Drohiczyn (Polska): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 01:02, 14 sty 2012

Szablon:POL miasto infobox Drohiczyn – miasto w woj. podlaskim, w powiecie siemiatyckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Drohiczyn. Leży na Wysoczyźnie Drohiczyńskiej, nad Bugiem. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. białostockiego.

Według danych z 30 czerwca 2008 miasto miało 2075 mieszkańców.

Miasto położone jest we wschodniej Polsce, w południowej części województwa podlaskiego. Przez miasto przebiega droga krajowa nr 62 (Siemiatycze–Strzelno). Ośrodek usługowy dla rolnictwa; drobne przetwórstwo drzewne i rolno-spożywcze.

Historia

Historyczna stolica Podlasia. W XI w. gród na pograniczu rusko-polskim z ważną komorą celną nad Bugiem, którym spławiano towary na Ruś. W XII wieku stolica księstwa drohiczyńskiego w kręgu wpływów Kazimierza Sprawiedliwego. Następnie przejściowo należał do Mazowsza i w końcu XIII w. opanowany przez Litwę. Następnie przechodził z rąk do rąk. W XV wieku od książąt mazowieckich gród kupili Jagiellonowie. Prawa miejskie otrzymał Drohiczyn w 1498 z rąk Aleksandra Jagiellończyka. Od 1520 stolica województwa podlaskiego, Drohiczyn pozostał nią aż do okresu rozbiorów. Od 1569 miasto zostało włączone do Korony. XVI wiek to okres największego rozkwitu miasta.

Na początku XVII w. były w Drohiczynie trzy kościoły, pięć cerkwi i cztery klasztory w tym dwa katolickie (franciszkanów i benedyktynek). W mieście istniały także szpital, apteka i szkoła. Okres pomyślnego rozwoju miasta przerwało zniszczenie miasta w 1657 r. przez wojska siedmiogrodzkie Jerzego II Rakoczego w czasie potopu szwedzkiego, w trakcie którego Drohiczyn utracił 68% ludności. W XVIII w. odnowiono, odbudowano lub wybudowano drohiczyńskie kościoły i klasztory. Pozbawiony dawnej świetności Drohiczyn zasłynął w tym okresie ze wspaniałych szkół: szkółki prowadzonej przez franciszkanów i jezuickiej szkoły, która w 1747 roku uzyskała rangę kolegium (Collegium Nobilium).

XIX wiek to okres upadku miasta. Drohiczyn przekształcił się w prowincjonalne miasteczko bez perspektyw rozwoju, oddalone od nowych szlaków komunikacyjnych. W latach 1808-1842 był siedzibą powiatu, co jednak oznaczało w tamtym czasie siedzibę gminy zbiorowej. Liczba mieszkańców z ok. 2000 w 1775 zmniejszyła się do 835 w 1857. Całkowicie zniknęła lewobrzeżna część miasta (Ruska Strona). Na początku XX w. napływ ludności żydowskiej spowodował, iż liczba jej wzrosła ponownie do 2000. Podczas dwóch wojen światowych miasto ponownie zostało zniszczone, a potem ponownie odbudowane. Dziś Drohiczyn pełni funkcje usługowo-handlowe dla okolicznych wsi, a ze względu na malownicze położenie jest też miejscowością letniskową. Tradycje drohiczyńskich szkół podtrzymują: Wyższe Seminarium Duchowne i Liceum Ogólnokształcące. Od 1991 Drohiczyn jest siedzibą diecezji drohiczyńskiej. Znajdują tu się trzy kościoły i jedna cerkiew prawosławna. 10 czerwca 1999 odbyło tu się spotkanie ekumeniczne z papieżem Janem Pawłem II.

