Architektura barokowa w Polsce

Kościół w Nieświeżu (1584-1593), proj. Giovanni Bernardoni

Kościół Św. Piotra i Pawła w Krakowie (1597-1619), fasada proj. Giovanni Trevano

Kościół św. Teresy w Wilnie (1635–1650), proj. Constantino Tencalla

Kościół św. Józefa w Klimontowie (1643-1650), proj. Wawrzyniec Senes

W Polsce, podobnie jak w innych krajach europejskich, barok przypada na czas kontrreformacji i długoletnich wojen. W przypadku Polski były to walki z Szwecją, Rosją, Turcją oraz powstań kozackich: Kosińskiego, Nalewajki, Chmielnickiego.

Etapy baroku w Polsce można podzielić na główne okresy pokrywające się z czasem panowania władców:

• z dynastii Wazów, nazywany stylem Wazów, barok wzorowany na twórczości Berniniego, w tym okresie wczesne formy baroku współistnieją z okresem późnego renesansu (manieryzmem)
• okres panowania Jana III Sobieskiego, w którym barok stał się stylem dominującym; oprócz wzorów włoskich widoczna jest odmiana baroku klasycyzującego
• czas panowania władców saskich, okres późnego baroku, w którym dominują wzory włoskie i rokoko francuskie i drezdeńskie, a także powstaje swoisty styl tzw. barok wileński.

Początki baroku w Polsce

Architektura sakralna

Barok pojawił się pod koniec XVI wieku, w okresie dominacji w architekturze polskiej stylistycznej formy późnego renesansu z przewagą manieryzmu. Prekursorami nowego stylu byli jezuici, sprowadzeni do Polski w 1564 r., cieszący się poparciem dworu i magnaterii. W Polsce, podobnie jak w innych krajach Europy, pierwsze barokowe kościoły, budowane przez architektów – zakonników, były wzorowane na rzymskim Il Gesù. Do tego typu realizacji powstałych w ówczesnych granicach Rzeczypospolitej należą:

• kościół w Nieświeżu (1584-1593), zbudowany przez Giovanniego Bernardoni jako trójnawowa bazylika z kopułą nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem i dwoma parami kaplic przylegających do naw bocznych. Kościół został ufundowany przez Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła Sierotkę a prace związane z jego budową zostały podjęte w 1582 r., jeszcze przed ukończeniem kościoła Il Gesù;
• Kościół św. Wojciecha i św. Stanisława Biskupa w Kaliszu, trójnawowa bazylika z emporami, dzieło Bernardoniego (1592-1597);
• kościół św. Piotra i Pawła w Krakowie, rozpoczęty przez Józefa Britiusa (Józefa Brizio) w 1597 r., budowany przez Bernardoniego i ukończony w latach 1605-1619 przez Trevano, trójnawowy z trzema parami kaplic i kopułą nad skrzyżowaniem naw;
• Kościół Jezuitów w Lublinie (obecnie katedra), budowany (1586-1604) według planów Bernardoniego,
• Kolegiata Bożego Ciała w Jarosławiu (1591-1594), dzieło Britiusa,
• Kościół św. Kazimierza w Wilnie zbudowany w latach 1604-1618 przez Pawła Bokszę na podstawie projektu Jana Frankiewicza. Jest to budowla o szerokich i wysokich nawach - środkowej i poprzecznej z kopułą osadzoną nad ich skrzyżowaniem. Kościół był kilkakrotnie przebudowywany. W połowie XVIII w. pracami przy odnowie kościoła kierował Jan Krzysztof Glaubitz. W tym czasie wieże otrzymały późnobarokowe hełmy (przebudowy koniec XIX w. obniżono wieże i zdjęto barokowe hełmy). Dzisiejszy kształt kopuły, wzorowany na mitrze książęcej, został zaprojektowany przez Tomasza Żebrowskiego.
• Klasztor i kościół Matki Boskiej Anielskiej w Kalwarii Zebrzydowskiej proj. Bernardoni. Pierwsze sanktuarium tego typu w Polsce zbudowano na zlecenie Mikołaja Zebrzydowskiego w Kalwarii Zebrzydowskiej. Charakterystyczną formą budownictwa sakralnego okresu baroku były sanktuaria pozwalające wiernym na odbywanie zakrojonych na szerszą skalę procesji, zwłaszcza nabożeństwa Drogi Krzyżowej. Poszczególne jej stacje – kaplice lokalizowano wśród lasów, na większych, często pagórkowatych terenach. Rozpoczęte przez Bernardoniego dzieło kontynuował Paweł Baudarth, złotnik i architekt z flamandzki. Wybudowany w latach 1603-1609 kościół, niewielki, jednonawowy kościół z kwadratowym prezbiterium dość szybko okazał się zbyt mały dla pomieszczenia przybywających na Kalwarię pielgrzymów. Podczas rozbudowy kościoła nawę zmieniono na prezbiterium a od strony wschodniej dobudowano nowy korpus. Mistrz z Antwerpii jest także projektantem szeregu niewielkich i zróżnicowanych kaplic Drogi Krzyżowej, takich jak:
  • zbudowane w latach 1605-1609 – Ratusz Piłata, na planie krzyża greckiego (1605), Dom Kajfasza, na rzucie elipsy; Pałac Heroda, zwieńczony kopułą; Dom Annasza, na planie trójkąta; Ogrójec – kaplica na planie pięcioboku; Kaplica Pojmania, Kościół Grobu Pana Jezusa, wzorowany na kaplicy Jerozolimskiej;
  • do 1617 r., powstały: Kościół Grobu Matki Bożej, Domek Matki Bożej, Wieczernik, Kaplice I i II Upadku, Kaplica Serca Maryi.
• kościół św. Piotra i Pawła we Lwowie, zbudowany w latach 1610-1630,
• Bazylika Zwiastowania NMP w Leżajsku z klasztorem, zbudowany w latach 1618-1628. Podobnie jak klasztor w Kalwarii Zebrzydowickiej założenie cechuje pałacowo-obronny charakter. Projektantem obiektu był włoski architekt Antonio Pellaccini. Klasztor został zbudowany na planie czworoboku otaczającym wirydarz, z niewysokimi pawilonami na narożach. Prace związane z wystrojem wnętrz zostały wykonane przez zakonników. Całość została otoczona murem obronnych z basztami.
• Kościół Kamedułów na Bielanach - pierwszą fazę budowy klasztornego kościoła wiąże się z osobą Walentego von Säbischa. W latach 1618-1630 kościół otrzymał dwu wieżową fasadę zaprojektowaną przez Andreę Spezza. Jednonawowy kościół, wzorowany ma świątyniach jezuickich, to jednonawowa budowla, bez transeptu, z trzema parami kaplic. Kolejne dwie kaplice przylegają do prezbiterium. Budynek stanął pośrodku czworobocznego dziedzińca zabudowanego z trzech stron budynkami z pomieszczeniami administracyjno-gospodarczymi. Pustelnie zostały zlokalizowane za kościołem.
• Kościół w Nowym Wiśniczu (1616-1621) wraz z klasztorem, przy budowie którego pracował Maciej Trapola.
• kościół św. Teresy w Wilnie, trójnawowy z niezbyt wysoką kopułą zbudowany w latach 1635-1650. Nie ma pewności, kto był jego projektantem, choć dość często wymieniany bywa Jan Józef Urlach. Rozwiązanie fasady to najprawdopodobniej dzieło Konstantego Tencalli,
• Kolegiata Świętej Trójcy w Ołyce z lat 1635-1640, projekt Benedetto Molli i Giovanni Maliverna
• Kolegiata św. Józefa w Klimontowie (1643-1650) prezentuje zupełnie odmienny typ. Zaprojektowana przez Laurentiusa de Sent (architekt z południowej Szwajcarii, znanego pod nazwiskiem Wawrzyńca Senesa), na planie elipsy z dwupoziomową nawą otaczającą wnętrze świątyni. Do prostokątnego prezbiterium przylegają dwie boczne kaplice. W 1732 została ukończona elipsoidalna kopuła na bębnie z oknami doświetlającymi wnętrze kościoła. Także z XVIII wieku pochodzą dwie wieże dobudowane do fasady świątyni.

