Aleksy Zarycki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
drobne merytoryczne
poszerzenie treści poprzez przeniesienie jej ze zdublowanego artykułu (ten ma poprawny tytuł i interwiki)
Linia 3: Linia 3:
|rodzaj = Błogosławiony
|rodzaj = Błogosławiony
|imię = Aleksy Zarycki
|imię = Aleksy Zarycki
|imię oryginalne =
|imię oryginalne = Олексій Зарицький
|tytuły = [[prezbiter]] i [[męczennik]]
|tytuły = [[prezbiter]], [[męczennik]]
|grafika =
|grafika =
|podpis grafiki =
|podpis grafiki =
|data urodzenia = [[1913]]
|data urodzenia = 17 października 1912
|miejsce urodzenia =
|miejsce urodzenia = [[Bilcze (obwód lwowski)|Bilcze]]
|data śmierci = [[30 października]] [[1963]]
|data śmierci = 30 października 1963
|miejsce śmierci =
|miejsce śmierci = Dolinka pod [[Karaganda|Karagandą]]
|kościół = [[Kościół katolicki]]
|kościół = [[Kościół katolicki]]
|data beatyfikacji = [[27 czerwca]] [[2001]]
|data beatyfikacji = 27 czerwca 2001
|miejsce beatyfikacji = [[Lwów]]
|miejsce beatyfikacji = [[Lwów]]
|beatyfikujący = [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]]
|beatyfikujący = [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]]
Linia 18: Linia 18:
|miejsce kanonizacji =
|miejsce kanonizacji =
|kanonizujący =
|kanonizujący =
|wspomnienie =
|wspomnienie = 30 października
|atrybuty =
|atrybuty =
|patron =
|patron =
Linia 24: Linia 24:
|faksymile =
|faksymile =
|opis faksymile =
|opis faksymile =
|odznaczenia =
|commons =
|commons =
|wikiźródła =
|wikiźródła =
|wikicytaty =
|wikicytaty =
}}
}}
'''Aleksy Zarycki''', (ur. [[1913]], zm. [[30 października]] [[1963]]), [[duchowieństwo|duchowny]] [[Kościoły greckokatolickie|greckokatolicki]].
'''Aleksy Zarycki''' (ur. [[17 października]] [[1912]] w [[Bilcze (obwód lwowski)|Bilczach]], zm. [[30 października]] [[1963]] w Dolince pod [[Karaganda|Karagandą]]) – [[duchowieństwo|duchowny]] [[Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-ukraińskiego|greckokatolicki]], [[błogosławiony]] [[Kościół katolicki|Kościoła katolickiego]], [[męczennik]].


== Życiorys ==
W 1931 wstąpił do seminarium duchownego, [[sakrament święceń|święcenia kapłańskie]] przyjął w 1936. Aresztowany w 1948, skazany na 10 lat więzienia i zesłany do [[Karaganda|Karagandy]]. Po uwolnieniu w 1957 mianowany greckokatolickim administratorem apostolskim dla [[Kazachstan]]u i [[Syberia|Syberii]]. Ponownie uwięziony na 3 lata, zmarł w [[gułag]]u Dołynka.
Jego ojciec (Wasyl Zaricki) był [[diakon]]em greckokatolickim. W 1934 roku Aleksy ukończył [[Lwowska Akademia Teologiczna|Lwowską Akademię Teologiczną]]. 29 kwietnia 1935 roku przyjął święcenia diakonatu, a 7 lipca 1936 roku [[Sakrament święceń|święcenia kapłańskie]]. Potem pracował kolejno w następujących [[parafia]]ch greckokatolickich: Stinowa Niżna, Stinowa Wysznia oraz [[Strutyn Wyżny|Strutyn]] (od 1937 do 1946 roku). W latach [[II wojna światowa|II wojny światowej]] nauczał lokalne dzieci. W latach 1946–1947 był proboszczem w [[Rzęsna Ruska|Rzęsnej Ruskiej]] oraz posługiwał w [[Rzęsna (Ukraina)|Rzęsnej Polskiej]]<ref name=Kaza>Andrzej Szczęsny, ''Dzieje Kościoła w Kazachstanie i Azji Środkowej'', VIA STUDIO Radosław Karbowiak, Gniezno, 2012, s. 46–47, {{ISBN|978-83-62918-04-1}}</ref>.


