Christa Rothenburger

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Christa Rothenburger
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 grudnia 1959
Weißwasser

Dorobek medalowy
Reprezentacja  NRD
Łyżwiarstwo szybkie
Igrzyska olimpijskie
złoto Sarajewo 1984 500 m
złoto Calgary 1988 1000 m
srebro Calgary 1988 500 m
MŚ w wieloboju sprinterskim
złoto Heerenveen 1985 Kobiety
złoto West Allis 1988 Kobiety
srebro Karuizawa 1986 Kobiety
srebro Heerenveen 1989 Kobiety
brąz Inzell 1979 Kobiety
brąz Helsinki 1983 Kobiety
brąz Sainte-Foy 1987 Kobiety
Puchar Świata (500 m)
1. miejsce
1985/1986
1. miejsce
1987/1988
1. miejsce
1988/1989
Puchar Świata (1000 m)
1. miejsce
1987/1988
2. miejsce
1985/1986
2. miejsce
1988/1989
Kolarstwo torowe
Igrzyska olimpijskie
srebro Seul 1988 Sprint
Mistrzostwa świata
złoto Colorado Springs 1986 Sprint
srebro Wiedeń 1987 Sprint
Reprezentacja  Niemcy
Łyżwiarstwo szybkie
Igrzyska olimpijskie
brąz Albertville 1992 500 m
MŚ w wieloboju sprinterskim
brąz Oslo 1992 Kobiety

Christa Rothenburger-Luding (ur. 4 grudnia 1959 w Weißwasser) – niemiecka panczenistka i kolarka torowa, pięciokrotna medalistka olimpijska, siedmiokrotna medalistka MŚ w wieloboju sprinterskim oraz dwukrotna medalistka mistrzostw świata w kolarstwie torowym.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Łyżwiarstwo szybkie[edytuj | edytuj kod]

Rothenburger w 1988 r.

Pierwszy sukces w karierze Christa Rothenburger osiągnęła w 1979 roku, kiedy zdobyła brązowy medal na mistrzostwach świata w wieloboju sprinterskim w Inzell. Wyprzedziły ją tam jedynie dwie Amerykanki: Leah Poulos-Mueller i Beth Heiden. Rok później wystartowała na zimowych igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, jednak w wyścigu na 500 m była dwunasta, a na 1000 m uplasowała się jeszcze sześć pozycji niżej. Cztery lata później, podczas zimowych igrzysk w Sarajewie zdobyła złoto na 500 m, a na dwukrotnie dłuższym dystansie była piąta. W międzyczasie zdobyła brązowy medal na mistrzostwach świata w wieloboju sprinterskim w Helsinkach, przegrywając tylko ze swą rodaczką Karin Enke oraz Natalią Pietrusiową z ZSRR. W latach 1985–1989 zdobyła jeszcze pięć medali w wieloboju sprinterskim: złote na MŚ w Heerenveen (1985) i MŚ w West Allis (1988), srebrne na MŚ w Karuizawie (1986) i MŚ w Heerenveen (1989) oraz brązowy na MŚ w Sainte-Foy (1987). Zimowe igrzyska w Calgary w 1988 roku przyniosły jej kolejne dwa medale: złoty na 1000 m oraz srebrny na 500 m, przy czym Christa w obu wyścigach poprawiła rekord świata (na 500 m jej wynik został od razu poprawiony przez zwyciężczynię – Bonnie Blair z USA). Po zjednoczeniu Niemiec w 1990 roku zdobyła jeszcze dwa brązowe medale: na mistrzostwach świata w wieloboju sprinterskim w Oslo w 1992 roku, plasując się za Chinką Ye Qiaobo i Bonnie Blair oraz na zimowych igrzyskach w Albertville w tym samym roku, gdzie zajęła trzecie miejsce na 500 m, ulegając tylko Bonnie Blair i Ye Qiaobo. W klasyfikacji najbardziej utytułowanych zawodniczek startujących na mistrzostwach świata w wieloboju Rothenburger zajmuje szóste miejsce.

Rothenburger wielokrotnie stawała na podium zawodów Pucharu Świata, odnosząc przy tym 16. zwycięstw. W sezonach 1985/1986, 1987/1988 i 1988/1989 zwyciężyła w klasyfikacji 500 m. Jednocześnie w sezonie 1987/1988 wygrała także klasyfikację 1000 m, a w sezonach 1985/1986 i 1988/1989 zajmowała w niej drugie miejsce.

Ustanowiła łącznie osiem rekordów świata[1].

Kolarstwo torowe[edytuj | edytuj kod]

Niemka startowała także w kolarstwie torowym. Na mistrzostwach świata w Colorado Springs w 1986 roku Christa zwyciężyła w sprincie indywidualnym, wyprzedzając bezpośrednio Erikę Salumäe z ZSRR i Connie Paraskevin ze Stanów Zjednoczonych. Tym samym została drugą kobieta na świecie, która zdobyła tytuły mistrzowskie zarówno w łyżwiarstwie szybkim jak i kolarstwie torowym po Sheili Young z USA. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Wiedniu w tej samej konkurencji zdobyła srebrny medal, ustępując tylko Salumäe, a wyprzedzając Connie Paraskevin. Ponadto w 1988 roku brała udział w letnich igrzyskach olimpijskich w Seulu, gdzie rywalizację w sprincie indywidualnym ponownie ukończyła na drugim miejscu - podium wyglądało tak samo jak rok wcześniej w Wiedniu.

Jej trenerem był jej mąż - Ernst Luding.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]