Kosmos (powieść)

Kosmos – ostatnia powieść Witolda Gombrowicza, wydana po raz pierwszy w 1965 roku przez Instytut Literacki w Paryżu. Kolejne wydanie zostało włączone do jedenastotomowych Dzieł zebranych – wydawanych w Paryżu w latach 1967–1977. W Polsce po raz pierwszy powieść została wydana w dziesięciotomowych Dziełach zebranych wydawanych w latach 1986–1988 przez Wydawnictwo Literackie w Krakowie pod redakcją Jana Błońskiego.

Bohaterowie powieści:

Głównym bohaterem, a zarazem narratorem powieści jest student Witold. Bohaterowie drugoplanowi:

• Fuks – kolega narratora ze studiów
• Pani Wojtysowa - właścicielka pensjonatu, do które trafiają Witold i Fuks
• Leon Wojtys – jej mąż
• Lena - córka państwa Wojtasów
• Ludwik - mąż Leny
• Katasia - gosposia w pensjonacie
• Mańcia Kulka - Katasia jest jej siostrzenicą
• Kulka – mąż Mańci

Przebieg akcji

Akcja powieści dzieje się w czasie wakacji w niewielkim miasteczku w polskich górach. Narrator – Witold i jego przyjaciel Fuks trafiają do pensjonatu, prowadzonego przez panią Wojtasową. Uwagę narratora przyciąga dziewczyna o imieniu Katasia - siostrzenica Mańci Kulki mieszkającej w pensjonacie, która na skutek wypadku samochodowego ma nieestetycznie zniekształcone usta. Myśl Witolda zaprząta też związek pomiędzy znalezionym na suficie znakiem w kształcie strzałki, a napotkanym po drodze patykiem zawieszonym na sznurku. Kiedy bohater odnajduje martwego wróbla powieszonego na sznurku analogicznie do patyka, zaczyna podejrzewać, że wokół niego rozgrywają się dziwne tajemnicze mistyfikacje, podejrzewa, że ktoś daje mu znaki, których on sam nie potrafi odczytać. Witold i Fuks próbują ułożyć rzeczywistość z przypadkowych elementów. Bohater interesuje się również Leną i próbuje przez okno podglądać ja w intymnej relacji z mężem. Powieść kończy się wyjazdem w góry w czasie którego mąż Leny – Ludwik popełnia samobójstwo przez powieszenie się.

Problematyka

„Kosmos” jest powieścią poruszającą problem percepcji, relacji między jednostką a rzeczywistością oraz świadomością. Gombrowicz podejmuje w niej próbę analizy aktu poznawczego oraz uchwycenia mechanizmu odbierania lub kreacji świata przez wyobraźnię jednostki. Kwestie te najlepiej ilustruje monolog Witolda o świadomości i percepcji: „Spośród nieskończoności zjawisk, które zdarzają się wokół mnie wyodrębniam jedno. Wybieram np. popielniczkę na stole (reszta pozostaje w cieniu). Jeśli percepcja tego typu tłumaczy się (np. zauważyłem popielniczkę, ponieważ chce strząsnąć do niej popiół z papierosa, którego właśnie palę), wszystko jest na swoim miejscu. Jeśli spostrzegłem tą popielniczkę przypadkiem i więcej do niej nie wracam, wtedy również wszystko jest w porządku. Jeśli jednak po zauważeniu zjawiska, bez żadnego specjalnego znaczenia wracam do niego, wtedy jest właśnie bieda. Dlaczego do niej wróciłeś, jeżeli jest bez znaczenia? Ach tak! A więc jednak coś dla ciebie znaczyła od momentu, w którym znów na nią spojrzałeś. Oto jak z powodu prostego faktu, że skoncentrowałeś się bez powodu o sekundę za długo na jakimś zjawisku, ta rzecz zaczyna wyróżniać się z całej reszty, wypełniać się sensem. Jest coś w świadomości, co ją przekształca w pułapkę zastawioną na nią samą.”