17 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

17 Dywizja Piechoty

17. Infanterie-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1934 Norymberga
Rozformowanie	1945
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	XIII Korpus Piechoty

17 Dywizja Piechoty (niem. 17. Infanterie-Division) – dywizja piechoty podlegająca nazistowskiej III Rzeszy, uczestniczyła w agresji na Polskę i Francję oraz ataku na Związek Radziecki.

Historia

Jednostka została utworzona w październiku 1934 w Norymberdze na bazie 21 Pułku Piechoty pod nazwą kodową Dowódca piechoty VII. Chociaż tworzono ją jako kompletną dywizję, nazwa miała sugerować, iż chodzi o wiele mniejszą jednostkę, jako że Niemcy były zobowiązane do ograniczenia swoich sił zbrojnych na podstawie traktatu wersalskiego. Po tym jak Adolf Hitler wypowiedział traktat i oficjalnie ogłosił utworzenie Wehrmachtu w październiku 1935, jednostka ta została przemianowana na 17 Dywizję Piechoty.

Dywizja ta uczestniczyła w anektowaniu Austrii w marcu 1938. Podczas niemieckiej inwazji na Polskę w 1939, dołączyła do niej okryta złą sławą 1 Dywizja Pancerna SS „Leibstandarte SS Adolf Hitler”, sama zaś dywizja podporządkowana została 8 Armii. Pod dowództwem gen. Herberta Locha dywizja uczestniczyła w walkach na Śląsku i w rejonie Łodzi. W Pabianicach walczyła przeciw polskiej 28 Dywizji Piechoty i Wołyńskiej Brygadzie Kawalerii. Podczas tych wydarzeń 17 Dywizja dokonała szeregu zbrodni na polskiej ludności cywilnej.

W 1940 jednostka ta brała udział w inwazji na Francję, następnie przygotowywano ją do desantu na Anglię. W latach 1941-1942 uczestniczyła w ataku na Związek Radziecki w składzie XIII Korpusu Piechoty, następnie w celu wzupełnień i wypoczynku została przerzucona do okupowanej Francji, aby w 1943 znowu walczyć przeciw Armii Czerwonej. W czasie ofensywy rozpoczętej 12 stycznia 1945 została rozbita na linii Wisły, niedobitki wycofały się na Śląsk. Tam została wzmocniona niedobitkami z 88 i 291 Dywizji Piechoty. Pod koniec kwietnia 1945 została otoczona w Czechach, gdzie żołnierze oddali się do niewoli.

Zbrodnie

Żołnierze Niemieckiej 17 Dywizji Piechoty brali udział w zbrodniach podczas inwazji Niemiec na Polskę w 1939 roku. Pomiędzy 3 a 4 września w miasteczku Złoczew ok. 200 ludzi zostało zamordowanych, zarówno etnicznych Polaków jak i obywateli polskich będących Żydami. Udało się zidentyfikować zaledwie 71 ofiar. Reszta była uciekinierami i ich tożsamość była niemożliwa do ustalenia przez polskie władze po wojnie. Niemieckie władze odmówiły ukarania winnych. Żołnierze 17 Dywizji dokonali również masowego mordu 10 chłopów w wiosce Grojec Wielki 3 września.

Dowódcy dywizji

• gen. por. Herbert Loch - 1 września 1939 roku
• gen. por. Ernst Güntzel - 28 października 1941 roku
• gen. por. Gustav-Adolf von Zangen - 25 grudnia 1941 roku
• gen. por. Richard Zimmer - 1 kwietnia 1943 roku
• płk Scheiker - grudzień 1943 roku
• gen. mjr Paul Schricker - styczeń 1944 roku
• płk Otto-Hermann Brücker - luty 1944 roku
• płk Georg Haus - 15 marca 1944 roku
• płk Theodor Preu - 1 kwietnia 1944 roku
• gen. por. Richard Zimmer - kwiecień 1944 roku
• gen. mjr Max Sachsenheimer - 4 września 1944 roku

Struktura organizacyjna

• 21 pułk piechoty
• 55 pułk piechoty
• 95 pułk piechoty
• 17 pułk artylerii oraz: 17 batalion rozpoznawczy, 17 batalion przeciwpancerny, 17 batalion inżynieryjny, 17 batalion łączności, 17 batalion zapasowy i 17 dywizyjne oddziały zaopatrzeniowe

Bibliografia

• Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński: Operacja Barbarossa 1941. Hitlera uderza na ZSRR. Poznań: 2009. ISBN 978-83-261-0286-8.
• Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
• Jason Pipes, 17. Infanterie-Division [1]
• Witold Kulesza, Zbrodnie Wehrmachtu w Polsce – wrzesień 1939, Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej nr 8-9