Plik:Klasztor pw.Wszystkich Świętych w Drohiczynie.JPG

Katedra pw. św. Trójcy

Chronologia

VII wiek – najstarsze ślady archeologiczne (kurhany)
1018-1022 – południowy brzeg rzeki Bug w rejonie grodu opanowuje Bolesław Chrobry.
1038 – domniemana data założenia grodu
1044-1046 – od księcia Kazimierza Odnowiciela gród przejmuje książę kijowski Jarosław Mądry, w zamian za pomoc w stłumieniu buntu wojewody mazowieckiego Miecława.
1132 – Drohiczyn własnością Iziasława Mścisławowicza
1142 – grodem władał książę kijowski Wsiewołod II Olegowicz^[1]
1145 – Drohiczyn pod panowaniem Igora Olegowicza^[1]
1180 – Drohiczyn otrzymał książę Leszek mazowiecki (syn Bolesława Kędzierzawego) w zamian za pomoc zbrojną udzieloną Wasylkowi, księciu brzesko-drohiczyńskiemu w wyprawie przeciw Włodzimierzowi Wołodarowiczowi^[1]
1182 – gród zajęty przez księcia Kazimierza Sprawiedliwego^[1]
1190 – Polevius(?) władcą grodu
1192 – Kazimierz II Sprawiedliwy w trakcie odwetowej wyprawy przeciwko Jaćwingom pokonał pod Drohiczynem sprzymierzonych z nimi Rusinów i opanował gród^[2]
1209 – 1227 – Drohiczyn posiada książę Leszek Biały^[3]
1230 – Konrad I mazowiecki przejął Drohiczyn
1237 – 8 marca Konrad I mazowiecki nadał Drohiczyn wraz z posiadłościami od Nura do granicy z Rusią zakonowi rycerskiemu braci dobrzyńskich na czele z mistrzem Hermanem^[4]^[5]
1238 – najazd Daniela Romanowicza na gród
1241
- gród spaliły oddziały Batu-chana idące na Lublin
- Drohiczyn zagarnął Erdwiłł (synowiec Mendoga)
1248 – Drohiczyn był atakowany przez Jaćwingów
1251 – książę Daniel Halicki opanował gród
1254 – 6 sierpnia legat papieski Opizo z Mezzano w obecności księcia Siemowita I mazowieckiego koronuje Daniela Halickiego na jedynego w dziejach Rusi króla. Po kilku latach Daniel na żądanie Tatarów zrywa unię z Rzymem.
1260 – Tatarzy Burundaja, Daniel halicki i Wasylko spustoszyli Drohiczyn w czasie II najazdu Tatarów na Polskę.
1264 – gród odziedziczył Lew Daniłowicz (syn Daniela)
1274 – książę litewski Trojden odebrał Drohiczyn książętom ruskim. Początek okresu panowania Litwinów na ziemi drohickiej^[1]
1342 – namiestnikiem książąt mazowieckich w Drohiczynie jest wojewoda drohiczyński Jan, syn Dobrogosta^[6]
1351 – gród wymieniony jako litewski^[1]
1357 – Olgierd oddał gród Kiejstutowi
1366 – gród wymieniony jako litewski w traktatach Kazimierza Wielkiego z księciem Olgierdem^[1]
1378 – splądrowanie grodu przez komtura Bałgi Teodoryka Elsnera wracającego z wyprawy na Kamieniec Litewski^[1]
1380 – w drodze do Brześcia Krzyżacy złupili Drohiczyn
1382 – Janusz I Starszy mazowiecki zajmuje gród jako wiano swojej żony Anny Danuty^[1]
1383 – zdobycie grodu przez Litwinów po obronie Mazowszan, którymi dowodził marszałek Sasin ze Smardzewa^[1]^[7]
1384 – Jagiełło oddał Drohiczyn, Mielnik i Brześć Witoldowi^[1]