Podczas sowieckich prześladowań [[Kościół unicki|unitów]] odmówił przejścia na [[prawosławie]], w związku z czym został aresztowany i po długotrwałym procesie skazany 29 maja 1948 roku na osiem lat więzienia. Przetrzymywano go w różnych obozach na terenie obwodów: [[Obwód irkucki|irkuckiego]], [[Obwód kemerowski|kemerowskiego]], [[Obwód omski|omskiego]], [[Obwód karagandyjski|karagandyjskiego]] oraz w [[Mordowia|Mordowii]]. Wszędzie prowadził tajną działalność kapłańską. 31 grudnia 1954 roku został zwolniony, ale zesłano go do [[Karaganda|Karagandy]], gdzie dzięki usilnym zabiegom udało mu się w 1956 roku otworzyć kościół greckokatolicki, który jednak wkrótce został zamknięty. W maju tego roku otrzymał zgodę na powrót na [[Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka|Ukrainę]], ale z niej nie skorzystał, pozostając na służbie wiernych w Karagandzie. Opanował liturgię łacińską, aby służyć również lokalnym [[katolicyzm|katolikom]]. Odbywał liczne podróże misyjne w okolice Karagandy. Ponownie aresztowano go w 1957 roku, po spotkaniu z arcybiskupem [[Josyf Slipyj|Josyfem Slipym]], który przymusowo przebywał w domu starców w [[Kraj Krasnojarski|Kraju Krasnojarskim]]<ref name=milu>{{Cytuj stronę | url = https://milujciesie.org.pl/archipelag-sladow-boga-cz-3.html | tytuł = Archipelag śladów Boga, cz. 3 | autor = Teresa Tyszkiewicz | opublikowany = [[Miłujcie się!]] | data = 21.11.2016 | data dostępu = 2021-01-16}}</ref>, jednak po kilku dniach odzyskał wolność<ref name=Kaza/>.
⚫
Został [[beatyfikacja|beatyfikowany]] przez [[Jan Paweł II|Jana Pawła]] 27 czerwca 2001 we [[Lwów|Lwowie]] w grupie [[27 nowomęczenników grekokatolickich]].

Nie chcąc ryzykować dalszych represji, wyjechał z Karagandy. Odwiedzał różne miasta, m.in. [[Samara|Samarę]], [[Aktobe|Aktubińsk]], [[Kokczetaw]], [[Kujbyszew (obwód nowosybirski)|Kujbyszew]]<ref name=milu/>, tereny [[Ural]]u, [[obwód orenburski]] i [[obwód celinogradzki|celinogradzki]]. W trakcie jednej z podróży misyjnych władze wymeldowały go z [[Orsk (miasto)|Orska]], więc w dalszym czasie prowadził działalność bez stałego miejsca zameldowania. Obawiając się aresztowania podróżował zwykle na piechotę. 9 maja 1962 roku po raz kolejny go aresztowano i szybko skazano za [[włóczęgostwo]] na dwa lata więzienia. Zesłano go do miejscowości Dolinka koło Karagandy, gdzie znajdował się obóz pracy [[Karłag]]. Pracował jako [[krawiec]]<ref name=milu/>. Zmarł w szpitalu obozowym na skutek choroby [[żołądek|żołądka]]. Pochowano go na przyobozowym cmentarzu, a potem prochy zostały przeniesione na cmentarz miejski w Karagandzie, by ostatecznie spocząć na cmentarzu w [[Rzęsna Ruska|Rzęsnej Ruskiej]] (nagrobek ufundowali parafianie)<ref name=Kaza/>.

⚫
Został [[beatyfikacja|beatyfikowany]] przez [[Jan Paweł II|Jana Pawła]] 27 czerwca 2001 roku we [[Lwów|Lwowie]] w grupie [[27 nowomęczenników grekokatolickich]].

== Przypisy ==
{{Przypisy}}


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
*[http://www.vatican.va/news_services/liturgy/saints/ns_lit_doc_20010627_carneckyj_en.html ''Mykola Čarneckyj (1884-1959)''] {{lang|en}}
* [http://www.vatican.va/news_services/liturgy/saints/ns_lit_doc_20010627_carneckyj_en.html ''Mykola Čarneckyj (1884-1959)''] {{lang|en}}


<!-- św. i bł. w Kościele są sortowani po imieniu -->
<!-- św. i bł. w Kościele są sortowani po imieniu -->
Linia 45: Linia 54:
[[Kategoria:Ofiary prześladowań antykatolickich w Związku Radzieckim]]
[[Kategoria:Ofiary prześladowań antykatolickich w Związku Radzieckim]]
[[Kategoria:Męczennicy chrześcijańscy]]
[[Kategoria:Męczennicy chrześcijańscy]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1913]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1912]]
[[Kategoria:Zmarli w 1963]]
[[Kategoria:Zmarli w 1963]]
[[Kategoria:Beatyfikowani przez Jana Pawła II|Aleksy Zarycki]]
[[Kategoria:Beatyfikowani przez Jana Pawła II|Aleksy Zarycki]]

