Annaty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Annaty (łac. annata, -ae f) – opłaty wnoszone przez duchownych na rzecz papiestwa, stanowiące równowartość rocznych dochodów z nadanego przez kurię rzymską beneficjum konsystorialnego, płacone od XIII do XVII w.[1].

Początkowo (XI–XII w.) annaty płacono metropolitom i biskupom, a dopiero od XIII w. przekazywane były do Rzymu. Od XVI w. podejmowano próby zatrzymania annat w Polsce z przeznaczeniem na obronę kraju[2]. Annaty jako poważne obciążenie finansowe powodowały też opór kleru oraz były krytykowane przez pisarzy Odrodzenia m.in. Jana Ostroroga. Począwszy od roku 1543 w Koronie, od 1607 roku w Wielkim Księstwie, arcybiskupi i biskupi byli zobowiązywani przez sejmy do wpłacania annat do skarbu, koronnego i litewskiego, w przeciągu roku od objęcia godności, kwoty równej tej, jaką wysyłali do Rzymu. Miała być ona przeznaczona na obronę. Realizacja tych uchwał uzależniona była jednak od zgody papieża, a postulaty sejmików dowodzą, że tej nie było[3]. Ostatecznie zanikły w XVII w.[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Praca zbiorowa 2001 ↓, s. 13,.
  2. Łepkowski 1973 ↓, s. 7,.
  3. Henryk Wisner, Rzeczpospolita Wazów, Sławne Państwo, Wielkie Księstwo Litewskie, Tom III, Warszawa 2008, s. 314.
  4. Antoni Mączak, Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku. Warszawa 1981, Tom 1, s.16

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Encyklopedia Historia, Wyd. GREG, Kraków 2007, s. 16.
  • Praca zbiorowa: Słownik historii Polski i świata. Katowice: Videograf II, 2001.
  • Tadeusz Łepkowski: Słownik historii Polski. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973.