Ernest Pischinger: Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
drobne merytoryczne
porz.
Linia 10: Linia 10:
|miejsce śmierci = [[Poznań]]
|miejsce śmierci = [[Poznań]]
|miejsce spoczynku = [[Cmentarz Rakowicki]] w [[Kraków|Krakowie]]
|miejsce spoczynku = [[Cmentarz Rakowicki]] w [[Kraków|Krakowie]]
|zawód = inżynier-chemik,<br />nauczyciel akademicki
|zawód = inżynier chemik,<br />nauczyciel akademicki
|narodowość = polska
|narodowość = polska
|tytuł naukowy = prof. dr hab.
|tytuł naukowy = profesor
|Alma Mater = [[Uniwersytet Jagielloński]] (studia chemiczne w Oddziale Matematyczno-Przyrodniczym)
|Alma Mater = [[Uniwersytet Jagielloński]]
|uczelnia = [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|UMK w Toruniu]], [[Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy#Wieczorowa Szkoła Inżynierska 1951-1964|Wyższa Szkoła Inżynierska w Bydgoszczy]] (później: [[Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy]])
|uczelnia = [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|UMK w Toruniu]], [[Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy#Wieczorowa Szkoła Inżynierska 1951-1964|Wyższa Szkoła Inżynierska w Bydgoszczy]]
|wydział = Wydział Matematyczno-Przyrodniczy UMK w Toruniu
|wydział = Wydział Matematyczno-Przyrodniczy UMK w Toruniu
|stanowisko = rektor [[Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy|WIS w Bydgoszczy]] (1951–1967), poseł na [[Sejm PRL]] III kadencji (1961–1965)
|stanowisko = profesor; kierownik Zakładu Technologii Chemicznej
|partia = [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]]
|partia = [[Polska Partia Robotnicza|PPR]] <small>(1947–1948)</small><br />[[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]] <small>(1948–1980)</small>
|dzieci = Urszula Łempicka
|dzieci = Urszula Łempicka
|odznaczenia = {{Order|OBPL|2}} {{Order|OSP|2}} {{Order|OOP|KK}} {{Order|KZ|S}}
|odznaczenia = {{Order|OBPL|2}} {{Order|OSP|2}} {{Order|OOP|KK}} {{Order|KZ|S}}
Linia 31: Linia 31:
== Życiorys ==
== Życiorys ==
=== Okres przed wybuchem II wojny światowej ===
=== Okres przed wybuchem II wojny światowej ===
Urodził się 31 lipca [[1905]] roku w [[Wiedeń|Wiedniu]], w rodzinie polsko-austriackiej{{r|gazeta.pl}}. Był synem Ernesta, urzędnika kolejowego i Melanii z Haraschinów. Do szkoły powszechnej uczęszczał w [[Kraków|Krakowie]], a od 1914. po służbowym przeniesieniu ojca, w [[Wiedeń|Wiedniu]]. Tu też rozpoczął naukę w gimnazjum klasycznym. Po repatriowaniu do [[II Rzeczpospolita|Polski]] naukę kontynuował w III Państwowym Gimnazjum Klasycznym w [[Kraków|Krakowie]].
Urodził się 31 lipca 1905 w [[Wiedeń|Wiedniu]], w rodzinie polsko-austriackiej{{r|gazeta.pl}}. Był synem Ernesta (urzędnika kolejowego) i Melanii z Haraschinów. Do szkoły powszechnej uczęszczał w [[Kraków|Krakowie]], a od 1914, po służbowym przeniesieniu ojca, w Wiedniu. Tu też rozpoczął naukę w gimnazjum klasycznym. Po repatriowaniu do [[II Rzeczpospolita|Polski]] naukę kontynuował w III Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Krakowie.


W latach 1924–1928 studiował chemię na Wydziale Filozoficznym [[Uniwersytet Jagielloński#Okres międzywojenny|Uniwersytetu Jagiellońskiego]] (Oddział Matematyczno-Przyrodniczy). Po studiach (w okresie 1928–1932) wykonywał, w Zakładzie Chemii Rolnej UJ, pracę doktorską pt. ''O rozpuszczalności związków fosforowych mąki konopnej i o związku kwasu fitynowego przez białka w niej zawarte''. W tym też roku otrzymał patent na metodę otrzymywania [[fityna|fityny]].
W latach 1924–1928 studiował chemię na Wydziale Filozoficznym [[Uniwersytet Jagielloński#Okres międzywojenny|Uniwersytetu Jagiellońskiego]] (Oddział Matematyczno-Przyrodniczy). Po studiach (w okresie 1928–1932) wykonywał, w Zakładzie Chemii Rolnej UJ, pracę doktorską pt. ''O rozpuszczalności związków fosforowych mąki konopnej i o związku kwasu fitynowego przez białka w niej zawarte''. W tym też roku otrzymał patent na metodę otrzymywania [[fityna|fityny]].
Linia 38: Linia 38:


