Prowincja małopolska
Prowincja małopolska Korony to, w okresie I Rzeczypospolitej, prawno-administracyjna część składowa Rzeczypospolitej Obojga Narodów, do roku 1795. Stolicą prowincji był Kraków. Wszystkie prowincje polsko-litewskie mają swe źródło w nadaniu w 1347 przez Kazimierza Wielkiego osobnych statutów występujących w historiografii pod wspólną nazwą „statuty wiślicko-piotrkowskie” dla Wielkopolski i Małopolski, a jeszcze głębsze – w rozbiciu dzielnicowym. Po unii lubelskiej[1][2], obok prowincji małopolskiej Rzeczpospolita Obojga Narodów dzieliła się jeszcze na prowincję wielkopolską oraz Wielkie Księstwo Litewskie.
Skład prowincji małopolskiej[edytuj | edytuj kod]
- Województwo krakowskie
- Województwo lubelskie
- Województwo sandomierskie
- Województwo bełskie
- Województwo bracławskie
- Województwo czernihowskie
- Województwo kijowskie
- Województwo podlaskie
- Województwo podolskie
- Województwo ruskie
- Województwo wołyńskie
Prowincja Małopolska
Prowincja Litwa
Prowincja Wielkopolska
Inflanty
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ ” [...] przyłączone do małopolskiego sejmiku generalnego w Korczynie, były to województwa : wołyńskie, bracławskie, kijowskie i podolskie, a po przyłączeniu go do Rzeczypospolitej w początku XVII także czernihowskie [...], prowincja małopolska obejmowała więc olbrzymi obszar, sięgający od granicy śląskiej, aż daleko za Dniepr, a na północy obejmujący także Polesie [...] [w:] Antoni Podraza. Europa, Galicja, regiony: Pisma historyczne. 2006. str. 71
- ↑ „[...] Prowincja małopolska dawała bowiem (XVIII) ponad 77% ogólnego wymiaru kwarty.” [w:] Teresa Zielińska. Magnateria polska epoki saskiej. 1977. str. 90