1390 – Jagiełło odebrał gród Witoldowi i oddał z powrotem Januszowi^[8]. Rok później Jagiełło potwierdził tę darowiznę na zamku w Łęczycy^[9]
1392 – Jagiełło ufundował (pierwszy w Drohiczynie) drewniany kościół, zastąpiony w 1555 murowanym, spalony przez Szwedów w 1657, odbudowany w 1709 (późniejszy kościół parafialny pw. św. Trójcy)
1394 – Krzyżacy pustoszą okolice Drohiczyna uprowadzając ludzi i bydło^[10]
1401 – Witold ponownie władcą grodu
1408 – książę Janusz I Starszy prawdopodobnie nadał miejskie prawo magdeburskie, ustanawiając dziedzicznym wójtem Stanisława Dziadka^[1]
1409 – włączenie miasta (należącego dotąd do diecezji płockiej) do diecezji włodzimierskiej (od 1425 łuckiej)
1410 – Chorągiew Drohicka pod Grunwaldem
1414 – namiestnikiem w Drohiczynie jest Pretor z Korczewa
1429 – umiera książę Janusz I Starszy, w związku z czym Drohiczyn wraca pod władzę Litwy
1430 – Witold rozkazał spalić Drohiczyn, przewidując wojnę z Koroną (rozkazu najprawdopodobniej nie wykonano)
1432 – Drohiczyn opowiedział się po stronie buntu Świdrygiełły
1440 – po śmierci wielkiego księcia litewskiego Zygmunta Kiejstutowicza zgodnie z umową gród zajął książę mazowiecki Bolesław IV warszawski
1444
- po oblężeniu grodu Kazimierz IV Jagiellończyk kupił od Bolesława IV ziemię drohicką za 6 tys. kop szerokich groszy praskich
- przywilej Kazimierza Jagiellończyka – Drohiczyn (Drogicin) wpisany w poczet piętnastu znaczniejszych grodów Litwy, usunięcie namiestnika mazowieckiego Jerzego Nasuty i zastąpienie go Gasztołdem (ulubieńcem Kazimierza)
1454 – Drohiczyn otrzymał litewską organizację miejską, nastąpił rozkwit grodu
1492 – Skarga krajczego litewskiego Mikołaja Radziwiłła do Kazimierza Jagiellończyka o to, że Drohiczyn został „najechany przez Polaków i obficie spustoszony”
1494, 23 listopada – Aleksander Jagiellończyk wyposażył aktem cerkiew św. Barbary
1498, 4 października – Aleksander Jagiellończyk wydał kolejny przywilej na miejskie prawo magdeburskie. Wymieniono w nim Drohiczyn Lacki na pn. brzegu i Drohiczyn Ruski na pd. brzegu^[11]
1513 – stolica nowego województwa podlaskiego^[11]
1514, około – podskarbi ziemski Michael Józefowicz, brat Abrama, otrzymał przywilej na zbudowanie mostu i pobieranie myta
1569 – na mocy unii lubelskiej wcielenie województwa do Korony^[11]
1580 – miasto liczyło 320 domów i 2 tys. mieszkańców
1601 – pożar miasta^[11]
1631 – pożar miasta^[11]
1637 – pożar miasta^[11]
1656, jesień – złupienie miasta przez Tatarów
1657, 31 maja – zniszczenie miasta przez siedmiogrodzkie wojska Jerzego II Rakoczego^[11]
1660 – zniszczenie miasta przez wojska moskiewskie, pozostało w nim 80 z 380 domów^[11]
1661 – zakon Jezuitów zakłada szkołę
1662 – po najazdach Tatarów, Węgrów i Moskwy miasto zamieszkuje zaledwie 680 osób
1678 – w celu wspomożenia rozwoju gospodarczego Sejm zwalnia miasto na kilka lat z podatków
1682 – początek budowy kościoła franciszkanów^[11]
