Oleg Wołkow: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Aktualna wersja na dzień 13:43, 8 maj 2023

Oleg Wołkow właśc. Oleg Wasilijewicz Osugin, (ur. 21 stycznia 1900 w Petersburgu, zm. 10 lutego 1996 w Moskwie) – rosyjski pisarz, publicysta i tłumacz. Spędził 27 lat w więzieniach, obozach i na zesłaniu. Autor głośnych wspomnień obozowych „W otchłani”.

Życiorys i twórczość[edytuj | edytuj kod]

Ojciec Wołkowa, Wasilij Aleksandrowicz był dyrektorem Izby Rosyjskich zakładów bałtyckich roślin. Matka Aleksandra Arkadjewna – pochodziła z rodu admirałów Łazariewych, była wnuczką admirała i dowódcy Floty Czarnomorskiej Mikołaja I, Michaiła Łazariewa.

Oleg kategorycznie potępiał rewolucję. Od początku do połowy lat 30. Wołkow był więźniem obozu koncentracyjnego SŁON (Sołowiecki Obóz Specjalnego Przeznaczenia)(inne języki) na Wyspach Sołowieckich, a później obozu Uchta-Peczora (UchtPetschLag) w Komi ASRR. Przeżył łącznie ponad ćwierć wieku w sowieckich obozach karnych i na emigracji.

Jego powieści, opowiadania, eseje, szkice były publikowane w drugim obiegu: "Chur, nakazał" (1976), "Na końcu drogi" (1978), "Każdy kamień w nim żyje". Z historii na ulicach Moskwy "(1985), "Wszyscy w odpowiedzi "(1986), " W cichej, bocznej "(1987), "Wiek nadziei i wywala" (1989), "Dwa stolicy" (1994) i wiele innych.

Jego głównym dziełem autobiograficznym jest „W otchłani". Jest to świadectwo dramatu i martyrologii inteligencji, włościaństwa i prześladowanych narodów. Książka powstała na początku lat 60., ale nie mogła być wydana przez Aleksandra Twardowskiego, ówczesnego redaktora naczelnego pisma Nowy Mir. Wysłana potajemnie za granicę, książka ukazała się po raz pierwszy w języku rosyjskim we Francji (1987), po francusku jako Les ténèbres. Autor otrzymał za nią liczne nagrody krajowe i zagraniczne, m.in. rząd francuski przyznał mu tytuł kawalera orderu za zasługi w sztuce i literaturze. Dopiero w 1989 roku książka mogła zostać wydana w ZSRR.

Wołkow zajmował się też tłumaczeniem literatury francuskiej: "Cywilizacji Greckiej" A. Bonnarda, wspomnienia "Z przeszłości. W okresie międzywojennym" Herriota, "Renoir" Jean Renoir, prace Zoli i Balzaca.

W 1993 otrzymał Nagrodę Specjalną im. Aleksandra Sergejewitscha Puszkina (od Fundacji Alfreda Toepfera F.V.S.(inne języki)).

Został pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Wielka Encyklopedia Powszechna PWN
Jörg Ganzenmüller(inne języki), Raphael Utz (Hrsg.): Sowjetische Verbrechen und russische Erinnerung: Orte – Akteure – Deutungen. 2014
Thomas Grob, Boris Previšic, et al.: Erzählte Mobilität im östlichen Europa: (Post-)Imperiale Räume zwischen Erfahrung und Imagination (Kultur – Herrschaft – Differenz). 2013 (online)
IrinaI. Scherbakowa IrinaI., Gefängnisse und Lager im sowjetischen Herrschaftssystem, [w:] Materialien der Enquete-Kommission „Überwindung der Folgen der SED-Diktatur im Prozeß der Deutschen Einheit“, t. VI: Gesamtdeutsche Formen der Erinnerung an die beiden deutschen Diktaturen und ihre Opfer. Formen der Erinnerung – Archive, Frankfurt am Main, Baden-Baden: Nomos-Verl.-Ges., 1999, s. 567–622 (niem.).

