Barok wileński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
ilustracja, drobne merytoryczne
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne
Linia 1: Linia 1:
'''Barok wileński''' (szkoła wileńska) – kierunek architektury barokowej najliczniej występujący na terenach północno-wschodniej Rzeczypospolitej (Wileńszczyzna oraz Inflanty polskie) oraz incydentalnie w południowo wschodnich częściach Korony Królestwa Polskiego, której twórcy działali w latach 1735-1763 (zakończenie budowy kościoła i klasztoru w [[Berezwecz]]u). Najbardziej znanym architektem szkoły był [[Jan Krzysztof Glaubitz]]. Inni polscy architekci tworzący w tym stylu to [[Ludwik Hryncewicz]] (twórca m.in. kościoła w Wołyńcach i fasady kościoła Misjonarzy w Wilnie), [[Aleksander Osikiewicz]] (twórca kościoła w Borunach), B. Kosiński, Owsiukiewicz, T. Żebrowski.
'''Barok wileński''' (szkoła wileńska) – kierunek architektury barokowej najliczniej występujący na terenach północno-wschodniej Rzeczypospolitej (Wileńszczyzna oraz Inflanty polskie) oraz incydentalnie w południowo wschodnich częściach Korony Królestwa Polskiego, której twórcy działali w latach 1735-1763 (zakończenie budowy kościoła i klasztoru w [[Berezwecz]]u). Najbardziej znanym architektem szkoły był [[Jan Krzysztof Glaubitz]]. Inni polscy architekci tworzący w tym stylu to [[Ludwik Hryncewicz]] (twórca m.in. kościoła w Wołyńcach i fasady kościoła Misjonarzy w Wilnie), [[Aleksander Osikiewicz]] (twórca kościoła w Borunach), B. Kosiński, Owsiukiewicz, ks. [[Tomasz Żebrowski]].


'''Cechy'''
'''Cechy'''

Wersja z 16:23, 1 wrz 2012

Barok wileński (szkoła wileńska) – kierunek architektury barokowej najliczniej występujący na terenach północno-wschodniej Rzeczypospolitej (Wileńszczyzna oraz Inflanty polskie) oraz incydentalnie w południowo wschodnich częściach Korony Królestwa Polskiego, której twórcy działali w latach 1735-1763 (zakończenie budowy kościoła i klasztoru w Berezweczu). Najbardziej znanym architektem szkoły był Jan Krzysztof Glaubitz. Inni polscy architekci tworzący w tym stylu to Ludwik Hryncewicz (twórca m.in. kościoła w Wołyńcach i fasady kościoła Misjonarzy w Wilnie), Aleksander Osikiewicz (twórca kościoła w Borunach), B. Kosiński, Owsiukiewicz, ks. Tomasz Żebrowski.

Cechy

Cechą charakterystyczną szkoły wileńskiej są wysokie i bardzo smukłe wieże, w których każda kondygnacja jest opracowana w odmienny sposób, a całość jest zwieńczona niewielką kopułką. Na każdej kondygnacji znajdował się wysoki i wąski otwór. Drugą cechą, rozwiniętą w późniejszym okresie, jest wycinanie w murze fantazyjnych w zarysie otworów okien i drzwi, która to cecha była też stosowana w północnych Włoszech oraz w Kalabrii i na Sycylii. Trzecią cechą szkoły było stosowanie skomplikowanych falowań ścian w szczytach i fasadach. Budowle wznoszono zazwyczaj na prostych rzutach.

Realizacje

Za pierwszą realizację szkoły uważa się kościół Św. Trójcy w Głębokiem z 1735 roku. Następne to m.in.:

Literatura

Zobacz też