1699 – początek budowy parafialnego kościoła jezuitów oraz konwiktu dla ubogiej szlachty^[11]
1710 – mieszkańców dziesiątkuje epidemia dżumy przywleczona przez wojska w czasie wojny północnej
1729 – rozpoczęcie budowy murowanego klasztoru jezuitów
1734 – początek budowy kościoła benedyktynek^[11]
1737 – początek budowy klasztoru franciszkanów
1747 – zakończenie budowy nowej szkoły jezuitów, która uzyskała rangę kolegium (Collegium Nobilium)
1759 – fundacja klasztoru bazylianów^[11]
1769, 3 lipca – odbyte w mieście zgromadzenie szlachty podlaskiej pod przewodnictwem marszałka Franciszka Kossowskiego przystępuje do konfederacji barskiej
1774 – przekazanie przez Komisję Edukacji Narodowej pijarom szkoły pojezuickiej, która działała odtąd jako kolegium pijarów
1775 – miasto liczyło 2 tys. mieszkańców
1794 16 kwietnia – podczas insurekcji kościuszkowskiej w mieście sformowano dywizję podlaską pod dowództwem gen. Andrzeja Karwowskiego
1795 – III rozbiór Polski, część prawobrzeżna wcielona do Królestwa Prus, lewobrzeżna do Austrii, utrata statusu stolicy województwa
1797 – franciszkanin Karol Gaudenty Żera napisał w Drohiczynie zbiór anegdot Vorago rerum czyli Torba Śmiechu, Groch z kapustą, A każdy pies z innej wsi.
1799 – spis ludności wykazał, że w mieście zamieszkiwało 984 osób, w tym 37 Żydów.
1805, 27 maja – pożar miasta, w którym spłonęło 175 domów, ratusz i kościół bazylianów
1807 – po traktacie w Tylży część prawobrzeżna włączona z Prus do Cesarstwa Rosyjskiego^[11]
1809 – część lewobrzeżna włączona do Księstwa Warszawskiego, a od 1815 do Królestwa Polskiego
1831, 22 lipca – w czasie Powstania listopadowego niewielki oddział pod dowództwem płk. S.Różyckiego wziął do niewoli rosyjski batalion
1832 – po powstaniu listopadowym władze rosyjskie zamknęły kolegium pijarów
1844 – w części lewobrzeżnej jest tylko 30 domów
1845 – zaborcze władze rosyjskie kasują klasztor pijarów
1857 – spadek liczby mieszkańców do 835 osób
1863 – część lewobrzeżna utraciła prawa miejskie i zanikła
1883 – zaborcze władze rosyjskie likwidują szkołę pijarów
1919 – powrót do Polski
1920, 19 sierpnia – wojna polsko-bolszewicka, wyparcie bolszewików z miasta przez 8 kompanię 1 Pułku Piechoty Legionów
1939, 27 września – początek okupacji sowieckiej,
1940, wiosna – sowieci wyburzyli zabudowę miejską na szerokości 800 metrów od rzeki Bug, zniszczenie wnętrz kościołów
1941, 22 czerwca – rozpoczęcie okupacji niemieckiej
1944, 1 sierpnia – ponowne zajęcie miasta przez Armię Czerwoną
1945 – przeniesienie do Drohiczyna siedziby Diecezji pińskiej (zwanej „diecezją w Drohiczynie”)
1966 – miasto odwiedził podczas uroczystości milenijnych ks. prymas kardynał Stefan Wyszyński i ówczesny ksiądz arcybiskup Karol Wojtyła
1991 – miasto siedzibą diecezji drohiczyńskiej
1999, 10 czerwca – wizyta papieża Jana Pawła II
2004, 18 czerwca – Daniel Olbrychski wystąpił w roli króla Rusi na scenie MGOK