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
-'''Oleg Wołkow'''  właśc. O.W. Osugin, ( ur. [[21 stycznia]]  [[1900]] w  [[Petersburg]]u , zm.  [[10 lutego]]  [[1996]] w [[Moskwa|Moskwie]] ), rosyjski  pisarz, publicysta i tłumacz. Spędził  27  lat w więzieniach, obozach i na zesłaniu.  Autor głośnych wspomnień obozowych „W otchłani”.
+'''Oleg Wołkow''' właśc. Oleg Wasilijewicz Osugin, (ur. [[21 stycznia]] [[1900]] w [[Petersburg]]u, zm. [[10 lutego]] [[1996]] w [[Moskwa|Moskwie]]) – rosyjski pisarz, publicysta i tłumacz. Spędził 27 lat w więzieniach, obozach i na zesłaniu. Autor głośnych wspomnień obozowych „W otchłani”.
-Spokrewniony z najwybitniejszymi rodami rosyjskiej arystokracji i finansjery, potomek admirałów [[Łazariew]]ych — twórców słynnej [[Flota Czarnomorska|Floty Czarnomorskiej]]. Ojciec Wasilij Aleksandrowicz był dyrektorem Izby Rosyjskich zakładów  bałtyckich roślin, matka Aleksandra Arkadyevna – pochodziła z rodu admirałów [[Łazariew]]ych. Oleg  Wołkow był prawnukiem ulubionego i słynnego admirała i dowódcy Floty Czarnomorskiej Mikołaja I, [[Michaił Łazariew|Michaiła Łazariewa]]. Ród [[Łazariew]]ych dał Rosji siedem admirałów.
-Niemal trzydzieści lat spędził w sowieckich więzieniach, obozach i na zesłaniu. Pisano o nim, że „przeszedł przez piekło i został Człowiekiem". Krytycy stawiają go w jednym szeregu z dwoma innymi literackimi kronikarzami terroru bolszewickiego — [[Aleksander Sołżenicyn|Sołżenicynem]] i [[Warłam Szałamow|Szałamowem]]. „W otchłani" jest historią dramatu i martyrologii inteligencji, włościaństwa i prześladowanych narodów. Wysłana potajemnie za granicę, książka ukazała się po raz pierwszy w języku rosyjskim we Francji ([[1987]]), następnie przetłumaczono ją na angielski, francuski, niemiecki... Autor otrzymał za nią liczne nagrody krajowe i zagraniczne, m.in. rząd francuski przyznał mu tytuł kawalera orderu za zasługi w sztuce i literaturze.
-Volkov utworzone na podstawie powieści "zanurzenie się w ciemności, dziesiątki powieści, opowiadania, eseje, szkice, publikowane pod przykryciem "Chur, nakazał" ([[1976]]), "Na końcu drogi" ([[1978]]), "Każdy kamień w nim żyje".
-Z historii na ulicach Moskwy "([[1985]]), "Wszyscy w odpowiedzi "(1986), " W cichej, bocznej "(1987), "Wiek nadziei i wywala" (1989), "Dwa stolicy" (1994) i wiele innych.
-Jego wspaniałe tłumaczenia "cywilizacji greckiej" A. Bonnard, [[Édouard Herriot]] wspomnienia "Z przeszłości. W okresie międzywojennym" , "Renoir" [[Jean Renoir]] i prace [[Emil Zola|Zola]], [[Balzac]] został odkryty przez rosyjskiego czytelników pełne brzmienie francuskiego.
+== Życiorys i twórczość ==
-==Źródła==
+Ojciec Wołkowa, Wasilij Aleksandrowicz był dyrektorem Izby Rosyjskich zakładów bałtyckich roślin. Matka Aleksandra Arkadjewna – pochodziła z rodu admirałów [[Łazariew]]ych, była wnuczką admirała i dowódcy Floty Czarnomorskiej Mikołaja I, [[Michaił Łazariew|Michaiła Łazariewa]].
-* "Wielka Encyklopedia Powszechna PWN"
+Oleg kategorycznie potępiał rewolucję. Od początku do połowy lat 30. Wołkow był więźniem obozu koncentracyjnego {{link-interwiki|SŁON|tekst=SŁON (Sołowiecki Obóz Specjalnego Przeznaczenia)|Q=Q2443828}} na [[Wyspy Sołowieckie|Wyspach Sołowieckich]], a później obozu [[Uchta]]-[[Peczora (miasto)|Peczora]] (UchtPetschLag) w [[Komijska Autonomiczna Socjalistyczna Republika Radziecka|Komi ASRR]]. Przeżył łącznie ponad ćwierć wieku w sowieckich obozach karnych i na emigracji.