=== Okres 1939–1945 ===
=== Okres 1939–1945 ===
W czasie [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] służył w dywizji gen. [[Franciszek Kleeberg#Kampania wrześniowa|Franciszka Kleeberga]]{{r|rektorzy ATR}}. W końcu 1939 został aresztowany przez żandarmerię wojskową i osadzony w obozie przejściowym w Dąbiu pod Krakowem. W następnych latach pracował w Zakładach Sodowych Solvay w Krakowie{{r|rektorzy ATR}} będąc kolejno szefem laboratorium i szefem Oddziału Sody Kaustycznej. W oczyszczalni wody do kotłowni pracował wówczas fizycznie [[Jan Paweł II|Karol Wojtyła]], wykonujący zadania zlecane przez Pischingera{{r|Kalendarium 1944|gazeta.pl|Görlich}}. Wspomnienia Karola Wojtyły i jego współpracowników z Solvaya przytacza ks. [[Adam Boniecki (ksiądz)|Adam Boniecki]] w ''Kalendarium życia Karola Wojtyły''{{r| Kalendarium 1944}}. Gdy Karol Wojtyła został głową Kościoła, nie zapomniał o „swoim patronie” z Solvaya{{r|JPII i Toruń}} – „…zawsze pamiętał o życzeniach dla nas na Wielkanoc, czy Boże Narodzenie. Wiele z nich pisał własnoręcznie” – wspomina Łempicka (córka Pischingera){{r|gazeta.pl}}.
W czasie [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] służył w dywizji gen. [[Franciszek Kleeberg#Kampania wrześniowa|Franciszka Kleeberga]]{{r|rektorzy ATR}}. W końcu 1939 został aresztowany przez żandarmerię wojskową i osadzony w obozie przejściowym w Dąbiu pod Krakowem. W następnych latach pracował w Zakładach Sodowych Solvay w Krakowie{{r|rektorzy ATR}}, będąc kolejno szefem laboratorium i szefem Oddziału Sody Kaustycznej. W oczyszczalni wody do kotłowni pracował wówczas fizycznie [[Jan Paweł II|Karol Wojtyła]], wykonujący zlecane przez niego zadania{{r|Kalendarium 1944|gazeta.pl|Görlich}}. Wspomnienia Karola Wojtyły i jego współpracowników z Solvaya przytacza ks. [[Adam Boniecki (ksiądz)|Adam Boniecki]] w ''Kalendarium życia Karola Wojtyły''{{r|Kalendarium 1944}}. Gdy Karol Wojtyła został głową Kościoła, nie zapomniał o „swoim patronie” z Solvaya{{r|JPII i Toruń}} – „…zawsze pamiętał o życzeniach dla nas na Wielkanoc, czy Boże Narodzenie. Wiele z nich pisał własnoręcznie” – wspomina Urszula Łempicka, córka Ernesta Pischingera{{r|gazeta.pl}}.


W 1944 roku Pischinger rozpoczął prowadzenie wykładów z chemii organicznej na tajnym Wydziale Farmaceutycznym UJ{{r|rektorzy ATR}}.
W 1944 rozpoczął prowadzenie wykładów z chemii organicznej na tajnym Wydziale Farmaceutycznym UJ{{r|rektorzy ATR}}.


=== Okres powojenny ===
=== Okres powojenny ===
W latach 1945–1950 był dyrektorem [[Soda Polska Ciech#Inowrocławskie Zakłady Chemiczne w Mątwach|Zakładów Sodowych w Mątwach]] i Kopalni Soli „Solna” w [[Inowrocław]]iu. Ze stanowiska tego zrezygnował w związku z powołaniem go w 1948 r. na stanowisko zastępcy profesora i kierownika Katedry Chemii Technologicznej (później Technologii Chemicznej) na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|UMK w Toruniu]] {{r|55lat ATR|rektorzy ATR}}. Zatrzymał jednak funkcję rzeczoznawcy w przemyśle chemicznym.
W latach 1945–1950 był dyrektorem [[Soda Polska Ciech#Inowrocławskie Zakłady Chemiczne w Mątwach|Zakładów Sodowych w Mątwach]] i Kopalni Soli „Solna” w [[Inowrocław]]iu. Ze stanowiska tego zrezygnował w związku z powołaniem go w 1948 na stanowisko zastępcy profesora i kierownika Katedry Chemii Technologicznej (później Technologii Chemicznej) na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|UMK w Toruniu]] {{r|55lat ATR|rektorzy ATR}}. Zatrzymał jednak funkcję rzeczoznawcy w przemyśle chemicznym.


W 1951 roku rozpoczął organizację [[Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy|Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy]] (WSI). Funkcję rektora WSI (później Wyższej Szkoły Inżynierskiej) pełnił przez 16 lat (1951–1967){{r|rektorzy ATR}}. W tej uczelni uzyskał nominację na [[docent]]a (1954), tytuł [[profesor nadzwyczajny|profesora nadzwyczajnego]] (1958) i [[Profesor zwyczajny|profesora zwyczajnego]] (1966){{r|rektorzy ATR}}.
W 1951 rozpoczął organizację [[Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy|Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy]]. Funkcję jej rektora (później Wyższej Szkoły Inżynierskiej) pełnił przez 16 lat (1951–1967){{r|rektorzy ATR}}. W tej uczelni uzyskał nominację na [[docent]]a (1954), tytuł [[profesor uczelni|profesora nadzwyczajnego]] (1958) i [[Profesor (stanowisko)|profesora zwyczajnego]] (1966){{r|rektorzy ATR}}.