Do budownictwa sakralnego należą także kaplice rodowe, znane już wcześniej, budowane są nadal w czasie baroku. Do przykładów tych zabytków należą:

• kaplica królewska Wazów na Wawelu, zbudowana w latach 1664-1676. Z zewnątrz wzorowana na sąsiadującej z nią kaplicy Zygmuntowskiej, wewnątrz dekorowana czarnym marmurem i licznymi symbolami śmierci mówiącymi o przemijaniu życia na ziemi i jego znikomości. Mauzoleum swoim surowym wystrojem dobrze oddaje atmosferę kontrreformacji;
• kaplica św. Kazimierza w Wilnie, zaprojektowana przez Tencallę, zbudowana w latach 1623-1636 na planie kwadratu z kopułą wspartą na bębnie.
• kaplica św. Katarzyny, mauzoleum Zbaraskich w dominikańskim kościele św. Trójcy w Krakowie, zbudowana na planie prostokąta z elipsoidalną kopułą na żaglach w latach 1627-1633. Projekt kaplicy przypisywany jest Tencalli, prace budowlane nadzorowali Andrea i Antonio Castelli

Architektura świecka

Zamek Ujazdowski

Pałac Biskupów Krakowskich w Kielcach, Tomasz Poncino

Zamek w Podhorcach, Andrzej del Acqua

W architekturze świeckiej wczesnego baroku w Polsce przeplatają się formy manieryzmu z elementami nowego stylu. Największe różnice widoczne są w programie funkcjonalnym budowli. W ufortyfikowaniu systemy bastionowe definitywnie zastępują znane z wcześniejszych wieków mury obronne, pałacowe fasady urozmaicają ryzality.

Do pierwszych realizacji w tym okresie należą:

• odbudowa północnego skrzydła zamku wawelskiego, (od 1602 r.), pod kierunkiem Jana Trevano; umieszczone w skrzydle apartamenty Zygmunta III poprzedza Sala Pod Ptakami z dekoracyjnym kominkiem ozdobionym herbem Wazów. Pokoje poprzedzają monumentalne Schody Senatorskie;
• przebudowa Zamku Królewskiego w Warszawie (1600-1619, Matteo Castello, Jakub Rotundo, Andrzej Wegner Abrahamowicz). Plan przebudowy obejmował dobudowanie do istniejącej budowli trzech skrzydeł, które wyodrębniły nieregularny, pięcioboczny dziedziniec. W środkowej części jednego ze skrzydeł wybudowano wysoką (60, m) wieżę zegarową. Podczas potopu szwedzkiego zamek został zniszczony (1655);
• przebudowa zamku Ujazdowskiego w Warszawie, podmiejskiej rezydencji królewskiej (1619-1624); dwukondygnacyjna budowla z wewnętrznym, arkadowym dziedzińcem i narożnymi, trzykondygnacyjnymi basztami na planie sześcioboków usytuowanymi w narożach założenia. Fasadę wschodnią (od strony Wisły) urozmaicała arkadowa loggia;
• pałac Biskupów Krakowskich w Kielcach, zbudowany w latach 1637-1641) przez Tomasza Poncino, dwukondygnacyjna budowla z wyższymi o jedno piętro sześciobocznymi basztami, bez wewnętrznego dziedzińca, z arkadowymi loggiami przy elewacji frontowej i tylnej;
• rozbudowa zamku Kmitów w Nowym Wiśniczu, (1615-1621) na zamówienie Stanisława Lubomirskiego; autorem projektu był najprawdopodobniej Maciej Trapowa, który ufortyfikował średniowieczny zamek nowym, pięciobocznym narysem bastionowym; na wewnętrznym dziedzińcu zamkowym umieścił przy ścianie północnej – trzykondygnacyjny krużganek, po stronie południowej – zewnętrzną klatkę schodową a po stronie wschodniej – kaplicę grobową przykrytą kopułą wspartą na żaglach. W kurtynie wschodniej systemu fortyfikacyjnego umieścił bramę wjazdową;
• zamek Ossolińskich Krzyżtopór pod Ujazdem, zbudowany w latach 1627-1644 przez Wawrzyńca Senesa jako palazzo in fortezza. Wewnątrz pięciobocznego narysu bastionowego Senes wkomponował budowlę z trapezowym dziedzińcem poprzedzającym pałac i położonym dalej od bramy wjazdowej, eliptycznym, paradnym dziedzińcem z krużgankami. Zamek został zniszczony podczas wojny (1650-1655) i nigdy nie był odbudowany;
• w latach 1635-1640 Wilhelm le Vasseur de Beauplan i Andrea dell'Aqua zbudowali na zlecenie Stanisława Koniecpolskiego zamek w Podhorcach (teren dzisiejszej Ukrainy), ufortyfikowaną rezydencję o charakterze pałacowym (tzw. palazzo in fortezza). Budowla zaprojektowana na planie kwadratu o boku 55,0 m, z czterema mocno wysuniętymi bastionami i wewnętrznym dziedzińcem. Trzypiętrowe, północne skrzydło z wysuniętymi trójściennymi ryzalitami w osi fasady stanowi część reprezentacyjną. Pozostałe, parterowe skrzydła w formie kazamat mieściły magazyny i pomieszczenia dla służby i załogi zamku.