Zabytki

zachowane:

Grodzisko na Górze Zamkowej
Zespół klasztorny jezuitów
- Katedra św. Trójcy z lat 1696–1709 w stylu barokowym. Pierwotny kościół ufundował Władysław Jagiełło w 1392. W 1657 przekazano parafię zakonowi Jezuitów, którzy wybudowali istniejący dziś kościół. Po kasacie jezuitów parafię przekazano zakonowi pijarów. Kościół zniszczono w czasie I wojny światowej w latach 1914-1918. Odbudowany w 1919. Zdewastowany w latach 1939-1940 (szczególnie wnętrze). Zachował się późnogotycki krucyfiks, barokowa rzeźba Chrystusa Frasobliwego, chrzcielnica późnorenesansowa z pocz. XVII w., rokokowa monstrancja z 1786 r., obraz św. Trójcy z XVII w. w ołtarzu głównym,
- Klasztor Jezuitów z lat 1729 – 1744) w stylu barokowym na planie podkowy pod kierunkiem jezuity Jakuba Ruoffa (obecnie Kuria Biskupia).
- Kolegium Jezuitów (budowa: 1746-1751) wg projektu Wincentego lub Wojciecha Rachetti i fundacji superiora klasztoru o. Stefana Kuczyńskiego (1704-1773); spalone w czasie I wojny światowej. Obecnie Seminarium Duchowne.
Zespół klasztorny franciszkanów
- Kościół Franciszkanów pw. Wniebowzięcia NMP (budowa: 1682-1715) z ołtarzem głównym z 1762, wg tradycji zbudowany w miejscu drewnianego kościoła z 1400 fundacji wojewody Mikołaja Nasuty. Pierwsza potwierdzona wzmianka w źródłach o kościele pojawiła się w 1470 r. Budowa obecnego barokowego kościoła rozpoczęła się w 1682 r. ze składek miejscowej szlachty. Zakrystia od północy z 1682 r. i skarbczyk od południa wybudowany w 1734 r. jako drohickie archiwum ksiąg ziemskich. We wnętrzu Kaplica Loretańska z 1695 r. z ołtarzem rokokowym z 1774 r. oraz stiukowy rokokowy ołtarz główny z 1762-64 r. Ołtarze przy filarach tęczowych z lat 1770-74. Lewy z obrazem Wizja św. Antoniego z 1775 r., prawy z obrazem św. Franciszka z 1774 r. Na filarze tęczowym od południa ołtarz klasycystyczny z 1780 r. W zamknięciu nawy północnej relikty murowanego ołtarza barokowego z XVIII w. Kościół zniszczono w czasie II wojny światowej, do kultu przywrócony w 1949 r.
- dzwonnica z ok. 1770 r. w stylu późnobarokowym wg proj. Kazimierza Kamieńskiego
- klasztor Franciszkanów (budowa 1737-1751) zbudowany z funduszy chorążego ziemi bielskiej Marcina Kuczyńskiego (1663-1751). Po kasacie po powstaniu listopadowym w 1832 mieściły się w nim koszary. W 1889 przebudowany na szkołę. Obecnie pozbawiony cech stylowych.
- stróżówka z XVIII w.
- oficyna z XVIII w., ob. dom, ul. Kraszewskiego 4
Zespół klasztorny benedyktynek ufundowany w 1623 przez wojewodę Wojciecha Niemirę, początkowo jako drewniany.
- Kościół Benedyktynek pw. Wszystkich Świętych z lat 1733-1738 w stylu późnobarokowym, projekt: Jakub Fontana, fundacja Wiktoryna Kuczyńskiego (1668-1737) i Marcina Kuczyńskiego. Wewnątrz znajdują się trzy rzeźby barokowe, monstrancja z 1780 r., obraz św. Benedykta z pocz. XVII w. i krucyfiks z 1 poł. XVIII w. z ołtarza głównego.
- Klasztor Benedyktynek – rozebrany przez władze carskie po powstaniu styczniowym, odbudowano go bez cech stylowych w latach 1958-1960 bez skrzydła wschodniego uzupełnionego w 1992. Obecnie bez cech stylowych.
Cerkiew pw. św. Mikołaja z 1792 r., w stylu klasycystycznym (poprzednio pw. Świętej Trójcy) fundacji Konstancji z Kuczyńskich i Jakuba Ciecierskiego. Wzniesiona pierwotnie jako cerkiew klasztorna unickiego zakonu bazylianów. Od 1839 prawosławna, czego efektem była przebudowa w 1848 i dodanie kopułek, usunięcie ołtarzy, ambony i organów. Obecnie świątynia parafialna. Znajduje się przy Placu Tadeusza Kościuszki.
kapliczka barokowa u zbiegu ul. Świętojańskiej i Mieszka I z figurą św. Jana Nepomucena z XVIII wieku.
kapliczka przydrożna, przy drodze do Kłyszówki i Minczewa, pocz. XIX,
dom z 1 poł. XIX wieku, pl. Tadeusza Kościuszki 23
Schrony bojowe z 1940-1941 (linia Mołotowa)

niezachowane:

Zamek królewski na Górze zamkowej
Klasztor Bazylianów z 1798 roku znajdujący się koło cerkwi pw. Mikołaja Cudotwórcy, skierowany piętrowym frontem do rynku i dłuższym parterowym od ul. Mazowieckiej.
Dworek Sądów Marszałkowskich z XVIII w. pomiędzy ul.Dmochowskiego i Biskupią. Drewniany, kryty czterospadowym dachem pokrytym gontem, z gankiem. Zburzony przez Rosjan prawdopodobnie w 1940 r.
Port rzeczny w zachodniej części Ruskiej Strony.
bożnica żydowska z drewna znajdująca się przy ul. Piłsudskiego 9. Spłonęła 22 czerwca 1941 r.
drewniana kaplica św. Barbary. Rozebrana przez Rosjan w 1940 r.

