Bitwa pod Ostrówkiem

Bitwa pod Ostrówkiem

Wojna polsko-austriacka
{{{opis grafiki}}}
Czas	{{{czas}}}
Miejsce	Ostrówek
Terytorium	Księstwo Warszawskie
Przyczyna	Dążenia Austrii do przystąpienia Prus do wojny przeciw Francji. Impulsem do tego miało być podarowanie Prusom ziem Księstwa Warszawskiego.
Wynik	Zwycięstwo Polski
Strony konfliktu
Księstwo Warszawskie Cesarstwo Austriackie
Dowódcy
Michał Sokolnicki Ferdynand Karol Józef Habsburg-Este
Siły
ok. 2000 (5 batalionów, 6 szwadronów) i 4 działa 1600 piechoty i 4 działa
Straty
170 zabitych i rannych 500 zabitych i rannych, 1000 jeńców, 4 działa
Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}

{{Wojna infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | commons = | czas = | współrzędne = | opis grafiki = Nieznane pola: "data" oraz "opis".

Kamień upamiętniający bitwę pod Ostrówkiem w 1809 roku.

Bitwa pod Ostrówkiem (także Bitwa pod Górą Kalwarią) - bitwa wojny polsko-austriackiej (stanowiącej część zmagań wchodzących w skład wojen napoleońskich - V koalicja antyfrancuska) mająca miejsce nad brzegiem Wisły pod Ostrówkiem (położonym na przeciwnym brzegu względem Góry Kalwarii) w nocy z 2 na 3 maja 1809.

Przebieg działań

Po opanowaniu Warszawy wódz armii austriackiej książę Ferdynand d'Este postanowił przeprawić się na prawy brzeg Wisły pod Górą Kalwarią. By zabezpieczyć przeprawę, Austriacy zaczęli budować w Ostrówku na prawym brzegu Wisły przyczółek o narysie bastionowym, obsadzony przez 1628 piechoty pułku Bailetta i 4 działa. Po zabezpieczeniu przeprawy przystąpili do budowy mostu łyżwowego. Drewno na most żołnierze wycinali wcześniej w lasach wilanowskich.

W celu rozpoznania nieprzyjaciela stacjonujący w rejonie Modlina i Serocka książę Józef Poniatowski wysłał grupę generała Michała Sokolnickiego (5 batalionów, 6 szwadronów i 4 działa), której podjazd w nocy z 30 kwietnia na 1 maja ustalił liczebność przeciwnika pod Ostrówkiem. Sokolnicki z własnej inicjatywy ściągnął swoje oddziały w rejon Ostrówka i po zajęciu wsi Dziecinów, siłami 6, 12 i 8 pułku oraz strzelców konnych z 5. pułku, w nocy z 2 na 3 maja przeprowadził natarcie na znajdujących się na prawym brzegu Austriaków pod dowództwem ppłk Straucha. Sokolnicki podzielił swoje oddziały na 4 kolumny szturmowe i 2 kolumny odwodowe. Jako pierwsza zaatakowała od północy od wsi Glinki kolumna woltyżerów 8. pułku płk. Bogusławskiego, a następnie od południa kolumna woltyżerska płk. Mojaczewskiego. Po odparciu polskiego ataku, do walki włączyły się kompanie polskich grenadierów ppłk. Blumera i ponowiono atak. Po zaciętym starciu żołnierze polscy około 3 rano zdobyli przyczółek i zniszczyli budowany most. Zwycięstwo to miało decydujące znaczenie operacyjne i zmieniło bieg wojny, gdyż uniemożliwiło armii austriackiej przeprawę przez Wisłę, dzięki czemu wojska polskie odzyskały inicjatywę strategiczną i mogły bez przeszkód zająć Sandomierz i Zamość, a następnie wedrzeć się do znajdującego się pod władzą austriacką Galicji.

W bitwie Polacy stracili 170 zabitych i rannych, natomiast Austriacy 500 zabitych, rannych i aż 1000 jeńców. Ponadto w ręce Sokolnickiego dostały się 2 chorągwie, 1000 nowych nowoczesnych angielskich karabinów i 3 działa.

Bibliografia

• Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I
• Andrzej Tyszka, Robert Bielecki Dał nam przykład Bonaparte, Tom I
• Stanisław Szenic Larum na traktach Warszawy
• "Karczew. Dzieje miasta i okolic", praca zbiorowa pod redakcją Leszka Podhorodeckiego, Karczew 1998, wydano nakładem Rady Miejskiej w Karczewie, ISBN 83-909195-0-8.