Charakter świecki ma także:

• Kolumna Zygmunta III Wazy w Warszawie z 1643–1644 r. według projektu Augustyna Locci i Constantino Tencalli

Okres rozkwitu baroku

Zakończenie wojny szwedzkiej i podpisanie pokoju w Oliwie częściowo uspokoiło sytuację na terenie Rzeczpospolitej. Większa aktywność w architekturze jest widoczna dopiero po objęciu tronu przez Jana III Sobieskiego. Do najwybitniejszych artystów tego okresu należą: Tylman z Gameren, Holender wykształcony we Włoszech, Francesco Solari, oraz Jan i Jerzy Catenazzi.

Architektura sakralna

Kościół św. Kazimierza w Warszawie

Kaplica Królewska w Gdańsku

Poznańska fara

Święta Lipka

Nie ma jednego typu budowli charakterystycznych dla tego okresu. Budowane są kościoły na planie centralnym lub prostokątnym, zazwyczaj z dominująca kopułą. W ogólnym zarysie nawiązują do dzieł włoskich począwszy od typu kościoła rozpowszechnionego przez jezuitów po architekturę wenecką - Baldassare Longhena kościół Santa Maria della Salute. Często spotykane są rozwiązania elewacji o klasycyzujących formach, nawiązujące do prac Palladia.

Największy wpływ na ukształtowanie się architektury tego okresu miał Tylman z Gameren. Do jego prac należą projekty:

• kościoła Sakramentek pod wezwaniem św. Kazimierza w Warszawie ufundowany przez królową Marysieńkę; zbudowany na planie krzyża greckiego z ośmiobocznym wnętrzem przykrytym kopułą a dokładniej sklepieniem klasztornym wspartym na bębnie z wieńczącą je latarnią (1688-1692)
• warszawskiego kościoła Bernardynów na Czerniakowie; zaprojektowanego także na planie krzyża greckiego. Centralna nawa w formie kwadratu została zwieńczona kopułą wspartą na żaglach i obudowaną na zewnątrz ośmiokątnym tamburynem. Do kościoła przylega duże, ośmioboczne prezbiterium z relikwiarzem św. Bonifacego, 1687-1692
• kościoła św. Anny w Krakowie (1689-1703). Kościół zbudował Francesco Solari. Tylman opracował projekt budowli trójnawowej z kopułą na żaglach i bębnie umieszczoną nad skrzyżowaniem naw z transeptem. Elewacja flankowana dwiema wieżami zwieńczonymi hełmami to dzieło księdza Sebastiana Sierakowskiego. Wystrój rzeźbiarski wnętrza został opracowany przez Baltazara Fontanę.
• przebudowy fasady kościoła św. Krzyża w Rzeszowie (1702-1707)
• Kaplicy Królewskiej w Gdańsku (1678-1681)
• odbudowy kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Węgrowie (1703-1706), praca zrealizowana przy udziale architektów Carlo Ceroniego i Jana Reisnera.

Francesco Solari współpracował z Tylmanem przy budowie kościoła św. Anny w Krakowie. Jego samodzielną pracą jest zbudowany w latach 1682-1695 jednonawowy kościół św. Franciszka Salezego w Krakowie (kościół wizytek). Do budowy kościoła zainicjowanej przez biskupa Jana Małachowskiego zaangażowano także architektów polskich - jezuitę Stanisława Solskiego i Ludwika Grabiańskiego.

