Minkowice Oławskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Minkowice Oławskie
wieś
Ilustracja
Kościół św. Jana Nepomucena w Minkowicach Oławskich
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

oławski

Gmina

Jelcz-Laskowice

Liczba ludności (III 2011)

905[2]

Strefa numeracyjna

71

Kod pocztowy

55-220[3]

Tablice rejestracyjne

DOA

SIMC

0874667

Położenie na mapie gminy Jelcz-Laskowice
Mapa konturowa gminy Jelcz-Laskowice, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Minkowice Oławskie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Minkowice Oławskie”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Minkowice Oławskie”
Położenie na mapie powiatu oławskiego
Mapa konturowa powiatu oławskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Minkowice Oławskie”
Ziemia51°01′09″N 17°27′41″E/51,019167 17,461389[1]
Kościół św. Piotra i Pawła i MB Wniebowziętej w Minkowicach Oławskich

Minkowice Oławskie (niem. Minken[4]) – wieś w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie oławskim, w gminie Jelcz-Laskowice.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość wymieniona została po raz pierwszy w łacińskim dokumencie z 1279 roku wydanym przez kancelarię księcia Henryka IV, gdzie zanotowano ją po łacinie – „Minkenowe”[5]. Kolejny raz w zlatynizowanej, staropolskiej formie Minkenow w łacińskim dokumencie wydanym w 1283 roku przez księcia jako miejscowość lokowana pierwotnie na prawie polskim iure polonico[6].

Jest to nazwa patronimiczna wywodzącą się od staropolskiego nazwiska Minkowicz[7] i prawdopodobnie wywodzi się od założyciela wsi lub jej patrona. Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu jako starszą od niemieckiej wymienia staropolską formę nazwy – Minkowicz podając jej znaczenie „Dorf der St. Nicolaus” – tj. wieś św. Mikołaja[7]. W trakcie kolejnych faz germanizacji nazw miejscowych została skrócona do Minken, w wyniku czego utraciła swoje pierwotne znaczenie[7].

Po II wojnie światowej zamieszkali tu głównie Polacy ekspatriowani z powiatu sarneńskiego województwa wołyńskiego, w tym z miasteczka Rokitno oraz wsi Staryki, Aleksandrówka, Okopy, Dołgań, Borowina i Budki Snowidowickie[8].

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Minkowice Oławskie. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa wrocławskiego.

Opis miejscowości[edytuj | edytuj kod]

W Minkowicach Oławskich znajduje się zespół szkół (PSP i PG), niepubliczne przedszkole, a także kościół parafialny. Do parafii św. Jana Nepomucena w Minkowicach Oławskich należą także Biskupice Oławskie, Kopalina, Miłocice. Na terenie miejscowości znajduje się jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej włączona do Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[9]:

  • kościół parafialny pw. św. Jana Nepomucena, szachulcowy, z 1716 r., wieża betonowa z 1937 r.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 80894
  2. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 796 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Schlesien. Bodenschätze und Industrie. Waren- und Firmenkundliches Handbuch. Das Schlesische Industrie-Adreßbuch, Breslau 1936.
  5. Colmar Grünhagen 1870 ↓, s. 219.
  6. Colmar Grünhagen 1870 ↓, s. 3.
  7. a b c Heinrich Adamy, Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit, wyd. 2, Breslau: Verlag von Priebatsch’s Buchhandlung, 1888, s. 21, OCLC 456751858 (niem.).
  8. Jan Kurdybelski, Minkowiczanie, 2007, s. 11-14, ISBN 978-83-7031-579-5.
  9. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 134. [dostęp 2012-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]