Muzea

Muzeum Diecezjalne w Drohiczynie przy ul. Kraszewskiego 4 (w danym klasztorze franciszkanów). W zbiorach znajdują się dokumenty królów Władysława IV, Jana Kazimierza, Augusta II Mocnego, kielichy, relikwiarze, monstrancje Jabłonowskich, Sapiehów, Radziwiłłów, pasy słuckie, pacyfikały, tace, lichtarze, ornaty, pastorały: biskupa Zygmunta Łozińskiego i papieża Piusa XII oraz krzesło papieża Jana Pawła II z wizyty w 1999 roku, naczynia z cyny.
Muzeum Regionalne w Drohiczynie przy ul. Kopernika 7. W zbiorach znajdują się eksponaty pochodzące z wykopalisk archeologicznych, m.in. szklane paciorki, enkolpion z brązu, grzebienie z poroża jeleni i łosiów, gliniana kostka, bransolety z brązu, ołowiane plomby z XII, XIII, XIV w. W zbiorach są także narzędzia rolnicze i przedmioty codziennego użytku z XIX i pocz. XX w. oraz kolekcja rzeźb ludowych.

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Katalog Zabytków Sztuki w Polsce „Siemiatycze, Drohiczyn i okolice”, Warszawa 1996, s. 6.
↑ Piotr Bunar, Stanisław A.Sroka „Słownik Wojen, Bitew i Potyczek w Średniowiecznej Polsce”, wyd. Uniwersitas, Kraków 2004, s. 42.
↑ K. Kwiatkowski, Drohiczyn n. Bugiem jako miejsce stykania się wpływów rusko-bałtyjsko-polskich (XII-XIV w.),[w:] Zeszyty Naukowe Studenckiego Koła Naukowego Historyków Uniwersytetu w Białymstoku, red. R. Poniat,Białystok 2003, s. 71.
↑ Stanisław Szczur „Historia Polski”, Wyd.Literackie, Kraków 2002, s. 243.
↑ J. K. Kochanowski, Codex diplomaticus et commemorationum Masoviae generalis, Warszawa 1919, s. 421-422.
↑ Nowy Kodeks Dyplomatyczny Mazowsza, t. II, dokumenty z lat 1248-1355, opr. S. Kuraś i I. Sułkowska-Kurasiowa,Wrocław 1989, s. 252.
↑ [Kronika Janka z Czarnkowa „70. O zdobyciu zamku Drohiczyna”].
↑ M. Radoch, W sprawie daty nadania przez Władysława Jagiełłę ziemi drohickiej księciu mazowieckiemu Januszowi I, [w:] Szkice z dziejów kolonizacji Podlasia i Grodzieńszczyzny od XIV do XVI wieku, Olsztyn 2002, s. 11-20.
↑ T. J. Lubomirski, Kodeks Dyplomatyczny Księstwa Mazowieckiego, Warszawa 1863, s. 111-113; Biblioteka PAN Kórnik, rkp. 203, k. 178-178v.
↑ Kronika Wiganda z Marburga, wyd. E. Raczyński, Poznań 1842, s. 353.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Katalog Zabytków Sztuki w Polsce „Siemiatycze, Drohiczyn i okolice”, Warszawa 1996, s. 8.

Zobacz też

Pomniki i tablice pamiątkowe

Pomnik ustawiony na rynku w dniu 3 maja 1919 roku na pamiątkę odzyskania niepodległości
Grób Nieznanego Żołnierza przy kościele benedyktynek
Obelisk z 1928 roku na Górze Zamkowej ustawiony z okazji 10 lecia odzyskania Niepodległości
Pomnik lotników polskich poległych we wrześniu 1939 roku i pochowanych na cmentarzu parafialnym
Tablica pamiątkowa z okazji 90-rocznicy walk stoczonych 19 sierpnia 1920 roku z bolszewikami przez 8 kompanię 1. Pułku Piechoty Legionów.

Periodyki lokalne

Drohiczyński Przegląd Naukowy – wydawany przez Drohiczyńskie Towarzystwo Naukowe

Ciekawostki

Na międzynarodowej wystawie zabytków w 1936 roku fasada kościoła bernardynek otrzymała pierwszą nagrodę

Linki zewnętrzne

Szablon:Linki do map Polski

[autonazwa1-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Katalog Zabytków Sztuki w Polsce „Siemiatycze, Drohiczyn i okolice”, Warszawa 1996, s. 6.

[2] Piotr Bunar, Stanisław A.Sroka „Słownik Wojen, Bitew i Potyczek w Średniowiecznej Polsce”, wyd. Uniwersitas, Kraków 2004, s. 42.

