija Kuprinowa w obrazie Efrosa przynisą u unanekryyków, według których Smtunosi z epzodycznej postaci liteckiego piwowzoru, w jego ekranizaci stworzł "postać główną, najbardziej przykuwaacą uwagę widza [...] sugeyną, przemującą i bgatą wewnęrznie". [8]



Wybrana filmografia

Przypisy

  1. przypis, informacje o źródle
  2. przypis, informacje o źródle
  3. Jan Słodowski, Andrzej Roman: Gwiazdy światowego kina. Leksykon. Warszawa: Editions Spotkania, 1992. ISBN 83-85195-83-1.
  4. Gazda
  5. Gazda , 11
  6. Gazda 12
  7. Gazda 16
  8. Gazda 18, 22






Lini zewnętrzne

Opis fabuły

UFO – restauracja w Bratysławie umieszczona na szczycie pylonu mostu Słowackiego Powstania Narodowego (SPN) nad Dunajem, swoją nazwą i wyglądem nawiązująca do niezidentyfikowanych obiektów latających.

Restauracja UFO na szczycie pylonu mostu SPN




































szkarłatny beret nie jest elementem standartowego umundurowania przypisanego do konkretnego rodzju wojsk. Jest to nagroda-emblemat świadczący o posiadaniu pewnego rodzaju wysokospecjalistycznych umiejętnosci bojowych. Bardziej odznaka niz nakrycie głowy.