B-dur

B-dur – tonacja muzyczna, która oparta jest na skali durowej. Jej toniką jest b^[a].

Gama B-dur zawiera dźwięki: b, c, d, es, f, g, a. Tonacja B-dur zawiera dwa bemole.

Gama B-dur zapisana za pomocą przygodnych znaków chromatycznych	$\relative f'{ \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn bes1 c d es f g a bes \cadenzaOff } \addlyrics { \small { b c d es f g a b } }$
Gama B-dur zapisana za pomocą znaków przykluczowych	$\relative f'{ \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \key bes \major \cadenzaOn bes1 c d es f g a bes \cadenzaOff } \addlyrics { \small { b c d es f g a b } }$

Pokrewną jej molową tonacją równoległą jest g-moll^[1], jednoimienną molową – b-moll.

B-dur to także akord, zbudowany z pierwszego (b), trzeciego (d) i piątego (f) stopnia gamy B-dur.

Akord B-dur	$\relative c'{ \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn s1 <bes d f> s1 \cadenzaOff }$

Znane dzieła w tonacji B-dur:

Wolfgang Amadeus Mozart – serenada Gran Partita (KV 361)
Ludwig van Beethoven – IV Symfonia, Kwartet nr 13 i Wielka Fuga na kwartet smyczkowy
George Gershwin – Solo na klarnecie otwierające Błękitną Rapsodię
Siergiej Prokofjew – Suita Scytyjska
Giuseppe Verdi – Powrót Radamesa z Aidy
Johannes Brahms – II Koncert fortepianowy

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

↑ FranciszekF. Wesołowski FranciszekF., Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .

B♭ major scale. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
B♭ major chord. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).

Częstotliwość	Nazwa polskojęzyczna	Nazwa angielskojęzyczna
493,883 Hz	H	B
466,164 Hz	b	Bes, B♭, B flat