U Pana Boga za piecem

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
U Pana Boga za piecem
Gatunek

komedia

Rok produkcji

1998

Data premiery

13 listopada 1998

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

100 min

Reżyseria

Jacek Bromski

Scenariusz

Tadeusz Chmielewski
Jacek Bromski

Główne role

Krzysztof Dzierma
Jan Wieczorkowski
Ira Łaczina

Muzyka

Henri Seroka

Zdjęcia

Ryszard Lenczewski

Scenografia

Dorota Ignaczak

Kostiumy

Dorota Roqueplo

Montaż

Jadwiga Zajicek

Produkcja

Telewizja Polska – Telewizyjna Agencja Produkcji Teatralnej i Filmowej
Studio Filmowe (d. Zespół Filmowy) Oko

Dystrybucja

Vision Film Distribution

Kontynuacja

U Pana Boga w ogródku (2007)

U Pana Boga za piecem – polski film fabularny z 1998 w reżyserii Jacka Bromskiego, pierwsza część tetralogii filmowej obejmującej również U Pana Boga w ogródku (2007) i U Pana Boga za miedzą (2009) i U Pana Boga w Królowym Moście (2022).

Film był kręcony w podlaskiej dyskotece Panderoza, która znajduje się niedaleko Janowa[1].

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Filmowy Henryk - Andrzej Zaborski w radiowozie KP Królowy Most podczas obchodów święta policji w Białymstoku

Autobus, przewożący pasażerów z Białorusi, zostaje sterroryzowany przez ukraińską mafię. Przestępcy żądają w pobliskim lesie haraczu. Jedna z pasażerek, Marusia nie chcąc złożyć okupu zostaje wysadzona na pobliskim przystanku autobusowym. Po wypadku spowodowanym przez mafię, w wyniku którego policyjny polonez ląduje w rowie, kobieta postanawia złożyć zeznania na posterunku Policji w Królowym Moście. Mimo złożenia zeznań postanawia pomieszkać w mieście parę dni, mając nadzieję na zwrócenie zabranych dolarów. Zostaje ugoszczona w organistówce, w pobliskiej parafii. Przy okazji poznaje Witka, organistę. Wiedząc, że niedługo będzie musiała opuścić Polskę, zobowiązuje się zaśpiewać „Ave Maria” na ślubie córki wójta Królowego Mostu. W międzyczasie komendant Królowego Mostu prowadzi śledztwo przeciw bossowi ukraińskiej mafii, „Gruzinowi”. Po pewnym czasie namierza przestępcę, zastawia na niego pułapkę i odzyskuje pieniądze Marusi. Tym sposobem przepędza mafię z Królowego Mostu, narażając się jednocześnie proboszczowi tej miejscowości, gdyż w trakcie swej akcji postrzelił „Gruzina”. Marusia, odzyskawszy swe pieniądze, zamierza wrócić do rodzinnych stron, jednakże Witek, poznany organista, prosi ją o rękę. Ostatecznie Witek wraz z Marusią zostają w Królowym Moście.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

  • publiczności na festiwalach w Chicago (1998) i w Słupcy k. Konina (1999)
  • Brązowe Grono na Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie (1998)
  • Brązowy Granat na Festiwalu Filmów Komediowych w Lubomierzu (1999)
  • Siedem nagród na 23. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]