Bolesław III Rudy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław III Rudy
Boleslav III Ryšavý
Ilustracja
Książę Czech
Okres

od 7 lutego 999
do 1003
(z przerwą 1002–1003)

Poprzednik

Bolesław II Pobożny

Następca

Bolesław I Chrobry[1]

Dane biograficzne
Dynastia

Przemyślidzi

Data i miejsce śmierci

1034
Kraków?

Ojciec

Bolesław II Pobożny

Matka

Emma

Dzieci

NN (córka)

Bolesław III Rudy (cz. Boleslav III Ryšavý; zm. 1034, ewentualnie 1037) – książę czeski w latach 999–1002 i w 1003 roku z dynastii Przemyślidów.

Był drugim synem Bolesława II Pobożnego i jego żony Emmy. Po śmierci starszego brata Wacława został oficjalnym następcą tronu.

W 995 roku na czele czeskich posiłków wziął udział w wyprawie cesarza Ottona III przeciw Obodrytom.

Po śmierci ojca (7 lutego 999) Bolesław III został księciem Czech.

Bolesław III słynął z okrutnych rządów, m.in. prześladował swoich braci Jaromira i Oldrzycha (Udalryka), których wygnał z kraju. W 1002 roku został wygnany z kraju przez opozycję, która oddała władzę księciu Władywojowi. Gdy po śmierci Władywoja władzę przejął Jaromir, książę polski Bolesław Chrobry interweniował na korzyść Bolesława Rudego i pomógł mu odzyskać władzę. Rządy jego były niezwykle okrutne i sprzeczne z polityką Bolesława Chrobrego.

Bolesław Chrobry podstępnie zaprosił go więc do Krakowa, oślepił i osadził w nieznanym grodzie, najprawdopodobniej w Krakowie, a potem sam przejął władzę w Czechach w 1003 roku.

Do roku 1034 na Wawelu zamieszkiwał ślepiec, ubrany w książęce szaty – uważa się, że był to Bolesław Rudy[2].

Z nieznaną z imienia kobietą Bolesław Rudy miał córkę. W czasie swego panowania wydał ją za przedstawiciela możnego rodu Wrszowców. Jest możliwe, że polityka Bolesława wobec młodszych braci (Jaromira wykastrował, a Oldrzycha próbował zabić) wynikała z chęci zapewnienia dziedziczenia córce i zięciowi[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Pierwszą część (999–1002) od drugiej (1003) rządów Bolesława III przedzieliło panowanie Władywoja i Jaromira.
  2. Paweł Jasienica: Polska Piastów.
  3. Matla 2014 ↓, s. 176–180.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]