Pogwarki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
lit.
drobne redakcyjne
Linia 67: Linia 67:
[[Plik:Сростки - panoramio (1).jpg|thumb|right|200 px|Pomnik Wasilija Szukszyna na wzgórzu Piket, niedaleko jego rodzinnej wsi Srostki, ukazujący go w ostatniej scenie filmu – miejscu, gdzie była filmowana<ref name=dom>{{cytuj stronę | url = https://www.domkino.tv/news/10581| tytuł =8 intieriesnych faktow o filmie "Pieczki-ławoczki" | data dostępu = 06 czerwca 2020| autor = | opublikowany = | praca = Dom kino| data =2018-04-21 | język = ru}}</ref><ref>{{cytuj stronę | url =http://www.visitaltai.info/where_visit/objects/mountains/312/ | tytuł = Gora Piket/RodinaaSzukszyna | data dostępu = 06 czerwca 2020| autor = | opublikowany = | praca = iwizitałtaj.rf| data = | język = ru}}</ref>]]
[[Plik:Сростки - panoramio (1).jpg|thumb|right|200 px|Pomnik Wasilija Szukszyna na wzgórzu Piket, niedaleko jego rodzinnej wsi Srostki, ukazujący go w ostatniej scenie filmu – miejscu, gdzie była filmowana<ref name=dom>{{cytuj stronę | url = https://www.domkino.tv/news/10581| tytuł =8 intieriesnych faktow o filmie "Pieczki-ławoczki" | data dostępu = 06 czerwca 2020| autor = | opublikowany = | praca = Dom kino| data =2018-04-21 | język = ru}}</ref><ref>{{cytuj stronę | url =http://www.visitaltai.info/where_visit/objects/mountains/312/ | tytuł = Gora Piket/RodinaaSzukszyna | data dostępu = 06 czerwca 2020| autor = | opublikowany = | praca = iwizitałtaj.rf| data = | język = ru}}</ref>]]
== O filmie ==
== O filmie ==
''Pogwarki'' był kolejnym, w pełni autorskim (scenariusz i reżyseria) filmem Wasilija Szukszyna, do pracy nad którym, przystąpił jako doświadczony i znany twórca filmowy. Po raz kolejny nawiązywał on w nim do motywu "nieprzystosowania" głównego lub głównych bohaterów do otaczającego ich środowiska. Podobnie jak w jego wcześniejszych filmach ''Wasz syn i nasz brat'', ''Kalina czerwona'', ukazał w nim modelową konfrontację ludzi wsi ze środowiskiem miejskim<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Pitera|imię= Zbigniew |autor link= |tytuł= Leksykon reżyserów filmowych| rozdział= | nazwisko r= | imię r= | autor r link= |wydawca= WAiF|miejsce= Warszawa|rok= |strony= 318|isbn= 83-221-0166-X}}</ref>. Obraz spotkał się z uznaniem krytyków<ref>{{cytuj stronę | url = http://host2k.ru/filmography/pechki-lavochki.html| tytuł =Pieczki-ławoczki (1972) | data dostępu = 06 czerwca 2020| autor = | opublikowany = | praca = Wasilij Szukszyn 1929-1974| data = | język = ru}}</ref> i przeciętną oglądalnością (17 mln. widzów<ref>{{cytuj stronę | url = https://www.kinopoisk.ru/film/42910/| tytuł = Pieczki-ławoczki| data dostępu = 06 czerwca 2020| autor = | opublikowany = | praca = Kinopoisk| data = | język = ru}}</ref>). Ci pierwsi widzieli w nim swoisty "fenomen Szukszyna", opary na "połączeniu dramatu z komedią, kipiącego witalizmu, wiary w życie – z nutą nostalgii, odczuciem transtendencji..."<ref name=Horszczak>Horszczak..., s. 10</ref>.
''Pogwarki'' był kolejnym, w pełni autorskim (scenariusz i reżyseria) filmem Wasilija Szukszyna, do pracy nad którym, przystąpił jako doświadczony i znany twórca filmowy. Po raz kolejny nawiązywał on w nim do motywu "nieprzystosowania" głównego lub głównych bohaterów do otaczającego ich środowiska. Podobnie jak w jego wcześniejszych filmach ''Wasz syn i nasz brat'', ''Kalina czerwona'', ukazał w nim modelową konfrontację ludzi wsi ze środowiskiem miejskim<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Pitera|imię= Zbigniew |autor link= |tytuł= Leksykon reżyserów filmowych| rozdział= | nazwisko r= | imię r= | autor r link= |wydawca= WAiF|miejsce= Warszawa|rok= |strony= 318|isbn= 83-221-0166-X}}</ref>.