Wersja z 18:53, 16 sty 2021

Błogosławiony
Aleksy Zarycki
Олексій Зарицький
prezbiter, męczennik
Data i miejsce urodzenia

17 października 1912
Bilcze

Data i miejsce śmierci

30 października 1963
Dolinka pod Karagandą

Czczony przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

27 czerwca 2001
Lwów
przez Jana Pawła II

Wspomnienie

30 października

Aleksy Zarycki (ur. 17 października 1912 w Bilczach, zm. 30 października 1963 w Dolince pod Karagandą) – duchowny greckokatolicki, błogosławiony Kościoła katolickiego, męczennik.

Życiorys

Jego ojciec (Wasyl Zaricki) był diakonem greckokatolickim. W 1934 roku Aleksy ukończył Lwowską Akademię Teologiczną. 29 kwietnia 1935 roku przyjął święcenia diakonatu, a 7 lipca 1936 roku święcenia kapłańskie. Potem pracował kolejno w następujących parafiach greckokatolickich: Stinowa Niżna, Stinowa Wysznia oraz Strutyn (od 1937 do 1946 roku). W latach II wojny światowej nauczał lokalne dzieci. W latach 1946–1947 był proboszczem w Rzęsnej Ruskiej oraz posługiwał w Rzęsnej Polskiej[1].

Podczas sowieckich prześladowań unitów odmówił przejścia na prawosławie, w związku z czym został aresztowany i po długotrwałym procesie skazany 29 maja 1948 roku na osiem lat więzienia. Przetrzymywano go w różnych obozach na terenie obwodów: irkuckiego, kemerowskiego, omskiego, karagandyjskiego oraz w Mordowii. Wszędzie prowadził tajną działalność kapłańską. 31 grudnia 1954 roku został zwolniony, ale zesłano go do Karagandy, gdzie dzięki usilnym zabiegom udało mu się w 1956 roku otworzyć kościół greckokatolicki, który jednak wkrótce został zamknięty. W maju tego roku otrzymał zgodę na powrót na Ukrainę, ale z niej nie skorzystał, pozostając na służbie wiernych w Karagandzie. Opanował liturgię łacińską, aby służyć również lokalnym katolikom. Odbywał liczne podróże misyjne w okolice Karagandy. Ponownie aresztowano go w 1957 roku, po spotkaniu z arcybiskupem Josyfem Slipym, który przymusowo przebywał w domu starców w Kraju Krasnojarskim[2], jednak po kilku dniach odzyskał wolność[1].

Nie chcąc ryzykować dalszych represji, wyjechał z Karagandy. Odwiedzał różne miasta, m.in. Samarę, Aktubińsk, Kokczetaw, Kujbyszew[2], tereny Uralu, obwód orenburski i celinogradzki. W trakcie jednej z podróży misyjnych władze wymeldowały go z Orska, więc w dalszym czasie prowadził działalność bez stałego miejsca zameldowania. Obawiając się aresztowania podróżował zwykle na piechotę. 9 maja 1962 roku po raz kolejny go aresztowano i szybko skazano za włóczęgostwo na dwa lata więzienia. Zesłano go do miejscowości Dolinka koło Karagandy, gdzie znajdował się obóz pracy Karłag. Pracował jako krawiec[2]. Zmarł w szpitalu obozowym na skutek choroby żołądka. Pochowano go na przyobozowym cmentarzu, a potem prochy zostały przeniesione na cmentarz miejski w Karagandzie, by ostatecznie spocząć na cmentarzu w Rzęsnej Ruskiej (nagrobek ufundowali parafianie)[1].

Został beatyfikowany przez Jana Pawła 27 czerwca 2001 roku we Lwowie w grupie 27 nowomęczenników grekokatolickich.

Przypisy

  1. ↑ a b c Andrzej Szczęsny, Dzieje Kościoła w Kazachstanie i Azji Środkowej, VIA STUDIO Radosław Karbowiak, Gniezno, 2012, s. 46–47, ISBN 978-83-62918-04-1
  2. ↑ a b c Teresa Tyszkiewicz: Archipelag śladów Boga, cz. 3. Miłujcie się!, 21.11.2016. [dostęp 2021-01-16].

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksy_Zarycki&oldid=62037808”