John Burgoyne: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Rklisowski (dyskusja | edycje) m Ujednoznacznienie linku z Jerzy III na Jerzy III (król Wielkiej Brytanii) przy pomocy Popups |
Rklisowski (dyskusja | edycje) m Zmiana linku ze strony przekierowującej Jerzy III (król Wielkiej Brytanii) na Jerzy III Hanowerski przy pomocy Popups |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
John Burgoyne, zwany "Gentleman Johnny", w wieku lat 15 zapisał sie do armii. W 1743 roku uciekł z [[Lady Charlotte Stanley]] by wziąć z nią cichy ślub. Miał długi wiec musiał sprzedać patent oficerski po czym wyjechał na 7 lat za granicę. Lord Derby interweniował w jego sprawie i Burgoyne odzyskał stopień tuż przed [[wojna siedmioletnia|wojną siedmioletnią]]. W 1758 roku został kapitanem, a potem pułkownikiem gwardii piechurów ([[Foot Guards]]). Od 1758 do 1759 barł udział w wyprawach na francuskie wybrzeże. W 1761 roku rzucił udaną koncepcję wprowadzenia lekkiej, bardziej mobilnej kawalerii do armii. Dwa regimenty sformował Eliott (późniejszy [[Lord Heathfield]]) z pomocą Burgoyne'a. W 1761 roku, Burgoyne zasiadł w parlamencie z okregu [[Midhurst]], a w 1762 roku służył jako generał-brygadier w [[Portugalia|Portugalii]], gdzie zdobył miasta: [[Walencja]] i [[Vila Velha]]. W 1768 roku znów wszedł do parlamentu tym razem z okręgu [[Preston]], po czym kilka lat spędził wypełniając obowiązki posła. Atakował miedzy innymi zdobywcę Indii ([[Lord Clive]]). Poświęcił się też sztuce dramatycznej (jego pierwsza sztuka: ''The Maid of the Oaks'', została wystawiona przez słynnego aktora tej epoki [[David Garrick|Davida Garricka]] w 1775. Burgoyne wpadł też w nałóg hazardu. |
John Burgoyne, zwany "Gentleman Johnny", w wieku lat 15 zapisał sie do armii. W 1743 roku uciekł z [[Lady Charlotte Stanley]] by wziąć z nią cichy ślub. Miał długi wiec musiał sprzedać patent oficerski po czym wyjechał na 7 lat za granicę. Lord Derby interweniował w jego sprawie i Burgoyne odzyskał stopień tuż przed [[wojna siedmioletnia|wojną siedmioletnią]]. W 1758 roku został kapitanem, a potem pułkownikiem gwardii piechurów ([[Foot Guards]]). Od 1758 do 1759 barł udział w wyprawach na francuskie wybrzeże. W 1761 roku rzucił udaną koncepcję wprowadzenia lekkiej, bardziej mobilnej kawalerii do armii. Dwa regimenty sformował Eliott (późniejszy [[Lord Heathfield]]) z pomocą Burgoyne'a. W 1761 roku, Burgoyne zasiadł w parlamencie z okregu [[Midhurst]], a w 1762 roku służył jako generał-brygadier w [[Portugalia|Portugalii]], gdzie zdobył miasta: [[Walencja]] i [[Vila Velha]]. W 1768 roku znów wszedł do parlamentu tym razem z okręgu [[Preston]], po czym kilka lat spędził wypełniając obowiązki posła. Atakował miedzy innymi zdobywcę Indii ([[Lord Clive]]). Poświęcił się też sztuce dramatycznej (jego pierwsza sztuka: ''The Maid of the Oaks'', została wystawiona przez słynnego aktora tej epoki [[David Garrick|Davida Garricka]] w 1775. Burgoyne wpadł też w nałóg hazardu. |
||
Został następnie generałem-majorem, gdy przekonał króla [[Jerzy III |
Został następnie generałem-majorem, gdy przekonał króla [[Jerzy III Hanowerski|Jerzego III]], że dotychczasowy dowódca [[Guy Carleton, 1. baron Dorchester|General Carleton]] jest zbyt nieudolny. W 1777 roku został szefem brytyjskiej armii wysłanej w celu ataku na kolonie amerykańskie z terytorium [[Kanada|Kanady]]. Zdobył [[Fort Ticonderoga]] i [[Fort Edward]], lecz wkrótce stracił łączność z Kanadą, i został zaatakowany przez przeważające liczebnie siły wroga, którymi dowodzi generał [[Horatio Gates]]. [[Bitwa pod Saratogą]] ([[17 października]] [[1777]]) przesądził o porażce Brytyjczyków i dostaniu się 5800 żołnierzy do niewoli amerykańskiej. Był to największy tryumf kolonistów w tej wojnie. Bitwa okazała się punktem zwrotnym w wojnie. W Londynie mocno atakowano Burgoyne'a za porażkę. Za zgodą Gatesa wrócił do kraju by bronić się przed zarzutami. Próbował doprowadzić do procesu jednak bezskutecznie. Pozbawiono go stopnia generała i stanowiska gubernatorskiego. |
||
W 1782 roku jego przyjaciele zyskali władzę w Wielkiej Brytanii i Burgoune znowu został generałem a także dowódcą sił brytyjskich w [[Irlandia|Irlandii]] i doradcą rządowym. Po upadku rządu markiza Rockinghama w 1783 roku stał się osobą prywatną, choć uczestniczył jeszcze w [[impeachment|impeachmencie]] [[Warren Hastings|Warrena Hastingsa]]. |
W 1782 roku jego przyjaciele zyskali władzę w Wielkiej Brytanii i Burgoune znowu został generałem a także dowódcą sił brytyjskich w [[Irlandia|Irlandii]] i doradcą rządowym. Po upadku rządu markiza Rockinghama w 1783 roku stał się osobą prywatną, choć uczestniczył jeszcze w [[impeachment|impeachmencie]] [[Warren Hastings|Warrena Hastingsa]]. |
||
Wersja z 14:40, 5 sie 2007
Generał John Burgoyne (ur. 1722, zm. 1792) – brytyjski wojskowy, generał i dramaturg. Walczył przeciwko buntownikom Georga Washingtona. 17 października 1777 roku, po bitwie pod Saratogą poddał się wraz ze swymi ludźmi (ok. 6000 żołnierzy).
