Zbójcerze: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Thnnf (dyskusja | edycje)
+źródło naukowe
Linia 9: Linia 9:
* '''Oferma''' – najbardziej leniwy<ref>Janusz Christa, ''Dzień Śmiechały'', KAW, Warszawa 1988, str. 11, kadr 5</ref>, głupi<ref>Janusz Christa, ''Skarby Mirmiła'', KAW, Warszawa 1985, str. 28, kadr 1-5</ref> i nieporadny<ref>Janusz Christa, ''Skarby Mirmiła'', KAW, Warszawa 1985, str. 25, kadr 9,10</ref> ze wszystkich zbójcerzy, krzywdzony przez kamratów<ref>Janusz Christa, ''Skarby Mirmiła'', KAW, Warszawa 1985, str. 20, kadr 1</ref> i zawsze wypychany „na ochotnika”<ref>Janusz Christa, ''W krainie borostworów'', KAW, Warszawa 1987, str. 4, kadr 5,6</ref> do różnych niebezpiecznych zadań. Oferma wydaje się mieć bardziej neutralną relację z Kajkiem i Kokoszem, którzy wydają się być kompletnie nim nie przejęci.
* '''Oferma''' – najbardziej leniwy<ref>Janusz Christa, ''Dzień Śmiechały'', KAW, Warszawa 1988, str. 11, kadr 5</ref>, głupi<ref>Janusz Christa, ''Skarby Mirmiła'', KAW, Warszawa 1985, str. 28, kadr 1-5</ref> i nieporadny<ref>Janusz Christa, ''Skarby Mirmiła'', KAW, Warszawa 1985, str. 25, kadr 9,10</ref> ze wszystkich zbójcerzy, krzywdzony przez kamratów<ref>Janusz Christa, ''Skarby Mirmiła'', KAW, Warszawa 1985, str. 20, kadr 1</ref> i zawsze wypychany „na ochotnika”<ref>Janusz Christa, ''W krainie borostworów'', KAW, Warszawa 1987, str. 4, kadr 5,6</ref> do różnych niebezpiecznych zadań. Oferma wydaje się mieć bardziej neutralną relację z Kajkiem i Kokoszem, którzy wydają się być kompletnie nim nie przejęci.
* '''Siłacz''' – największy i najsilniejszy<ref>Janusz Christa, ''Szkoła latania'', KAW, Warszawa 1988, str. 10, kadr 7-9</ref> ze wszystkich zbójcerzy.
* '''Siłacz''' – największy i najsilniejszy<ref>Janusz Christa, ''Szkoła latania'', KAW, Warszawa 1988, str. 10, kadr 7-9</ref> ze wszystkich zbójcerzy.

== Geneza ==
Zbójcerze sa parodią Niemców, co jest zwłaszcza widoczne przy postaci Kaprala, który ma "hitlerowski" wąsik. Christa początkowo nazwał ich „Szprechowie” , a na tarczach mieli nosić znak przypominający swastykę, ale zostało to odrzucone przez cenzurę w PRL-u jak zbyt kontrowesyjna aluzja nie odróżniająca „„dobrych” Niemców z NRD i „złych” z RFN„<ref>Krzysztof Jaskułowski, "[https://www.academia.edu/10708924/Krzysztof_Jasku%C5%82owski_McNacjonalizm_czyli_kultura_popularna_w_s%C5%82u%C5%BCbie_narodu_Kultura_Popularna_2006_3_17_p_9_17 McNacjonalizm, czyli kultura popularna w służbie narodu]", Kultura Popularna, 2006, 3 (17), p.9 - 17</ref>.


== Występowanie ==
== Występowanie ==

Wersja z 09:16, 1 mar 2021

Zbójcerze – grupa rycerzy-rozbójników występująca w komiksach serii Kajko i Kokosz autorstwa Janusza Christy. Nazwa to zbitka wyrazowa słów „zbójcy” i „rycerze”; przypomina niem. Raubritter.

