Roger Norrington: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne
m the urge is too stronk
Linia 41: Linia 41:


{{SORTUJ:Norrington, Roger}}
{{SORTUJ:Norrington, Roger}}
[[Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu w Cambridge]]
[[Kategoria:Brytyjscy dyrygenci]]
[[Kategoria:Brytyjscy dyrygenci]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1934]]
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Oksfordzie]]
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Oksfordzie]]
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Imperium Brytyjskiego]]
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Imperium Brytyjskiego]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1934]]

Wersja z 20:00, 12 lut 2021

Roger Norrington
ilustracja
Imię i nazwisko

Roger Arthur Carver Norrington

Data i miejsce urodzenia

16 marca 1934
Oksford

Pochodzenie

angielskie

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

dyrygent

Odznaczenia
Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny) Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny)

Sir Roger Arthur Carver Norrington (ur. 16 marca 1934 w Oksfordzie[1][2]) – brytyjski dyrygent.

Życiorys

Ukończył studia na Cambridge University, studiował też dyrygenturę u Adriana Boulta w Royal College of Music w Londynie[1][2]. W 1962 roku rozpoczął karierę śpiewaczą jako tenor, dyrygował też założonym przez siebie Schütz Choir[1][2]. Występował jako dyrygent podczas koncertów The Proms oraz na festiwalach w Aldeburgh i Bath[1]. W latach 1966–1984 był pierwszym dyrygentem Kent Opera[1][2]. Prowadził Bournemouth Sinfonietta (1985–1989) i nowojorską Orchestra of St. Luke’s (1990–1994)[2]. Laureat Grammophone Award (1987) i Ovation Award (1988)[1]. Oficer (1980) i komandor (1990) Orderu Imperium Brytyjskiego[2]. W 1997 roku otrzymał tytuł szlachecki[2].

Jest przedstawicielem autentyzmu w wykonawstwie[1]. Specjalizował się w muzyce XVII i XVIII wieku, którą wykonywał z zespołami London Baroque Ensemble (od 1975) i London Classical Players (od 1978)[1]. Swoje interpretacje opierał na analizie źródeł z epoki, wykonywał na instrumentach historycznych nie tylko muzykę dawną, ale też klasyczną i romantyczną (m.in. symfonie Ludwiga van Beethovena i Symfonię fantastyczną Hectora Berlioza)[1]. Sięgał również po repertuar współczesny, poprowadził prawykonania utworów Soliloquy Christophera Browna (1977) i Cantiga Davida Matthewsa (1988)[1].

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 92. ISBN 978-83-224-0808-7.
  2. a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2625. ISBN 0-02-865529-X.