Józef Englicht

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Englicht
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1891
Dąbrowa Górnicza, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

8 grudnia 1954
Edynburg, Wielka Brytania

Przebieg służby
Lata służby

1914–1948

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Oddział II SG
79 Pułk Piechoty
Oddział II SG
Wyższa Szkoła Wojenna

Stanowiska

zastępca szefa oddziału
dowódca pułku piechoty
I zastępca szefa oddziału
komendant szkoły

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Komandor Orderu Wazów (Szwecja) Oficer Orderu Orła Białego (Serbia) Order Krzyża Orła III Klasy (Estonia) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Józef Englicht jako żołnierz Legionów

Józef Englicht (ur. 31 grudnia 1891 w Dąbrowie Górniczej, zm. 8 grudnia 1954 w Edynburgu) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Władysława i Reginy z Waligórskich[1].

Podczas I wojny światowej walczył w 3 pułku piechoty II Brygady Legionach Polskich, 1 maja 1916 został awansowany do stopnia chorążego. Pełnił funkcję oficera Polskiej Siły Zbrojnej, a następnie walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

1 marca 1924 został przydzielony z 70 pp w Jarocinie do Oddziału II Sztabu Generalnego w Warszawie[2] na stanowisko referenta w Referacie „Rosja”[1].

Awansował na szefa wydziału Oddziału II Sztabu Generalnego, a później zastępcę szefa Oddział II Sztabu Głównego. 24 grudnia 1929 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3].

Józef Englicht był zagorzałym piłsudczykiem, zaangażował się również w ruch prometejski. Od 1937 roku dowodził 79 pułkiem piechoty w Słonimiu. Na tym stanowisku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. 1 kwietnia 1939 roku powrócił do Sztabu Głównego na stanowisko I zastępcy szefa Oddziału II[1].

W 1939 roku poniósł klęskę zawodową, wywiad wojskowy w ZSRR nie przewidział wrogich planów tego kraju wobec Polski[5], a on sam oficjalnie odrzucał jakiekolwiek zagrożenie ze strony ZSRR, w związku z czym został przez wielu uznany za spiskującego z tym krajem[6] .

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku stał na czele II rzutu (krajowego) Oddziału II. W tym samym miesiącu przedostał się do Rumunii, a później do Francji. Początkowo został wyznaczony na stanowisko oficera do specjalnych zadań. Następnie, do 5 czerwca 1940 roku, pełnił służbę na stanowisku zastępcy szefa Sztabu Naczelnego Wodza. W latach 1940–1941 był szefem sztabu 7 Brygady Kadrowej Strzelców. W 1942 został powołany na komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty. W 1944 został szefem Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, a od marca 1945 Wyższej Szkoły Wojennej. Od 1945 był redaktorem i stałym współpracownikiem ukazującego się w Londynie polskiego czasopisma wojskowego Bellona, gdzie publikowano jego felietony[7]. W październiku 1948 został zwolniony z Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Zmarł 8 grudnia 1954 w Edynburgu[1].

Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego tej encyklopedii[8].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Wykaz Legionistów ↓.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 7 marca 1924 roku, s. 104.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
  4. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 10.
  5. Andrzej Krajewski, Gra ze Wschodem Newsweek 13 września 2009 [data dostępu: 9 czerwca 2016].
  6. Marian Zacharski, Operacja Reichswehra. Kulisy wywiadu II RP, Wyd. Zysk i Ska
  7. Referat o zagadnieniu PROMETEJSKIM – 12 lutego 1940 (cz. II). Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, 5 września 2009. [dostęp 2016-06-09]. (pol.).
  8. Laskowski, t.I 1931 ↓.
  9. a b c Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 23.
  10. M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 23, „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”.
  12. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937 roku, s. 1.
  14. Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 183
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, s. 362.
  16. Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).
  17. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929 roku, s. 239.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]