Uczelnia powstawała od podstaw, początkowo bez własnej bazy lokalowej i wyposażenia laboratoriów oraz własnej kadry naukowej{{r|WSI 1951–1964}}. Tworzyła ja grupa pracowników przemysłu, [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|Uniwersytetu Mikołaja Kopernika]] i [[Budynek Zespołu Szkół Mechanicznych w Bydgoszczy|Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Bydgoszczy]] {{r|kalendarium UTP}}. W pierwszej kolejności uruchomiono dwa wydziały{{r|WSI 1951–1964}}:
Uczelnia powstawała od podstaw, początkowo bez własnej bazy lokalowej i wyposażenia laboratoriów oraz własnej kadry naukowej{{r|WSI 1951–1964}}. Tworzyła ja grupa pracowników przemysłu, Uniwersytetu Mikołaja Kopernika i [[Budynek Zespołu Szkół Mechanicznych w Bydgoszczy|Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Bydgoszczy]] {{r|kalendarium UTP}}. W pierwszej kolejności uruchomiono dwa wydziały{{r|WSI 1951–1964}}:
* mechaniczny, z siedzibą w [[Bydgoszcz]]y, w budynku Technikum,
* mechaniczny, z siedzibą w [[Bydgoszcz]]y, w budynku Technikum,
* chemiczny, w Mątwach koło [[Inowrocław]]ia (przy [[Soda Polska Ciech|Zakładach Sodowych]]) i w Bydgoszczy-Łęgnowie (przy [[Zakłady Chemiczne Zachem w Bydgoszczy|Zakładach Chemicznych „ERG”]]).
* chemiczny, w Mątwach koło [[Inowrocław]]ia (przy [[Soda Polska Ciech|Zakładach Sodowych]]) i w Bydgoszczy-Łęgnowie (przy [[Zakłady Chemiczne Zachem w Bydgoszczy|Zakładach Chemicznych „ERG”]]).
Linia 54: Linia 54:
{{Cytat|
{{Cytat|
Udałem się na ul. Zygmunta Augusta, bo tam właśnie w gmachu Technikum Mechaniczno-Elektrycznego mieścił się rektorat szkoły. Na zamkniętych drzwiach jednej z sal szkolnych znalazłem kartkę zawiadamiającą, że jutro o godzinie 17-tej będzie można zastać rektora. Przyszedłem następnego dnia. (...) Na korytarzu przyjął mnie pan około pięćdziesiątki, wzrostu raczej niewysokiego, ubrany w brązową, wymiętą marynarkę welwetową. Taka była wówczas moda, by wyglądać na robotnika. Był to rektor Pischinger, chemik z toruńskiego uniwersytetu. Bardzo grzecznie przeprosił, że przyjmuje mnie na korytarzu, bo nie ma jeszcze gabinetu.}}
Udałem się na ul. Zygmunta Augusta, bo tam właśnie w gmachu Technikum Mechaniczno-Elektrycznego mieścił się rektorat szkoły. Na zamkniętych drzwiach jednej z sal szkolnych znalazłem kartkę zawiadamiającą, że jutro o godzinie 17-tej będzie można zastać rektora. Przyszedłem następnego dnia. (...) Na korytarzu przyjął mnie pan około pięćdziesiątki, wzrostu raczej niewysokiego, ubrany w brązową, wymiętą marynarkę welwetową. Taka była wówczas moda, by wyglądać na robotnika. Był to rektor Pischinger, chemik z toruńskiego uniwersytetu. Bardzo grzecznie przeprosił, że przyjmuje mnie na korytarzu, bo nie ma jeszcze gabinetu.}}
Opisując nową szkołę wyższą pisał{{r|WSI 1951–1964}}:
Opisując nową szkołę wyższą, pisał{{r|WSI 1951–1964}}:
{{Cytat|
{{Cytat|
…miała tylko jedną salę szkolną, której całe umeblowanie stanowiło jedno biurko i kilka krzeseł, wszystko wypożyczone. W tej sali mieścił się gabinet rektora, sekretariat uczelni, sekretariat Wydziału Mechanicznego, gabinet dziekana, magazyn i zaczątek biblioteki. Jednocześnie pełniła funkcję sali posiedzeń i narad. Jak ironicznie mówił rektor Pischinger, urzędował on «na skrzynce po mydle».}}
(…) miała tylko jedną salę szkolną, której całe umeblowanie stanowiło jedno biurko i kilka krzeseł, wszystko wypożyczone. W tej sali mieścił się gabinet rektora, sekretariat uczelni, sekretariat Wydziału Mechanicznego, gabinet dziekana, magazyn i zaczątek biblioteki. Jednocześnie pełniła funkcję sali posiedzeń i narad. Jak ironicznie mówił rektor Pischinger, urzędował on «na skrzynce po mydle».}}
Dzięki staraniom rektora Ernesta Pischingera i wiceprzewodniczącego Wojewódzkiej [[Rada narodowa (PRL)|Rady Narodowej]] Aleksandra Schmidta w 1954 roku Uczelnia otrzymała cały budynek (ul. Olszewskiego 20). Opracowano szczegółowy program rozwoju, w tym przekształcenia szkoły wieczorowej w uczelnię stacjonarną{{r|WSI 1951–1964}}.
Dzięki staraniom rektora Ernesta Pischingera i wiceprzewodniczącego Wojewódzkiej [[Rada narodowa (PRL)|Rady Narodowej]] Aleksandra Schmidta, w 1954 uczelnia otrzymała cały budynek (ul. Olszewskiego 20). Opracowano szczegółowy program rozwoju, w tym przekształcenia szkoły wieczorowej w uczelnię stacjonarną{{r|WSI 1951–1964}}.
Program udało się zrealizować po kolejnych latach starań. W 1964 roku Wieczorowa Szkoła Inżynierska została przekształcona w Wyższą Szkołę Inżynierską, uprawnioną do przyznawania tytułu zawodowego inżyniera{{r|WSI 1964–1974}}. We wrześniu 1967 roku, po 16 latach intensywnej działalności na stanowisku rektora, prof. Pischinger przekazał kierownictwo czterowydziałowej bydgoskiej uczelni swojemu następcy{{r|WSI 1964–1974}}.
Program udało się zrealizować po kolejnych latach starań. W 1964 Wieczorowa Szkoła Inżynierska została przekształcona w Wyższą Szkołę Inżynierską, uprawnioną do przyznawania tytułu zawodowego inżyniera{{r|WSI 1964–1974}}. We wrześniu 1967, po 16 latach intensywnej działalności na stanowisku rektora, Ernest Pischinger przekazał kierownictwo czterowydziałowej bydgoskiej uczelni swojemu następcy{{r|WSI 1964–1974}}.


W 1971 rektor [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|UMK]] powołał go na kierownika zespołu naukowo-badawczego: Chemia i technologia oczyszczania wód ścieków. Od 1970 był członkiem rady Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa. We wrześniu 1975 przeszedł na emeryturę, lecz nadal udzielał się na [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu]] {{r|rektorzy ATR}}.
W 1971 rektor UMK powołał go na kierownika zespołu naukowo-badawczego: Chemia i technologia oczyszczania wód ścieków. Od 1970 był członkiem rady Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa. We wrześniu 1975 przeszedł na emeryturę, lecz nadal udzielał się na uczelni{{r|rektorzy ATR}}.


Zmarł 22 marca 1980 r. w [[Poznań|Poznaniu]]. Został pochowany został na [[Cmentarz Rakowicki|Cmentarzu Rakowickim w Krakowie]]. Jego córka, Urszula Łempicka, utrzymuje kontakt z bydgoską uczelnią{{r|córka pamiątki}}.
Zmarł 22 marca 1980 w [[Poznań|Poznaniu]]. Został pochowany został na [[Cmentarz Rakowicki|Cmentarzu Rakowickim w Krakowie]].


