Dereczyn: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
szablon |
drobne redakcyjne |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Niegdyś własność Kopoczewiczów, Połubińskich oraz [[Sapiehowie|Sapiehów]], którzy mieli tutaj swój pałac zbudowany w 1786 r. W 1629 r. Konstanty i Zofia z Sapiehów Połubińscy ufundowali w Dereczynie kościół i klasztor [[Zakon Kaznodziejski|dominikanów]]. Po upadku [[powstanie listopadowe|powstania listopadowego]] Dereczyn wraz z pałacem i łącznie ze wspaniałymi obrazami, bogatą biblioteką i obszernym archiwum zostały wywiezione przez [[Rosjanie|Rosjan]] do [[Petersburg]]a, skąd już, jak większość zrabowanego [[Polska|Polsce]] dziedzictwa kultury, nigdy nie powróciły. Podobnie poczynione ze zbiorami w pobliskiej [[Różana (obwód brzeski)|Różanie]], gdzie straty dla kultury |
Niegdyś własność Kopoczewiczów, Połubińskich oraz [[Sapiehowie|Sapiehów]], którzy mieli tutaj swój pałac zbudowany w 1786 r. W 1629 r. Konstanty i Zofia z Sapiehów Połubińscy ufundowali w Dereczynie kościół i klasztor [[Zakon Kaznodziejski|dominikanów]]. Po upadku [[powstanie listopadowe|powstania listopadowego]] Dereczyn wraz z pałacem i łącznie ze wspaniałymi obrazami, bogatą biblioteką i obszernym archiwum zostały wywiezione przez [[Rosjanie|Rosjan]] do [[Petersburg]]a, skąd już, jak większość zrabowanego [[Polska|Polsce]] dziedzictwa kultury, nigdy nie powróciły. Podobnie poczynione ze zbiorami w pobliskiej [[Różana (obwód brzeski)|Różanie]], gdzie straty dla kultury polskiej były jeszcze większe. |
||
W 1878 r. Dereczyn liczył 2269 mieszkańców. Za II Rzeczypospolitej miejscowość należała do [[Powiat słonimski|powiatu słonimskiego]] w [[Województwo nowogródzkie (II Rzeczpospolita)|województwie nowogródzkim]]. |
W 1878 r. Dereczyn liczył 2269 mieszkańców. Za II Rzeczypospolitej miejscowość należała do [[Powiat słonimski|powiatu słonimskiego]] w [[Województwo nowogródzkie (II Rzeczpospolita)|województwie nowogródzkim]]. |
||
Wersja z 10:02, 19 sty 2011
Dereczyn (biał. Дзярэчын) – wieś (niegdyś miasteczko) w rejonie zelwieńskim obwodu grodzieńskiego Białorusi, położona na północ od Różany nad rzeką Zelwą.
Historia
Niegdyś własność Kopoczewiczów, Połubińskich oraz Sapiehów, którzy mieli tutaj swój pałac zbudowany w 1786 r. W 1629 r. Konstanty i Zofia z Sapiehów Połubińscy ufundowali w Dereczynie kościół i klasztor dominikanów. Po upadku powstania listopadowego Dereczyn wraz z pałacem i łącznie ze wspaniałymi obrazami, bogatą biblioteką i obszernym archiwum zostały wywiezione przez Rosjan do Petersburga, skąd już, jak większość zrabowanego Polsce dziedzictwa kultury, nigdy nie powróciły. Podobnie poczynione ze zbiorami w pobliskiej Różanie, gdzie straty dla kultury polskiej były jeszcze większe.
W 1878 r. Dereczyn liczył 2269 mieszkańców. Za II Rzeczypospolitej miejscowość należała do powiatu słonimskiego w województwie nowogródzkim.
Urodził się tutaj Tymoteusz Lipiński – polski historyk i archeolog.
Bibliografia
- Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I. nakł. Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego, Warszawa 1880-1914.