Eugeniusz Barwiński: Różnice pomiędzy wersjami

Eugeniusz Barwiński
	; Eugeniusz Barwiński (przed 1906)
Data i miejsce urodzenia	1874 ; Postołówka (rejon husiatyński)
Data i miejsce śmierci	16 maja 1947 ; Kraków
Zawód, zajęcie	historyk, archiwista, bibliotekarz, wydawca źródeł
Tytuł naukowy	doktor
Alma Mater	Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Lwowskiego
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 15:18, 27 wrz 2020

Eugeniusz Barwiński, ukr. Евген Барвіньский (ur. 3 stycznia 1874 w Postołówce, zm. 16 maja 1947 w Krakowie) – polski historyk pochodzenia ukraińskiego, archiwista, bibliotekarz, wydawca źródeł, sekretarz Towarzystwa Historycznego we Lwowie w latach 1908-1914^[1].

Życiorys

Urodził się jako syn ks. greko-katolickiego Jana Barwińskiego i Julii z Oleśnickich. W 1891 zdał maturę we Lwowie. W 1912 ukończył studia historyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Stopień doktora uzyskał w 1898 na podstawie rozprawy pt. Plany wojny tureckiej za Zygmunta III. Część I^[2].

W latach 1895–1913 pracował w Bibliotece Uniwersyteckiej we Lwowie, gdzie opracowywał głównie zbiory rękopiśmienne i stare druki. W maju 1906 mianowany tam na stanowisko skryptora^[3]. Prowadził też w archiwach i bibliotekach krajowych i zagranicznych (m.in. w Szwecji) kwerendę dot. źródeł do dziejów panowania Zygmunta III, co zaowocowało wydaniem diariuszy sejmowych z tego okresu^[2].

Był konserwatorem zabytków w latach 1906–1910 w Galicji^[2].

W 1917 opiniował opracowane przez Komisję Archiwalną Tymczasowej Rady Stanu projekty nowej ustawy i regulaminów archiwalnych. Jego stanowisko zostało potem wykorzystane podczas prac nad reskryptem Rady Regencyjnej o archiwach^[4].

W 1913 objął stanowisko dyrektora Archiwum Państwowego we Lwowie, które piastowa do 1939, kiedy to archiwum przejęły władze ukraińskie^[2]. Eugeniusz Barwiński energicznie kierował powierzoną placówką: pozyskał nowy budynek, inicjował i sam prowadził liczne prace porządkowe materiałów archiwalnych, planował wydanie szczegółowego przewodnika po zasobie archiwum lwowskiego (prace te przerwał wybuch wojny), aktywnie uczestniczył w akcjach rewindykacyjnych z Austrią i Czechosłowacją^[2].

Był wiceprezesem oraz od 1936 p.o. prezesem zarządu głównego Towarzystwo Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich^[5].

Z chwilą objęcia archiwum przez władze ukraińskie jesienią 1939, potem przez Niemców, Eugeniusz Barwiński pracował w tymże archiwum jako pracownik naukowy i kustosz. W marcu 1944 władze niemieckie przeniosły go do pracy w Archiwum Państwowego w Krakowie, gdzie pozostał do śmierci w 1947. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim^[2].

Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1929)^[6]^[7], czeskim Krzyżem Oficerskim Orderu Lwa Białego^[2], rumuńskim Orderem Zasługi Kulturalnej (Ordinul Meritul Cultural)^[8].

Przypisy

↑ Eugeniusz Barwiński, Towarzystwo historyczne 1900-1914, w: Kwartalnik Historyczny, rocznik LI, zeszyt 1-2, Lwów 1937, s. 19.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g A. Kamiński, Barwiński Eugeniusz, [w:] Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I: 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988 s. 34–35.
↑ Awans w bibliotekach uniwersyteckich. „Nowości Illustrowane”. Nr 20, s. 7, 19 maja 1906.
↑ A. Rybarski, Centralny zarząd archiwalny w odrodzonej Rzeczypospolitej polskiej, „Archeion”, T. I (1927), s. 5.
↑ Kronika działalności Towarzystwa. „Rocznik Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich”. Nr I, s. 149, 1936.
↑ 27 listopada 1929 „za zasługi na polu naukowem oraz wyjątkowo gorliwą i owocną pracę w Archiwum Państwowem”, M.P. z 1929 r. nr 278, poz. 644; A. Kamiński, Barwiński Eugeniusz, [w:] Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I: 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988 s. 34–35.
↑ Kronika. Dekoracja Orderem Odrodzenia Polski. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 58 z 11 marca 1930.
↑ Kronika miejska. Odznaczenie dr. Barwińskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 164 z 21 lipca 1935.

Bibliografia

Kamiński A., Barwiński Eugeniusz, [w:] Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I: 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988 s. 34–35.
M.P. z 1929 r. nr 278, poz. 644
Rybarski A., Centralny zarząd archiwalny w odrodzonej Rzeczypospolitej polskiej, „Archeion”, T. I (1927), s. 1-14.

Linki zewnętrzne

[1] Eugeniusz Barwiński, Towarzystwo historyczne 1900-1914, w: Kwartalnik Historyczny, rocznik LI, zeszyt 1-2, Lwów 1937, s. 19.

[ReferenceA-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g A. Kamiński, Barwiński Eugeniusz, [w:] Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I: 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988 s. 34–35.

[3] Awans w bibliotekach uniwersyteckich. „Nowości Illustrowane”. Nr 20, s. 7, 19 maja 1906.

[4] A. Rybarski, Centralny zarząd archiwalny w odrodzonej Rzeczypospolitej polskiej, „Archeion”, T. I (1927), s. 5.

[5] Kronika działalności Towarzystwa. „Rocznik Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich”. Nr I, s. 149, 1936.

[6] 27 listopada 1929 „za zasługi na polu naukowem oraz wyjątkowo gorliwą i owocną pracę w Archiwum Państwowem”, M.P. z 1929 r. nr 278, poz. 644; A. Kamiński, Barwiński Eugeniusz, [w:] Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I: 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988 s. 34–35.

[7] Kronika. Dekoracja Orderem Odrodzenia Polski. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 58 z 11 marca 1930.

[8] Kronika miejska. Odznaczenie dr. Barwińskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 164 z 21 lipca 1935.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

@@ Linia 54: / Linia 54: @@
 [[Kategoria:Pochowani na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie]]
 [[Kategoria:Polacy odznaczeni Orderem Lwa Białego]]
-[[Kategoria:Polacy odznaczeni rumuńskimi orderami i odznaczeniami]]
+[[Kategoria:Polacy odznaczeni Orderem Zasługi Kulturalnej (Rumunia)]]
 [[Kategoria:Polscy archiwiści]]
 [[Kategoria:Polscy bibliotekarze]]