=== Działalność poza uczelnią ===
=== Działalność poza uczelnią ===
W 1957 r. był członkiem komitetu organizacyjnego [[Bydgoskie Towarzystwo Naukowe|Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego]], w latach 1957–1969 wiceprezesem Towarzystwa, a w latach 1959–1966 przewodniczącym Wydziału Nauk Technicznych BTN. Przez 10 lat przewodniczył Radzie Naukowej przy PWRN w Bydgoszczy.
W 1957 był członkiem komitetu organizacyjnego [[Bydgoskie Towarzystwo Naukowe|Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego]], w latach 1957–1969 wiceprezesem Towarzystwa, a w latach 1959–1966 przewodniczącym Wydziału Nauk Technicznych BTN. Przez 10 lat przewodniczył Radzie Naukowej przy PWRN w Bydgoszczy.


Pełnił także szereg innych funkcji w organizacjach i instytucjach naukowych. Był przez 20 lat członkiem Rady Naukowej [[Instytut Nawozów Sztucznych, Oddział Chemii Nieorganicznej „IChN” w Gliwicach|Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach]], członkiem redakcji w latach 1948–1975 Chemii Stosowanej, kwartalnika Komitetu Nauk Chemicznych [[Polska Akademia Nauk|PAN]]. Brał takie aktywny udział w pracach różnych komisji naukowo-doradczych powoływanych przez władze przemysłowe. Był członkiem, a w latach 1952–1953. prezesem toruńskiego oddziału [[Polskie Towarzystwo Chemiczne|Polskiego Towarzystwa Chemicznego]] oraz członkiem [[Towarzystwo Naukowe w Toruniu|Towarzystwa Naukowego w Toruniu]] i Deutsche Chemische Gesellschaft {{r|rektorzy ATR}}. Należał do inicjatorów budowy miasteczka uniwersyteckiego w Toruniu. Był też współzałożycielem dwóch muzeów w Toruniu ([[Muzeum Etnograficzne im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu|Etnograficznego]] i Sztuki Dalekiego Wschodu).
Pełnił także szereg innych funkcji w organizacjach i instytucjach naukowych. Był przez 20 lat członkiem Rady Naukowej [[Instytut Nowych Syntez Chemicznych, Oddział Chemii Nieorganicznej „IChN” w Gliwicach|Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach]], członkiem redakcji w latach 1948–1975 Chemii Stosowanej, kwartalnika Komitetu Nauk Chemicznych [[Polska Akademia Nauk|PAN]]. Brał takie aktywny udział w pracach różnych komisji naukowo-doradczych powoływanych przez władze przemysłowe. Był członkiem, a w latach 1952–1953 prezesem toruńskiego oddziału [[Polskie Towarzystwo Chemiczne|Polskiego Towarzystwa Chemicznego]] oraz członkiem [[Towarzystwo Naukowe w Toruniu|Towarzystwa Naukowego w Toruniu]] i Deutsche Chemische Gesellschaft{{r|rektorzy ATR}}. Należał do inicjatorów budowy miasteczka uniwersyteckiego w Toruniu. Był też współzałożycielem dwóch muzeów w Toruniu ([[Muzeum Etnograficzne im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu|Etnograficznego]] i Sztuki Dalekiego Wschodu).


=== Działalność polityczna ===
=== Działalność polityczna ===
Od 1947 r. był członkiem [[Polska Partia Robotnicza|PPR]], a następnie [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]]. W latach 1961–1965 był [[Posłowie na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej III kadencji|posłem do Sejmu III kadencji]] z okręgu wyborczego Toruń (Komisja Przemysłu Ciężkiego, Chemicznego i Górnictwa, klub [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]]){{r|sejm}}.
Od 1947 był członkiem [[Polska Partia Robotnicza|Polskiej Partii Robotniczej]], z którą w 1948 przystąpił do [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]]. W latach 1961–1965 był [[Posłowie na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej III kadencji|posłem na Sejm PRL III kadencji]] z okręgu wyborczego Toruń (zasiadał w Komisji Przemysłu Ciężkiego, Chemicznego i Górnictwa){{r|sejm}}.


=== Rodzina ===
== Życie prywatne ==
Ernest Pischinger był żonaty z Izabelą Kornecką. Mieli jedną córkę Urszulę.
Ernest Pischinger był żonaty z Izabelą Kornecką. Mieli jedną córkę Urszulę.


Linia 87: Linia 87:


== Nagrody i wyróżnienia ==
== Nagrody i wyróżnienia ==
E. Pischinger został odznaczony m.in.{{r|rektorzy ATR}}:
Został odznaczony m.in.{{r|rektorzy ATR}}:
* Krzyżem Kawalerskim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]],
* Krzyżem Kawalerskim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]],
* [[Krzyż Zasługi|Srebrnym Krzyżem Zasługi]], nadanym w 1938 roku przez Premiera II RP [[Felicjan Sławoj Składkowski|Sławoja Składkowskiego]]{{r|córka pamiątki}},
* Srebrnym [[Krzyż Zasługi|Krzyżem Zasługi]] (1938){{r|córka pamiątki}},
* [[Order Sztandaru Pracy|Orderem Sztandaru Pracy]] II klasy (1964),
* [[Order Sztandaru Pracy|Orderem Sztandaru Pracy]] II klasy (1964),
* [[Order Budowniczych Polski Ludowej]] (1974)<ref>[http://mbc.malopolska.pl/dlibra/plain-content?id=56619 ''Wręczenie odznaczeń w Belwederze''], „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 3.</ref>
* [[Order Budowniczych Polski Ludowej]] (1974)<ref>[http://mbc.malopolska.pl/dlibra/plain-content?id=56619 ''Wręczenie odznaczeń w Belwederze''], „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 3.</ref>.
Otrzymał liczne odznaki honorowe i nagrody resortowe{{r|rektorzy ATR}}.
Otrzymał liczne odznaki honorowe i nagrody resortowe{{r|rektorzy ATR}}.