W tym samym okresie działali także Jerzy i Jan Catenazzi. Do dorobku Jana należą między innymi:

• kościół NMP (filipinów) na Świętej Górze w pobliżu Gostynia zbudowana na wzór weneckiego kościoła Santa Maria della Salute. Zresztą projekt bazyliki opracował twórca weneckiego pierwowzoru - Baldassare Longhena. Jest to centralna budowla zwieńczona kopułą osadzoną na bębnie. Pracami przy jej budowie kierował Jerzy Catenazzi, początkowo sam, później pracował wspólnie z bratankiem Janem (1675-1698. W latach 1726-1728 bazylika została ukończona przez Pompeo Ferrari, który osadził na bębnie kopułę zwieńczoną latarnią.
• kościół św. Mikołaja w Lesznie, zbudowana ok. 1680. Jest to budowla jednonawowa z wysokimi kaplicami bocznymi przylegającymi do nawy głównej. Całość tworzy wrażenie kościoła halowego. Dzieło Catenazziego ukończył Pompeo Ferrari.
• Kolegiata Poznańska Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Marii Magdaleny w Poznaniu (Catenazzi pracował przy tym projekcie w latach 1696-1701), kościół budowany wcześniej przez Bartłomieja Wąsowskiego i ukończony przez Pompeo Ferrari.
• Kolegium jezuickie w Poznaniu (1701-1733).
• kościół św. Jana Chrzciciela, pocysterski w Przemęcie (1651-1690).
• kościół reformatów w Woźnikach (od 1706), prace kontynuował Pompeo Ferrari.
• kościół cystersów w Obrze (1701-1707).
• odbudowa klasztoru cysterek w Owińskach (ok. 1703).
• kościół parafialny w Białczu Starym (1696-1717).

W Wilnie działają polscy lub spolonizowani architekci, wśród nich, na pierwszy plan wysuwa się Jan Zaor. Najważniejszym dziełem w dorobku tego architekta jest projekt kościół św. Piotra i Pawła na Antokolu w Wilnie, zbudowany w latach 1668-1675. Bogata sztukatorska dekoracja to dzieło Pietro Pertiego i Giovanniego Gallego. Inne ważne dzieła architektury sakralnej to m.in.:

• Kościół jezuitów w Pińsku z lat 1647 - 1651
• Kościół i klasztor kamedułów w Pożajściu koło Kowna z lat 1667-1690,
• Bazylika w Świętej Lipce na Warmii z lat 1688-1693,
• Zespół klasztorny Kamedułów na Bielanach w Warszawie
• Bazylika katedralna św. Franciszka Ksawerego w Grodnie powstała do 1679 r.
• Bazylika jasnogórska w Częstochowie z końca XVII w.,
• Kościół Pijarów w Łowiczu z lat 1672 -1680, rozbudowany i konsekrowany w 1749 roku

Architektura świecka

Pałac Krasińskich w Warszawie

Pałac Branickich w Białymstoku

Pałac Czapskich w Warszawie

Pałac w Wilanowie

Na zamówienia magnatów i rodziny królewskiej budowane są nowe i przebudowywane istniejące zamki i pałace. Część z nich przetrwała do naszych czasów, inne zostały zburzone lub przebudowane. W 1677 r. Jan III Sobieski zainicjował budowę pałacu w Wilanowie. Zadania podjął się Augustyn Wincenty Locci. W latach 1681-1682 nadbudowano piętro i rozciągnięto fasadę dodając galerie z niskimi wieżami. Dziesięć lat później, w części środkowej umieszczono dużą, reprezentacyjną salę. Skrzydła boczne zostały dobudowane po 1720 r. Nad wystrojem budowli pracowali Andrzej Schlüter, Louis Silvestre, Claude Callot, Michelangelo Palloni, Jerzy Eleuter Siemiginowski.

