Źrenica

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludzkie oko
Źrenica jest centralnym, przezroczystym polem (widoczne jako czarne). Zielono-brązowy obszar otaczający źrenicę to tęczówka. Biała zewnętrzna obwódka to twardówka, której centralną przezroczystą częścią jest rogówka.

Źrenica (łac. pupilla) – otwór występujący przed soczewką, odpowiedzialny za ilość światła padającego na siatkówkę. Chroni wnętrze gałki ocznej przed nadmierną ilością oświetlenia[1].

Jej średnica wynosi 3 do 8 mm, zmienia się w zależności od zmian oświetlenia oraz skurczów mięśni zwieracza i rozwieracza źrenicy. Szerokość źrenic jest także związana z nastrojem – dobry nastrój powoduje ich rozszerzenie, a zły zwężenie[1].

Znaczenie diagnostyczne[edytuj | edytuj kod]

Odruchy źreniczne należą do najczęściej badanych przy różnego rodzaju urazach z utratą przytomności.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Zygmunt Urbanowicz: Mała encyklopedia anatomii człowieka. Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2003, s. 743. ISBN 83-89309-09-2.