Obraz spotkał się z uznaniem krytyków<ref>{{cytuj stronę | url = http://host2k.ru/filmography/pechki-lavochki.html| tytuł =Pieczki-ławoczki (1972) | data dostępu = 06 czerwca 2020| autor = | opublikowany = | praca = Wasilij Szukszyn 1929-1974| data = | język = ru}}</ref> i przeciętną oglądalnością (17 mln. widzów<ref>{{cytuj stronę | url = https://www.kinopoisk.ru/film/42910/| tytuł = Pieczki-ławoczki| data dostępu = 06 czerwca 2020| autor = | opublikowany = | praca = Kinopoisk| data = | język = ru}}</ref>). Ci pierwsi widzieli w nim swoisty "fenomen Szukszyna", opary na "połączeniu dramatu z komedią, kipiącego witalizmu, wiary w życie – z nutą nostalgii, odczuciem transtendencji..."<ref name=Horszczak>Horszczak..., s. 10</ref>.
Sam Szukszyn uważał ten film, obok ''Kaliny czerwonej'', za swoje najbardziej dojrzałe i osobiste dzieło<ref group="uwaga">Chociaż Szukszyn planował zupełnie inną obsadę, w filmie oprócz niego wystąpiła w głównej roli jego żona, dwie córki – Marija i Olga oraz matka. Zdjęcia kręcono m. in. w rodzinnych stronach reżysera nad [[Kraj Ałtajski|Ałtajem]], a w rolach mieszkańców wsi wystąpiła miejscowa ludność.</ref><ref name=Horszczak />. Poświecił mu wyjątkowo dużo pracy i starań - zdjęcia do filmu rozpoczęto dopiero w pięć lat po napisaniu scenariusza (1967-72). Największym problemem dla Szukszyna podczas pracy nad swoim działem okazała się być cenzura. Decydentom nie podobał się główny bohater – przodownik pracy zaglądający do kieliszka i wręczający łapówki, wyjeżdżający na urlop w okresie szczytu prac polowych. Siermiężność i prostota życia na wsi, jaką pokazał Szukszyn, kolidująca z oficjalnym kursem postępowej i rozwijającej się wsi, obowiązującym w ówczesnym ZSRR, była kolejnym powodem niezadowolenia cenzorów. Ostatecznie film został dopuszczony do rozpowszechniania (w ograniczonym zakresie<ref group="uwaga">Film otrzymał tzw. "trzecią kategorię rozpowszechniania" – minimum kopii, minimum afiszy i pokazy tylko w peryferyjnych kinach.</ref>), a reżyser zmuszony był usunąć z niego 1/3 scen<ref>{{Cytuj odcinek | tytuł = Pieczki-ławoczki| odcinek link = | url = | serial = Tajny kino| serial link = | autorzy = A O Moskwa Media| stacja = Moskwa tielekanał| stacja2 = | miasto = | emisja = 2019-12-12| początek = | koniec = | sezon = | seria = | numer = | minuta = 2-37| transkrypcja = | transkrypcja url = | data dostępu = 06 czerwca 2020}}</ref>.

Sam Szukszyn uważał ten film, obok ''Kaliny czerwonej'', za swoje najbardziej dojrzałe i osobiste dzieło<ref group="uwaga">Chociaż Szukszyn planował zupełnie inną obsadę, w filmie oprócz niego wystąpiła w głównej roli jego żona, dwie córki – Marija i Olga oraz matka. Zdjęcia kręcono m. in. w rodzinnych stronach reżysera nad [[Kraj Ałtajski|Ałtajem]], a w rolach mieszkańców wsi wystąpiła miejscowa ludność.</ref><ref name=Horszczak />. Poświecił mu wyjątkowo dużo pracy i starań zdjęcia do filmu rozpoczęto dopiero w pięć lat po napisaniu scenariusza (1967-72). Największym problemem dla Szukszyna podczas pracy nad swoim działem okazała się być cenzura. Decydentom nie podobał się główny bohater – przodownik pracy zaglądający do kieliszka i wręczający łapówki, wyjeżdżający na urlop w okresie szczytu prac polowych. Siermiężność i prostota życia na wsi, jaką pokazał Szukszyn, kolidująca z oficjalnym kursem postępowej i rozwijającej się wsi, obowiązującym w ówczesnym ZSRR, była kolejnym powodem niezadowolenia cenzorów. Ostatecznie film został dopuszczony do rozpowszechniania (w ograniczonym zakresie<ref group="uwaga">Film otrzymał tzw. "trzecią kategorię rozpowszechniania" – minimum kopii, minimum afiszy i pokazy tylko w peryferyjnych kinach.</ref>), a reżyser zmuszony był usunąć z niego 1/3 scen<ref>{{Cytuj odcinek | tytuł = Pieczki-ławoczki| odcinek link = | url = | serial = Tajny kino| serial link = | autorzy = A O Moskwa Media| stacja = Moskwa tielekanał| stacja2 = | miasto = | emisja = 2019-12-12| początek = | koniec = | sezon = | seria = | numer = | minuta = 2-37| transkrypcja = | transkrypcja url = | data dostępu = 06 czerwca 2020}}</ref>.