== Przypisy ==
== Przypisy ==
{{Przypisy|
{{Przypisy|
* <ref name="rektorzy ATR">{{cytuj stronę|url=http://www.utp.edu.pl/uczelnia/historia-uczelni/71-rektorzy-w-historii-atr.html |tytuł=Ernest Pischinger|praca=Rektorzy w historii ATR|opublikowany=www.utp.edu.pl|język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="rektorzy ATR">{{cytuj stronę|url=https://www.utp.edu.pl/pl/uniwersytet/historia/rektorzy-w-historii-uczelni|tytuł=Ernest Pischinger|praca=Rektorzy w historii uczelni|opublikowany=utp.edu.pl|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="55lat ATR">Biuletyn informacyjny ATR, rok XI, Nr 3(39), 2006 (wydanie specjalne: 55 lat ATR {{ISSN|1429-5490}}</ref>
* <ref name="55lat ATR">Biuletyn informacyjny ATR, rok XI, Nr 3(39), 2006 (wydanie specjalne: 55 lat ATR {{ISSN|1429-5490}})</ref>
* <ref name="fot Solvay ">{{cytuj stronę|url=http://stara.gorpol.pl/miasta/krakow/solv/solv.html |tytuł=Krakowskie Zakłady Sodowe Solvay i Centrum Handlowe Zakopianka|praca=Galeria |opublikowany=stara.gorpol.pl/miasta |język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="fot Solvay ">{{cytuj stronę|url=http://stara.gorpol.pl/miasta/krakow/solv/solv.html|tytuł=Krakowskie Zakłady Sodowe Solvay i Centrum Handlowe Zakopianka|praca=Galeria|opublikowany=stara.gorpol.pl|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="gazeta.pl">''On był szefem Papieża'', Gazeta Wyborcza, wiadomosci.gazeta.pl/kraj, data dostępu: 2011-09-23</ref>
* <ref name="gazeta.pl">{{cytuj stronę|url=https://bydgoszcz.wyborcza.pl/bydgoszcz/1,35590,4003870.html|tytuł=On był szefem Papieża|opublikowany=wyborcza.pl|data=2007-03-21|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="Kalendarium 1944 ">{{cytuj stronę|url=http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TH/THO/znak_2010_kalendarium_jp2_06.html |tytuł= Fragment: Studia teoogiczne (1944) |praca=ks. Adam Boniecki, Kalendarium życia Karola Wojtyły (ISBN: 83-7006-834-0; Wyd.Znak 2010)|opublikowany=www.opoka.org.pl |język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="Kalendarium 1944">{{cytuj stronę|url=http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TH/THO/znak_2010_kalendarium_jp2_06.html|tytuł=Fragment: Studia teoogiczne (1944)|praca=ks. Adam Boniecki, Kalendarium życia Karola Wojtyły (ISBN: 83-7006-834-0; Wyd.Znak 2010)|opublikowany=opoka.org.pl|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="Görlich">{{cytuj stronę|url=http://www.uci.agh.edu.pl/bip/68/12_68.htm |tytuł=W laboratorium chemicznym |praca=Edward Görlich (wspomnienia) |opublikowany=www.uci.agh.edu.pl |język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="Görlich">{{cytuj stronę|url=http://www.uci.agh.edu.pl/bip/68/12_68.htm|tytuł=W laboratorium chemicznym|opublikowany=uci.agh.edu.pl|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="JPII i Toruń">{{cytuj stronę|url=http://www.oil.org.pl/xml/oil/oil67/gazeta/numery/n2005/n200503/n20050309 |tytuł=Życie jak katecheza; Toruń był Mu zawsze bliski… |praca=... |opublikowany= www.oil.org.pl|język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="JPII i Toruń">{{cytuj stronę|url=http://www.oil.org.pl/xml/oil/oil67/gazeta/numery/n2005/n200503/n20050309|tytuł=Życie jak katecheza; Toruń był Mu zawsze bliski…|opublikowany=oil.org.pl|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="kalendarium UTP">{{cytuj stronę|url=http://www.utp.edu.pl/uczelnia/historia-uczelni/65-kalendarium-najwazniejszych-wydarzen.html
* <ref name="kalendarium UTP">{{cytuj stronę|url=https://www.utp.edu.pl/pl/uniwersytet/historia/kalendarium-najwazniejszych-wydarzen|tytuł=Kalendarium Najważniejszych wydarzeń|opublikowany=utp.edu.pl|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
|tytuł= Kalendarium Najważniejszych wydarzeń|praca= Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy w Bydgoszczy|opublikowany=www.utp.edu.pl |język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="WSI 1951–1964">{{cytuj stronę|url=https://www.utp.edu.pl/pl/uniwersytet/historia/wsi-lata-1951-1964|tytuł=WSI – lata 1951–1964|praca= Historia uczelni|opublikowany=utp.edu.pl|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="WSI 1964–1974">{{cytuj stronę|url=https://www.utp.edu.pl/pl/uniwersytet/historia/wsi-lata-1964-1974|tytuł=WSI – lata 1951–1964|praca=Historia uczelni|opublikowany=utp.edu.pl|data dostępu=2020-11-09}}</ref>