Jedną z najważniejszych postaci architektury świeckiej w tym okresie czasu, podobnie jak w architekturze sakralnej, był Tylman z Gameren. Pozostawił po sobie wiele projektów i dzieł, które miały znaczący wpływ na rozwój architektury baroku tego okresu. Jego styl charakteryzuje elegancja klasycyzującej formy i oszczędność detalu. Jedynie w projektowanych przez niego małych formach architektonicznych, takich jak epitafia, katafalki, pozwala sobie na większe nagromadzenie detali z dużą domieszką wzorów niderlandzkich. Pierwsze jego dzieła były związane z architekturą obronną. Pracował przy budowie twierdz i umocnień dla hetmana polnego koronnego Jerzego Sebastiana Lubomirskiego. Rozgłos przyniosły mu projekty rezydencji i pałaców magnackich w typie (fr. entre cour et jardin (pomiędzy dziedzińcem a ogrodem). Zazwyczaj były to budowle o prostopadłościennej bryle. Symetrię fasad podkreślały niskie wieże przylegające do krótszych boków budynków. W osi symetrii mieściła się duża sala łącząca wejście frontowe i ogrodowe. Było to miejsce reprezentacyjne, w którym łączyły się ciągi komunikacyjne prowadzące do pozostałych pomieszczeń.

Do najważniejszych dzieł architektury świeckiej tego okresu należą:

• pałac Krasińskich w Warszawie o symetrycznej bryle i monumentalnej, podkreślonej wielkim porządkiem elewacji z dekoracjami Schlütera,
• Pałac Branickich w Białymstoku,
• pałac w Nieborowie,
• przebudowa pałacu Lubomirskich w Dąbrowie Tarnowskiej,
• pałac Czapskich w Warszawie,
• pałac Lubomirskich w Lublinie,
• pałac Paca-Radziwiłłów w Warszawie,
• pałac Brühla w Warszawie (przebudowany w XVIII w., obecnie nie istnieje),
• rozbudowa pałacu prymasowskiego w Warszawie,
• pałac Bielińskich w Otwocku Wielkim (1693-1703),
• Marywil, zespół urbanistyczny skupiony wokół pięciobocznego placu, wokół którego zbudowano ciąg budynków mieszkalnych z częściami handlowymi. Na wprost wjazdu na plac umieszczono kaplicę Matki Boskiej Zwycięskiej. Projekt kaplicy nawiązywał do kościoła św. Kazimierza (Sakramentek) w Warszawie. Ta lokalizacja podkreślała osiową kompozycję całego układu,
• zamek Ostrogskich (Pałac Gnińskich) w Warszawie,
• przebudowa zamku w Rzeszowie (później przebudowany),
• przebudowa fortyfikacji zamku w Łańcucie (1667) i dodanie hełmów do zachodnich wież.

Osobny rozdział historii architektury tego okresu to ostateczne ukształtowanie charakterystycznej dla krajobrazu Polski sylwetki dworu polskiego. Parterowy budynek z mansardowym dachem o planie, którego symetrię podkreślały ryzality i ganek wejściowy przetrwał w tej formie do XX wieku. Jedynie wyposażenie i dekoracja wnętrz ulegała modyfikacji, zależnie od obowiązujących trendów w sztuce.

Okres późnego baroku

Kościół Dominikanów we Lwowie

Ratusz w Buczaczu

Kościół Wizytek w Warszawie

Wschodnia fasada zamku w Warszawie

Po śmierci Jana III Sobieskiego, w Polsce, coraz wyraźniej widoczne są problemy wewnętrzne. Anarchia, prywata rodów magnackich, podporządkowanie monarchiom państw sąsiednich i skuteczne torpedowanie prób przeprowadzenia reform stają się przyczyną stopniowego upadku państwa. W tym czasie władzę w kraju sprawują Stanisław Leszczyński oraz królowie sascy – August II i August III. W architekturze tego okresu widoczny jest regres, w którym jednak szczególnie wybija się twórczość Kacpra Bażanki i Pompeo Ferrariego. Na architekturę tego okresu największy wpływ wywarły wzory saksońskie, wypracowane w oparciu o szkołę włoską i francuską.

