Mięsień przywodziciel kciuka
Mięsień przywodziciel kciuka (łac. musculus adductor pollicis) – w anatomii człowieka położony najgłębiej i najbardziej przyśrodkowo, największy, trójkątny mięsień kłębu. W części proksymalnej rozpoczyna się dwiema głowami: głowa skośna, mała i wąska, posiada przyczep zlokalizowany w obrębie bruzdy nadgarstka na kości główkowatej, przylegających do siebie powierzchni II i III kości śródręcza i na więzadle promienistym nadgarstka; głowa poprzeczna, większa, rozpoczyna się na przedniej powierzchni trzonu III kości śródręcza. W dalszej części obie głowy mięśnia biegną bocznie nad przestrzenią międzykostną I i II przechodząc we wspólne ścięgno obejmujące trzeszczkę łokciową, zakończone na podstawie paliczka bliższego kciuka i rozcięgnie grzbietowym prostowników[1][2].
Unaczyniony jest przez łuk dłoniowy głęboki, a unerwiony przez gałąź głęboką nerwu łokciowego (czasem też gałąź nerwu pośrodkowego)[1][2].
Jego funkcją jest przywodzenie kciuka w stawie nadgarstkowo-śródręcznym, przeciwstawianie go pozostałym palcom i zginanie kciuka w stawie śródręczno-paliczkowym[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 840, ISBN 978-83-200-4323-5.
- ↑ a b c Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 1, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 333–335, ISBN 978-83-66548-14-5.