-{{DEFAULTSORT:Wołkow, Oleg}}
-[[kategoria:Rosyjscy pisarze]]
-[[kategoria:Rosyjscy poeci]]
-[[kategoria:Rosyjscy tłumacze]]
-[[kategoria:Urodzeni w 1900]]
-[[kategoria:Zmarli w 1996]]
+Jego powieści, opowiadania, eseje, szkice były publikowane w [[Wydawnictwo podziemne|drugim obiegu]]: "Chur, nakazał" ([[1976]]), "Na końcu drogi" ([[1978]]), "Każdy kamień w nim żyje". Z historii na ulicach Moskwy "([[1985]]), "Wszyscy w odpowiedzi "(1986), " W cichej, bocznej "(1987), "Wiek nadziei i wywala" (1989), "Dwa stolicy" (1994) i wiele innych.
-[[ru:Волков, Олег Васильевич]]
+Jego głównym dziełem autobiograficznym jest „W otchłani". Jest to świadectwo dramatu i martyrologii inteligencji, włościaństwa i prześladowanych narodów. Książka powstała na początku lat 60., ale nie mogła być wydana przez Aleksandra Twardowskiego, ówczesnego redaktora naczelnego pisma Nowy Mir. Wysłana potajemnie za granicę, książka ukazała się po raz pierwszy w języku rosyjskim we Francji ([[1987]]), po francusku jako ''Les ténèbres''. Autor otrzymał za nią liczne nagrody krajowe i zagraniczne, m.in. rząd francuski przyznał mu tytuł kawalera orderu za zasługi w sztuce i literaturze. Dopiero w 1989 roku książka mogła zostać wydana w ZSRR.
+Wołkow zajmował się też tłumaczeniem literatury francuskiej: "Cywilizacji Greckiej" A. Bonnarda, wspomnienia "Z przeszłości. W okresie międzywojennym" [[Édouard Herriot|Herriota]], "Renoir" [[Jean Renoir]], prace Zoli i [[Balzac]]a.
+W 1993 otrzymał Nagrodę Specjalną im. Aleksandra Sergejewitscha Puszkina (od {{link-interwiki|Fundacja Alfreda Toepfera F.V.S.|tekst=Fundacji Alfreda Toepfera F.V.S.|Q=Q125758}}).
+Został pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie.
+== Bibliografia ==
+* [[Wielka Encyklopedia Powszechna PWN]]
+* {{link-interwiki|Jörg Ganzenmüller|Q=Q1311766}}, Raphael Utz (Hrsg.): ''Sowjetische Verbrechen und russische Erinnerung: Orte – Akteure – Deutungen. '' 2014
+* Thomas Grob, Boris Previšic, et al.: ''Erzählte Mobilität im östlichen Europa: (Post-)Imperiale Räume zwischen Erfahrung und Imagination (Kultur – Herrschaft – Differenz).'' 2013 ([https://books.google.de/books?id=lXQJAgAAQBAJ&pg=PA266 online])
+* {{Cytuj |autor = Irina Scherbakowa |praca = Materialien der Enquete-Kommission „Überwindung der Folgen der SED-Diktatur im Prozeß der Deutschen Einheit“ |url = http://www.gulag.memorial.de/pdf/scherbakova_gefaengnisse.pdf |język = de |tytuł = Gefängnisse und Lager im sowjetischen Herrschaftssystem |data = 1999 |wolumin = VI: Gesamtdeutsche Formen der Erinnerung an die beiden deutschen Diktaturen und ihre Opfer. Formen der Erinnerung – Archive |miejsce = Frankfurt am Main, Baden-Baden |wydawca = Nomos-Verl.-Ges. |s = 567–622}}
+{{Kontrola autorytatywna}}
+{{SORTUJ:Wołkow, Oleg}}
+[[Kategoria:Rosyjscy pisarze]]
+[[Kategoria:Rosyjscy poeci XX wieku]]
+[[Kategoria:Rosyjscy tłumacze]]
+[[Kategoria:Urodzeni w 1900]]
+[[Kategoria:Zmarli w 1996]]
+[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Petersburgu]]
+[[Kategoria:Pochowani na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie]]