Ostatni rozkwit architektury barokowej dał się zaobserwować od lat 40. XVIII wieku w ośrodkach położonych we wschodniej części Rzeczpospolitej gdzie wykształcił się oryginalny styl określany jako barok wileński (Jan Krzysztof Glaubitz). Znaczący był też w tym czasie ośrodek artystyczny powstały we Lwowie (Bernard Meretyn, Jan de Witte, Jan Gottfryd Hoffmann, Paweł Antoni Fontana). Nurt ten był obecny w architekturze Rzeczpospolitej obok coraz popularniejszego stylu klasycystycznego, którego elementy są też widoczne w realizacjach późnobarokowych (m.in. u Jakuba Fontany).

Do najważniejszych dzieł powstałych w tym okresie należą, w architekturze sakralnej:

• kościół Świętego Ducha w Wilnie
• kościół Bazylianów w Berezweczu (nieistniejący)
• Kościół św. Stanisława w Krzemieńcu
• kościół św. Katarzyny w Wilnie (1739-1743)
• kościół św. Andrzeja w Słonimiu
• kościół Augustianów w Wilnie
• kościół Misjonarzy w Wilnie (1751-1756)
• kościół Bazylianów w Mińsku Litewskim
• sobór św. Zofii w Połocku
• Kościół Przemienienia Pańskiego w Krakowie
• Kościół Bernardynów w Zbarażu, z lat 1746 – 1752
• Sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Poczajowie
• Kościół św. Józefa Oblubieńca w Zasławiu (1747-1755)
• Kościół Benedyktynek pw. Wszystkich Świętych w Drohiczynie z lat 1733-1738 (Jakub Fontana)
• Sobór św. Jura we Lwowie (Bernard Meretyn)
• Kościół Dominikanów we Lwowie (Jan de Witte)
• Bazylika Narodzenia NMP w Chełmie
• Kościół w Berdyczowie
• Kościół Wizytek w Warszawie (Karol Bay)
• Bazylika Świętego Krzyża w Warszawie (fasada Jakuba Fontany)
• Kościół w Kobyłce z lat 1736-1740, (Guido Longhi)
• Kościół Dominikanów w Tarnopolu (1773–1778)

W architekturze świeckiej:

• Fasada od strony Wisły zamku w Warszawie (Gaetano Chiaveri, Carl Friedrich Pöppelmann)
• Pałac w Radzyniu Podlaskim (Jakub Fontana)
• Pałac Saski w Warszawie, (Carl Friedrich Pöppelmann i Joachim Daniel Jauch, przebudowany w XIX w.)
• Pałac Brühla w Warszawie, przebudowa 1754-1759 (Joachim Daniel Jauch i Johann Friedrich Knöbel)
• Pałac w Otwocku Wielkim (Jakub Fontana)
• Pałac Sapiehów w Warszawie (Jan Zygmunt Deybel)
• Pałac Czartoryskich w Puławach (obecnie przebudowany)
• Pałac Lubomirskich we Lwowie (Jan de Witte)
• Pałac Błękitny w Warszawie (przebudowany w 1 poł. XIX w.)
• Pałac Biskupów Krakowskich w Warszawie(Jakub Fontana)
• Pałac Sanguszków w Zasławiu
• Pałac Opatów w Oliwie z lat 1754 - 1756
• Pałac Branickich w Choroszczy z lat 1757-1759
• Ratusz w Buczaczu (Bernard Meretyn)
• Pałac Pod Blachą w Warszawie
• Pałac biskupi w Ciążeniu
• Kamienica Prażmowskich w Warszawie
• Pałac w Rydzynie

Zobacz też

• sztuka barokowa w Polsce
• architektura rokokowa na kresach dawnej Rzeczpospolitej
• barok wileński
• przegląd zagadnień z zakresu architektury
• historia architektury

Bibliografia

• Jacek Radziewicz-Winnicki, Historia architektury nowożytnej w Polsce. Barok. Wybrane zagadnienia, Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, 2003; ISBN 83-7335-150-7
• David Watkin, Historia architektury zachodniej, Wydawnictwo Arkady 2006 r. ISBN 83-213-4178-0
• Marian Morelowski, Znaczenie baroku wileńskiego XVIII. stulecia, Wilno 1940.
• Tadeusz Broniewski, Historia architektury dla wszystkich, Wydawnictwo Ossolineum, 1990 r.
• Sztuka baroku, red. Rolf Toman, Kōln: Kōnemann 2000
• Sztuka Świata, t. 7, praca zbiorowa, Wydawnictwo Arkady, 1994 r.