== Uwagi <ref name=dom />==
== Uwagi <ref name=dom />==

Wersja z 01:38, 19 wrz 2020

Pogwarki
Печки-лавочки
Gatunek

komedia obyczajowa

Rok produkcji

1972

Data premiery

2 kwietnia 1972

Kraj produkcji

ZSRR

Język

rosyjski

Czas trwania

96 min

Reżyseria

Wasilij Szukszyn

Scenariusz

Wasilij Szukszyn

Główne role

Wasilij Szukszyn,
Lidija Fiedosiejewa-Szukszyna

Muzyka

Pawieł Czekałow

Zdjęcia

Anatolij Zabłocki

Scenografia

Piotr Paszkiewicz

Kostiumy

Jakow Riwosz

Montaż

Natalia Łoginowa

Produkcja

SF im. Gorkiego

Wytwórnia

SF im. Gorkiego

Dystrybucja

SF im. Gorkiego

Pogwarki (org. Печки-лавочки) – radziecka komedia obyczajowa z 1972 roku w reż. Wasilija Szukszyna.

Opis fabuły

Przodujący traktorzysta kołchozu – Iwan Rastorgujew – wraz z żoną Niurą wyjeżdża do sanatorium na Krymie. Podczas długiej podróży pociągiem, przychodzi im spotkać się z różnego rodzaju ludźmi. Ze względu na prostoduszność i brak obycia "w świecie" pary prowincjuszy, spotkania te na ogół doprowadzają do szeregu zabawnych nieporozumień – swoistej komedii pomyłek. I tak, sprzeczka Iwana ze współpasażerem, staje się powodem interwencji milicji w przedziale. Po raz kolejny milicja interesuje się parą kołchoźników gdy okazuje się, że zaprosili oni do swojego przedziału złodzieja walizek, który przedstawił się im jako "inżynier konstruktor kolei żelaznych ze specjalnością lotniczą". Pomni złych doświadczeń z oszustami, Iwan i Niura z daleko idącą ostrożnością przyjmują w swoim przedziale kolejnego pasażera, który przestawia się im jako profesor-językoznawca z Moskwy. Wkrótce jednak początkowa nieufność znika, za sprawą podróżujących tym samym wagonem przypadkowych studentów, którzy potwierdzają tożsamość profesora, znanego im z telewizji. Poczciwy, stary językoznawca, ujęty naturalnością Rastorgujewów, zaprasza Iwana i Niurę do swojego mieszkania w Moskwie, gdzie para kołchoźników ma okazję zobaczyć "kawałek wielkiego świata" w radzieckiej metropolii. Kiedy wreszcie docierają do sanatorium, okazuje się, że tylko Iwan ma formalne skierowanie, Niura przyjechała "na przystawkę". Nieudolna próba wręczenia za radą żony małej łapówki dyrektorowi sanatorium przez Iwana jest kolejnym przykładem kompletnego niezrozumienia realiów świata jaki otacza parę ludzi z prowincji. W końcu jednak osiągają oni cel swojej długiej podróży i obydwoje udanie spędzają czas - Iwan w sanatorium, a Niura na prywatnej kwaterze.

Obsada aktorska

  • Wasilij Szukszyn – Iwan Rastorgujew
  • Lidija Fiedosiejewa-Szukszyna – Njura
  • Wsiewołod Sanajew – profesor językoznawca
  • Gieorgij Burkow – złodziej w pociągu
  • Zinowij Gerdt – przyjaciel profesora
  • Iwan Ryżow – konduktor
  • Stanisław Lubszyn – syn profesora
  • Wadim Zacharczenko – podróżny z przedziału, z którym Rastorgujewowie wdali się w awanturę
  • Jelizawieta Uwarowa – żona profesora
  • Lubow Myszewa – synowa profesora
  • Lubow Sokołowa – konduktorka
  • Wiktor Filippow – milicjant
  • Alieksiej Łoktiew – śledczy
  • Jurij Filimonow – lekarz w sanatorium
  • Walentina Kucenko – pacjentka sanatorium
  • Lieonid Jengibarow – mim, gość u profesora
  • Boris Markow – flisak Boria
  • Wadim Spiridonow – Waśka Czułkow
  • Ludmiła Zajcewa – Ludmiła, siostra Iwana
  • Swietłana Skripkina – matka Njury
  • Ksenia Minina – żona Waśki Czułkowa
  • Jelena Sanajewa – podróżna w pociągu
  • Pantelejmon Krymow – mieszkaniec wioski Rastorgujewów
  • Anatolij Zabłocki – mieszkaniec wioski Rastorgujewów
  • Natalia Gwozdikowa – Natasza, studentka w pociągu
  • Marija Szukszyna – córka Rastorgujewów
  • Olga Szukszyna – córka Rastorgujewów

i inni.

