Palestyńska Partia Ludowa
| Państwo | |
|---|---|
| Lider |
Bassam Al-Salhi |
| Data założenia |
Luty 1982 |
| Ideologia polityczna |
komunizm, marksizm, palestyński nacjonalizm[1] |
| Członkostwo międzynarodowe |
Międzynarodowe Spotkanie Partii Komunistycznych i Robotniczych[2] |
| Barwy | |
| Obecni posłowie |
1/132
|
| Strona internetowa | |
Palestyńska Partia Ludowa (arab. حزب الشعب الفلسطيني) – palestyńska komunistyczna partia polityczna. Założona w lutym 1982 jako Palestyńska Partia Komunistyczna[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ugrupowanie w prostej linii wywodzi się Palestyńskiej Partii Komunistycznej, która w latach 20. była sekcją Międzynarodówki Komunistycznej. Palestyńscy komuniści potępiali syjonizm i opowiadali się za utworzeniem w Palestynie wspólnego, świeckiego oraz demokratycznego państwa Żydów i Arabów[4]. Po aneksji Zachodniego Brzegu przez Jordanię przekształciła się w Jordańską Partię Komunistyczną, a jej znaczenie znacznie spadło[4]. Po 1967 roku, kiedy Związek Radziecki zaczął popierać al-Fatah, komuniści w Palestynie zostali zupełnie zmarginalizowani. W 1970 roku sformowana została komunistyczna partyzantka Al-Ansar, która weszła do Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Komunistyczni fedaini byli szkoleni i zbrojeni przez Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny[5]. W połowie lat 70. palestyńscy komuniści wydzielili się z szeregów JPK[4]. Partia uczestniczyła w posiedzeniach Palestyńskiej Rady Narodowej, a w 1987 roku została włączona do Organizacji Wyzwolenia Palestyny[4]. Wewnątrz OWP komuniści zajmowali stanowisko opozycyjne wobec Jasira Arafata[4]. W lutym 1988 roku komunistów dokooptowano do Zjednoczonego Narodowego Przywództwa Intifady (obok al-Fatahu, DFWP i LFWP)[4].
W październiku 1991 roku zmieniła nazwę na Palestyńska Partia Ludowa[4]. Zrezygnowała równocześnie z leninizmu i przyjęła program gospodarki mieszanej[4][6]. Popierała porozumienia z Oslo, a jej ówczesny sekretarz generalny Baszir Barghuti wziął udział w negocjacjach z Izraelem[4].
Uczestniczyła w wyborach w Autonomii Palestyńskiej w 1996 roku, zdobyła 2,93% głosów[7], nie uzyskując żadnego miejsca w Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej[4]. W wyborach prezydenckich w 2005 roku wystawiła kandydaturę Bassama as-Salhi, który zdobył 2,76% głosów[4]. W wyborach w 2006 roku wystartowała z DFWP i Palestyńską Unią Demokratyczną w ramach listy wyborczej „Alternatywa“, koalicja uzyskała 2,72% głosów[8].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona (arab.)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ الفصـل الأول: الحـزب و أهـدافـه [online], ppp.ps, 26 listopada 2015 [dostęp 2021-05-08] [zarchiwizowane z adresu 2015-11-26].
- ↑ Participants List [online], www.solidnet.org [dostęp 2021-05-08].
- ↑ Alain Gresh, Palestinian Communists and the Intifada, MERIP, 9 marca 1989 [dostęp 2021-05-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-08] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k Izrael i autonomia palestyńska wybrane aspekty polityczne i prawne s. 22-23
- ↑ Palestyńczycy. Ich życie i walka s. 192
- ↑ Palestinian People's Party (PPP). globalsecurity.org. [dostęp 2017-09-15]. (ang.).
- ↑ Palestine. broadleft.org. [dostęp 2017-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-18)]. (ang.).
- ↑ ELECTION FOR PALESTINIAN LEGISLATIVE COUNCIL. electionguide.org. [dostęp 2017-09-15]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- pod redakcją Bernard J. Albin i Grzegorz Tokarz: Izrael i autonomia palestyńska wybrane aspekty polityczne i prawne. Wrocław: Arboretum, 2007. ISBN 83-60011-41-9.
- Anna Bukowska: Palestyńczycy. Ich życie i walka. Warszawa: Czytelnik, 1988. ISBN 978-83-07-01403-6.
