Zygmunt Mysłakowski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Cojan (dyskusja | edycje)
Linia 41: Linia 41:
Maturę zdał [[Wolny słuchacz|eksternistycznie]] w 1909 w [[V Gimnazjum w Warszawie|V Gimnazjum Państwowym w Warszawie]]. W latach 1909 – 1913 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim najpierw nauki przyrodnicze, a potem filozofię, psychologię i teorię poznania. W 1917 roku doktoryzował się na UJ na podstawie pracy ''Metoda intuicji i metafizyka [[Henri Bergson|Henryka Bergsona]]''. W tym czasie pracował już jako nauczyciel gimnazjalny w Warszawie i był wykładowcą na Wyższych Kursach Pedagogicznych. Na początku lat dwudziestych pracował w [[Lublin]]ie jako dyrektor Seminarium Nauczycielskiego, a następnie od 1924 rozpoczął pracę na UJ jako asystent przy Seminarium Filozoficznym. W 1925 roku habilitował się na podstawie pracy ''Rozwój naturalny i czynniki wychowania'' W 1926 roku został kierownikiem katedry pedagogiki UJ, a w 1927 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. Był redaktorem czasopism pedagogicznych: „Chowanny”, „[[Kultura Pedagogiczna]]”, „[[Ruch Pedagogiczny]]”. Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany 6 listopada 1939 w ramach [[Sonderaktion Krakau]] i wraz z innymi profesorami trafił do obozu koncentracyjnego [[Sachsenhausen (KL)|Sachsenhausen]]. Do Krakowa wrócił w lutym 1940 roku i szybko zaangażował się w pracę w tajnym nauczaniu. Należał z ramienia Wojewódzkiej Komórki [[Polska Partia Socjalistyczna – Wolność, Równość, Niepodległość|Polskiej Partii Socjalistycznej – Wolność, Równość, Niepodległość]] do zespołu kierującego pracami oświatowymi. Następnie w lipcu 1944 wszedł w skład konspiracyjnej krakowskiej wojewódzkiej Rady Narodowej. W tym czasie nawiązał kontakty z [[Polska Partia Robotnicza|Polską Partią Robotniczą]], której stał się członkiem w 1946 roku. Był również założycielem i pierwszym prezesem [[Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej|Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej]] (1945), ponadto należał do [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]]. W 1945 został mianowany profesorem zwyczajnym i powrócił po wojennej przerwie na stanowisko kierownika katedry pedagogiki UJ. Piastował to stanowisko do przejęcia na emeryturę w 1960 roku.
Maturę zdał [[Wolny słuchacz|eksternistycznie]] w 1909 w [[V Gimnazjum w Warszawie|V Gimnazjum Państwowym w Warszawie]]. W latach 1909 – 1913 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim najpierw nauki przyrodnicze, a potem filozofię, psychologię i teorię poznania. W 1917 roku doktoryzował się na UJ na podstawie pracy ''Metoda intuicji i metafizyka [[Henri Bergson|Henryka Bergsona]]''. W tym czasie pracował już jako nauczyciel gimnazjalny w Warszawie i był wykładowcą na Wyższych Kursach Pedagogicznych. Na początku lat dwudziestych pracował w [[Lublin]]ie jako dyrektor Seminarium Nauczycielskiego, a następnie od 1924 rozpoczął pracę na UJ jako asystent przy Seminarium Filozoficznym. W 1925 roku habilitował się na podstawie pracy ''Rozwój naturalny i czynniki wychowania'' W 1926 roku został kierownikiem katedry pedagogiki UJ, a w 1927 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. Był redaktorem czasopism pedagogicznych: „Chowanny”, „[[Kultura Pedagogiczna]]”, „[[Ruch Pedagogiczny]]”. Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany 6 listopada 1939 w ramach [[Sonderaktion Krakau]] i wraz z innymi profesorami trafił do obozu koncentracyjnego [[Sachsenhausen (KL)|Sachsenhausen]]. Do Krakowa wrócił w lutym 1940 roku i szybko zaangażował się w pracę w tajnym nauczaniu. Należał z ramienia Wojewódzkiej Komórki [[Polska Partia Socjalistyczna – Wolność, Równość, Niepodległość|Polskiej Partii Socjalistycznej – Wolność, Równość, Niepodległość]] do zespołu kierującego pracami oświatowymi. Następnie w lipcu 1944 wszedł w skład konspiracyjnej krakowskiej wojewódzkiej Rady Narodowej. W tym czasie nawiązał kontakty z [[Polska Partia Robotnicza|Polską Partią Robotniczą]], której stał się członkiem w 1946 roku. Był również założycielem i pierwszym prezesem [[Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej|Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej]] (1945), ponadto należał do [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]]. W 1945 został mianowany profesorem zwyczajnym i powrócił po wojennej przerwie na stanowisko kierownika katedry pedagogiki UJ. Piastował to stanowisko do przejęcia na emeryturę w 1960 roku.


Był trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną, aktorką Zofią Mysłakowską-Braun miał syna Andrzeja (1917-1963) oficera marynarki. Drugie małżeństwo zawarte w 1929 z Heleną Kwiecińską zakończyło się rozwodem w 1939, a z trzeciego z Łucją z Nowaków zawartego w 1942 miał dwóch synów: [[Piotr Mysłakowski|Piotra]] i Pawła.
Był trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną, aktorką [[Zofia Mysłakowska|Zofią Mysłakowską-Braun]] miał syna Andrzeja (1917-1963) oficera marynarki. Drugie małżeństwo zawarte w 1929 z Heleną Kwiecińską zakończyło się rozwodem w 1939, a z trzeciego z Łucją z Nowaków zawartego w 1942 miał dwóch synów: [[Piotr Mysłakowski|Piotra]] i Pawła.