[3] K. Kwiatkowski, Drohiczyn n. Bugiem jako miejsce stykania się wpływów rusko-bałtyjsko-polskich (XII-XIV w.),[w:] Zeszyty Naukowe Studenckiego Koła Naukowego Historyków Uniwersytetu w Białymstoku, red. R. Poniat,Białystok 2003, s. 71.

[4] Stanisław Szczur „Historia Polski”, Wyd.Literackie, Kraków 2002, s. 243.

[5] J. K. Kochanowski, Codex diplomaticus et commemorationum Masoviae generalis, Warszawa 1919, s. 421-422.

[6] Nowy Kodeks Dyplomatyczny Mazowsza, t. II, dokumenty z lat 1248-1355, opr. S. Kuraś i I. Sułkowska-Kurasiowa,Wrocław 1989, s. 252.

[7] [Kronika Janka z Czarnkowa „70. O zdobyciu zamku Drohiczyna”].

[8] M. Radoch, W sprawie daty nadania przez Władysława Jagiełłę ziemi drohickiej księciu mazowieckiemu Januszowi I, [w:] Szkice z dziejów kolonizacji Podlasia i Grodzieńszczyzny od XIV do XVI wieku, Olsztyn 2002, s. 11-20.

[9] T. J. Lubomirski, Kodeks Dyplomatyczny Księstwa Mazowieckiego, Warszawa 1863, s. 111-113; Biblioteka PAN Kórnik, rkp. 203, k. 178-178v.

[10] Kronika Wiganda z Marburga, wyd. E. Raczyński, Poznań 1842, s. 353.

[autonazwa2-11] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Katalog Zabytków Sztuki w Polsce „Siemiatycze, Drohiczyn i okolice”, Warszawa 1996, s. 8.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

@@ Linia 187: / Linia 187: @@
 * [[Zamek w Drohiczynie|Zamek królewski na Górze zamkowej]]
 * Klasztor Bazylianów z 1798 roku znajdujący się koło cerkwi pw. Mikołaja Cudotwórcy, skierowany piętrowym frontem do rynku i dłuższym parterowym od ul. Mazowieckiej.
-* Dworek Sądów Marszałkowskich z XVIII w. pomiędzy ul.Dmochowskiego i Biskupią. Drewniany, kryty czterospadowym dachem, z gankiem. Zburzony przez Rosjan prawdopodobnie w 1940 r.
+* Dworek Sądów Marszałkowskich z XVIII w. pomiędzy ul.Dmochowskiego i Biskupią. Drewniany, kryty czterospadowym dachem pokrytym gontem, z gankiem. Zburzony przez Rosjan prawdopodobnie w 1940 r.
 * Port rzeczny w zachodniej części ''[[Ruska Strona|Ruskiej Strony]]''.
 * bożnica żydowska z drewna znajdująca się przy ul. Piłsudskiego 9. Spłonęła 22 czerwca 1941 r.
+* drewniana kaplica św. Barbary. Rozebrana przez Rosjan w 1940 r.
 == Muzea ==

Miasto	Drohiczyn
Wsie	Arbasy Bryki Bujaki Bużyski Chechłowo Chrołowice Chutkowice Klepacze Kłyzówka Koczery Lisowo Lisowo-Janówek Łopusze Miłkowice-Janki Miłkowice-Maćki Miłkowice-Paszki Miłkowice-Stawki Minczewo Narojki Obniże Ostrożany Putkowice Nadolne Putkowice Nagórne Rotki Runice Sady Siekierki Sieniewice Smarklice Smorczewo Sytki Śledzianów Tonkiele Wierzchuca Nagórna Wólka Zamkowa Zajęczniki
Kolonie	Skierwiny Wierzchuca Nadbużna
Integralne części wsi	Arbasy Małe Milewo Nowe Narojki Obniż Duży Obniż Mały Ostrożany-Kolonia Przesieka

Miasta na prawach powiatu	Białystok Łomża Suwałki
Miasta powiatowe	Augustów Bielsk Podlaski Grajewo Hajnówka Kolno Mońki Sejny Siemiatycze Sokółka Wysokie Mazowieckie Zambrów
Miasta gminne	Brańsk Choroszcz Ciechanowiec Czarna Białostocka Czyżew Dąbrowa Białostocka Drohiczyn Goniądz Jedwabne Kleszczele Knyszyn Krynki Lipsk Łapy Michałowo Nowogród Rajgród Stawiski Suchowola Supraśl Suraż Szczuczyn Szepietowo Tykocin Wasilków Zabłudów

