Spółgłoska wargowa: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m robot dodaje: br:Kensonenn gweuz, eo:Labialo |
m robot poprawia: no:Labialer |
||
Linia 20: | Linia 20: | ||
[[is:Varahljóð]] |
[[is:Varahljóð]] |
||
[[he:עיצורים שפתיים]] |
[[he:עיצורים שפתיים]] |
||
[[no: |
[[no:Labialer]] |
||
[[sv:Labial konsonant]] |
[[sv:Labial konsonant]] |
||
[[zh:唇音]] |
[[zh:唇音]] |
Wersja z 20:29, 23 cze 2007
Termin spółgłoska wargowa odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu warg do siebie (spółgłoska dwuwargowa) lub górnych zębów do dolnej wargi (spółgłoska wargowo-zębowa). Dwuwargowo wymawia się na przykład /p/, /b/ i /m/. Spółgłoski wargowo-zębowe to między innymi /f/ i /v/ (polskie w). Głoska /w/ (polskie ł) to spółgłoska półotwarta wargowo-miękkopodniebienna.
W językach słowiańskich i w irlandzkim istnieją "zmiękczone" (palatalne) spółgłoski wargowe , jak początkowe spółgłoski w polskich wyrazach pies, bić, fistaszek i wiać, o artykulacji ze środkową częścią języka zbliżoną do podniebienie (łac. palatum).
W dialektach frankońskich, zwłaszcza w okolicy Norynbergi, istnieje szczególna wymowa L zwana prelabialne L (prälabiales L). żuchwę wysuwa sie do przodu, a język kładzie na górnych siekaczach.