Pomnik Wasilija Szukszyna na wzgórzu Piket, niedaleko jego rodzinnej wsi Srostki, ukazujący go w ostatniej scenie filmu – miejscu, gdzie była filmowana[1][2]

O filmie

Pogwarki był kolejnym, w pełni autorskim (scenariusz i reżyseria) filmem Wasilija Szukszyna, do pracy nad którym, przystąpił jako doświadczony i znany twórca filmowy. Po raz kolejny nawiązywał on w nim do motywu "nieprzystosowania" głównego lub głównych bohaterów do otaczającego ich środowiska. Podobnie jak w jego wcześniejszych filmach Wasz syn i nasz brat, Kalina czerwona, ukazał w nim modelową konfrontację ludzi wsi ze środowiskiem miejskim[3].

Obraz spotkał się z uznaniem krytyków[4] i przeciętną oglądalnością (17 mln. widzów[5]). Ci pierwsi widzieli w nim swoisty "fenomen Szukszyna", opary na "połączeniu dramatu z komedią, kipiącego witalizmu, wiary w życie – z nutą nostalgii, odczuciem transtendencji..."[6].

Sam Szukszyn uważał ten film, obok Kaliny czerwonej, za swoje najbardziej dojrzałe i osobiste dzieło[a][6]. Poświecił mu wyjątkowo dużo pracy i starań – zdjęcia do filmu rozpoczęto dopiero w pięć lat po napisaniu scenariusza (1967-72). Największym problemem dla Szukszyna podczas pracy nad swoim działem okazała się być cenzura. Decydentom nie podobał się główny bohater – przodownik pracy zaglądający do kieliszka i wręczający łapówki, wyjeżdżający na urlop w okresie szczytu prac polowych. Siermiężność i prostota życia na wsi, jaką pokazał Szukszyn, kolidująca z oficjalnym kursem postępowej i rozwijającej się wsi, obowiązującym w ówczesnym ZSRR, była kolejnym powodem niezadowolenia cenzorów. Ostatecznie film został dopuszczony do rozpowszechniania (w ograniczonym zakresie[b]), a reżyser zmuszony był usunąć z niego 1/3 scen[7].

Uwagi [1]

  1. Chociaż Szukszyn planował zupełnie inną obsadę, w filmie oprócz niego wystąpiła w głównej roli jego żona, dwie córki – Marija i Olga oraz matka. Zdjęcia kręcono m. in. w rodzinnych stronach reżysera nad Ałtajem, a w rolach mieszkańców wsi wystąpiła miejscowa ludność.
  2. Film otrzymał tzw. "trzecią kategorię rozpowszechniania" – minimum kopii, minimum afiszy i pokazy tylko w peryferyjnych kinach.

Przypisy

  1. a b 8 intieriesnych faktow o filmie "Pieczki-ławoczki". [w:] Dom kino [on-line]. 2018-04-21. [dostęp 06 czerwca 2020]. (ros.).
  2. Gora Piket/RodinaaSzukszyna. [w:] iwizitałtaj.rf [on-line]. [dostęp 06 czerwca 2020]. (ros.).
  3. Zbigniew Pitera: Leksykon reżyserów filmowych. Warszawa: WAiF, s. 318. ISBN 83-221-0166-X.
  4. Pieczki-ławoczki (1972). [w:] Wasilij Szukszyn 1929-1974 [on-line]. [dostęp 06 czerwca 2020]. (ros.).
  5. Pieczki-ławoczki. [w:] Kinopoisk [on-line]. [dostęp 06 czerwca 2020]. (ros.).
  6. a b Horszczak..., s. 10
  7. Pieczki-ławoczki. A O Moskwa Media. Tajny kino. Moskwa tielekanał. 2019-12-12. 2-37 minuta. [dostęp 06 czerwca 2020].

Bibliografia

  • Adam Horszczak. Refleksje z podróży. „Film”. Nr 52(1516), s. 10-11, 1977-12-25. Warszawa: RWS "Prasa-Książka-Ruch". 
  • Jelena Bauman, Rostisław Jurieniew: Mała encyklopedia kina radzieckiego. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1987. ISBN 83-221-0446-4.

Linki zewnętrzne