Pochowany został na [[Cmentarz Rakowicki|Cmentarzu Rakowickim]] w Krakowie (kwatera LXXI rząd 26)<ref>Stefan Baścik ''Zygmunt Mysłakowski'' [w:] [[Polski Słownik Biograficzny]] tom XXII 1977 s. 359-361</ref>.
Pochowany został na [[Cmentarz Rakowicki|Cmentarzu Rakowickim]] w Krakowie (kwatera LXXI rząd 26)<ref>Stefan Baścik ''Zygmunt Mysłakowski'' [w:] [[Polski Słownik Biograficzny]] tom XXII 1977 s. 359-361</ref>.

Wersja z 12:18, 20 lis 2020

Zygmunt Mysłakowski
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

4 sierpnia 1890
Nowe Miasto

Data i miejsce śmierci

1 października 1971
Kraków

Profesor
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1917

Habilitacja

1925

Profesura

1945

Rektor
Uczelnia

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie

Okres spraw.

1950–1956

Poprzednik

Kazimierz Piwarski

Następca

Wincenty Danek

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Zygmunt Karol Mysłakowski (ur. 4 sierpnia 1890 w Nowym Mieście, zm. 1 października 1971 w Krakowie[1]) – nauczyciel, pedagog, teoretyk wychowania, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie w latach 1950-1956, przedstawiciel pedagogiki kultury i pedagogiki socjalistycznej[2].

Życiorys

Maturę zdał eksternistycznie w 1909 w V Gimnazjum Państwowym w Warszawie. W latach 1909 – 1913 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim najpierw nauki przyrodnicze, a potem filozofię, psychologię i teorię poznania. W 1917 roku doktoryzował się na UJ na podstawie pracy Metoda intuicji i metafizyka Henryka Bergsona. W tym czasie pracował już jako nauczyciel gimnazjalny w Warszawie i był wykładowcą na Wyższych Kursach Pedagogicznych. Na początku lat dwudziestych pracował w Lublinie jako dyrektor Seminarium Nauczycielskiego, a następnie od 1924 rozpoczął pracę na UJ jako asystent przy Seminarium Filozoficznym. W 1925 roku habilitował się na podstawie pracy Rozwój naturalny i czynniki wychowania W 1926 roku został kierownikiem katedry pedagogiki UJ, a w 1927 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. Był redaktorem czasopism pedagogicznych: „Chowanny”, „Kultura Pedagogiczna”, „Ruch Pedagogiczny”. Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany 6 listopada 1939 w ramach Sonderaktion Krakau i wraz z innymi profesorami trafił do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. Do Krakowa wrócił w lutym 1940 roku i szybko zaangażował się w pracę w tajnym nauczaniu. Należał z ramienia Wojewódzkiej Komórki Polskiej Partii Socjalistycznej – Wolność, Równość, Niepodległość do zespołu kierującego pracami oświatowymi. Następnie w lipcu 1944 wszedł w skład konspiracyjnej krakowskiej wojewódzkiej Rady Narodowej. W tym czasie nawiązał kontakty z Polską Partią Robotniczą, której stał się członkiem w 1946 roku. Był również założycielem i pierwszym prezesem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (1945), ponadto należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1945 został mianowany profesorem zwyczajnym i powrócił po wojennej przerwie na stanowisko kierownika katedry pedagogiki UJ. Piastował to stanowisko do przejęcia na emeryturę w 1960 roku.

Był trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną, aktorką Zofią Mysłakowską-Braun miał syna Andrzeja (1917-1963) oficera marynarki. Drugie małżeństwo zawarte w 1929 z Heleną Kwiecińską zakończyło się rozwodem w 1939, a z trzeciego z Łucją z Nowaków zawartego w 1942 miał dwóch synów: Piotra i Pawła.

Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera LXXI rząd 26)[3].

Wybrane publikacje

  • Pedagogika ogólna [w:] "Encyklopedia wychowania", Warszawa 1934.
  • Wychowanie człowieka w zmiennej społeczności. Studia z filozofii wychowania. Warszawa 1964.
  • O kulturze współżycia, Warszawa 1967.

Odznaczenia

  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
  • Złota Odznaka ZNP[4]

Przypisy

  1. Dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
  2. Wincenty Okoń: Zygmunt Mysłakowski – pedagog dwu epok, [w:] Wincenty Okoń: Wizerunki sławnych pedagogów polskich, Warszawa 2000, s. 309-333.
  3. Stefan Baścik Zygmunt Mysłakowski [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XXII 1977 s. 359-361
  4. Kiryk, Hampel i Pietrzkiewicz (red.) 2006 ↓, s. 378.

Bibliografia

  • Feliks Kiryk, Józef Hampel, Iwona Pietrzkiewicz (red.): Leksykon Profesorów Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej 1946-2006. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, 2006. ISBN 83-7271-395-2.
  • Rafał Kula: Mysłakowski Zygmunt. W: Słownik psychologów polskich. Elwira Kosnarewicz, Teresa Rzepa, Ryszard Stachowski (red.). Poznań: Instytut Psychologii UAM, 1992, s. 150-151.

Linki zewnętrzne