Biografia
John Burgoyne, zwany "Gentleman Johnny", w wieku lat 15 zapisał sie do armii. W 1743 roku uciekł z Lady Charlotte Stanley by wziąć z nią cichy ślub. Miał długi wiec musiał sprzedać patent oficerski po czym wyjechał na 7 lat za granicę. Lord Derby interweniował w jego sprawie i Burgoyne odzyskał stopień tuż przed wojną siedmioletnią. W 1758 roku został kapitanem, a potem pułkownikiem gwardii piechurów (Foot Guards). Od 1758 do 1759 barł udział w wyprawach na francuskie wybrzeże. W 1761 roku rzucił udaną koncepcję wprowadzenia lekkiej, bardziej mobilnej kawalerii do armii. Dwa regimenty sformował Eliott (późniejszy Lord Heathfield) z pomocą Burgoyne'a. W 1761 roku, Burgoyne zasiadł w parlamencie z okregu Midhurst, a w 1762 roku służył jako generał-brygadier w Portugalii, gdzie zdobył miasta: Walencja i Vila Velha. W 1768 roku znów wszedł do parlamentu tym razem z okręgu Preston, po czym kilka lat spędził wypełniając obowiązki posła. Atakował miedzy innymi zdobywcę Indii (Lord Clive). Poświęcił się też sztuce dramatycznej (jego pierwsza sztuka: The Maid of the Oaks, została wystawiona przez słynnego aktora tej epoki Davida Garricka w 1775. Burgoyne wpadł też w nałóg hazardu.
Został następnie generałem-majorem, gdy przekonał króla Jerzego III, że dotychczasowy dowódca General Carleton jest zbyt nieudolny. W 1777 roku został szefem brytyjskiej armii wysłanej w celu ataku na kolonie amerykańskie z terytorium Kanady. Zdobył Fort Ticonderoga i Fort Edward, lecz wkrótce stracił łączność z Kanadą, i został zaatakowany przez przeważające liczebnie siły wroga, którymi dowodzi generał Horatio Gates. Bitwa pod Saratogą (17 października 1777) przesądził o porażce Brytyjczyków i dostaniu się 5800 żołnierzy do niewoli amerykańskiej. Był to największy tryumf kolonistów w tej wojnie. Bitwa okazała się punktem zwrotnym w wojnie. W Londynie mocno atakowano Burgoyne'a za porażkę. Za zgodą Gatesa wrócił do kraju by bronić się przed zarzutami. Próbował doprowadzić do procesu jednak bezskutecznie. Pozbawiono go stopnia generała i stanowiska gubernatorskiego.
W 1782 roku jego przyjaciele zyskali władzę w Wielkiej Brytanii i Burgoune znowu został generałem a także dowódcą sił brytyjskich w Irlandii i doradcą rządowym. Po upadku rządu markiza Rockinghama w 1783 roku stał się osobą prywatną, choć uczestniczył jeszcze w impeachmencie Warrena Hastingsa.
Jego komedia The Heiress (Dziedziczka) z 1786 roku miała tego roku 10 edycji i została przetłumaczona na wiele języków. Burgoyne zmarł 4 sierpnia 1792 roku. Od 1776 roku był wdowcem. Miał kilkoro dzieci urodzonych między 1782 a 1788 rokiem z drugiego małżeństwa ze śpiewaczką operową Susan Caulfield. Jeden z ich synów John Fox Burgoyne został potem feldmarszałkiem.
Pochowano go w Westminster Abbey.