Fabrizio Dionigi Ruffo
| Kardynał diakon | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
16 września 1744 |
| Data i miejsce śmierci |
13 grudnia 1827 |
| Protodiakon | |
| Okres sprawowania |
1821–1827 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska |
26 września 1791 |
| Kościół tytularny |
S. Angelo in Pescheria |
Fabrizio Dionigi Ruffo (ur. 16 września 1744 w San Lucido, zm. 13 grudnia 1827 w Neapolu) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 16 września 1744 roku w San Lucido, jako syn Litteria Ruffo e Ruffo i jego drugiej żony Giustiniany Colonny. Studiował w Collegio Clementino, a następnie na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure. Po studiach został prałatem Jego Świątobliwości, referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, skarbnikiem generalnym Kamery Apostolskiej i prefektem Zamku Świętego Anioła[1].
26 września 1791 roku został kreowany kardynałem in pectore. Jego nominacja na kardynała diakona została ogłoszona na konsystorzu 21 lutego 1794 roku, a następnie nadano mu diakonię Sant'Angelo in Pescheria[2]. Wkrótce potem opuścił Rzym, by wstąpić na neapolski dwór Ferdynanda IV i objąć administrację nad sferą Caserty. W 1799 roku towarzyszył królowi podczas wygnania w Palermo, a gdy proklamowano Republikę Partenopejską, został jej wikariuszem generalnym. Zainicjował powstanie antyfrancuskiego ruchu Sanfedismo, przeciwko armii dowodzonej przez generała Jeana Championneta, a także wzniecił powstania w Apulii i Kalabrii. W 1799 roku udało mu się odbić Neapol, a następnie udał się do Wenecji na konklawe. Po przywróceniu władzy papieskiej, zrezygnował z funkcji w Królestwie Neapolu i poparł rządy Józefa Bonapartego[1].
Po kolejnym najeździe wojsk napoleońskich, uciekł z Rzymu i przyłączył się do Ferdynanda IV, zostając jego ambasadorem przed cesarzem francuskim. Uczestniczył w ślubie Napoleona z Marią Ludwiką Austriaczką, dzięki czemu, jako jeden z 11 kardynałów, miał prawo nosić czerwony ornat. Wraz z Aurelio Roverellą i Giuseppe Dorią został członkiem komisji kardynalskiej, która miała opracować brewe apostolskie, promulgujące dekrety soboru paryskiego. W 1811 roku namawiał Piusa VII, który przebywał w niewoli w Savonie do zaaprobowania dekretów. Za swoje zasługi został odznaczony krzyżem Legii Honorowej. Trzy lata później powrócił do Rzymu, gdzie został chłodno przyjęty przez Kurię Rzymską[1].
W latach 1819–1820 był kamerlingiem Kolegium Kardynałów. W 1821 roku został prefektem Kongregacji ds. Wód i protodiakonem i pełnił te funkcje do śmierci, która nastąpiła 13 grudnia 1827 roku w Neapolu[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Fabrizio Dionigi Ruffo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2018-09-17]. (ang.).
- ↑ Fabrizio Dionigi Ruffo. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2018-09-17]. (ang.).