* <ref name="WSI 1951–1964">{{cytuj stronę|url= http://www.utp.edu.pl/uczelnia/historia-uczelni/67-wsi---lata-1951-1964.html|tytuł= WSI 1951–1964 |praca= Historia uczelni|opublikowany= www.utp.edu.pl |język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="córka pamiątki">{{cytuj stronę|url=https://pomorska.pl/pani-ula-przywiozla-pamiatki-po-tacie/ar/6886029|tytuł=Pani Ula przywiozła pamiątki po tacie|autor=Agnieszka Szynkowska|opublikowany=pomorska.pl|data=2007-03-21|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="WSI 1964–1974">{{cytuj stronę|url=http://www.utp.edu.pl/uczelnia/historia-uczelni/68-wsi---lata-1964-1974.html |tytuł= WSI 1951–1964 |praca= Historia uczelni|opublikowany= www.utp.edu.pl |język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="Chem techn 72">{{cytuj stronę|url=https://web.archive.org/web/20160305130424/https://www.chem.umk.pl/zaklady_pracownie/tech/literaturaspec.html|tytuł=Literatura do zadań obowiązujących w Pracowni Specjalistycznej z Technologii Chemicznej|opublikowany=chem.umk.pl|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="wydawn UMK">{{cytuj stronę|url=http://opac.bu.umk.pl/webpac-bin/B_horizonPL/wgbroker.exe?2020110919521300197252+1+scan+select+1+4|tytuł=Katalog Biblioteki Uniwersyteckiej w Toruniu|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="córka pamiątki">{{cytuj stronę|url= http://old-www.utp.edu.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=415:pamiatki-po-prof-dr-ernescie-pischingerze-przekazane-uczelni-ktorej-byl-organizatorem-i-pierwszym-rektorem&catid=1:aktualnosci |tytuł= Pamiątki po prof. Erneście Pischingerze|praca=Aktualności |opublikowany=www.atr.bydgoszcz.pl |język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="Chem techn 72">{{cytuj stronę|url=http://www.chem.umk.pl/zaklady_pracownie/tech/literaturaspec.html |tytuł=Pracownia techn. Literatura specjalistyczna |praca=Skrypt UMK|opublikowany=www.chem.umk.pl |język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="Noteć">{{cytuj stronę|url= http://books.google.com/books?id=uikQAQAAIAAJ&q=inauthor:%22Ernest+Pischinger%22&dq=inauthor:%22Ernest+Pischinger%22&hl=pl&ei=fVN7TvP-HJHItAbx0oi6Dw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=1&ved=0CCwQ6AEwAA|tytuł=Badania zanieczyszczenia wód Noteci i Jeziora Pakoskiego|autor=Ernest Pischinger|opublikowany=Bydgoskie Towarzystwo Naukowe. Wydział Nauk Technicznych|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="wydawn UMK">{{cytuj stronę|url=http://opac.bu.umk.pl/webpac-bin/B_horizonPL/wgbroker.exe | tytuł = Wydawnictwa zwarte pracowników Wydziału Chemii UMK|praca= |opublikowany=www.chem.umk.pl/BIB |język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="Suszarnie">{{cytuj stronę|url=http://books.google.com/books?id=FyLnPgAACAAJ&dq=inauthor:%22Ernest+Pischinger%22&hl=pl&ei=UFR7To7KLIiWswa_ht3ZDw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=4&ved=0CDsQ6AEwAw|tytuł=Praktyczne wskazówki dla obsługi suszarń sodowych|autor=Ernest Pischinger|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="sejm">{{cytuj stronę|url=https://bs.sejm.gov.pl/F?func=find-b&request=000005457&find_code=SYS&local_base=ARS10|tytuł=Profil na stronie Biblioteki Sejmowej|data dostępu=2020-11-09}}</ref>
* <ref name="Noteć">{{cytuj stronę|url= http://books.google.com/books?id=uikQAQAAIAAJ&q=inauthor:%22Ernest+Pischinger%22&dq=inauthor:%22Ernest+Pischinger%22&hl=pl&ei=fVN7TvP-HJHItAbx0oi6Dw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=1&ved=0CCwQ6AEwAA|tytuł= Badania zanieczyszczenia wód Noteci i Jeziora Pakoskiego|praca=|opublikowany= Bydgoskie Towarzystwo Naukowe. Wydział Nauk Technicznych|język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="Suszarnie ">{{cytuj stronę|url=http://books.google.com/books?id=FyLnPgAACAAJ&dq=inauthor:%22Ernest+Pischinger%22&hl=pl&ei=UFR7To7KLIiWswa_ht3ZDw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=4&ved=0CDsQ6AEwAw |tytuł=Praktyczne wskazówki dla obsługi suszarń sodowych |autor = Ernest Pischinger|opublikowany= |język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
* <ref name="sejm">{{cytuj stronę|url=http://poslowie.cqc.pl/trzecia-ernest-pischinger.html |tytuł= Ernest Pischinger|praca= Kadencja sejmowa III, 1961–1965|opublikowany=poslowie.cqc.pl|język=pl|data dostępu=2011-09-23}}</ref>
}}
}}


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
* Błażejewski Stanisław, Kutta Janusz, Romaniuk Marek: ''Bydgoski Słownik Biograficzny''. Tom II. Bydgoszcz 1995. s. 119. {{ISBN|83-85327-27-4}}.
* Stanisław Błażejewski, Janusz Kutta, Marek Romaniuk: ''Bydgoski Słownik Biograficzny''. Tom II. Bydgoszcz 1995. s. 119. {{ISBN|83-85327-27-4}}.


{{Kontrola autorytatywna}}
{{Kontrola autorytatywna}}


{{SORTUJ:Pischinger, Ernest}}
{{SORTUJ:Pischinger, Ernest}}
[[Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Jagiellońskiego]]
[[Kategoria:Absolwenci Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego]]
[[Kategoria:Członkowie Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego]]
[[Kategoria:Członkowie Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego]]
[[Kategoria:Działacze PZPR]]
[[Kategoria:Działacze PZPR]]
⚫
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Wiedniu]]
⚫
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)]]
⚫
[[Kategoria:Ludzie związani ze szkołą im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie]]
⚫
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Budowniczych Polski Ludowej]]
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Budowniczych Polski Ludowej]]
⚫
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy II klasy]]
[[Kategoria:Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)]]
[[Kategoria:Pochowani na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie]]
[[Kategoria:Pochowani na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie]]
Linia 138: Linia 139:
[[Kategoria:Wykładowcy Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy]]
[[Kategoria:Wykładowcy Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy]]
[[Kategoria:Zmarli w 1980]]
[[Kategoria:Zmarli w 1980]]
⚫
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Wiedniu]]
⚫
[[Kategoria:Ludzie związani ze szkołą im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie]]
⚫
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy II klasy]]

Wersja z 00:13, 10 lis 2020

Ernest Pischinger
Data i miejsce urodzenia

31 lipca 1905
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

22 marca 1980
Poznań

Miejsce spoczynku

Cmentarz Rakowicki w Krakowie

Zawód, zajęcie

inżynier chemik,
nauczyciel akademicki

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

profesor

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Uczelnia

UMK w Toruniu, Wyższa Szkoła Inżynierska w Bydgoszczy

Wydział

Wydział Matematyczno-Przyrodniczy UMK w Toruniu

Stanowisko

rektor WIS w Bydgoszczy (1951–1967), poseł na Sejm PRL III kadencji (1961–1965)

Partia

PPR (1947–1948)
PZPR (1948–1980)

Dzieci

Urszula Łempicka

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi
Proces Solvaya realizowany w Borku Fałęckim i w Mątwach
Most Na Wildze, rejon byłych Osadników Sodowych Solvay w Borku Fałęckim
Inowrocławskie Zakłady Chemiczne „Soda Mątwy” S.A.
Budynek główny Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich przy ul. ks. Kordeckiego

Ernest Pischinger (ur. 31 lipca 1905 w Wiedniu, zm. 22 marca 1980 w Poznaniu) – twórca Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy, chemik-technolog specjalizujący się w technologii sody, przełożony Karola Wojtyły w czasie pracy w Zakładach Sodowych w Borku Fałęckim. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Okres przed wybuchem II wojny światowej

Urodził się 31 lipca 1905 w Wiedniu, w rodzinie polsko-austriackiej[1]. Był synem Ernesta (urzędnika kolejowego) i Melanii z Haraschinów. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Krakowie, a od 1914, po służbowym przeniesieniu ojca, w Wiedniu. Tu też rozpoczął naukę w gimnazjum klasycznym. Po repatriowaniu do Polski naukę kontynuował w III Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Krakowie.