Po raz pierwszy pojawiają się w komiksie Szkoła latania[1]. Dowodzi nimi Hegemon, zwany Krwawym Hegemonem[2], a jego zastępcą jest Kapral. Noszą białe mundury z czarnym krzyżem i okrągłą sprzączką. Ich ulubiona metoda walki to „ćwiartowanie na plasterki”[3][4][5]. Zadanie, które sobie stawiają, to zdobycie Mirmiłowa – rodzimego grodu Kajka i Kokosza. Próbują tego za pomocą drabin[6], podkopów[7], maszyn oblężniczych[8] i taranów[9]. Prawie żadna z metod nie okazuje się skuteczna. Od albumu Urodziny Milusia (epizodu Łaźnia) ich liczba przez autora zostaje ograniczona do ośmiu. W tej liczbie zbójcerze występują w pozostałych 6 tomach.

Głównymi zbójcerzami są:

  • Hegemon
  • Kapral
  • Oferma – najbardziej leniwy[10], głupi[11] i nieporadny[12] ze wszystkich zbójcerzy, krzywdzony przez kamratów[13] i zawsze wypychany „na ochotnika”[14] do różnych niebezpiecznych zadań. Oferma wydaje się mieć bardziej neutralną relację z Kajkiem i Kokoszem, którzy wydają się być kompletnie nim nie przejęci.
  • Siłacz – największy i najsilniejszy[15] ze wszystkich zbójcerzy.

Geneza

Zbójcerze sa parodią Niemców, co jest zwłaszcza widoczne przy postaci Kaprala, który ma "hitlerowski" wąsik. Christa początkowo nazwał ich „Szprechowie” , a na tarczach mieli nosić znak przypominający swastykę, ale zostało to odrzucone przez cenzurę w PRL-u jak zbyt kontrowesyjna aluzja nie odróżniająca „„dobrych” Niemców z NRD i „złych” z RFN„[16].

Występowanie

W krótkiej historii „Profesor Stokrotek” są tylko wspomniani.

Przypisy

  1. Janusz Christa, Szkoła latania, KAW, Warszawa 1988, str. 4
  2. Janusz Christa, Szkoła latania, KAW, Warszawa 1988, str. 4, kadr 5,6
  3. Janusz Christa, Szkoła latania, KAW, Warszawa 1988, str. 11, kadr 3
  4. Janusz Christa, Wielki turniej, KAW, Warszawa 1988, str. 21, kadr 2,4,8,10
  5. Janusz Christa, Zamach na Milusia, wyd. Rój, Warszawa 1989, str. 26, kadr 3
  6. Janusz Christa, Szkoła latania, KAW, Warszawa 1988, str. 34, kadr 9
  7. Janusz Christa, Na wczasach, KAW, warszawa 1988, str. 3 kadr 9
  8. Janusz Christa, Dzień Śmiechały, KAW, Warszawa 1988, str. 13, kadr 1,2
  9. Janusz Christa, Szkoła latania, KAW, Warszawa 1988, str. 35, kadr 4
  10. Janusz Christa, Dzień Śmiechały, KAW, Warszawa 1988, str. 11, kadr 5
  11. Janusz Christa, Skarby Mirmiła, KAW, Warszawa 1985, str. 28, kadr 1-5
  12. Janusz Christa, Skarby Mirmiła, KAW, Warszawa 1985, str. 25, kadr 9,10
  13. Janusz Christa, Skarby Mirmiła, KAW, Warszawa 1985, str. 20, kadr 1
  14. Janusz Christa, W krainie borostworów, KAW, Warszawa 1987, str. 4, kadr 5,6
  15. Janusz Christa, Szkoła latania, KAW, Warszawa 1988, str. 10, kadr 7-9
  16. Krzysztof Jaskułowski, "McNacjonalizm, czyli kultura popularna w służbie narodu", Kultura Popularna, 2006, 3 (17), p.9 - 17