Otto Eckmann
 Portret Otto Eckmanna pędzla Lovisa Corintha (1897) | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 listopada 1865 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 czerwca 1902 |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Ważne dzieła | |
|
Pięć łabędzi (1896–1897) | |
Otto Eckmann (ur. 19 listopada 1865 w Hamburgu, zm. 11 czerwca 1902 w Badenweiler)[1][2] – niemiecki malarz, grafik i projektant, przedstawiciel secesji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kształcił się w Hochschule für bildende Künste Hamburg, Akademie der Bildenden Künste Nürnberg, a od 1885 w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium[1][2]. Jego wczesne obrazy to pejzaże naturalistyczne, ale około 1890 zwrócił się w stronę symbolizmu. Szybko odniósł sukces, lecz porzucił malarstwo w 1894, sprzedawszy na aukcji wszystkie swoje prace i poświęcił się sztuce użytkowej[1][2]. Stał się jednym z najbardziej uznanych twórców w tej dziedzinie[2]. Grawerowania i estetyki japonistycznej uczył się u Justusa Brinkmanna, ówczesnego dyrektora Museum für Kunst und Gewerbe Hamburg[1][2]. W 1897 zaczął uczyć malarstwa ornamentalnego w Kunstgewerbeschule w Berlinie[2] oraz został mianowany profesorem malarstwa dekoracyjnego w berlińskim Kunstgewerbemuseum[1].
W 1895 zaczął tworzyć własne projekty drzeworytów, stosując tradycyjne japońskie techniki. Drzeworyty Eckmanna, a także ozdobne bordiury, winiety, ekslibrisy i inne projekty graficzne, które ilustrowały takie periodyki, jak „Deutsche Kunst und Dekoration”, „Jugend” i przeglądzie artystycznym „Pan”[1]. W latach 1899–1900 współpracował z Karlem Klingsporem, opracowując nowy krój pisma o nazwie „Eckmann” dla gazety „Die Woche”. W 1896 zaczął tworzyć projekty tkanin, realizowane w szkole tkactwa artystycznego w Scherrebek w Szlezwiku-Holsztynie (obecnie Skærbaek w Danii). Jeden z jego projektów – Pięć łabędzi (1896–1897) – stał się wręcz emblematycznym wizerunkiem europejskiej secesji; został zaprezentowany na Exposition universelle de 1900 w Paryżu i był powielany niezliczoną ilość razy w periodykach na całym świecie[2]. Eckmann dostarczał również inne projekty dla komercyjnych fabryk tkackich w Krefeld[2].
W 1897 wielki książę Hesji Ernst Ludwig zlecił mu dekorację i zaprojektowanie mebli do gabinetu w pałacu w Darmstadt[1][2]. Eckmann był jednym z kilku artystów, obok Hermanna Obrista, Richarda Riemerschmida i Augusta Endella, którego prace wystawiano w dwóch salach nowoczesnej sztuki dekoracyjnej na monachijskiej wystawie w Glaspalast w 1897[1][2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Eckmann był jednym z najważniejszych artystów secesji[2]. Kluczem do jego nowoczesności była umiejętność abstrakcyjnego łączenia mocno zaznaczonych falistych linii i kontrastujących kolorów z naturalizmem[1][2]. Inspirował się naturą i naturalnymi formami kwiatów, liści, pąków, łodyg. On i Hermann Obrist byli artystami odnoszącymi największe sukcesy w zrozumieniu organicznego aspektu natury[2].
Malował portrety, pejzaże i kwiaty. Zajmował się ceramiką, grawerstwem i metaloplastyką. Projektował witraże, tkaniny, gobeliny, dywany, meble, lampy, biżuterię, tapety, plakaty reklamowe, winiety i ekslibrisy[1][2]. Współpracował z producentami, aby uzyskać gruntowną wiedzę na temat materiałów, metod i procesów technicznych związanych z realizowaniem jego projektów. Z czasem jego prace stawały się coraz bardziej stylizowane i abstrakcyjne. Na krótko przed śmiercią na gruźlicę w 1902 powrócił do malarstwa pejzażowego[1].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Irysy, 1895 -
Okładka tygodnika Jugend, Nr. 14, 1896 -
Ślepowrony, 1896 -
Pięć łabędzi, 1897 -
Okładka tygodnika Jugend, Nr 36, 1897 -
Czarne łabędzie, 1902 -
Wazon (porcelana i brąz), 1897–1899
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Laurie A. Stein, Eckmann, Otto, Oxford Art Online. Grove Art Online, 2003, DOI: 10.1093/gao/9781884446054.article.T024842 [dostęp 2021-12-08] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Eckmann, Otto, Benezit Dictionary of Artists, 31 października 2011, DOI: 10.1093/benz/9780199773787.article.B00057350 [dostęp 2021-12-08] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mieczysław Wallis, Secesja, Warszawa: Arkady, 1984, ISBN 83-213-2992-6 (pol.).