W latach 1924–1928 studiował chemię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (Oddział Matematyczno-Przyrodniczy). Po studiach (w okresie 1928–1932) wykonywał, w Zakładzie Chemii Rolnej UJ, pracę doktorską pt. O rozpuszczalności związków fosforowych mąki konopnej i o związku kwasu fitynowego przez białka w niej zawarte. W tym też roku otrzymał patent na metodę otrzymywania fityny.

W kolejnych latach pracował w Zakładach Solvay w Grodźcu k. Będzina (1932–1934) jako szef laboratorium i w Zakładach Sodowych Solvay w Mątwach k. Inowrocławia (1934–1939), produkujących węglan sodu (sodę amoniakalną) metodą Solvaya[2][3].

Okres 1939–1945

W czasie kampanii wrześniowej służył w dywizji gen. Franciszka Kleeberga[2]. W końcu 1939 został aresztowany przez żandarmerię wojskową i osadzony w obozie przejściowym w Dąbiu pod Krakowem. W następnych latach pracował w Zakładach Sodowych Solvay w Krakowie[2], będąc kolejno szefem laboratorium i szefem Oddziału Sody Kaustycznej. W oczyszczalni wody do kotłowni pracował wówczas fizycznie Karol Wojtyła, wykonujący zlecane przez niego zadania[4][1][5]. Wspomnienia Karola Wojtyły i jego współpracowników z Solvaya przytacza ks. Adam Boniecki w Kalendarium życia Karola Wojtyły[4]. Gdy Karol Wojtyła został głową Kościoła, nie zapomniał o „swoim patronie” z Solvaya[6] – „…zawsze pamiętał o życzeniach dla nas na Wielkanoc, czy Boże Narodzenie. Wiele z nich pisał własnoręcznie” – wspomina Urszula Łempicka, córka Ernesta Pischingera[1].

W 1944 rozpoczął prowadzenie wykładów z chemii organicznej na tajnym Wydziale Farmaceutycznym UJ[2].

Okres powojenny

W latach 1945–1950 był dyrektorem Zakładów Sodowych w Mątwach i Kopalni Soli „Solna” w Inowrocławiu. Ze stanowiska tego zrezygnował w związku z powołaniem go w 1948 na stanowisko zastępcy profesora i kierownika Katedry Chemii Technologicznej (później Technologii Chemicznej) na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UMK w Toruniu [7][2]. Zatrzymał jednak funkcję rzeczoznawcy w przemyśle chemicznym.

W 1951 rozpoczął organizację Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy. Funkcję jej rektora (później Wyższej Szkoły Inżynierskiej) pełnił przez 16 lat (1951–1967)[2]. W tej uczelni uzyskał nominację na docenta (1954), tytuł profesora nadzwyczajnego (1958) i profesora zwyczajnego (1966)[2].

Uczelnia powstawała od podstaw, początkowo bez własnej bazy lokalowej i wyposażenia laboratoriów oraz własnej kadry naukowej[8]. Tworzyła ja grupa pracowników przemysłu, Uniwersytetu Mikołaja Kopernika i Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Bydgoszczy [9]. W pierwszej kolejności uruchomiono dwa wydziały[8]:

Tadeusz Wysocki – jeden z pierwszych pracowników i organizatorów WSI, wspominał[8]:

Udałem się na ul. Zygmunta Augusta, bo tam właśnie w gmachu Technikum Mechaniczno-Elektrycznego mieścił się rektorat szkoły. Na zamkniętych drzwiach jednej z sal szkolnych znalazłem kartkę zawiadamiającą, że jutro o godzinie 17-tej będzie można zastać rektora. Przyszedłem następnego dnia. (...) Na korytarzu przyjął mnie pan około pięćdziesiątki, wzrostu raczej niewysokiego, ubrany w brązową, wymiętą marynarkę welwetową. Taka była wówczas moda, by wyglądać na robotnika. Był to rektor Pischinger, chemik z toruńskiego uniwersytetu. Bardzo grzecznie przeprosił, że przyjmuje mnie na korytarzu, bo nie ma jeszcze gabinetu.

Opisując nową szkołę wyższą, pisał[8]:

(…) miała tylko jedną salę szkolną, której całe umeblowanie stanowiło jedno biurko i kilka krzeseł, wszystko wypożyczone. W tej sali mieścił się gabinet rektora, sekretariat uczelni, sekretariat Wydziału Mechanicznego, gabinet dziekana, magazyn i zaczątek biblioteki. Jednocześnie pełniła funkcję sali posiedzeń i narad. Jak ironicznie mówił rektor Pischinger, urzędował on «na skrzynce po mydle».

Dzięki staraniom rektora Ernesta Pischingera i wiceprzewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej Aleksandra Schmidta, w 1954 uczelnia otrzymała cały budynek (ul. Olszewskiego 20). Opracowano szczegółowy program rozwoju, w tym przekształcenia szkoły wieczorowej w uczelnię stacjonarną[8]. Program udało się zrealizować po kolejnych latach starań. W 1964 Wieczorowa Szkoła Inżynierska została przekształcona w Wyższą Szkołę Inżynierską, uprawnioną do przyznawania tytułu zawodowego inżyniera[10]. We wrześniu 1967, po 16 latach intensywnej działalności na stanowisku rektora, Ernest Pischinger przekazał kierownictwo czterowydziałowej bydgoskiej uczelni swojemu następcy[10].