Miasta	Drohiczyn Siemiatycze
Gminy miejskie	Siemiatycze
Gminy miejsko-wiejskie	Drohiczyn
Gminy wiejskie	Dziadkowice Grodzisk Mielnik Milejczyce Nurzec-Stacja Perlejewo Siemiatycze

Przynależność wojewódzka	Prusy: departament białostocki (1795–1807) Rosja: obwód białostocki (1807–42) gubernia grodzieńska (1842–1915) II RP: woj. białostockie (1919–39) ZSRR: obwód białostocki (1939–40) III Rzesza: okręg białostocki (1941–44) PRL: woj. białostockie (1945–75)
Gminy miejskie (1919–75)	Bielsk Podlaski Boćki (do 1934) Brańsk Ciechanowiec (do 1952→) Drohiczyn (nad Bugiem) (do 1952→) Hajnówka (1951–53→) Kleszczele (do 1941 (1950)*) Mielnik (nad Bugiem) (do 1934) Narew (do 1934) Orla (do 1919) Siemiatycze (do 1952→)
Gminy wiejskie (1919–54 i 1973–75)	Augustowo (1952–54) Białowieża (←1922–53→) Bielsk (Podlaski) (1934–52 i od 1973) Boćki (od 1934) Brańsk (od 1934) Chraboły (od 1952) Ciechanowiec (1934–52) Czeremcha (1952–53→) Czyże (1952–53→) Dobromil (1952–54) Domanowo (do 1920; 192?–34 i 1952–54) Drohiczyn (od 1934) Dubiażyn (do 1934) Dubicze Cerkiewne (1952–53→) Grodzisk (do 1952→) Hajnówka (1929–30 i 1934–53) Holonki (1952–54) Kąty (do 1934) Klejniki (1952–53→) Kleszczele (do 1953→) Klukowicze (1945–52→) Łosinka (do 1934 i 1952–53→) Łubin (Kościelny) (do 1934 i 1952–54) Masiewo (←1922–39) Mielnik (1934–52→) Milejczyce (do 1952→) Narew (do 1953→) Narewka (1945–53→) Narojki (do 1934) Orla Pasynki (do 1934 i 1952–54) Policzna (1952–53→) Radziwiłłówka (do 1934) Rudka (do 1934 i od 1952) Ryboły (1952–54) Siemiatycze (do 1952) Skórzec (do 1934) Suchopol (←1922–26→) Śnieżki (1952–54) Topczewo (do 1934 i 1952–54) Widowo (1952–54) Widźgowo (do 1934) Wyszki
Gromady (1954–72)	Andryjanki (1954–72) Augustowo (1954–68) Bielsk Podlaski (1969–72) Boćki (1954–72) Brańsk (1969–72) Chraboły (1959–72) Domanowo (1954–72) Falki (1954–59) Gregorowce (1959–72) Haćki (1954–59) Hodyszewo (1954–68) Holonki (1954–72) Hołody (1959–68) Kalnica (1959–68) Kiersnowo (1954–59) Klichy (1954–59) Kotły (1954–59) Lubieszcze (1954–59) Łubin Kościelny (1954–72) Malesze (1954–59) Malinowo (1954–59) Mokre (1954–59) Moskiewce (1954–59) Mulawicze (1954–61) Nurzec (1954–68) Oleksin (1954–59) Olszewo (1954–59) Orla (1954–72) Parcewo (1954–59) Pasynki (1954–72) Paszkowszczyzna (1954–59) Pawły (1954–59) Pietrzykowo-Gołąbki (1954–59) Piliki (1959–72) Ploski (1954–59) Popławy (1959–68) Rudka (1954–72) Ryboły (1954–72) Strabla (1954–72) Szczyty-Dzięciołowo (1954–57) Śnieżki (1954–72) Świrydy (1954–59) Topczewo (1954–72) Wyszki (1954–72) Zubowo (1954–59)
Legenda	de facto skasowane w 1941, de jure w 1950