W 1971 rektor UMK powołał go na kierownika zespołu naukowo-badawczego: Chemia i technologia oczyszczania wód ścieków. Od 1970 był członkiem rady Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa. We wrześniu 1975 przeszedł na emeryturę, lecz nadal udzielał się na uczelni[2].

Zmarł 22 marca 1980 w Poznaniu. Został pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Działalność poza uczelnią

W 1957 był członkiem komitetu organizacyjnego Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego, w latach 1957–1969 wiceprezesem Towarzystwa, a w latach 1959–1966 przewodniczącym Wydziału Nauk Technicznych BTN. Przez 10 lat przewodniczył Radzie Naukowej przy PWRN w Bydgoszczy.

Pełnił także szereg innych funkcji w organizacjach i instytucjach naukowych. Był przez 20 lat członkiem Rady Naukowej Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach, członkiem redakcji w latach 1948–1975 Chemii Stosowanej, kwartalnika Komitetu Nauk Chemicznych PAN. Brał takie aktywny udział w pracach różnych komisji naukowo-doradczych powoływanych przez władze przemysłowe. Był członkiem, a w latach 1952–1953 prezesem toruńskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego oraz członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu i Deutsche Chemische Gesellschaft[2]. Należał do inicjatorów budowy miasteczka uniwersyteckiego w Toruniu. Był też współzałożycielem dwóch muzeów w Toruniu (Etnograficznego i Sztuki Dalekiego Wschodu).

Działalność polityczna

Od 1947 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, z którą w 1948 przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1961–1965 był posłem na Sejm PRL III kadencji z okręgu wyborczego Toruń (zasiadał w Komisji Przemysłu Ciężkiego, Chemicznego i Górnictwa)[11].

Życie prywatne

Ernest Pischinger był żonaty z Izabelą Kornecką. Mieli jedną córkę Urszulę.

Dorobek pracy naukowo-dydaktycznej

Ernest Pischinger opracował lub uczestniczył w opracowaniu wielu publikacji dotyczących technologii chemicznej, a przede wszystkim technologii sody, zagospodarowania odpadów, ochrony wód. W 1953 r. opracował wieloletni narodowy plan prac badawczych w zakresie problematyki sodowej. Wydał m.in. publikacje[12][2][13]:

  • W. Grycza, S. Kamiński, S. Leszczyński, E. Pischinger: Technologia sody amoniakalnej, PWT, 1953.
  • E. Pischinger i wsp., Technologia sody, 1958.
  • T. Adamski, E. Pischinger, Technologia chemiczna nieorganiczna, PWN, 1965.
  • E. Pischinger, M. Lango, Chemia techniczna, część II, Wyd. WSI, Bydgoszcz 1972.
  • E. Pischinger, Praktyczne wskazówki dla obsługi suszarń sodowych[14].
  • E. Pischinger, Badania zanieczyszczenia wód Noteci i Jeziora Pakoskiego, Wyd. Bydgoskie Towarzystwo Naukowe, 1962[15].

Pełnił funkcję promotora w 16 pracach dyplomowych (inżynierskich i magisterskich) i 12 pracach doktorskich; był opiekunem naukowym sześciu doktorów habilitowanych[2].

Nagrody i wyróżnienia

Został odznaczony m.in.[2]:

Otrzymał liczne odznaki honorowe i nagrody resortowe[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c On był szefem Papieża. wyborcza.pl, 2007-03-21. [dostęp 2020-11-09].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m Ernest Pischinger. [w:] Rektorzy w historii uczelni [on-line]. utp.edu.pl. [dostęp 2020-11-09].
  3. ↑ Krakowskie Zakłady Sodowe Solvay i Centrum Handlowe Zakopianka. [w:] Galeria [on-line]. stara.gorpol.pl. [dostęp 2020-11-09].
  4. ↑ a b Fragment: Studia teoogiczne (1944). [w:] ks. Adam Boniecki, Kalendarium życia Karola Wojtyły (ISBN: 83-7006-834-0; Wyd.Znak 2010) [on-line]. opoka.org.pl. [dostęp 2020-11-09].
  5. ↑ W laboratorium chemicznym. uci.agh.edu.pl. [dostęp 2020-11-09].
  6. ↑ Życie jak katecheza; Toruń był Mu zawsze bliski…. oil.org.pl. [dostęp 2020-11-09].
  7. ↑ Biuletyn informacyjny ATR, rok XI, Nr 3(39), 2006 (wydanie specjalne: 55 lat ATR ISSN 1429-5490)
  8. ↑ a b c d e WSI – lata 1951–1964. [w:] Historia uczelni [on-line]. utp.edu.pl. [dostęp 2020-11-09].
  9. ↑ Kalendarium Najważniejszych wydarzeń. utp.edu.pl. [dostęp 2020-11-09].
  10. ↑ a b WSI – lata 1951–1964. [w:] Historia uczelni [on-line]. utp.edu.pl. [dostęp 2020-11-09].
  11. ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2020-11-09].
  12. ↑ Katalog Biblioteki Uniwersyteckiej w Toruniu. [dostęp 2020-11-09].
  13. ↑ Literatura do zadań obowiązujących w Pracowni Specjalistycznej z Technologii Chemicznej. chem.umk.pl. [dostęp 2020-11-09].
  14. ↑ Ernest Pischinger: Praktyczne wskazówki dla obsługi suszarń sodowych. [dostęp 2020-11-09].
  15. ↑ Ernest Pischinger: Badania zanieczyszczenia wód Noteci i Jeziora Pakoskiego. Bydgoskie Towarzystwo Naukowe. Wydział Nauk Technicznych. [dostęp 2020-11-09].
  16. ↑ Agnieszka Szynkowska: Pani Ula przywiozła pamiątki po tacie. pomorska.pl, 2007-03-21. [dostęp 2020-11-09].
  17. ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze, „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 3.

Bibliografia

  • Stanisław Błażejewski, Janusz Kutta, Marek Romaniuk: Bydgoski Słownik Biograficzny. Tom II. Bydgoszcz 1995. s. 119. ISBN 83-85327-27-4.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ernest_Pischinger&oldid=61309392”